Η Πίστη
Η πίστη λοιπόν είναι το δεύτερο σημαντικό λειτουργικό αρχείο της ψυχής, δίπλα στην ακεραιότητα, την μοναδικότητα, τη δυαδικότητα και την ισορροπία…. Κι η πρώτη αλλοιωμένη επιστροφή του αρχείου της πίστης από την αντανάκλαση στη συνειδητότητα, είναι η εμπιστοσύνη…
Η ψυχή δηλαδή, μόλις αντανακλά πάνω στη συνειδητότητα την πληροφορία του λειτουργικού αρχείου της πίστης, αυτό επιστρέφει αυτόματα σε μας, αλλοιωμένο σε εμπιστοσύνη(α).
Δημιουργώντας την πρώτη αλλοίωση, η συνειδητότητα του κόσμου, μετατρέπει από την πρώτη κιόλας στιγμή τη δύναμη της πίστης σε έννοια της εμπιστοσύνης, η οποία με τη σειρά της αντανακλώμενη πάλι δημιουργεί το αντίθετό της δηλαδή την αμφιβολία…
Ενώ δηλαδή, η ψυχή έχει μέσα της καταγεγραμμένη την αρχική πληροφορία της πίστης η οποία της δίνει τη δυνατότητα να αντιλαμβάνεται και να υλοποιεί αυτό που υπάρχει, μόλις ξεκινάει να αλληλεπιδρά με τον αισθητό κόσμο, η συνειδητότητα τής δίνει σαν «εικονική» απάντηση την εμπιστοσύνη και την αμφιβολία, οι οποίες αυτόματα την αναγκάζουν να σταματήσει…
Δηλαδή να κάνει τι;
Της αντιστρέφουν την πληροφορία και την αναγκάζουν να ξεκινήσει να ελέγχει το χώρο, και αντί να δημιουργεί να δαπανά την ενέργειά της, ελέγχοντας συνεχώς…
Η διαδικασία όμως του ελέγχου, είναι μια διαδικασία που από άποψη ολοκληρωμένης πληροφορίας είναι ημιτελής διότι περιέχει στοιχεία μόνο του αισθητού κόσμου της συνείδησης που αναπτύσσουμε και άρα κάποια στιγμή φτάνουμε στο σημείο να αδυνατούμε να ολοκληρώσουμε περισσότερο έλεγχο. Και τότε αρχίζει το πρόβλημα…
Η όλη προηγούμενη διαδικασία έχει πια οδηγήσει στο σημείο της δημιουργίας, της ενεργειακής εμπλοκής της «προδοσίας». Μιας κατάστασης που αρχίζει να μας δημιουργεί εσωτερικό αίσθημα πληγής, το οποίο όσο περνά ο καιρός γίνεται αβάσταχτο… Ένας συνεχής εσωτερικός πόνος που μας αναγκάζει να αυξάνουμε τις συνθήκες λογικού, συναισθηματικού και νοητικού «ελέγχου» του χώρου που ζούμε, το οποίο με τη σειρά τους μάς βάζει σε ένα νέο κύκλο και πάλι απ την αρχή… Η αλλοίωση πλέον ολοκληρώθηκε…
Η πληροφορία της πίστης που φέρει η ψυχή, έχει πιά μετατραπεί ολοκληρωτικά στην πεποίθηση του ελέγχου, παράγοντας ένα συνεχή εσωτερικό πόνο που μάς προκαλεί το αίσθημα της προδοσίας που εισπράττουμε συνεχώς…
Το άτομο όμως βρίσκεται στις πρώτες ημέρες της ζωής του… Μόλις έχει ξεκινήσει το ταξίδι του στον κόσμο μας και καλείται να αποκρυπτογραφήσει δύσκολες έννοιες όπως αυτές, ώστε να αρχίσει να δημιουργεί τη συνείδηση του.
Πως γίνεται αυτό;
Αλληλεπιδρώντας με τα άτομα που βρίσκονται γύρω του, τα οποία φυσικά είναι οι γονείς του… Οι άνθρωποι που αρχίζουν να το φροντίζουν ώστε να αναπτυχθεί και να μπορεί να ζήσει πια μόνο του… Πιστεύει ήδη ίσως ότι μπορεί να συντηρηθεί αλλά ανακαλύπτει ότι η τροφή απουσιάζει από κοντά του, έχει εμπιστοσύνη ότι η μητέρα του θα έρθει την κατάλληλη στιγμή που θα πεινάσει όμως κάτι συμβαίνει και εκείνη αργεί. Αυτόματα αρχίζει να του δημιουργείται η αμφιβολία ότι η μητέρα μπορεί και να μην έρθει, οπότε αρχίζει να ελέγχει το χώρο γύρω του ώστε να την εντοπίσει… Ξέρει ότι μπορεί να την καλέσει νοητικά αλλά εκείνη αδυνατεί να το αντιληφθεί πάντα… Αρχίζει να τη φωνάζει, βάζοντας τα κλάματα που καταλήγουν σε απαρηγόρητες κραυγές απελπισίας… Βλέπει τη μητέρα του εκεί κοντά, αλλά εκείνη ετοιμάζει ακόμη το γεύμα του και καθυστερεί… Του μιλάει αλλά εκείνο αδυνατεί να την καταλάβει… κλαίει πλέον τόσο δυνατά και η ώρα περνά… Νομίζει ότι θα πεθάνει … Αντιλαμβάνεται ότι είναι ανάγκη να φάει ή να πιει κάτι αλλά η τροφή καθυστερεί… Αισθάνεται να πεθαίνει … Κοιτάζει απεγνωσμένα τη μητέρα του που είναι εκεί δίπλα ετοιμάζοντας το γάλα του μιλώντας στο τηλέφωνο και πλέον το βιώνει… Βιώνει ένα αίσθημα βαθιάς προδοσίας που κάθε μέρα γίνεται και ισχυρότερο… Και τότε αναλαμβάνει καθήκοντα το Εγώ του… Το παντοδύναμο Εγώ αναλαμβάνει να απαλύνει τον πόνο του…
Αυτό είναι και το πραγματικό του καθήκον… Να προστατεύει το σώμα από οτιδήποτε… Και τώρα αυτό το οτιδήποτε, πονάει πολύ… Και πονάει εσωτερικά, σε σημείο που παραμένει αόρατο, για αυτό και το Εγώ, γρήγορα και αποτελεσματικά το κουκουλώνει…
Με τι;
Ρίχνει επάνω του το πέπλο που εμείς το ονομάζουμε έλεγχο… Και το μερικών εβδομάδων βρέφος αναλαμβάνει δουλειά… Ελέγχει το περιβάλλον του και αρχίζει να αντιλαμβάνεται, ότι πρέπει να φροντίσει ώστε η μητέρα του να είναι πανέτοιμη πριν ακόμη αυτό πεινάσει. Έτσι τι κάνει; Κινητοποιείται όσο είναι ακόμη νωρίς… Πως; Αρχίζοντας να κλαίει…
Η μητέρα «τσιμπάει», και το ταΐζει αμέσως, πριν ακόμη πεινάσει…
Ωραίο κόλπο!
Έτσι δουλεύει το πράμα εδώ ε;
Το μικρό πιτσιρίκι αντιλαμβάνεται τη διαδικασία και αρχίζει να ελέγχει τη μητέρα τροφό. Κλαίει το μωρό, αυτή σηκώνεται, γελάει το μωρό, αυτή παίζει μαζί του… Και η εκπαίδευση στη χειραγώγηση ξεκινά… Σήκω μάνα, κάτσε μάνα… σήκω αδελφή, κάτσε αδελφή, θέλω παιχνίδι, πάρε μου παιχνίδι....
Όμως όσο είναι ακόμη πιτσιρίκι, μικρό το κακό… Σε λίγο θα μεγαλώσει και θα κάνει σχέσεις, οι οποίες θα το αναγκάσουν να αλληλεπιδρά με περισσότερα άτομα που φυσικά φέρουν κι αυτά καταγεγραμμένα στην ψυχή τους ανάλογα θέματα…
Μ’ αγαπάει άραγε; Όχι; Για να δούμε αν με αγαπάει… Ας τον προκαλέσω λίγο να με προσέξει…
Πώς να το κάνω όμως…
Μα φυσικά με τον έλεγχο και τη χειραγώγηση της καρδιάς του… Η πίστη έχει να κάνει κύρια με το συναίσθημα και λιγότερο με τη λογική. Έτσι τα συναισθήματα που προκαλεί ο έλεγχος είναι δύσκολο να εκλογικευτούν εύκολα. Έτσι η ζήλια μπλοκάρει τη λογική και απ' ευθείας ελέγχει επίσης το συναίσθημα.
Και πως ξεκινά;
Με την αίσθηση του εσωτερικού πόνου της προδοσίας…
Το μωρό μεγάλωσε και έγινε έφηβος… και τώρα οι πρακτικές άλλαξαν… Για να ελέγξει το αντικείμενο της χειραγώγησής του, επιλέγει να μπλοκάρει τη λογική του ώστε να έχει ελεύθερο το συναίσθημα στη διάθεσή του…
Προκαλεί τη ζήλια… Προδίδει για «αστείο»… Εκπαιδεύεται και μαζί με αυτό εκπαιδεύει και την ή τον σύντροφό του στη χειραγώγηση μέσω της ζήλιας η οποία προκαλείται με «εικονική» προδοσία…
Κι έτσι φτάνουμε σε ηλικία που γινόμαστε ενήλικες. Το σώμα μας αναπτύσσεται και μαθαίνει κι αυτό μαζί μας τη δική του γλώσσα, έτσι ώστε να μας αναγνωρίζουν σαν στόχο από μακριά…
Καλογυμνασμένα αντρικά κορμιά, με τριγωνικές πλάτες και μπράτσα από σίδερο φωνάζουν από μακριά «ελέγχω τα πάντα». Κοιτάξτε με πως έχω προετοιμαστεί… για αυτό προσέξτε καλά, γιατί στο παραμικρό στραβοπάτημα θα σας προδώσω στη στιγμή»… Η περιφέρεια και το στέρνο, ξεχώρισαν για το σώμα να αποτελούν τα σημεία με τα οποία το Εγώ θα επικοινωνεί άηχα με όλους γύρω για την πεποίθηση του «ελέγχου», χωρίς να μας δίνει λογαριασμό.
Μια κρυμμένη στο υποσυνείδητο γλώσσα του σώματος κατάφερε και καταγράφηκε στη συνειδητότητα εν αγνοία μας, έτσι να τη βλέπει το Εγώ και να μας προστατεύει…
Από τι;
Από υποψήφιο πιθανό εσωτερικό αισθητό πόνο… Από την οποιαδήποτε κρυμμένη υποψία προδοσίας, το Εγώ αντιδρά αστραπιαία και προδίδει γεμίζοντας τους υποδοχείς του σώματος ηδονή… Πάλι ηδονή; Φυσικά πάλι… Η ηδονή είναι το απόλυτο φάρμακο του εσωτερικού πόνου των πεποιθήσεων… Κι ο έλεγχος κάθε μέρα δυναμώνει, παίρνοντας στο μυαλό μας τρομακτικές διαστάσεις… και
Κάθε φορά που προσθέτουμε ακόμη μιά πολύπλοκη τακτική ελέγχου, χάνουμε λίγο από την πίστη μας, αλλά αυτό έχουμε πάψει να το συνειδητοποιούμε …
Διότι η αρχική δύναμη της πίστης σού επιτρέπει να μπορείς να δεχθείς το γεγονός να είσαι και τρωτός, όχι άτρωτος. Υπάρχει μέσα μας η πληροφορία που σε προκαλεί να αφεθείς στο επόμενο βήμα, αλλά εσύ σταματάς… αμφιβάλεις…
Θεωρείς ότι τόλμη είναι η καχυποψία… «Γιατί είναι αυτό εκεί, Γιατί άργησες; Τι συμβαίνει με εκείνον»… Όπου κάποια στιγμή έχεις σταματήσει να ζεις… Έχεις κτίσει γύρω σου μια αυτόματη φυλακή και έχεις κλειστεί μέσα, παρασύροντας μαζί σου όλους όσους «αγαπάς»…
Για να τους «προστατεύσεις» φυσικά εφευρίσκεις οτιδήποτε μπορεί να περάσει από το μυαλό του ανθρώπου καλλιεργώντας το φόβο στους γύρω σου, χωρίς να μπορείς να το συνειδητοποιήσεις…
Μετατρέπεις την αγάπη σε χειραγώγηση και την εφαρμόζεις σε όλους όσους καταφέρνεις τελικά να επιβληθείς… Αποκτάς επιρροή τόση, που μπορεί να αναπτυχθείς σε υψηλά κοινωνικά αξιώματα, όμως αυτή η επιρροή σε αφήνει άδειο… κενό… χωρίς αίσθημα ευχαρίστησης… Διότι καταλήγεις να είσαι κάτι που αρνείσαι να πιστέψεις ότι είσαι…
Λες «αδύνατον, κάποιο λάκκο έχει η φάβα, κάπου υπάρχει παγίδα και αδυνατώ να την δω». Ελέγχεις τα κορίτσια του γιού σου κι εκείνος στη σύγχυση του για να σε εκδικηθεί φτάνει να γίνει ομοφυλόφιλος, αλλά αρνείσαι να το δεις… φτάνει που τον ελέγχεις… φτάνει που ξέρεις που είναι, με ποιόν είναι, τι κάνει… Η πεποίθηση του ελέγχου… Από που ξεκινήσαμε και που φτάσαμε πάλι… Μέσα στον εικονικό αυτό κόσμο η πίστη μετατράπηκε σε προδοσία και είμαστε αδύναμοι να κάνουμε κάτι.
Όσο περισσότερο ελέγχουμε, τόσο μεγαλύτερο και δριμύτερο έρχεται το συναίσθημα της προδοσίας… Αλλά εσύ είσαι αδύναμη… Προδίδεις για να προφυλαχτείς αλλά αδύνατον να το αντιληφθείς τι κάνεις… Το ξέρεις αλλά αυτό λες και σου κρύβεται…
Σε πιάνουν να απατάς, σε βρίζουν «πόρνη» κι εσύ αυτό που ακούς το ξέρεις… Υπάρχει μέσα σου, είναι περιττό να στο λένε συνεχώς…
Σου φωνάζουν «πάψε να ζηλεύεις» κι εσύ λες «ναι, θα πάψω, είναι αβάσταχτος ο πόνος της ζήλιας πρέπει να σταματήσω» το φωνάζεις, πας να σηκωθείς… να το αλλάξεις… αλλά ο πόνος σε κάνει κομμάτια… Σε σκίζει, σου θολώνει το μυαλό τόσο που πρέπει να «απατήσεις»…
Με όποιον βρεις μπροστά σου… εκδικείσαι την καρδιά του Εαυτού σου με την ίδια σου την «πίστη»…
Διότι η «πίστη» είναι το κλειδί της καρδιάς… Είναι το αρχείο της ψυχής εκείνο που χρειάζεσαι για να νοιώσεις πραγματικά κι αληθινά ότι είναι γύρω σου χωρίς να έχεις ανάγκη περιγραφές, λέξεις και δεδομένα…
Είναι το στοιχείο εκείνο που σου δίνει την ικανότητα να ζεις χωρίς υποστήριξη… Από πουθενά…
Είναι εκείνο το συστατικό που την κατάλληλη στιγμή σε προικίζει με όλη την απαραίτητη ισχύ, να κάνεις βήματα στη ζωή σου, έχοντας παντελή απουσία του όποιου ελέγχου…
Είναι εκείνο το κομμάτι του Εαυτού σου που γνωρίζει σε βάθος, χωρίς να χρειάζεται την ανάγκη της λεπτομέρειας… Είναι η βάση της νόησης… Της σύνθετης δηλαδή εκείνης λειτουργίας που ενώνει τη λογική με το συναίσθημα τόσο αρμονικά που σε κάνει να βλέπεις μακριά…
Είναι τα «μάτια» της ψυχής σου…
Όμως αν τα μάτια αυτά είναι κλειστά, τότε όλος ο κόσμος γίνεται διπλά εικονικός… Οι αισθήσεις πολλαπλασιάζονται τόσο διαστρεβλωμένα που μετατρέπονται αστραπιαία σε παραισθήσεις, σε φόβο, σε ζήλια, σε πανικό… Αν τα μάτια αυτά είναι κλειστά, αυτό που χάνεις πρώτο είναι η αξία της ιερότητας του Εαυτού σου… Διότι η δυσλειτουργία του αρχείου της «πίστης» είναι η βασική αιτία που αρχίζεις να αμφισβητείς ακόμη και την ύπαρξη του Θεού με την ευρύτερη έννοια… Μια αμφισβήτηση, που αν τελικά ολοκληρωθεί και γίνει «ρήξη», τότε σου στερεί την ευρύτερη δυνατότητα της νοητικής επικοινωνίας με τα πάντα…
Διότι το τελευταίο στοιχείο που αποκόπτει ο άνθρωπος σαν νοητική επικοινωνία, είναι η επικοινωνία του με αυτό που θεωρεί «ιερή του στήριξη» και στο οποίο είναι ικανός να αφεθεί «άνευ όρων». Και τότε η επιστροφή πλέον για αυτόν στην πνευματικότητα και την ικανότητα να βιώνει άηχα το σύνολο της δημιουργίας, αποτελεί ένα μακρινό παρελθόν…
Και τι θα πρέπει να κάνουμε;
Πώς θα μπορέσουμε να αντιστρέψουμε την κατάσταση και να οδηγήσουμε και πάλι τον Εαυτό μας να κατανοεί χωρίς να γνωρίζει;
Πώς θα κατορθώσουμε να αναπτύξουμε και πάλι το άφεμα στο τώρα, χωρίς την ανάγκη του ελέγχου προς τα πάντα;
Πώς θα απαλλαχθεί το σώμα μας από τον εσωτερικό πόνο αυτό του βιώματος της προδοσίας;
Όπως με όλες τις πεποιθήσεις… Με την αποδοχή τους μέσα σου!
Η φράση «ναι, είμαι ικανός να προδίδω όταν χάνω τον έλεγχο» είναι ο πρώτος άηχος εσωτερικός ήχος που θα πρέπει να αντηχήσει μέσα μας δυνατά… Είναι η μαγική στιγμή της αυτογνωσίας που σχετίζεται με το λειτουργικό αρχείο της ψυχής που λέγεται «πίστη»…
Είναι η πολύτιμη στιγμή, από την οποία και μετά ξεκινά η εσωτερική παρατήρηση του Εαυτού μας, πως και που και πότε το κάνει…
Μια συνειδητή παρατήρηση, χωρίς ταμπού και υποκρισίες, ώστε να απογυμνώσει το Εγώ από τις χιλιάδες δικαιολογίες που θα αρχίσει να αραδιάζει του τύπου «δεν είναι αυτό που νομίζεις»…
Η συνειδητή αποδοχή αυτή, είναι η έναρξη της αντίστροφής μέτρησης… Διότι αυτό θα περάσει σιγά-σιγά στην συμπεριφορά μας και θα γίνεται αντιληπτό από τους άλλους… Εκείνους τους πολύτιμους «άλλους» που σαν αόρατοι οδηγοί, σε καθοδηγούν στη θεραπεία του εσωτερικού σου πόνου…
Ίσως να είναι αδύνατον να εξαλειφθεί ολοσχερώς και για πάντα…
Ίσως είναι αδύνατον για μας, να απαλλαγούμε εντελώς…
Όμως η αντιστροφή αυτή, θα επαναφέρει σε βάθος χρόνου μια αξία που όλο το προηγούμενο διάστημα είχαμε χάσει…
Την ολοκληρωτική κατανόηση του δώρου της αγάπης…
Την αντίληψη της ενέργειας που δημιουργεί τα πάντα και την αντίληψη της επικοινωνίας με τα πάντα… Την νοητική βιωματική συναίσθηση… Την ενιαία σύνθεση της νόησης που θα μας βοηθήσει να επανεκτιμήσουμε την αξία ολόκληρη της ζωής και του Εαυτού μας.
- Πεποίθηση Α'. Η Ακεραιότητα Που Μεταλλάσσεται Στην Πεποίθηση Της "Ταπείνωσης"
- Πεποίθηση Β'. Η Πίστη Που Μεταλλάσσεται Στην Πεποίθηση Του Ελέγχου
- Πεποίθηση Γ'. Η Μοναδικότητα Που Μεταλλάσσεται Στην Πεποίθηση Της Απόρριψης
- Πεποίθηση Δ'. H Δυαδικότητα Που Μεταλλάσσεται Στην Πεποίθηση Της Εγκατάλειψης/Εξάρτησης
- Πεποίθηση Ε' - Η Ισορροπία Που Μεταλλάσσεται Στην Πεποίθηση Της Αδικίας
via
[full_width]
