Είχα πάντα την εντύπωση ότι η εύρεση του σωστού άνδρα ήταν το μόνο ευτυχισμένο τέλος που μια «πριγκίπισσα» θα μπορούσε να έχει. Ότι ανεξαρτήτως των προσπαθειών της γυναίκας, τίποτε άλλο δεν είχε σημασία αρκεί να έβρισκε τη μία και μοναδική, αληθινή αγάπη στο τέλος. Γι’ αυτό κι όταν οι άλλοι μου έλεγαν: «Μην ανησυχείς, κι εσύ θα τον βρεις», μεγάλωσα πιστεύοντας ότι το να βρω το άλλο μου μισό ήταν το μόνο πράγμα που θα μου έφερνε αυθεντική ευτυχία.
Θυμάμαι να παρατηρώ ζευγάρια στο δρόμο να είναι τόσο τρυφερά μεταξύ τους και να αναρωτιέμαι αν κι εγώ θα έχω μια τέτοια στιγμή στη ζωή μου. Έβλεπα παρόμοιες αναρτήσεις σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης και αναρωτιόμουν γιατί εγώ αργούσα τέλος πάντων τόσο πολύ να κάνω μια σχέση. Όμως, μπορώ να πω ότι ξεπέρασα τον απελπισμένο μου ρομαντισμό με τα χρόνια.
Φυσικά, ακόμη αναρωτιέμαι ορισμένες φορές πώς θα είναι και αν θα είναι η σωστότερη επιλογή – ίσως να χρειάζεται να βρεθώ σε μια σχέση για να νιώσω μια αλλιώτικη χαρά. Όμως πλέον περνώ τον περισσότερο χρόνο μου αναρωτώμενη για άλλα πράγματα, θέτοντας σημαντικότερα ερωτήματα.
Γιατί θέλω πραγματικά να αποκτήσω μια σχέση; Είναι επειδή θέλω να είμαι ευτυχισμένη ή επειδή θέλω απλώς οι άλλοι να πιστέψουν ότι είμαι ευτυχισμένη; Πρέπει οπωσδήποτε να είμαι ερωτευμένη για να απολαύσω τη ζωή ή μήπως δεν αναγνωρίζω τα εκπληκτικά πράγματα που συμβαίνουν και τώρα στη ζωή μου; Το ευτυχισμένο τέλος είναι μόνο για εκείνες τις γυναίκες που βρίσκουν το «άλλο τους μισό»;
Αν δούμε τα πράγματα με όρους άσπρου-μαύρου, δηλαδή ερωτευμένη και μη ερωτευμένη, τι συμβαίνει σε όλες εκείνες τις στιγμές που βρίσκονται ανάμεσα στις δύο καταστάσεις; Ποια θέση έχουν τα όνειρά μου; Οι στόχοι μου στη ζωή; Τι βαρύτητα έχει η αλλαγή που θέλω να δω στον κόσμο; Πόσο σημαντική είναι η επίδραση που θέλω να έχω στους άλλους και τι συμβαίνει με τον προσωπικό μου σκοπό στη ζωή;
Βλέπετε, γνωρίζω τώρα τον σκοπό μου σε αυτή τη ζωή, αν και μου πήρε αρκετό καιρό να καταλάβω ποιος ήταν. Και σίγουρα δεν είναι ο έρωτας. Ειλικρινά, στην ερώτηση αν θα είμαι εντάξει μαθαίνοντας ότι θα μεγαλώσω χωρίς κάποιο σύντροφο, θα απαντούσα με αυτοπεποίθηση θετικά. Μου αρέσει να είμαι με τον εαυτό μου. Δεν χρειάζομαι να περιμένω κάποιος άλλος να με αγαπήσει επειδή επιτέλους προσφέρω εγώ η ίδια πολύ αγάπη σε εμένα.
Αν περιμέναμε συνεχώς τους άλλους για να μας κάνουν ευτυχισμένους/ες, θα σκεφτόμασταν πόσο αξίζει το τώρα μας; Η όμορφη ζωή που έχουμε στο σήμερα; Αν βασιζόμαστε στους άλλους αποκλειστικά για την ευτυχία μας, τι θα συμβεί όταν δεν είμαστε μαζί τους; Δεν είναι σα να παραδεχόμαστε ότι είμαστε απλώς άδεια ποτήρια που περιμένουν να τα γεμίσουν κάποιοι άλλοι; Ή λευκές σελίδες που περιμένουν να γραφτούν από κάποιον;
Εμείς οι ίδιες μπορούμε να γεμίσουμε με νερό το εσωτερικό του ποτηριού μας. Εμείς μπορούμε να είμαστε οι συγγραφείς της ζωής μας, αλλά και να γράψουμε ιστορίες που θα αλλάξουν τον κόσμο. Δεν είναι καλύτερο να είμαστε ικανές να δημιουργήσουμε τη δική μας ευτυχία;
Τώρα πια δεν με βλέπω σα μια φυλακισμένη «πριγκίπισσα» που περιμένει να σωθεί, αλλά σα μια δυνατή πολεμίστρια. Ήρθε η στιγμή να συνειδητοποιήσουμε ότι οι γυναίκες μπορούν να είναι βασίλισσες χωρίς έναν άντρα δίπλα τους.
Katrina Hughes Que
via
