γράφει ο Γιώργος Ανεστόπουλος
Άραγε, όταν ξεσπώντας με θυμό, αποκαλείς κάποιον «βλάκα» ή
«ανόητο» ή «ηλίθιο» πως το εννοείς;
Ότι το κεφάλι του είναι άδειο; Ότι δεν καταλαβαίνει τίποτα; Δηλαδή, κάνει ότι κάνει ελλείψει κάποιων πνευματικών/νοητικών δυνατοτήτων;
Ή μήπως έχει και κάποιες «ενοχλητικές προεκτάσεις» το πράγμα;
Καθώς
Αν ήταν μόνον αυτό, τότε δεν θα υπήρχε και θέμα
Τόσο του «κόβει» τόσο λέει ή πράττει ή δεν λέει και δεν πράττει
Μακάριοι οι αγαθοί τω πνεύματι
Όταν όμως υφίστανται ένα σωρό έρευνες, μελέτες και δοκίμια, άνθρωποι της σκέψης που διατείνονται πως στους παραπάνω όρους χωράνε πολλές μα πάρα πολλές ενοχλητικές (αντικοινωνικές κι ενίοτε ακόμη και εγκληματικές) ιδιότητες;
Πως μπορεί να πει μετά κανείς :
«Μην πειράζετε τους ηλίθιους, τους βλάκες, τους μωρούς και τους
ανόητους καθ’ ότι τυγχάνουν άτομα με ειδικές ανάγκες;»
Η «Βλακειάδα» αυξάνει και πληθύνεται σε όγκο αξιόλογων μελετών
Ένα εξαίρετο εγχείρημα που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και
ως μια «Κωδικοποιημένη Νεαρά» ή αλλιώς η Εισαγωγική Επιτομή της «Βλακειάδας»,
είναι το βιβλίο «Ο άνθρωπος εναντίον του ανθρώπου», Η δύναμη
της βλακείας, του αξιότιμου κου Χρήστου Μασσαλά, τ. Πρύτανη του
Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, εκδ. Gutenberg
Ο συγγραφέας μέσα σε λίγες σελίδες χτίζει ένα «ενοχλητικό προφίλ» (του «ανατεμνόμενου θύτη») που ωθεί τον αναγνώστη, διαβάζοντας να κοιτάζει γύρω του ανήσυχος και με ανοιχτό το στόμα ν’ αναρωτιέται ψιλοσυγχυσμένος:
«δηλαδή, τώρα, αυτό το «αδίστακτον γραβατωμένο δείγμα (υπ)ανθρώπου»
εκεί ψηλά που μου έχει ξεσκίσει τις τσέπες και διάφορα άλλα σωματοδομικά
χαρακτηριστικά, ανήκει στην κατηγορία του «βλακός»; κι εγώ γιατί νόμιζα μέχρι
πρό ολίγου ότι αυτός ήταν ο έξυπνος κι εγώ ο βλάκας;»
Πρώτο «πολιτισμικό σοκ» είναι η ανάγνωση της περιγραφής του βλακός:
Οι ιδιότητες της βλακείας
« Ο πάντα επίκαιρος Ευάγγελος Λεμπέσης, στην κλασική του πραγματεία:
«Η επαναστατική μάζα και η τεράστια κοινωνική
σημασία των βλακών στο σύγχρονο βίο» δίνει με τελεσίδικο τρόπο τα
χαρακτηριστικά της βλακείας και των φορέων της: «η βλακεία δεν έχει ταξικήν την
πατρίδα ο επιτήδειος και ο απατεών είναι ακριβώς υποδιαιρέσεις του
βλακός και όταν ακόμη ο βλαξ υπό την μορφήν του επιτηδείου ή του απατεώνος,
εξαναγκαστεί να δώση μάχην, θα δώση αυτήν δια των πνευματικώς ευκολοτέρων και
συνεπώς των ανηθικοτέρων όπλων: του ψεύδους, της ραδιουργίας, της διαστροφής
και της συκοφαντίας. Εξ ου έπεται το ακλόνητον δόγμα και η ανηθικότης είναι
αποκλειστικόν προϊόν των βλακών »
Άραγε η βλακεία είναι προσόν κάποιας συγκεκριμένης κοινωνικής τάξης, ανθρώπων κι εποχής;
Η απάντηση είναι ένα κοφτό, βροντερό ΟΧΙ!
Φύεται, κατοικοεδρεύει και βασιλεύει στην κυριολεξία παντού σε κάθε μήκος και πλάτος, ύψος και βάθος, πλούσιες και φτωχές διαστρωματώσεις, ισχυρούς και πένητες σε κάθε ιστορική εποχή, φυλή και μάλιστα ομοιόμορφα κατανεμημένη παντού
Η βλακεία δεν μπορεί να προσδιοριστεί με μαθηματικά καλούπια κι εξισώσεις αν και στο βιβλίο καταβάλεται φιλότιμη προσπάθεια του κυρίου καθηγητού να «σχηματοποιηθεί σε κάποια μετρητικά πρότυπα» το αν θα επιτύχει το εγχείρημα είναι στα χέρια άλλων αυτών που θα θελήσουν να δουλέψουν πάνω στο πρότυπο και στα χέρια εκείνων που θα δεχτούν να το χρηματοδοτήσουν εκτός αν «κάποιοι ισχυροί» το «σαμποτάρουν το πράγμα» (ποιοί άραγε;)
Η βλακεία γενικά είναι κάτι που αναπνέεις παντού γύρω σου, νοιώθεις να σε επηρεάζει σε κάθε σου βήμα, την διαισθάνεσαι ανά πάσα στιγμή να σε πνίγει, να σε εκνευρίζει, να σου προκαλεί δυσφορία, αλλά όσο και να χτυπιέσαι δεν αποδεικνύεται ποτέ και τίποτα ξέρεις ότι υπάρχει αν και δεν την βλέπεις...στην πλάτη σου σκάνε ασταμάτητα και καθημερινά συνέπειές της...ας πρόσεχες αν πέσεις θύμα της...να άκουγες το ένστικτό σου και να απομακρυνόσουν από την εμβέλειά της...είναι το μόνο σου όπλο απέναντί της
Βασικά, να ανησυχείς μην τυχόν και ο «εκτοξευτήρας» της βλακείας ταυτόχρονα συνδυάζει στο οπλοστάσιό του και νοημοσύνη, ευφυΐα, αυτός ο συνδυασμός είναι που παρέχει την «ολέθρια νότα» είναι που μετατρέπει τον χορό των συνεπειών σε “dance macabre”
(πχ πάρε παράδειγμα τον τύπο απέναντί σου (στην στάση) που έχει βάλει ανοιχτή ακρόαση στο κινητό με την ένταση στο τέρμα και ταυτόχρονα μιλάει κι αυτός με ένταση στα παλιά του τα παπούτσια εάν οι γύρω του ενοχλούνται αυτό είναι απλώς «ενόχληση των νεύρων σου» εάν όμως αυτός είναι η «παραπλάνηση», ο «αντιπερισπασμός» για να σου κλέψει το πορτοφόλι η συνεργός του, τότε την έβαψες κι αν κατά λάθος κάποιος αντιληφθεί «τι παίζει» ανάμεσα στην «ενοχλητική φωνητική παράσταση» και στην πίσω τσέπη του τότε η παρωδία βλακείας μπορεί να μετατραπεί και σε τραγική Luna Rosa από ένα βιαστικό απερίσκεπτο μαχαίρι που τράβηξε κάποιος άλλος τρίτος «βλάκας συνεργός» για να καλύψει την διαφυγή των άλλων δύο «βλακών» (ν’ αρχίσουμε άραγε να συνηθίζουμε να τους αποκαλούμε «βλάκες» αντί «αποβράσματα»;).
Προφητικός (;) Ο Robert Muzil (1880 - 1942), σε διάλεξή του το 1937, τόνιζε με έμφαση:
« Η εν λόγω βλακεία δεν είναι ψυχασθένεια και,
ωστόσο, είναι η πιο επικίνδυνη αρρώστια του πνεύματος, ακόμα και για την ίδια
τη ζωή »
Η βλακεία άραγε προέρχεται κατά βάση από το «λάθος» ή από
την «εμμονή στο λάθος»; Μάλλον το δεύτερο (σύμφωνα με τον συγγραφέα)
Άραγε όποιος κάνει βλακείες μπορεί να καταλάβει ότι είναι
βλάκας; Ή θα επιμείνει στο «βλακώδες εργόχειρό» του;
Υπάρχει ποτέ ελπίδα ν’ αντιληφθεί κάποτε την βλακεία του και να σταματήσει να τυραννάει τους γύρω του;
Είναι κανείς ποτέ αρκετά έξυπνος ώστε να καταλάβει –
επιτέλους – την βλακεία του;
Κι εντέλει:
Μπορεί κανείς ν’ αποκτήσει αντίληψη της βλακείας;
Ή μήπως – όπως διατείνεται και ο συγγραφέας:
« Όποιος είναι
βλάκας δεν μπορεί να ξέρει τι σημαίνει βλακεία – ούτε καν αυτό.
Όποιος δεν είναι
βλάκας, δεν ξέρει τι σημαίνει να είσαι βλάκας »
Ο βλάκας/ηλίθιος είναι επικίνδυνος γιατί τα λογικά άτομα αδυνατούν να προβλέψουν ποιά θα είναι η κίνηση του βλάκα/ηλίθιου. Μπορείς να προβλέψεις το τι θα κάνει ένας κακοποιός, αλλά ποτέ ένας βλάκας. Ο ηλίθιος είναι ικανός να προκαλέσει ζημιά στον ή στους άλλους χωρίς καν αυτός ν’ αποκομίσει κάποιο ώφελος, αντιθέτως να υποστεί κι αυτός απώλειες. Δεν υπάρχει λογικός τρόπος να τον προβλέψεις. Είναι ικανός να «ορμήσει» και να κάνει τα πιο απίθανα – και ενοχλητικά/βλαπτικά – πράγματα στον πιο απίθανο χρόνο, τόπο και βεβαίως τρόπο.
Πιό εύστοχα δεν θα μπορούσε να το θέσει ο Schiller:
«ενάντια στη βλακεία και οι ίδιοι οι θεοί πολεμάνε μάταια»!
Ο βλάκας δεν έχει επίγνωση της βλακείας του. Κι αυτό είναι η Ισχύς του. Δεν έχει αναστολές και η επιμονή του είναι Ομηρική
Κάτι ήξερε προφανώς αυτός που είπε:
«Μην τσακώνεσαι ποτέ
με έναν ηλίθιο. Θα αναγκαστείς να παλέψεις με τα δικά του όπλα, στο δικό του
πεδίο. Και θα σε κερδίσει τόσο λόγω έδρας, όσο και ανώτερης εμπειρίας»
Θα τον δεις πάντα ενταγμένο σε ομάδες επιρροής να προωθεί σε θέσεις ισχύος άτομα υποδεέστερά του ώστε να τα ελέγχει. Η πίστη του στην ευφυΐα του αγγίζει τα όρια του ματαιόδοξου ναρκισισμού και φροντίζει να το δείχνει διαρκώς με ειρωνικά χαμογελάκια και νοσηρή εμμονή προβολής με όποιο μέσο, ακόμη κι αν τον βλάπτει.
Φυσικά, όσο πιο υψηλή η κοινωνική του Ισχύς τόσο πιο δυνητικά καταστροφικό είναι το δυναμικό του βλάκα.
Δυστυχώς, η ροή ηλιθίων σε θέσεις κοινωνικής ισχύος ήταν
πάντα, είναι και προφανώς θα παραμείνει αδιάκοπη, ακατάσχετη, χειμμαρώδης
Οι διαφορές μεταξύ Βλάκα και Ανόητου δεν είναι και ιδιαίτερες:
Κατά τον Bob Fenster:
«Βλάκας είναι αυτός που σε προσπερνάει από
δεξιά στη μέση της νύχτας, αδιαφορώντας για τις συνέπειες, ενώ ανόητος είναι
αυτός που οδηγεί μπροστά σου υπερβολικά αργά και σε αναγκάζει να τον προσπεράσεις
εσύ από δεξιά»
Γελιέται όποιος νομίζει πως είναι εύκολη η διάκριση του βλάκα/ηλίθιου και όχι, δεν αρκεί η περιφρόνησή του, αντιθέτως τον αφήνει ελεύθερο να ολοκληρώσει τις «ηλιθιότητές» του, οι οποίες είναι λάθος να πιστεύει κανείς ότι θα βλάψουν μόνον αυτόν που τις εξαπολύει, τουναντίον, ο συγχρωτισμός με το βλάκα/ηλίθιο είναι σαν να κάνεις αμέριμνος περίπατο σε ναρκοπέδιο
Προσοχή! Είναι κολλητικό!
Γράφει ο Θοδ. Καρζής στο «Η βλακεία ως παράγων του ανθρώπινου βίου» (κεφ. 2, Ευφυείς και βλάκες: δύο κόσμοι σε μια δύσκολη σύμπραξη):
«κανένας θνητός δεν
είναι συνεχώς σοφός. Ο δρόμος των ευφυών είναι διάσπαρτος από παγίδες στημένες
για να τους κάνουν βλάκες. Αν επιθυμούν να επιβιώσουν και να αποφύγουν βλακώδη
σκοτεινά διαλείμματα, οφείλουν να διαθέτουν ισχυρότατους αμυντικούς μηχανισμούς
για όλη τους τη ζωή.
Ο ευφυής πέφτοντας
θύμα των βλακών θα καταντήσει από φύσει ευφυής, θέσει βλάκας!»
Συμπεριφορά και δράση του βλάκα
Η συμπεριφορά του βλάκα δεν έχει απολύτως καμία συγγένεια με την λογική, τουτέστιν, να περιμένεις απ’ αυτόν τα πιο απίθανα κι αδιανόητα πράγματα και επιθέσεις βεβαίως, οπότε, ξέχνα το πως οι κλασσικές άμυνες/επιθέσεις θα είχαν σ’ αυτόν την οποιαδήποτε αποτελεσματικότητα
Η ατιμία και η πονηριά είναι αγαπημένα του και συνήθη όπλα. Ουαί κι αλίμονο σ’ αυτόν που θα σταθεί εμπόδιο στα σχέδιά του. Εάν ο βλάκας έχει ανάλογη ισχύ στα χέρια του, θα δεινοπαθήσει αυτός που θα χαρακτηριστεί ως εχθρός του
Ο Αλέξανδρος Δουμάς (1802 – 1870) είχε διατυπώσει με γραφικό τρόπο την άποψή του για τους ηλίθιους:
«προτιμώ τους
αμαρτωλούς από τους ηλίθιους. Οι αμαρτωλοί ξεκουράζονται κάπου-κάπου»,
Ενώ ο C. Cipolla τονίζει με έμφαση:
«το ηλίθιο άτομο είναι
ο πιο επικίνδυνος τύπος ανθρώπου που υπάρχει, ο βλάκας είναι πιο επικίνδυνος
από τον κακοποιό».
Αν μάλιστα τολμήσεις να συμβουλεύσεις έναν ηλίθιο, να είσαι
βέβαιος ότι έκανες έναν εχθρό
Και καταλήγει εύστοχα ο συγγραφέας:
« Η διαπίστωση των
συνεπειών της ανθρώπινης βλακείας είναι προφανής. Το ζητούμενο είναι η
εξουδετέρωσή της, αφού είναι μια από τις πιο ισχυρές και σκοτεινές δυνάμεις που
εμποδίζουν την αύξηση της ανθρώπινης ευημερίας και ευτυχίας »
Φυσικά – θα πει κανείς σκεπτώμενος λογικά – δεν θα ευημερούσαν οι βλάκες/ηλίθιοι εάν δεν υπήρχε εύφορο έδαφος. Άρα, η κοινωνία (έστω, ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας) τους αποδέχεται και τους αναδεικνύει. Τι άλλο να υποθέσεις;
Τι άλλο να προσθέσεις εσύ πέραν της «εύστοχης βολής» του J. La Bruyere:
«όποιος είναι ικανός
να περιφρονεί έναν αξιόλογο άνθρωπο, είναι ικανός να θαυμάζει κι έναν ηλίθιο –
ο κενόδοξος είναι αυτός που οι βλάκες θεωρούν σπουδαίο» (ο κενόδοξος είναι
κάπου ανάμεσα στο θρασύ και το βλάκα: μίγμα και των δύο).
Αν σκεφτούμε ποιές εκπομπές κάνουν θραύση στην τηλεόραση, ποιές ιστοσελίδες στο διαδίκτυο, ποιά περιοδικά και ποιά βιβλία στα γραφεία των εκδοτών και στις προθήκες των βιβλιοπωλείων χαρακτηρίζονται «ευπώλητα», ε, το συμπέρασμα περί του τι «συνθήκες διανοητικότητας/λογικής/βλακειολογίας» επικρατούν στην κοινωνία βγαίνει αβίαστα
Ακόμη πιο «οξύς κι αμείλικτος» ο Immanuel Kant:
« o άνθρωπος δεν είναι μόνο άγριος από τη φύση του, αλλά και
άξεστος, ακαλλιέργητος και ανίκανος να συντονίσει τους σκοπούς με τα μέσα. Η
τραχύτητα ή ωμότητα, περισσότερο από την αγριότητα, πλησιάζει αυτό που ο Kant κατανοεί ως βλακεία: «αυτό που πραγματικά εννοείται ως
βλακεία είναι η έλλειψη κρίσης».
Η άγρια ηλιθιότητα
αποτελεί εμπόδιο για τον πολιτισμό, στον οποίο εξ ορισμού ο παραλογισμός δεν
έχει θέση.
Από την άλλη, ο
παραλογισμός αποτελεί τη βάση του πολιτισμού, ο οποίος δεν είναι τίποτε άλλο
από το αποτέλεσμα μιας σειράς λίγο πολύ αποτυχημένων προσπαθειών συμβιβασμού με
την ανθρώπινη βλακεία »
Το βασανιστικό ερώτημα βεβαίως είναι:
άραγε τα «παραπάνω φυντάνια» είναι η πλειοψηφία ή η μειοψηφία στην κοινωνία;
Γιατί δηλαδή; Αν είναι η πλειοψηφία θα τολμήσεις να τους το πεις; Δεν βλέπεις πόσο καλά έχουν εξασκηθεί στο «γλύψιμο» της «Λαϊκής Μαινάδας» Πολιτικοί, άνθρωποι του θεάματος και των ΜΜΕ και κάθε λογής τύπος ή τυπάκι που εποφθαλμιά αίγλη, εξουσία, χρήμα και ηδονή; Πως λέμε 24 κατασκευαστές πλυντηρίων το συνιστούν; Ε, ένα τέτοιο πράμα,
324.000 κατασκευαστές κι εφαρμοστές προγραμμάτων και
συμπεριφορών Κοινωνικής Μηχανικής το συνιστούν ανεπιφύλαχτα. Εσύ θα το
συζητήσεις ή θα το αμφισβητήσεις;
Αν είναι οι περισσότεροι, τότε βάση Δημοκρατικών ειωθότων, αυτοί έχουν δίκηο κι εσύ άδικο.
Άσε που σύμφωνα και με κάποια από τα παραπάνω ακόμη κι ο πιο
έξυπνος, νοήμων, λογικός, μορφωμένος, καλλιεργημένος άνθρωπος μπορεί ανά πάσα
στιγμή να πιαστεί στα βρόχια της βλακείας/ηλιθιότητας/μωρίας/ανοησίας, οπότε,
αν θεωρείς ότι ανήκεις «σ’ αυτούς» (τους «μη βλάκες»), πρόσεχε καλά «τι σόι
σκέψεις κάνεις αυτή τη στιγμή» περί «ενδεδειγμένου χειρισμού των βλακών από μέρους
της κοινωνίας», αν κοιτάξεις καλά από κάτω σου θα δεις μια «αστραφτερή ακμή
ξυραφίου», πάνω στην οποία ισορροπεί η κοινωνική σου συμπεριφορά «φέρελπι
πνευματικέ μου εύελπι»
Κι εν πάση περιπτώσει, καραδοκεί κι ο J.J. Rousseau να σου την πει αν ξεφύγεις:
« τα άτομα δεν είναι χαζά, αλλά κακά, ο λαός ως
σύνολο, αντίθετα, δεν είναι κακός αλλά χαζός, θύμα απάτης ομάδων ειδικών »
Τουτέστιν, κάπως έτσι:
Τα άτομα βλέπουν το καλό που απορρίπτουν, ο λαός θέλει το
καλό, αλλά δεν βλέπει.
Ο καϋμένος ο λαός, οι μάζες, δεν ξέρουν ούτε από βλακεία ούτε από κακία, ο στατιστικός (ή μήπως «επιλεκτικά και ιδιόμορφα αυτιστικός») μέσος όρος τους δεν δείχνει τίποτα τέτοιο, φήμες ανυπόστατες και κακεντρεχείς, οι Λαϊκές Μάζες είναι πλημμυρισμένες από Σοφία και Λογική
Μάλλον δεν ήξερε τι έλεγε εκείνος ο «ανόητος» ο Einstein :
«άπειρα είναι δύο πράγματα, το σύμπαν και η
ανθρώπινη ηλιθιότητα, και για το πρώτο δεν είμαι τόσο σίγουρος»
Τελικά, τι απομένει απέναντι στο «κοινωνικό παράσσιτο»;
Πιθανόν περιφρόνηση;
Απαξίωση;
Αναρωτιέμαι μόνον μήπως στο τέλος, απομένει απλώς μια «ανώδυνη αποστασιοποιημένη αηδία» απέναντι στο «θύτη» (βλάκα/ηλίθιο) που πλέον ίσως πάψει να αποκαλείται με τον «επιθετικό προσδιορισμό κάθαρμα» και τείνει να αποκαλείται με τον απλά απαξιωτικό χαρακτηρισμό «βλάκας, ηλίθιος, ανόητος, μωρός» που πιθανόν πέραν της «ενόχλησης» να υποκρύπτει και μια μικρή δόση «κατανόησης» προς τον «καϋμένο τον βλάκα»
Πως λέει η παροιμία με τον σκορπιό; Είναι η φύση του, τι να κάνει; Συγχώρεσέ τον Κύριε, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι, ασχέτως εάν πίσω του αφήνει πτώματα και καταστροφή
Ποιό δικαιϊκό σύστημα καταδίκασε ποτέ ιστορικά την ηλιθιότητα ως οιονεί εγκληματικό εργαλείο, προδιάθεση και πρακτική;
Αντιθέτως: είναι γνωστό το «Συγχωρείται λόγω βλακείας»
Άσε που στο δικαστήριο ο αδίστακτος Βλάκας (ιδίως όταν είναι και ευφυής εκτός από πονηρός) μπορεί να επικαλεστεί και μύριες όσες νεφελώδεις εσωτερικές του διαδρομές και να αθωωθεί λόγω «νευροψυχικών ατελειών», ακόμη ακόμη και με «ακαταλόγιστο» (επιεικώς και όχι μόνον όμως), ένα τέτοιο πράγμα
Επαρκής η παρέμβαση του Muzil, στην πραγματεία του Περί βλακείας:
« Η βλακεία είναι συνυφασμένη με πολλά ακόμα
και η ιδιοφυΐα συνδέεται άρρηκτα μαζί της, η ωμότητα είναι η πρακτική της
βλακείας!Συναισθηματική διαταραχή, ελάττωμα του συναισθήματος»
Μεστά και καίρια τα συμπεράσματα του συγγραφέα του βιβλίου
σπεύδουν να επισφραγίσουν με έκδηλη – και κατανοητή (αλίμονο!) - ανησυχία:
« Η βλακεία είναι μια ατιμώρητη διαστροφή. Οι φορείς της αστράφτουν από ανοησία και κτηνώδη φιλοδοξία. Τους αναγνωρίζουμε από την απουσία καλαισθησίας τους και την ανικανότητα να χρησιμοποιούν με τακτ και δικαιοσύνη την εξουσία που διαθέτουν. Η σκέψη τους είναι περισσότερο ευανάγνωστη και λιγότερο συγκαλυμμένη, προπάντων στις εκρήξεις αχαλίνωτης, συμπυκνωμένης ενέργειας, όπως στο φόβο, μίσος και στο αυθόρμητο γέλιο.
Ton
William Shakespeare (1564 -1616)
τον ανησυχούσε πάρα πολύ το χαμόγελο των καθαρμάτων.
Οι πολυπλοκότητες και οι αβεβαιότητες της εποχής μας φέρνουν
στο προσκήνιο εκείνες τις ομάδες ανθρώπων που ενισχύουν την αταξία και την
ωμότητα στις ανθρώπινες σχέσεις. Η ομάδα των ηλιθίων έχει την τιμητική της!
Είναι βλακώδες να
κομπάζει κανείς πως είναι έξυπνος, αλλά δεν είναι πάντοτε έξυπνο να δίνει την
εντύπωση του βλάκα »
Όμορφος κόσμος, αγγελικά πλασμένος και κυρίως για Βλάκες...
Αν έχεις Άστρο Ηλιθιότητας διάβαινε, δεν είναι υποτιμητικό πλέον, το αντίθετο, είναι προσόν, πιθανόν το Μέγιστο...
