Υπάρχει λάθος και σωστό;... παλεύουμε
στην πορεία της ζωής μας για να ανακαλύψουμε τι είναι σωστό και τι
λάθος.. από όλα όσα έχουμε μέσα μας. Ρωτάμε δεξιά κι
αριστερά,κοιτάμε, προσπαθούμε να καταλάβουμε για να απελευθερωθούμε από
τα λάθη μας. Είναι όμως έτσι; "Αμαρτία εξομολογουμένη ουκ έτσι
αμαρτία", λέει ο εξομολογητής στον κακότυχο
εξομολογούμενο, επιβεβαιώνοντας μέσα του κάτι που ήδη πίστευε βαθύτερα
για τον εαυτό του. Πόσο κακός είναι και πόσα λάθη κάνει.
Και ο εξομολογητής επιβεβαιώνει κάτι
τέτοιο και προσφέρει τη λύτρωση αναδεικνύοντας την παραδοχή του
εσωτερικού κακού..." πες το και θα ανακουφιστείς... είναι όντως λάθος και
αμαρτία, αλλά αν το πεις, κάτι καλύτερο θα γίνει για σένα". Αλλά ίσως ένας
άλλος εξομολογούμενος, ένας που δεν ικανοποιείται με τις εύκολες και
δεδομένες διαδικασίες, να έλεγε στον εξομολογητή... Πριν μοιραστώ τις
αμαρτίες μου, θα ήθελα να μου προσδιορίσετε τι είναι αμαρτία και ποιος
καθορίζει την έννοια. Για να καταλάβω τι είναι κακό μέσα μου και τι
όχι". Δεν είναι σίγουρο ότι ο εξομολογητής θα είχε άλλη μια έτοιμη
απάντηση να δώσει στον εξομολογούμενο. Ίσως γιατί τελικά, εξ αρχής δεν
τίθεται θέμα αμαρτίας. Θέμα καλού και κακού. Βιώνω τον εαυτό μου ως
κακό, όχι γιατί υπάρχει μια λίστα που καθορίζει το καλό και το κακό, αλλά
γιατί έτσι μου έμαθαν να βιώνω τον εαυτό μου, κάποτε. Και στο δρόμο
"τραβώ" ανθρώπους που θα με βοηθήσουν να αναδείξω την άποψη που έχω ήδη
για τον εαυτό μου. Ψάχνω "εξομολογητές", που θα μου δείξουν το κακό μέσα
μου... για να το μοιραστώ και να αμβλυνθεί ο πόνος. Και τελικά το μόνο που
επί της ουσίας και σε βαθύτερο επίπεδο γίνεται, είναι η επισημοποίηση
αυτού που ήδη πίστευα. Πως όντως τελικά είμαι κακός. Και στο δρόμο, γίνεται
μια ανούσια πάλη με τον εαυτό. Να πειστεί δηλαδή κάποιος, ότι πρέπει να
πετάξει πράγματα από πάνω του, όχι όμως με βάση τη δική του ομοιόσταση
και ισορροπία, αλλά με βάση το δοκούν. Κύκλος ατέρμονος έχει ήδη αρχίσει. Ο
φίλος κι ο εχθρός, απροσδιόριστοι. Θα μπορούσε,στον παραπάνω φανταστικό
διάλογο, να συνεχίσει μιλώντας ο εξομολογούμενος, και να πει στον
εξομολογητή... "μα εγώ δε θέλω να ξεκινήσω με την παραδοχή ότι είμαι
κακός. Γιατί με πηγαίνετε προς τα εκεί; Εγώ θέλω να καταλάβω τι από όσα
έχω το χρειάζομαι και τι όχι. Τι ανήκει σε εμένα και τι μου έχουν
προσδώσει και αναγκάζομαι να κουβαλώ. Αλλά για να γίνει κάτι τέτοιο, θα
πρέπει να καταλάβω... να αποδεχτώ όσα έχω μέσα μου και να μη ζω τη ζωή
μου, προσπαθώντας διαρκώς να αρνούμαι. Γιατί αν δεν αποδεχτώ, ποτέ δε θα
καταλάβω τι μου χρειάζεται από όσα με αποτελούν και τι όχι. Τι θα αφήσω
πίσω μου και τι θα πάρω μαζί μου στη συνέχεια του δρόμου".
Επίσης δεν είναι σίγουρο πως ο
"εξομολογητής", θα είχε κάτι να απαντήσει. Είναι βλέπεις, πολύ πιο εύκολο
να κατακεραυνώνουμε και να αρνούμαστε, από το να καταλαβαίνουμε και να
αποδεχόμαστε. Είτε αυτό έχει να κάνει με τους άλλους είτε με τον εαυτό
μας τον ίδιο. Είτε έχουμε το ρόλο του εξομολογητή, είτε του
εξομολογούμενου. Και αυτός ο κόσμος είναι γεμάτος από εξομολογητές και
εξομολογούμενους.
*Στο παραπάνω κείμενο, δε συμμετέχουν οι συλλογικές διαδικασίες για τον καθορισμό των εννοιών σωστού και λάθους...
Υπάρχει λάθος και σωστό τελικά? Όπως και να έχει, μια όμορφη Άνοιξη να έχουμε...
