Έμαθες, εμπνεύστηκες, εξελίχτηκες… Πίστεψες σε κάποιους ανθρώπους που
βρέθηκαν στο δρόμο σου και σε καθοδήγησαν, σου έδειξαν την δική τους
γεύση αλήθειας, τους είδες σαν κάτι παραπάνω από σένα, δέχθηκαν πως
είναι εκλεκτότεροι, τους έβαλες σε έναν θρόνο, δέχθηκαν αυτό τον θρόνο,
παρέδωσες δύναμη, δέχθηκαν αυτή τη δύναμη και τους ακολούθησες πιστά.
Και όταν τα μάτια άνοιξαν, κοίταξες καθαρότερα και επαναστάτησες
βλέποντας αδυναμίες και χειρισμούς, ακούγοντας αλήθειες που
παρουσιάζονταν ως αναμφισβήτητες και κάποια στιγμή αναρωτιέσαι πώς
μπορεί να χωρέσει η δική σου αλήθεια που ξεκίνησε να ανθίζει, στο δικό
τους, πέτρινο πάνελ. Εις το όνομα του Θεού, των δασκάλων, των αγγέλων
και οτιδήποτε δεν πατά στη Γη, εγκλωβίζεσαι. Κι επειδή χάρις στον δρόμον
των δασκάλων άνθισε αυτό μέσα σου, λες… “όχι, δεν μπορεί να είναι λάθος
η συμπεριφορά τους, η δική μου είναι…” και το πνίγεις, δένοντας – ακόμη
μια φορά – τα μάτια σου. Και όταν η ανθισμένη φωνή μέσα σου γίνει
δυνατότερη και τολμάς να τη μοιραστείς, οι δάσκαλοι λένε πως όλα όσα
πιστεύεις είναι της προσωπικότητας ή από αστρικές επιρροές ή οφείλονται
στα ανάδρομα άστρα και πως οι πειρασμοί είναι δυνατοί τώρα, ακριβώς
επειδή μεγαλώνεις στο δικό τους μονοπάτι.
Και μένεις εκεί, χωρίς να τολμάς να ανοίξεις τα δικά σου φτερά. Κι αν
καταφέρεις να φύγεις, υπάρχει πάντα μια καλή δικαιολογία για να μη
χαλάσει η υπόλοιπη αυλή και ανοίξουν κι άλλων τα μάτια. Και τελικά, για
πολύ καιρό μένεις με έναν θυμό απέναντι σε αυτούς που σε χειρίστηκαν,
κατηγορώντας τον εαυτό σου για το πώς μπορούσες να είσαι τόσο αφελής και
να τους πιστέψεις, παίρνοντας μπάλα οτιδήποτε άλλο σε πλησιάσει, κι ας
έχει αυτό το οτιδήποτε αγνή πρόθεση.
Δεν είναι εύκολο να αλλάζουμε το εντύπωμα της ανθρωπότητας από το…
“ακολούθησε τον αρχηγό” στο… “ακολούθησε τον εαυτό σου”. Όμως, η
ανθρωπότητα έχει ξεκινήσει και ο άνθρωπος καταλαβαίνει πως μπορεί να
εμπνευστεί χωρίς να ακολουθήσει, να συσπειρωθεί γύρω από μια αλήθεια και
να την αναπτύξει χωρίς να γίνεται σκλάβος της, να ακούσει έναν άλλον
συν-οδοιπόρο που παίζει στον ίδιο δρόμο και όχι τις φωνές από βάθρα και
θρόνους, να μεταλαμπαδεύσει μια αλήθεια ενός άλλου χωρίς να γίνεται
οπαδός. Οι αυλές που συσπειρώνουν τους ίδιους και τους ίδιους ή απλώνουν
δίχτυα σωτηρίας για τους υπόλοιπους, έχουν δώσει τη θέση τους σε ένα
πέρασμα όπου ο καθένας παίρνει αυτό που νιώθει και πηγαίνει παραπέρα να
το εξελίξει, βάζοντας και τη δική του γεύση αλήθειας. Κι αν κάποιος
θέλει να μείνει σε αυτή τη γεύση αλήθειας, δε το κάνει από τη θέση του
οπαδού, αλλά από την θέση του συν-οδοιπόρου που αγαπάει και τον αγαπάνε,
μέσα από έναν διάλογο που πάντα αφήνει χώρο για την αλήθεια του άλλου,
καθώς η αλήθεια παρουσιάζεται ως προσωπική γεύση και όχι ως δεδομένη και
αναμφισβήτητη.
Όταν σε μια συζήτηση εν-δυνάμωσης αναφέρεται το… “αυτό που συνηχεί
στη δική μου καρδιά” ή “κράτα αυτό που συνηχεί στη δική σου καρδιά”, ή
“αυτό που λέω είναι μέσα από τη δική μου γεύση αλήθειας” ή “αυτό μου
είπαν τα παιδιά εκεί πάνω, διέκρινε αν σου συνηχεί”, τότε καταλαβαίνεις
πως απέναντί σου δεν έχεις έναν δάσκαλο, αλλά έναν συν-οδοιπόρο που απλά
σε σκουντάει και σε παρακινεί να πας παρακάτω.
Να μένεις όπου νιώθεις αγάπη.
Και όλα είναι μια χαρά στον κόσμο σου…
Πηγή: www.ElenaEra.com”
