2) Ο συνακόλουθος κομματισμός των κυβερνήσεων, καθόσον διαχειρίσθηκαν διαχρονικώς τα δημόσια πράγματα κατά τρόπον πελατειακής σχέσεως με τον λαό. Και
3) η εξαιτίας των ανωτέρω αποσύνθεση της δημοσίας διοικήσεως, με αλόγιστες δαπάνες υπέρτερες των εσόδων και παράλληλα κρούσματα πολυάριθμων σκανδάλων καταχρήσεως του δημοσίου πλούτου. (Ανάλογα βεβαίως ισχύουν και για τους Οργανισμούς Τοπικής Αυτοδιοικήσεως).
α) Δεν μειώθηκε στο ήμισυ ο αριθμός των μελών του Υπουργικού Συμβουλίου, ούτε των βουλευτών στα συνταγματικά όρια των 200 και δεν καταργήθηκαν οι ιδιαίτερες αμοιβές συμμετοχής τους σε επιτροπές αναγόμενες στα καθήκοντά τους.
β) Ούτε καταργήθηκε η προκλητική συνταξιοδότηση αυτών και των δημοτικών αρχόντων μετά βραχυπρόθεσμη θητεία τους, αντί αυτή να αναγνωρίζεται απλώς ως συντάξιμος χρόνος.
γ) Δεν περιορίσθηκε ο αριθμός των κρατικοδίαιτων βουλευτικών συμβούλων και συνεργατών, ούτε των παρακοιμωμένων «ημετέρων» υπαλλήλων της Βουλής. Και
δ) δεν ελαχιστοποιήθηκε η στρατιά αστυνομικών για την φρούρηση βουλευτών, δημοσιογράφων και άλλων επαγγελματιών, η καλύτερη ασφάλεια των οποίων είναι η δική τους εντιμότητα.