Απογοήτευση, περισσότερη απογοήτευση, ακύρωση, ανάθεμα... Μετά τον χωρισμό, όλα τα ουσιαστικά που ξεκινούν από το στερητικό –α, στήνουν χορό στο μυαλό σου και είσαι πλέον σίγουρη πως κάτι δεν κάνεις καλά. Ανακαλείς διαλόγους, λόγια που ειπώθηκαν, κουβέντες που δεν ειπώθηκαν και προσπαθείς να καταλάβεις τους λόγους που η σχέση τελείωσε. Οι απαντήσεις όμως δεν έχουν τόση σημασία όσο οι σωστές ερωτήσεις. Τι πήγε στραβά και αυτή τη φορά; Γιατί άλλα συνέβαιναν κι άλλα εγώ καταλάβαινα; Γιατί εκείνος έλεγε «είσαι υπέροχη» κι εγώ καταλάβαινα «σ’ αγαπώ μέχρι το τέλος του κόσμου;». Το ίδιο σενάριο επαναλαμβάνεται κάθε φορά σχεδόν το ίδιο σαν την ημέρα της Μαρμότας και χωρίς καν να παίζει ο Bill Murray, που θα έκανε τις σκηνές πιο ενδιαφέρουσες. Για ξανασκεφτείτε το. Μερικές αλήθειες ίσως μας βοηθήσουν να δούμε πιο καθαρά.
Ο δικός μου άνθρωπος. Οι άνθρωποι δεν είναι ιδιοκτησία μας, δεν μας ανήκουν, ούτε καν τα παιδιά μας δεν μας ανήκουν. Πόσω μάλλον ένας άγνωστος μέχρι χθες που δέχθηκε να μπει στη ζωή μας, τον επιλέξαμε και μας επέλεξε. Η επικριτικότητα και ο έλεγχος είναι τα αντίθετα της αποδοχής και της εμπιστοσύνης και χωρίς αυτά δεν έχεις σχέση, αλλά κάτι άλλο που μοιάζει με φυλακή. Επικοινωνείς αυτό που θες, αυτό που δεν θες και περιμένεις τις αντιδράσεις. Δύσκολο, το ξέρουμε, αλλά σε γλιτώνει από πολλούς μελλοντικούς μπελάδες και παρεξηγήσεις.
Θέλω χώρο ν’ αναπνεύσω. Μιλάτε στο τηλέφωνο εικοσιδύο φορές την ημέρα, αλλά βλέπεστε και το βράδυ γιατί δεν τα είπατε όλη μέρα. Πόσο πνιγηρό είναι ο έρωτας να γίνεται θηλιά ή να χάνεις τον εαυτό σου αγαπώντας ένα άλλο πρόσωπο. Ο έρωτας δεν θέλει να σου αφαιρεί προσωπικό χρόνο, αλλά να αξιοποιείς τις στιγμές που περνάτε μαζί και να σου επιτρέπει να απολαμβάνεις δραστηριότητες που δεν περιλαμβάνουν απαραίτητα τον Άλλο. Άλλωστε αυτά τα «μαζί από το πρωί ώς το βράδυ» τα λύσαμε στην Γ’ Γυμνασίου.
Είμαι ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος, ευχαριστώ. «Το άλλο μισό» αφορά τα φρούτα και όχι τους ανθρώπους. Αυτή η χιλιοειπωμένη φράση «είσαι το άλλο μου μισό» κατέστρεψε την αίσθηση που έχουμε για τις σχέσεις και τους πρόσθεσε άγχος και μια βεβιασμένη ευτυχία που εξ’ ορισμού -και υπό αυτές τις συνθήκες- δεν μπορεί να μας τη δώσει. Ο Άλλος είναι το όχημα της προσωπικής μας ανάπτυξης, όχι ο αυτοσκοπός. Κανένας «μισός» άνθρωπος δεν ευτύχησε στη σχέση του, κανείς δεν θέλει έναν «μισό». Αν δεν είσαι ευτυχισμένος με τον εαυτό σου, η αγάπη που θα δίνεις θα είναι κι αυτή «μισή».
Ο Άλλος δεν θα έρθει στα μέτρα μας. Μην αυταπατάσαι πιστεύοντας ότι θα αλλάξεις τον σύντροφό σου. Δεν μπορείς ν’ αλλάξεις το γεγονός ότι είναι οξύθυμος, όμως μπορείς να αλλάξεις τον τρόπο που ανταποκρίνεσαι στο θυμό του. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος ν’ ανταποκριθεί στις απαιτήσεις μας, όσο δίκαιες κι αν μας φαίνονται. Είναι εξ’ ορισμού αυθαίρετες και υποκειμενικές. Κι αν θέλεις απελπισμένα να αλλάξει, καλύτερα ν’ αναρωτηθείς για ποιο λόγο να είσαι με κάποιον που χρειάζεται τόσες πολλές αλλαγές. Άλλωστε οι άνθρωποι ωριμάζουν όταν αισθάνονται την εσωτερική επιθυμία να κάνουν στροφή στη ζωή τους κι όχι κατόπιν δικής μας απαίτησης.
Το πάθος δεν διαρκεί για πάντα. Το ξέρεις, το έχεις ζήσει, μα κάθε φορά η διαπίστωση αυτής της αλήθειας συνοδεύεται από μια πικρή γεύση στο στόμα. Το σεξουαλικό ντελίριο, τα μηνύματα στο κινητό, οι ατέλειωτες συζητήσεις, η εξιδανίκευση, όλα αυτά τα υπέροχα και μαγικά κάποτε τελειώνουν. Αν όλα πάνε καλά, ακριβώς τότε είναι που έρχεται η αγάπη. Και αγάπη σημαίνει να αποδεχτούμε ότι το άλλο πρόσωπο έχει ελαττώματα και το αγαπάμε με αυτά. Αν δεν αντέχουμε αυτές τις αλήθειες και θέλουμε να ζούμε μονίμως στο «κόκκινο», τότε πάμε γι’ άλλα.
Ο Άλλος είναι ο καθρέφτης μου. Μια νομοτελειακή διαπίστωση είναι ότι οι σχέσεις μάς βοηθούν να αναπτυχθούμε και να εξελιχθούμε. Κι αυτή η διαδικασία δεν είναι αναίμακτη, το έχεις ήδη καταλάβει. Κάποιος θα μας εκμεταλλευτεί και κάποιος άλλος θα βγάλει τον καλύτερο εαυτό μας. Όσο πιο πολύ συμπεριφερόμαστε στη σχέση με γνώμονα τον καλύτερό μας εαυτό, τόσο πιο πολύ μεγαλώνει η αυτοεκτίμησή μας και χωρίς αυτήν σχέσεις αγάπης δεν έχει.
Είναι τέχνη να ξέρεις πότε να χωρίζεις. Μερικές σχέσεις δεν ανταποκρίνονται στα «για πάντα μαζί», αλλά στο «για όσο μαζί» και ευτυχώς που συμβαίνει αυτό για όλους μας. Όσο κι αν μας πικραίνει, δεν μπορούμε να γαντζωθούμε από μια σχέση που έχει γράψει τον επίλογο στις σελίδες της. Το να καταλαβαίνουμε πως ήρθε η ώρα να χωρίσουμε, μας απελευθερώνει συναισθηματικά και μας βοηθάει να φροντίσουμε τον εαυτό μας, ν’ ανασυγκροτηθούμε και να αναγνωρίσουμε τον επόμενο σύντροφο που θα ‘ρθει.
