Ο άνθρωπος από τη στιγμή που γεννιέται συνδέεται με τον άνθρωπο που τον φέρνει στη ζωή. Πολύ γρήγορα συνδέεται και με τον περίγυρό του, επικοινωνεί, νιώθει συναισθήματα, μοιράζεται. Ο άνθρωπος είναι από τη φύση του ένα κοινωνικό ον όπου από τη στιγμή της γέννησής του και καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του ως το τέλος αποζητά την αγάπη, την αποδοχή, την επικοινωνία.
Πολλοί στην προσπάθειά τους να συνδεθούν με άλλους, φιλικά ή ερωτικά, αποτυγχάνουν, είτε διότι προδίδονται είτε διότι δεν παίρνουν αυτό που ήθελαν ή πίστευαν ότι θα πάρουν, είτε διότι δεν ταίριαξαν τελικά, και καταλήγουν στο συμπέρασμα πως είναι καλύτερα μόνοι. Έχουν πληγωθεί τόσο που σκέφτονται ή λένε Δεν είμαι αδύναμη, δεν έχω ανάγκη κανέναν, Τα έχω βρει με τον εαυτό μου και προτιμώ να μείνω για πάντα μόνος, αφού καμιά δε θα μου δώσει αυτά που θέλω.
Και ναι, φυσικά προκειμένου να συνδεθούμε με άλλους ουσιαστικά, θα πρέπει να έχουμε δομήσει το εγώ μας και την προσωπικότητά μας γιατί αλλιώς θα συνδεόμαστε μόνο με τους καθρέφτες μας. Δηλαδή θα προβάλουμε στους σημαντικούς άλλους αυτό που δεν αντέχουμε να δούμε μέσα μας, αντί να συνδεόμαστε με συναίσθημα, με ανάληψη ευθύνης, με πλήρη επίγνωση του τι θέλουμε, τι ζητάμε αλλά και των ορίων μας.
Όμως είναι αλήθεια πως όταν κάποιος βρίσκει τον εαυτό του προτιμά να μένει μόνος;
Η απάντηση είναι όχι. Ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος ίσως έχει ακόμη περισσότερη ανάγκη να συνδεθεί με άλλους. Θέλει και μπορεί να δώσει απλόχερα αγάπη στους ανθρώπους του, θέλει να μοιραστεί σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες... δεν χάνει από την ατομικότητά του, αντιθέτως όσο δίνει και μοιράζεται γεμίζει ακόμα περισσότερο.
Μόνοι επιλέγουν να μένουν οι άνθρωποι που δεν είδαν στην οικογένειά τους ένα πρότυπο σχέσης που πετυχαίνει. Που έβλεπαν έναν πατέρα απών ή βίαιο προς τη μητέρα. Μια μητέρα απόμακρη και επικριτική προς το σύζυγο. Που πιθανόν κακοποιήθηκαν συναισθηματικά ή παραμελήθηκαν στην παιδική τους ηλικία και κανείς δεν τους φέρθηκε με τρυφερότητα.
Που στην ενήλικη ζωή επιβεβαίωσαν την πεποίθηση πως καμία σχέση δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς κάποιος να πληγώνεται. Μόνοι συνήθως επιλέγουν να μένουν οι άνθρωποι που αποφεύγουν άλλη μια απογοήτευση, άλλη μια απόρριψη, άλλη μια προδοσία. Μόνοι επιλέγουν να μένουν εκείνοι που δεν έχουν πίστη στις σχέσεις.
Όταν οι άνθρωποι αυτοί μπορέσουν να χτίσουν μια σχέση με γερά θεμέλια που θα τους ισορροπήσει και δε θα επιβεβαιώσει την αρχική τους πεποίθηση, θα καταλάβουν πως η πραγματική ολοκλήρωση του ανθρώπου είναι όταν συνδεθούν αληθινά.
Η σύνδεση είναι δύναμη όχι αδυναμία. Είναι μια υγιής ανάγκη του ανθρώπινου είδους.
Ναταλία Κουταλή, Ψυχολόγος
