Ο φόβος είναι ένα ανθρώπινο συναίσθημα, πολύ χρήσιμο γιατί μας βοηθά να προστατευθούμε από πραγματικούς κινδύνους.
Όταν συνειδητοποιούμε ότι υπάρχει μια απειλή στο παρόν, π.χ. κάποιος προσπαθεί να παραβιάσει την πόρτα του σπιτιού μας, ή αν είχαμε μια εμπειρία στο παρελθόν π.χ. κάποιος μας απείλησε την ώρα που γυρίζαμε σπίτι μας, τότε ο φόβος που νιώθουμε είναι υπαρκτός, στηρίζεται σε πραγματικά συμβάντα και χρειάζεται να αναλάβουμε δράση ώστε να προστατέψουμε τον εαυτό μας.
Συνήθως όμως φοβόμαστε και αγωνιούμε για πράγματα που μπορεί να συμβούν στο μέλλον, αν και 9 στις 10 φορές δεν συμβαίνουν ποτέ. Ακόμα κι αν συμβούν είναι διαχειρίσιμα, δηλαδή δεν είναι τόσο τρομακτικά όσο τα φανταζόμαστε.
Γενικά ζούμε σε μια συνεχή αγωνία για το μέλλον. Φοβόμαστε μην χάσουμε τη δουλειά μας, μήπως χάσουμε κάποιο αγαπημένο πρόσωπο, μήπως αρρωστήσουμε, μήπως μείνουμε μόνοι μας, μήπως αποτύχουμε, μήπως πεθάνουμε.
Όλα αυτά που φοβόμαστε είναι πιθανά, επειδή η απώλεια είναι κομμάτι της ζωής. Και το μόνο σίγουρο είναι ότι η ζωή έχει αρχή και τέλος. Ως άνθρωποι έχουμε συνείδηση του θανάτου μας και κάθε φορά που ερχόμαστε αντιμέτωποι με την απώλεια, η αγωνία του θανάτου γίνεται πιο συνειδητή.
Χρησιμοποιούμε διάφορους τρόπους για να καταπιέσουμε την αγωνία του θανάτου και να μην έρθουμε σε επαφή με αυτό το οδυνηρό συναίσθημα. Πολλές φορές αυτοί οι τρόποι είναι και αυτοκαταστροφικοί, αλκοόλ, ουσίες, επικίνδυνες δραστηριότητες κτλ.
Ο φόβος του θανάτου μπορεί να εμφανίζεται και με άλλες μορφές όπως φοβίες, κρίσεις πανικού, κατάθλιψη, αγχώδεις διαταραχές, οργανικές παθήσεις.
Πώς μπορούμε να κάνουμε σύμμαχο τον φόβο και να ζήσουμε μια ζωή με πληρότητα;
Το πρώτο βήμα είναι να έρθουμε σε επαφή με αυτόν τον φόβο. Να αποδεχτούμε ότι φοβόμαστε το τέλος μας. Να αποδεχτούμε ότι ο θάνατος είναι αναπόφευκτος. Να τον κοιτάξουμε στα μάτια.
Η αποδοχή του πεπερασμένου της ύπαρξής μας, θα μας βοηθήσει να γαληνέψουμε μέσα μας και να συμφιλιωθούμε με τον θάνατο κάνοντάς τον φίλο και σύμμαχό μας. Μπορούμε να φανταστούμε πώς θα ήταν η ζωή μας αν ήμασταν σίγουροι ότι θα ζούμε για πάντα; Μπορεί από βαρετή, κουραστική ως και τρομακτική.
Το δεύτερο βήμα είναι να αφήσουμε πίσω τον πόνο του παρελθόντος, και μέσα από μια θεραπευτική διαδικασία να φτάσουμε στην συγχώρεση του εαυτού και των άλλων για ό,τι έγινε και μας πλήγωσε.
Το τρίτο βήμα είναι να αφεθούμε με εμπιστοσύνη στη ζωή, ή ακόμα καλύτερα αν πιστεύουμε, στο Θεό. Να αλλάξουμε ό,τι περνά από το χέρι μας και να αποδεχτούμε ό,τι δεν μπορούμε να αλλάξουμε. Όπως και την σοφία να κατανοήσουμε την διαφορά ανάμεσα στα δύο.
Χρειάζεται να δούμε με άλλα μάτια τις δυσκολίες της ζωής. Ό,τι γίνεται στη ζωή μας συμβάλλει στην προσωπική μας εξέλιξη. Και σχεδόν πάντα βρίσκουμε μέσα μας την δύναμη να το αντιμετωπίσουμε.
Το τέταρτο βήμα είναι να αρχίσουμε να ζούμε στο παρόν. Να έχουμε συνειδητότητα. Η ζωή είναι αυτό που συμβαίνει στο εδώ και τώρα. Είναι η αναπνοή μας, η αίσθηση του σώματός μας, αυτό που αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας, τα χρώματα, τα σχήματα, οι ήχοι, οι μυρωδιές, ό,τι αγγίζουμε. Είναι τα συναισθήματα που νιώθουμε στο παρόν, όπως η αγάπη για τα αγαπημένα μας πρόσωπα, αλλά και ο θυμός, η στεναχώρια, ο φόβος, η αγωνία. Η ζωή είναι η επαφή με τον εαυτό μας, με τις ανάγκες μας, τα θέλω μας.
Η επαφή με τον αληθινό εαυτό, θα μας οδηγήσει στο πέμπτο και τελευταίο βήμα που είναι να εκπληρώσουμε τη δυναμική μας. Να ζήσουμε δημιουργικά, αξιοποιώντας τις δυνατότητές μας και εκπληρώνοντας τις βαθύτερες επιθυμίες μας, έχοντας πάντα δίπλα μας τον φίλο μας, τον θάνατο.
Αυτός ο καρδιακός φίλος θα μας υπενθυμίζει καθημερινά ότι η ζωή μας δόθηκε για να την ζήσουμε στο εδώ και τώρα!
