Το τραγούδι μας σχηματίζει τον κόσμο

Γράφει η Γιούλη Κουγιά

φλάουτο

Έχουν περάσει περίπου είκοσι χρόνια από τότε. Βρισκόμουν στον κινηματογράφο Έλλη στην Ακαδημίας και παρακολουθούσα το Bleu από την τριλογία του Krzysztof Kieslowski, όταν συνέθεσα το χαϊκου:

Tο τραγούδι μας

σχηματίζει τον κόσμο

Χαρά απνευστί.

Του έδωσα τον τίτλο «φλάουτο». Το φλάουτο πρωταγωνιστεί σε αυτήν την ταινία. Η αγάπη, επίσης. Και η ταινία κλείνει με τη χαρά της μουσικής δημιουργίας.

Αυτή η επίγνωση – ότι «το τραγούδι μας σχηματίζει τον κόσμο» – γίνεται σταδιακά, καθώς ωριμάζει ο στοχασμός και η έκφραση, το θεμέλιο συστατικό της συγγραφικής μου δραστηριότητας. Δηλαδή, καταγράφοντας την εποχή μου – όπως λέγεται, αυτό οφείλουν να κάνουν οι ποιητές – μιλώ για εκείνο που μου προκαλεί χαρά και θαυμασμό. Αναπαράγω την ομορφιά. Και τη βρίσκω παντού.

Ότι «το τραγούδι μας σχηματίζει τον κόσμο» είναι μια γνώση που κατέχουμε οι άνθρωποι – και πολλά, σύγχρονα και αρχαία, κείμενα την υποστηρίζουν.

ο μουσικός

Στο βιβλίο των εκδόσεων Πύρινος Κόσμος, 1998, Ερμητικα Κειμενα Απαντα, ΕΡΜΗΣ Ο ΤΡΙΣΜΕΓΙΣΤΟς, σε απόδοση Ανδρέα Τσάκαλη, σελ. 96, παρ. 228, εδάφιο 2^ο, διαβάζουμε:

<<Γιατί ο Θεός, όντας από τη φύση του μουσικός, όχι μόνο αποκαθιστά την αρμονία στο σύμπαν, αλλά και μεταδίδει το δικό του ρυθμό στο καθένα από τα μέρη. Είναι ακούραστος, γιατί και διατηρεί την ίδια αρμονία και χορηγεί πάντα τις ίδιες ευεργεσίες.>>

Ότι ο δημιουργός είναι μουσικός μπορούμε να το σκεφτούμε: Πώς μπορεί να είναι το δημιούργημα – το νερό, ο άνεμος, το πουλί, ο άνθρωπος – μουσικός, αν δεν είναι ο δημιουργός; Όμως, είναι μια σκέψη την οποία δε συνηθίζουμε. Η αφήγηση της πραγματικότητας, που έχουμε υιοθετήσει, μας έχει διδάξει να σκεφτόμαστε τον δημιουργό ως αγάπη – δικαιοσύνη – φως, αλλά όχι ως μουσική.

Θυμάμαι, μου είχε προκαλέσει μεγάλη συγκίνηση όταν για πρώτη φορά δοκίμασα αυτή τη σκέψη: ‘’Ο δημιουργός είναι μουσική. Κι εμείς, ως κύτταρα στο κορμί του σύμπαντος κόσμου, είμαστε μουσική επίσης.‘’ Η αφορμή δόθηκε από ένα σύγχρονο κείμενο.

η μουσική

Ένα κείμενο που μας περιγράφει την ιδιότητα και διηγείται τη δράση του δημιουργού ως μουσουργού και βρίσκεται στο ΣΙΛΜΑΡΙΛΛΙΟΝ του ΤΖ. Ρ. Ρ. ΤΟΛΚΙΝ, εκδόσεις Αίολος, 1996,  σελ. 29 & 30:

<<Η Μουσική των Άινουρ

Ο Έρου, ο Ένας, που στην Άρντα ονομάζεται Ιλούβαταρ, πρώτα δημιούργησε τους Άινουρ, τους Ιερούς, που ήταν παιδιά της σκέψης του, κι αυτοί ήταν μαζί του πριν γίνει οτιδήποτε άλλο. Και τους μίλησε προτείνοντάς τους θέματα μουσικά. κι αυτοί έψαλλαν ενώπιόν του κι αυτός χαιρόταν. Για πολύν καιρό όμως ο καθένας έψαλλε μόνος του, ή λίγοι μαζί, ενώ οι υπόλοιποι άκουγαν. γιατί καθένας αντιλαμβανόταν μόνο εκείνο το  μέρος του νου του Ιλούβαταρ απ’ το οποίο προερχόταν, και στην κατανόηση των αδελφών τους προχωρούσαν πολύ αργά. Όμως ακούγοντας έφταναν σε βαθύτερη κατανόηση και αύξαναν σε ομόνοια και αρμονία.

Και ήρθε καιρός που ο Ιλούβαταρ κάλεσε όλους τους Άινουρ μαζί και τους φανέρωσε ένα θέμα όλο δύναμη, αποκαλύπτοντάς τους πράγματα μεγαλύτερα και ωραιότερα από ό,τι τους είχε ως τώρα αποκαλύψει. και η δόξα της αρχής του και το μεγαλείο του τέλους του άφησε έκπληκτους τους Άινουρ, έτσι ώστε υποκλίθηκαν μπροστά στον Ιλούβαταρ και σιώπησαν.

Τότε ο Ιλούβαταρ τους είπε:

‘’Από το θέμα που σας φανέρωσα, επιθυμώ τώρα εσείς να κάνετε όλοι μαζί αρμονικά μια Μεγάλη Μουσική. Κι επειδή σας έχω δώσει ζωή με την Άφθαρτη Φλόγα, θα δείξετε τις ικανότητές σας διανθίζοντας αυτό το θέμα, ο καθένας ελεύθερα με τις δικές του σκέψεις και επινοήσεις. Εγώ όμως θα καθίσω και θα ακούω και θα χαίρομαι, που εσείς έχετε αφυπνίσει κι έχετε κάνει τραγούδι μια τόσο μεγάλη ομορφιά.‘’

Τότε οι φωνές των Άινουρ, σαν άρπες και λαγούτα, φλογέρες και τρομπέτες, βιόλες και αρμόνια και σαν αμέτρητες χορωδίες που ψάλλουν με λόγια, άρχισαν να διαμορφώνουν το θέμα του Ιλούβαταρ σε μεγαλειώδη μουσική κι ο ήχος της υψώθηκε σε ατελείωτες εναλλασσόμενες μελωδίες πλεγμένες αρμονικά, που πέρασαν κι απλώθηκαν σε ύψη και βάθη που ο ήχος δεν είχε ξαναπάει και οι τόποι που κατοικούσε ο Ιλούβαταρ γέμισαν και ξεχείλισαν και έτσι η μουσική και ο αντίλαλός της απλώθηκαν ως το Κενό που δεν ήταν άδειο πια.>>

και σελ. 32:

<<Αλλά ο Ιλούβαταρ σηκώθηκε μεγαλόπρεπα και άφησε τους ωραίους τόπους που είχε φτιάξει για τους Άινουρ. και οι Άινουρ τον ακολούθησαν.

Όταν όμως έφτασαν στο Κενό, ο Ιλούβαταρ τους είπε:

‘’Δείτε τη Μουσική σας!‘’ και τους έδειξε ένα όραμα, δίνοντάς τους ταυτόχρονα όραση εκεί που πριν είχαν μόνο ακοή. και είδαν ένα νέο Κόσμο που εμφανίστηκε μπροστά τους, και ήταν σφαιρικός μέσα στο Κενό, κι εκεί μέσα στηριζόταν αλλά δεν ήταν σαν κι αυτό. Κι όπως κοιτούσαν και θαύμαζαν, ο Κόσμος αυτός άρχισε να ξεδιπλώνει την ιστορία του και τους φάνηκε πως ζούσε και μεγάλωνε. Και αφού οι Άινουρ κοίταξαν για αρκετή ώρα σιωπηλοί, ο Ιλούβαταρ είπε ξανά:

‘’Δείτε τη Μουσική σας! Αυτό είναι το αποτέλεσμα της μουσικής σας τέχνης και ο καθένας σας θα δει να συμπεριλαμβάνονται εκεί μέσα, ανάμεσα στο σχέδιο που σας έδωσα, όλα εκείνα που μπορεί να φαίνεται ότι ο καθένας σας μόνος σου επινόησε ή πρόσθεσε.>>

Ο αγαπημένος μου συγγραφέας αφηγείται εδώ μια αλλιώτικη εκδοχή της κοσμογονίας: τη μουσική δημιουργία. Αυτή η ιδέα, ότι είμαστε πλασμένοι από μουσική, με μαγεύει. Και, το πιο συναρπαστικό, η επιστήμη τείνει να το αποδείξει.

ουράνια συμφωνία

Από το βιβλίο του ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑΚΗ, εκδόσεις Ιανός, 2009, ΣΥΝΟΜΙΛΙΕς ΜΕ ΤΟ ΦΩς: σελ. 24 παρ. 2^η από την 3η γραμμή:

<<… οι στοιχειώδεις μονάδες του κόσμου μας δεν είναι κάποια μονοδιάστατα, υλικά σωματίδια, όπως πίστευε η επιστήμη από την εποχή του Δημοκρίτου. Είναι, αντίθετα, κάποιες οντότητες, που έχουν μόνο μήκος και καμιά άλλη διάσταση. και αν μπορούσαν να παρατηρηθούν θα έμοιαζαν με απειροελάχιστες χορδές. Το συγκλονιστικό ωστόσο είναι ότι, σύμφωνα με την ριζοσπαστική αυτή θεωρία, οι χορδές πάλλονται, και μάλιστα κατά διαφορετικούς τόνους, στο χωροχρόνο. Παράγουν λοιπόν ενέργεια και, κατά συνέπεια, ύλη. Οι ταλαντώσεις των χορδών δημιουργούν έτσι τα υλικά σωματίδια, όπως τα ηλεκτρόνια ή τα φωτόνια, αλλά και τις δυνάμεις, που συνθέτουν ή επενεργούν σε ολόκληρο το Σύμπαν. Αν η θεωρία των χορδών, που έχει ήδη πολλούς υπέρμαχους, επιβεβαιωθεί στο μέλλον, τότε η κατανόηση του κόσμου θα στηρίζεται σε μελωδίες μαθηματικής μουσικής, που παίζονται από μια παράδοξη ορχήστρα μικρών δονούμενων χορδών. Η κάθε μελωδία αντιπροσωπεύει και ένα διαφορετικό είδος σωματιδίου ή ενέργειας, από εκείνα που αποτελούν τον Κόσμο μας. Το αποτέλεσμα είναι πράγματι μια υποβλητική ουράνια συμφωνία. Μόνον που λίγα φαίνεται να γνωρίζομε για το νόημά της – ή για τον διευθυντή της ορχήστρας.>>

Ή, για τον προορισμό της δημιουργίας.

Μας δόθηκε, όμως, ο λόγος. Ώστε οι ερωτήσεις διατυπώνονται ακόμα κι αν, κυρίως δε, οι απαντήσεις δεν εμφανίζονται στον ορίζοντα – στον ορίζοντα της ατελούς μας αντίληψης.

πέρα από το λόγο

Γιατί, την ώρα που κάποιοι με θέρμη αναζητούν την αρχή του κόσμου, κάποιοι άλλοι με ζέση φαντάζονται τον προορισμό του. Και, πρέπει να σημειώσουμε εδώ, ό,τι κατοικεί τη φαντασία μας είναι υπαρκτό δυνάμει – δηλαδή, υπάρχει η εγγραφή του και μένει να εκδηλωθεί, να υλοποιηθεί, να εκπληρωθεί. Μάλλον, για να είμαστε πιο ακριβείς, ό,τι κατοικεί τη φαντασία μας είναι εκδηλωμένο σε κάποιο χωροχρονικό σημείο του σύμπαντος κόσμου, με το οποίο η ατελής μας αντιληπτικότητα δεν έχει έρθει σε επαφή.

Η φιλοσοφία στοχάζεται, ερωτά και αγωνιά για εκείνο που δεν κατονομάζεται. ΚΩΣΤΑΣ ΑΞΕΛΟΣ, ΑΠΟ ΤΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ ΤΗς ΣΚΕΨΗς, Βιβλιοπωλείον της Εστίας, 1997, σελ. 31:

<<Διαφορετικά από τον κεντρικό δρόμο που όλοι διατρέχουμε, αυτόν και τους συγγενικούς του δρόμους, μας ανοίγεται ένα διαγώνιο μονοπάτι που όσο και να μοιάζει με τους συνηθισμένους δρόμους οδηγεί σε ένα άλλο Άνοιγμα … … … … … … … … … Ποιοι όμως τολμούν ή θα τολμήσουν να πάρουν αυτό το μονοπάτι όπου όλα παγχρονικά μεταμορφώνονται – διαφανή / αδιαφανή – και το οποίο οδηγεί προς το ερωτηματικό και το ανοιχτό; Αυτό που δεν κατονομάζεται με καμιά λέξη;>>

Η ποίηση παρατηρεί, αναγνωρίζει και δηλώνει άγνοια της ονομασίας του εντός του ανθρώπου θαύματος.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ, ΠΟΙΗΣΗ, Ίκαρος, 2002, ΤΑ ΕΛΕΓΕΙΑ ΤΗΣ 

ΟΞΩΠΕΤΡΑΣ, ακινδυνου – ελπιδοφορου – ανεμποδιστου, σελ. 551:

 «Λάμπει μέσα μου κείνο που αγνοώ. Μα ωστόσο λάμπει.»

Ο φιλόσοφος και ο ποιητής δεν έχουν λέξεις να περιγράψουν τον κόσμο όπως τον αντιλαμβάνονται. Εκείνοι έχουν αντικρίσει τον κόσμο του εκπληρωμένου λόγου. Έχουν ατενίσει μακριά, πέρα από το λόγο. Την εποχή που ο λόγος, έχοντας ολοκληρώσει το έργο του, έχει αποσυρθεί.

Το έργο του λόγου – πρέπει να σημειώσουμε – είναι διπλής κατεύθυνσης: Ονομάζει ό,τι υπάρχει και, επίσης, δίνει ύπαρξη σε κείνο το οποίο ονομάζει. Δωρήθηκε δε, στον άνθρωπο, για να του επιτρέψει τη δυνατότητα συμμετοχής στη δημιουργία.

ο προορισμός

Σε αυτό το σημείο, θα παραθέσω άλλη μια παράγραφο από το ΣΙΛΜΑΡΙΛΛΙΟΝ, σελ. 30:

<<Ποτέ ξανά οι Άινουρ δεν έφτιαξαν μουσική σαν κι αυτήν, αν και λέγεται ότι θα γίνει ακόμη καλύτερη μπροστά στον Ιλούβαταρ από τις χορωδίες των Άινουρ και των Παιδιών του Ιλούβαταρ μετά το τέλος των ημερών. Τότε τα θέματα του Ιλούβαταρ θα παιχτούν σωστά και θα αποκτήσουν Οντότητα τη στιγμή που θα προφερθούν, γιατί τότε όλοι θα καταλάβουν απόλυτα το σκοπό του Ιλούβαταρ για το ρόλο τους και ο καθένας θα κατανοήσει τον άλλο και ο Ιλούβαταρ θα δώσει στις σκέψεις τους τη μυστική φωτιά, επειδή θα είναι πολύ ευχαριστημένος.>>

Εδώ ο συγγραφέας αφήνει μια νύξη για μια αφήγηση της πραγματικότητας στην οποία δεν είμαστε στ’ αλήθεια καθόλου συνηθισμένοι. Εκεί που πολλές παραδόσεις διηγούνται ότι ο άνθρωπος εκδιώχθηκε από τον παράδεισο, εδώ, ο φωτισμένος παραμυθάς, μας εξηγεί ότι ο παράδεισος είναι ο προορισμός. Ο παράδεισος είναι η γνώση, η αντίληψη και η κατανόηση.

Ο πολυπόθητος παράδεισος έχει εγγραφεί στο πεντάγραμμο του σύμπαντος κόσμου ως ο προορισμός του ανθρώπου. Μόνο που, επαναλαμβάνοντας «το αρχαίο λάθος του διαχωρισμού», αρνούμαστε να βάλουμε σε λειτουργία τους τροχούς και τα δοχεία και ν’ αντλήσουμε από το πηγάδι της λήθης αυτήν τη γνώση.

Και είναι το τραγούδι μας που σχηματίζει τον κόσμο – ενώνει το αόρατο με το ορατό, το πνευματικό με το υλικό, το ψυχικό με το σωματικό, το φανταστικό με το λογικό, το εικονικό με το πραγματικό – και ανοίγει το δρόμο για τον προορισμό.

η βούληση

Αλλά το τραγούδι μας – το τραγούδι με το οποίο εκφράζουμε τον πόνο μας, όπως λάθος έχουμε διδαχθεί να πράττουμε, και, άρα, τον αναπαράγουμε – δεν εξυπηρετεί το σκοπό μας. Αντίθετα, μας απομακρύνει από αυτόν. Άλλωστε, ακριβώς γι’ αυτόν το λόγο παράγεται ο πόνος: για να μας εκτρέπει και να απομακρύνει από τα μάτια μας τον προορισμό.

Έχουμε, ωστόσο, μερικά πολύ σημαντικά εργαλεία που μας βοηθούν ν’ αλλάξουμε ρότα:

Τη φαντασία, με την οποία μπορούμε να πλάσουμε την εικόνα του κόσμου όπως επιθυμούμε να είναι.

Και το λόγο, με τον οποίο μπορούμε να περιγράψουμε και να τραγουδήσουμε τον κόσμο όπως επιθυμούμε να είναι.

Όπως επιθυμούμε να είναι. Δηλαδή, πριν απ’ όλα, οφείλουμε να ενεργοποιήσουμε την ελεύθερη βούληση.

Αυτό το τελευταίο είναι πρώτο. Το μοναδικό πρόβλημα που έχει να λύσει ο άνθρωπος: να χρησιμοποιήσει τη βούλησή του, να πάρει την απόφασή του.

Το να καθαρίσουμε το νου μας από σκιές πεποιθήσεων, που έχουν εγγραφεί στα κύτταρα του ανθρώπου και αναπαράγονται από γενιά σε γενιά, ώστε να λάβουμε τη δική μας απόφαση – ανεξάρτητη και ανεπηρέαστη από τις δυνάμεις που επενεργούν στους αστέρες και τους πλάνητες της γης και τ’ ουρανού – και να την θέσουμε σε εφαρμογή, είναι το πιο δύσκολο κομμάτι της εργασίας που έχουμε να φέρουμε σε πέρας.

Σε αυτό το σημείο, το κείμενο θα επαναλάβει μια πρόταση από το ΣΙΛΜΑΡΙΛΛΙΟΝ, σελ. 30 μετά τη μέση 1ης παραγράφου, που εμφανίζεται στην προηγούμενη ενότητα:

<<Τότε τα θέματα του Ιλούβαταρ θα παιχτούν σωστά και θα αποκτήσουν Οντότητα τη στιγμή που θα προφερθούν>>

Όταν, λοιπόν, το δημιουργικό τραγούδι προφερθεί σωστά, αποκτά άμεσα οντότητα. Άρα, ό,τι προφέρεται αποκτά οντότητα κάποια στιγμή, αν συντρέξουν και άλλοι παράγοντες. Απαιτεί διαυγή εγρήγορση και ξάστερη αγρύπνια αυτό το ζήτημα. Και καθαρές, πεντακάθαρες προθέσεις. Γιατί, είμαι σίγουρη, κανείς δε θέλει να προκαλέσει στη ζωή του συνθήκες που δεν έχει προσκαλέσει.

Υπάρχουν θεμελιώδεις σκέψεις, που βοηθούν να διατηρείται η πρόθεση καθαρή:

Είμαστε κύτταρα στο κορμί του σύμπαντος κόσμου

Είμαστε το μέλος του κορμιού που ονομάζεται ανθρωπότητα

Είμαστε όλοι εμείς – δεν υπάρχουν οι άλλοι

Είμαστε απελπιστικά ίδιοι – με τα ίδια κλαίμε με τα ίδια γελάμε

Είμαστε πλασμένοι από τη σκόνη της γης και εμπνευσμένοι από το χρυσάφι των ουρανών

Είμαστε όντα της μουσικής δημιουργίας, ζούμε σ’ έναν κόσμο αδιάλειπτα και ρυθμικά παλλόμενο, όπου το τραγούδι μας υλοποιείται.

Το τραγούδι είναι το εργαλείο. Και σαν τέτοιο είναι απαραίτητο να χρησιμοποιείται σύμφωνα με τη βούλησή μας. Τα χέρια μας δεν αρκούν για να φροντίσουν τα φυτά στον κήπο μας. Τα φυτά στον κήπο μας και τα δέντρα στο περιβόλι μας χρειάζονται ν’ ακούν τη φωνή μας – ν’ ακούν από τη φωνή μας ένα τρυφερό, όμορφο τραγούδι που εξυμνεί το άρωμα των ανθών και τη δροσιά των καρπών τους.

Το τραγούδι είναι ένα ισχυρό εργαλείο: Κι εκείνο που σιγοσφυρίζουμε ανέμελα επειδή ‘’έτυχε‘’ να κολλήσει στο μυαλό μας, μα, ιδιαίτερα, εκείνο που τραγουδάμε με πάθος – με την ψυχή μας, όπως συνηθίζουμε να λέμε – έχει μεγάλη ισχύ, ισχυρή δόνηση και αυξημένη δυνατότητα υλοποίησης.

τραγούδησέ το, άλλαξέ το

Ωστόσο, δύσκολα ακούμε τραγούδια που υμνούν τη χαρά, την ελευθερία, την αγάπη, τον έρωτα, τη ζωή – στις αληθινές τους διαστάσεις

Το ‘’τριαντάφυλλο‘’ είναι ένας τέτοιος ύμνος

Καθώς, επίσης, το ‘’imagine‘’

Έχω αγαπήσει πολλά μουσικά κομμάτια πάνω στα οποία τραγουδιούνται “λάθος” στιχουργήματα – σύμφωνα με τις σκέψεις που αναπτύσσω σε αυτό το κείμενο. Τα αλλάζω, τότε, έτσι ώστε να τραγουδούν αυτό που είναι η εικόνα που έχω για τον κόσμο όπως επιθυμώ να είναι.

Η πρώτη φορά που θέλησα ν’ αλλάξω τα λόγια ενός τραγουδιού ήταν σε μια παλιά eurovision

θ’ ανοίξω όλα τα λιμάνια και τους σταθμούς σε όσα ποθείς

το νου σου θα ελευθερώσω, να έρθεις και να θυμηθείς

Πάντα αλλάζω τους στίχους του ρεφραίν του τραγουδιού των beatles all you need is love. Το έχει ακούσει, το έχει τραγουδήσει και το έχει χορέψει όλος ο κόσμος του πλανήτη. Μου αρέσει πάνω σ’ αυτή τη μουσική ν’ απλώνω τους στίχους όπως με εκφράζουν.

all you are is love, love, love is all you are

all I am is love, love, love is all I am

all we are is love, love, love is all we are

ελαφρύτητα

Ένα πολύ αγαπημένο τραγούδι, το οποίο μου δίνει την ευκαιρία να τραγουδώ πολλές ευχές, μεταποιημένο:

κι όλα γίνονται ελαφρά στου καιρού τη ζυγαριά, όπως μας διδάσκουν τα παιδιά

τρέχει τρέχει τρέχει το νερό

τρέχει φεύγει πέφτει το νερό στο μύλο – σ’ έχω κάνει τώρα φίλο

τρέχει τρέχει τρέχει το νερό στ’ αυλάκι – θα σου δώσω και φιλάκι

τρέχει φεύγει πέφτει το νερό στη λίμνη – λευτεριά, γιορτή, ειρήνη

τρέχει τρέχει τρέχει το νερό στον κόσμο – μέντα, ρίγανη και δυόσμο

τρέχει τρέχει βρέχει το νερό το δρόμο – και γιατρεύει κάθε πόνο

τρέχει τρέχει τρέχει το νερό non troppo – η χαρά έχει τον τρόπο

τρέχει τρέχει βρέχει το νερό τον τόπο – η ζωή δε θέλει κόπο

τρέχει τρέχει τρέχει το νερό στη βρύση

η καρδιά μου έχει γεμίσει

αγάπη, ομορφιά και θαυμασμό

τρέχει τρέχει τρέχει το νερό

τρέχει τρέχει τρέχει το νερό στη βρύση

η ζωή μου έχει γεμίσει

εργασία και χαρά – δημιουργώ

τρέχει τρέχει τρέχει το νερό

τρέχει τρέχει τρέχει το νερό

ευχαριστώ, ευγνωμονώ και ευλογώ

τρέχει τρέχει τρέχει το νερό

υστερόγραφο:

η γνώση δεν έχει δοθεί και όλα αυτά με τα οποία καταπιανόμαστε, προσπαθώντας ν’ αντιληφθούμε το νόημα του κόσμου και τον προορισμό του, είναι για την ανθρωπότητα ό,τι είναι για τα παιδιά τα παιχνίδια και τα παραμύθια: τα προετοιμάζουν για την ενηλικίωση και την ένταξή τους στην παραγωγική διαδικασία – ας απολαύσουμε, λοιπόν, τη χαρά και ας την αναπαράγουμε γενναιόδωρα και ας τη ρουφήξουμε ως μέσα βαθιά στα κύτταρά μας, ώστε να την γνωρίσουμε εντός μας και να δυνηθούμε να την χρησιμοποιήσουμε κατά την ενηλικίωση της ανθρωπότητας και την ένταξή της στη δημιουργική διαδικασία.

———–

Η Γιούλη Κουγιά (Αίγλη) είναι συγγραφέας και μεταφράστρια αγγλόφωνης λογοτεχνίας, απασχολείται ως εργαζόμενη στο Διεθνές Ταχυδρομείο για να κερδίζει τα προς το ζην και ως εθελόντρια στο Χαμόγελο του Παιδιού για να κερδίζει τη χαρά της προσφοράς στη ζωή. Blog: euliekougia.wordpress.com





via