ΕΙΣ. ΣΧ. «ΧΡ. ΒΙΒΛ.»: Ὅταν πρὸ τριακονταετίας διαλαλοῦσαν τὸ ἐμπόρευμά τους καὶ ἐπαγγέλλονταν μεσσιανικὰ τὴν «Ἀλλαγή», δὲν ψεύδονταν (ὅπως νομιζόταν). Ἔλεγαν τὴν ἀλήθεια: ὑπόσχονταν δηλ. «Ἐξαλλαγή» (ἢ Μετάλλαξη. Ὡς γνωστὸν στὴν ἰατρικὴ ὁ ὅρος αὐτὸς σημαίνει οὐσιαστικῶς τὸν καρκίνο: Ὅταν δηλ. ἕνα γονίδιο, λόγῳ βλάβης, προκαλεῖ τὴν γένεση καρκινικῶν κυττάρων καὶ τὸν σχηματισμὸ κακοήθων ὄγκων, τότε λέγεται πὼς ἔχει ὑποστεῖ ἐξαλλαγή, καὶ ἔχει μετατραπεῖ σὲ ὀγκογονίδιο.). Καὶ τὴν πέτυχαν τὴν Ἐξαλλαγή. Ἕνας ὁλόκληρος λαὸς ἐξαλλάχθηκε. Ἀλλοτριώθηκε. Ἐκμαυλίστηκε. Ἀποκόπηκε ἀπὸ τὶς παραδοσιακές του Ἀξίες μεθοδικὰ καὶ χειρουργικά. Καὶ ἔγινε ἀγνώριστος.
. Γνωστή, πασίγνωστη ἡ
φράση τοῦ Ἀβραὰμ Λίνκολν (1809-1865), «μπορεῖς νὰ τοὺς ἐξαπατᾶς ὅλους
γιὰ λίγο καιρό, λίγους ὅλο τὸν καιρό, ἀλλὰ ὄχι ὅλους γιὰ ὅλο τὸν καιρό».
Κι ὅμως σὲ τούτη ἐδῶ τὴν χώρα «ποτὲ τόσο λίγοι, δὲν ἐξαπατοῦν τόσο
πολλούς, ὅλο τὸν καιρό». Τὸ «ἐξαπατοῦν» εἶναι ἐνεστώτας διαρκείας, ὅπως
λέμε στὴν γραμματική, διότι διαρκεῖ καὶ διαιωνίζεται ἡ ἐξαπάτηση τοῦ
λαοῦ ἀπὸ τὸ πυορρέον ἀπόστημα ποὺ ὀνομάζεται ΠΑΣΟΚ.
. Εἶναι καταπληκτικό! Κανέναν δὲν ἐκφράζει, οἱ πάντες τὸ
ἀπεχθάνονται, πλὴν εὐαρίθμων, ἀμετανοήτων ζητωκραυγαστῶν. Κι ὅμως, τὸ
καρκίνωμα βρίσκεται στὴν ἐξουσία. Κρίσιμες καὶ κομβικὲς θέσεις τοῦ
κρατικοῦ μηχανισμοῦ, τὶς κατέχουν κομματικοὶ σαλταδόροι, ἀνίκανες
μετριότητες. Οἱ βατραχομυομαχίες καὶ οἱ καμποτινισμοὶ τῶν στελεχῶν του
ἀκόμη ἀποτελοῦν εἴδηση. Χυδαιολογεῖ -«ἐκ τοῦ περισσεύματος τῆς καρδίας
τὸ στόμα λαλεῖ»- κάποια Τώνια Ἀντωνίου, ἡ ὁποία ψήφιζε μὲ χέρια καὶ
ποδάρια, τὰ καταστρεπτικὰ «μνημόνια» καὶ τὰ ΜΜΕ
(Ἐπιρροῆς-Ἐπιβολῆς-Ἐκχαυνώσεως-Ἐκμαυλισμοῦ-Ἐξαχρειώσεως) προβάλλουν τὰ λεκτικὰ κοπρίσματά της, ἕνα εἶδος ἐπαίνου γιατί «τὰ λέει ἔξω ἀπὸ τὰ δόντια». Κι ἐδῶ εἶναι καὶ ὁ τρισάθλιος Φαρισαϊσμὸς καὶ ἡ ἐμετικὴ ὑποκρισία τοῦ συστήματος. Ὅταν
ἀκούγονται ἀπὸ Χρυσαυγίτες ὑβρεοβωμολοχίες, διαρρηγνύουν τὰ ἱμάτιά τους
οἱ συνήθεις γυμνοσάλιαγκες τῆς παραπολιτικῆς, ὑποδύονται τοὺς
πνευματικοὺς θεματοφύλακες τῆς ἠθικῆς τοῦ λαοῦ. Ὅταν βρίζει ἡ κ. Τώνια,
εἶναι ἐλευθεροστομία καὶ μαγκιὰ (τσογλανομαγκιά). Ὅσοι
καντιποτένιοι κηφῆνες αὐτοεντάσσονται ἐντὸς τοῦ λεγομένου εὐφημιστικῶς
«δημοκρατικοῦ τόξου», ἀπολαμβάνουν ἀσυλία καὶ ἀνοχὴ λόγων καὶ πράξεων. Ἡ βορβορώδης εὐτέλεια, ἡ φαυλολογία καὶ ἡ αἰσχροήθεια ἐπιτρέπονται στοὺς τοξοδημοκράτες καὶ ἂς καταρρακώνεται τὸ δημόσιο ἦθος. Ὁ
δὲ πρωθυπουργὸς ἀντὶ νὰ διώξει κλωτσηδὸν τὰ ὑπολείμματα, τὰ σέρνει μαζί
του. Δὲν κατανοεῖ ὅτι στὴν παροῦσα συγκυρία, ἡ μεγαλύτερη εὐεργεσία γιὰ
τὸν τόπο θὰ ἦταν νὰ ἀποτινάξει ἀπὸ πάνω του τὸ πασοκικὸ ὄνειδος.
Νὰ τοὺς ἀφαιρέσει τὸν ἔσχατο συγκολλητικό τους ἱστό, τὸ κίνητρο τῆς
καννιβαλικῆς συνύπαρξής τους: Τὴν ἐξουσία. Δὲν καταλαβαίνει ὅτι μὲ τὴν ἐξαφάνιση αὐτοῦ τοῦ κόμματος κλείνει ἕνας ὑπόνομος ἀναθυμιάσεων, ποὺ δηλητηριάζει ἐδῶ καὶ δεκαετίες ἕναν ὁλόκληρο λαό!
. Εἶναι δυνατὸν νὰ ἔχουμε ὑπουργὸ παιδείας στέλεχος τοῦ κόμματος ποὺ μαγάρισε τὴν παιδεία τοῦ λαοῦ;
. Ἐρωτῶ: Ποιός δίδαξε σὲ παιδιὰ 13 ἐτῶν νὰ πραγματοποιοῦν
καταλήψεις καὶ βανδαλισμούς, στὰ σχολεῖα μὲ αἴτημα, παλαιότερα, τὴν
κατάργηση τῶν ἐξετάσεων; Μήπως βελτιώθηκε ἡ ἐκπαίδευση ἀπὸ τὶς
καταλήψεις; Ποιός, μέσῳ τοῦ καταστρεπτικοῦ νόμου-πλαισίου τοῦ 1982,
εὐνόησε τὴν ἀναξιοκρατία, τὴν εὐνοιοκρατία, τὸν Νεπωτισμὸ καὶ τὴν…
«ἐνδογαμία» στὰ ΑΕΙ. (Δηλαδὴ ἡ πλήρωση θέσεων ΔΕΠ σ’ ἕνα τμῆμα ἀπὸ ἄτομα
ποὺ ἔκαναν τὸ διδακτορικό τους ἐκεῖ). Τὸ 2007 ὁ καθηγητὴς Χαρ.
Μουτσόπουλος δήλωσε, ὅτι περισσότεροι ἀπ’ τοὺς μισοὺς καθηγητὲς στὸ
τμῆμα του (ἰατρικὴ) «κληροδότησαν» τὶς θέσεις τους στὰ παιδιά τους
(«Βῆμα», 14.1.2007). Ποιός ποινικοποίησε τὴν πειθαρχία καὶ ἐπέβαλε τὴν
ἀτιμωρησία στὸ σχολεῖο, καρυκεύοντας τὴν διάλυση μὲ τὸ ἀπατηλὸ σύνθημα
«ΠΡΩΤΑ Ο ΜΑΘΗΤΗΣ»;
. Ἔχω κρατήσει ἐπιστολὴ μιᾶς καθηγήτριας τεχνικοῦ λυκείου,
στὴν ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ τῆς 5ης Νοεμβρίου 1991. Ἤμουν νεοδιόριστος δάσκαλος,
ἄψητος καὶ «ἄβγαλτος» καὶ μοῦ προκάλεσε μεγάλη ἐντύπωση. «Μέσα στὴν τάξη
τὴν ὥρα τοῦ μαθήματος κάθε παιδὶ συμπεριφέρεται, ὅπως νομίζει. Ἄλλος
κάθεται μὲ τὰ πόδια ἁπλωμένα στὸ διπλανὸ θρανίο, ἄλλος κοιμᾶται ἢ
προκλητικὰ κάνει πὼς κοιμᾶται. Ἄλλος μιλάει ἢ χασκογελάει μὲ τὸν διπλανό
του καὶ ἄλλοι τραγουδοῦν χτυπώντας ρυθμικὰ τὰ θρανία. Συχνὰ μαθήτριες
βγάζουν καθρεφτάκι καὶ τσατσάρα καὶ χτενίζονται ἢ βάφουν τὰ νύχια τους.
Συμβαίνει, ἐπίσης, ἕνας μαθητὴς νὰ βγαίνει ἀπὸ τὴν τάξη, χωρὶς νὰ
ζητήσει ἄδεια. Ὅταν τὸν ρωτήσεις ποῦ πάει, μπορεῖ νὰ λάβεις τὴν πιὸ
προκλητικὴ ἀπάντηση: Ὅτι πηγαίνει ἔξω νὰ πάρει ἀέρα ἢ ὅτι πείνασε καὶ
πηγαίνει νὰ φάει. Ἡ πιὸ συνηθισμένη ἀπάντηση σὲ παρατήρηση εἶναι: Καὶ τί
ἔγινε; Ἢ «ποιό τὸ πρόβλημα ἢ ποιόν ἐνοχλῶ;». Σήμερα ἔχουν τὰ κινητὰ καὶ
«συζητοῦν» ἐν ὥρᾳ μαθήματος. Ποιό τὸ πρόβλημα ἐξ ἄλλου;
. 
Διαβάζω τὸν ἐπίλογο τοῦ βιβλίου «Ἡ Παιδεία σὲ κρίση», τοῦ Γ. Τσέντου, ἐκδ. «Τῆνος»: «Τὸ
σχολεῖο εἶναι εἰκόνα τῆς κοινωνίας. Ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἄποψη, δὲν θὰ ἔπρεπε
νὰ εἶναι τόσο εὔκολο γιὰ μερικοὺς ἀπὸ ἐμᾶς νὰ καταδικάζουμε τοὺς νέους,
ὅτι ἔχουν πάρει λάθος δρόμο. Οἱ νέοι δὲν ἔχουν πάρει λάθος δρόμο, ὄχι.
Ἁπλῶς –καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ πιὸ τραγικὸ– βαδίζουν μπροστὰ ἀπὸ ἐμᾶς στὸν
δρόμο ποὺ ἐμεῖς τοὺς δείξαμε νὰ βαδίζουν. Ἐμεῖς εἴμαστε αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι
στὴν πράξη βάζουμε πάνω ἀπ’ ὅλα τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ καὶ τὰ χρήματα. Ἐμεῖς μὲ
τὰ λόγια μὲν ἐξαίρουμε τὰ ὑψηλά, ἀλλὰ ἀσχολούμαστε ὁλημερὶς μὲ τὰ
χαμηλά. Ἐμεῖς, στὴν καλύτερη περίπτωση, μιλᾶμε γιὰ ἀρχὲς καὶ ἀξίες, ἀλλὰ
στὴν πράξη ἀποκοπτόμαστε ὅλο καὶ περισσότερο ἀπὸ αὐτές. Ὅταν, λοιπόν,
ἐμεῖς ἐνεργοῦμε ἔτσι, θὰ ἦταν παράλογο νὰ ἔχουμε ἀπὸ τοὺς νέους τὴν
ἀπαίτηση νὰ βαδίζουν ἄλλο δρόμο. Ἁπλῶς, ἀφοῦ πρῶτα τοὺς διδάξαμε ἐμεῖς,
τώρα μᾶς διδάσκουν αὐτοί, δείχοντάς μας ποῦ ὁδηγεῖ ὁ δρόμος ποὺ ἐν τῇ
ἀφελείᾳ μας ἐπιλέξαμε νὰ βαδίσουμε».
. Καί, γιὰ νὰ ἐπανέλθω στὸ θέμα, ποιό κόμμα σάρωσε τὴν
γλῶσσα μας, ἐπιβάλλοντας τὴν μονόχνωτη «δημοτικιά», τὸ ξύλινο
ἀριστεροκομματικὸ ἰδίωμα, τὸ «κάλεσμα» καὶ «πισωγύρισμα» καὶ λοιπὲς
μπουρδολογίες; (Νὰ μὴν μιλήσω γιὰ τὴν βίαιη κατάργηση τῆς ἱστορικῆς ὀρθογραφίας, τῆς ἀρτιμελοῦς μορφῆς τῆς γλώσσας μας, διότι οἱ περισσότεροι, ἰδίως οἱ νεώτεροι, καὶ δικαίως, τὰ βρίσκουν… κινέζικα αὐτά).
. Ποιός κατέστρεψε ἀδίστακτα, ἐν ὀνόματι κάποιου
νεφελώδους «προοδευτισμοῦ» καὶ ἀβασάνιστου, δῆθεν ἐξευρωπαϊσμοῦ, τὶς
ἐθνικές μας ρίζες, μέσῳ τῶν σχολικῶν βιβλίων;
