Οι σχέσεις είναι στην πραγματικότητα μία διαδικασία αυτοαποκάλυψης, μία διαδικασία αυτογνωσίας.
Σ’ αυτή την αποκάλυψη υπάρχουν πολλά δυσάρεστα πράγματα, ανησυχητικά, δυσάρεστες σκέψεις και συμπεριφορές. Κι από τη στιγμή που δεν μ’ αρέσει αυτό που ανακαλύπτω, φεύγω από τη σχέση που μου είναι δυσάρεστη και πάω σε μια άλλη σχέση που μου είναι ευχάριστη. Επομένως οι σχέσεις έχουν πολύ μικρή σημασία όταν απλώς αναζητάμε σ’ αυτές αμοιβαία ικανοποίηση, αλλά έχουν εξαιρετική σημασία όταν είναι μέσο αυτοαποκάλυψης και αυτογνωσίας. Σε τελευταία ανάλυση, στην αγάπη δεν υπάρχει θέμα σχέσης – υπάρχει; Μόνο όταν αγαπάς περιμένοντας ανταπόδοση της αγάπης σου δημιουργείται σχέση. Όταν αγαπάς αληθινά, δηλαδή όταν δίνεις κάπου τον εαυτό σου εντελώς, ολοκληρωτικά, χωρίς να περιμένεις ανταπόδοση, τότε δεν υπάρχει σχέση.
Όταν αγαπάς αληθινά, όταν υπάρχει τέτοια αγάπη, τότε είναι κάτι το θαυμάσιο. Σε μια τέτοια αγάπη δεν υπάρχει προστριβή, δεν υπάρχει ο ένας και ο άλλος, υπάρχει πλήρης ενότητα. Είναι μια κατάσταση ενοποίησης, μία ολοκληρωμένη ύπαρξη• δεν υπάρχουν δυο που έχουν σχέση. Υπάρχουν τέτοιες στιγμές, τέτοιες σπάνιες, ευτυχισμένες, χαρούμενες στιγμές, όπου υπάρχει πλήρης αγάπη, πλήρης επικοινωνία. Αλλά εκείνο που συμβαίνει συνήθως είναι ότι δεν είναι η αγάπη που έχει σημασία αλλά ο άλλος, το αντικείμενο της αγάπης γίνεται σημαντικό- το πού δίνεται η αγάπη μας αποκτά σημασία και όχι η ίδια η αγάπη. Τότε, για διάφορους λόγους -είτε βιολογικούς, είτε λεκτικούς ή εξαιτίας της επιθυμίας για ικανοποίηση, για βόλεμα κ.λπ.- το αντικείμενο της αγάπης είναι εκείνο που αποκτά σημασία και η αγάπη υποχωρεί. Τότε η κτητικότητα, η ζήλια και οι απαιτήσεις δημιουργούν σύγκρουση και η αγάπη υποχωρεί όλο και περισσότερο- κι όσο περισσότερο υποχωρεί, τόσο περισσότερο το πρόβλημα της σχέσης χάνει τη σημασία του, την αξία του και το νόημά του.
Η αγάπη είναι ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που υπάρχουν για να κατανοήσει κανείς. Δεν μπορεί να προέλθει από λογική ανάγκη, δεν μπορεί να κατασκευασθεί με διάφορα μέσα και με διάφορες μεθόδους και πειθαρχίες. Είναι μια κατάσταση του «είναι», όταν οι δραστηριότητες του «εγώ» έχουν σταματήσει- αλλά δεν θα σταματήσουν αν απλώς τις καταπιέζετε, τις αποφεύγετε ή τις πειθαρχείτε. Πρέπει να κατανοήσετε τη δράση του «εγώ» σε όλα τα επίπεδα της συνείδησης. Έχουμε στιγμές που πράγματι αγαπάμε, όταν δεν υπάρχει σκέψη, δεν υπάρχει κίνητρο, αλλά αυτές οι στιγμές είναι πολύ σπάνιες. Και επειδή ακριβώς είναι σπάνιες, κολλάμε στην ανάμνησή τους και έτσι δημιουργείται ένας φράχτης ανάμεσα στη ζωντανή πραγματικότητα και στις δραστηριότητες της καθημερινής μας ζωής.
Για να κατανοήσουμε τις σχέσεις μας, είναι σημαντικό να κατανοήσουμε πρώτα απ’ όλα «εκείνο που είναι», αυτό που πραγματικά συμβαίνει στη ζωή μας, σε κάθε λεπτή μορφή, καθώς και τι πραγματικά σημαίνει σχέση.
«Σχέση» σημαίνει «αυτοαποκάλυψη»• είναι κάτι σαν να κοιταζόμαστε στον καθρέφτη• κι επειδή δεν θέλουμε ν’ αποκαλυφθούμε στον εαυτό μας, κρυβόμαστε μέσα στο βόλεμα, και τότε η σχέση χάνει το εξαιρετικό της βάθος, τη σημασία και την ομορφιά της. Αληθινές σχέσεις μπορούν να υπάρξουν μόνο όταν υπάρχει αγάπη. Αλλά η αγάπη δεν είναι η αναζήτηση ικανοποίησης.
Αγάπη υπάρχει μόνο όταν ξεχνάμε τον εαυτό μας, όταν υπάρχει πλήρης επικοινωνία όχι με έναν ή δύο, αλλά επικοινωνία με ό,τι το πιο υψηλό. Και αυτό μπορεί να συμβεί μόνο όταν ξεχαστεί ο εαυτός.”
Κρισναμούρτι «Η χαρά της ελευθερίας» μετάφρ.Ν.Πιλάβιος , εκδ.Καστανιώτη
via
