1. Ανθρώπινος. Πάρα πολύ ανθρώπινος...
Ποτέ δεν μ' έγνοιαξαν οι θεολογικές έριδες.
Αν δηλαδή ο Ιησούς είχε μόνον ανθρώπινη ή μόνον θεϊκή φύση ή αν το πνεύμα το άγιο, εκπορεύεται και εκ του υιού...
Χεστήκαμε κι η βάρκα γέρνει, μετά συγχωρήσεως...
Ο Ιησούς ήταν Εκείνος που αγάπησα εγώ, ο πάσχων άνθρωπος
Ο Ιησούς ήταν Εκείνος που φυλακίσανε στην καρδιά τους, οι άστεγοι της ιστορίας.
Οι ενδεείς και οι πένητες.
Οι ερωτευμένοι και οι αλαφροϊσκιωτοι.
Οι εξόριστοι της γης και οι αποδιοπομπαίοι των αφεντικών.
Ο δικός μας Ιησούς ήταν ο Μεγάλος Ερωτικός.
Ο Μύστης του γάμου εν Κανά και ο γητευτής της Μαρίας.
Ο υμνητής της ζωής, που μια γυναίκα του μύρανε τα πόδια, με τα μαλλιά της.
Ο Εσταυρωμένος βασιλιάς.
Ο ταπεινός του: "Εγώ ειμί η Αλήθεια..."
Όχι, ο δικός μας Ιησούς δεν έχει τίποτα να κάμει με εξουσίες και με δόγματα.
Ας το αμφισβητούν, αν υπήρξε.
Υπάρχει στις ψυχές μας, κι αυτό αρκεί.
Υπάρχει ως τέτοιος που ήτανε.
Αδύναμος, Απέραντος, Ερωτικός, γεμάτος λάθη, Ματαιωμένος, .
Με λίγα λόγια, ανθρώπινος. Πάρα πολύ ανθρώπινος.
Τόσο ανθρώπινος, που να κλείνει μέσα του τον Θεό...
2. Η αμφισβήτηση του Ανθρώπου
Λέγουν γι΄Αυτόν ότι δεν ήταν ιστορικό πρόσωπο.
Ότι ο Φλάβιος Ιώσηπος, ο Σουητώνιος, οι ευαγγελιστές, φανεροί και απόκρυφοι, τον έπλασαν όπως τους άρεσε να τον πλάσουν.
[Διάβασε και εδώ...]
Και λέγουν ακόμα πως όλα τα ευαγγέλια που μιλάνε για τη ζωή του, ήσαν αντιγραφές από κάποιο παλαιότερο κείμενο, που θάφτηκε κάτω από τις σκόνες της ιστορίας.
Κι όμως...
Αν ανοίξεις την καρδιά σου στον άνθρωπο, τότε θα καταλάβεις ότι όλα τα ευαγγέλια - μα, όλα - και αυτά τα τέσσερα, που δέχθηκαν οι οικουμενικές σύνοδοι και όλα τα άλλα, τα απόκρυφα, της Μαρίας, του Ιούδα, της Νεκράς θάλασσας, μιλούν για το ίδιο πρόσωπο.
Να είναι αυτό το πρόσωπο ένας μυθιστορηματικός ήρωας; Ένας ανύπαρκτος άνθρωπος που τον δημιούργησε η φαντασία κάποιου ψαρά, κάποτε στις όχθες της λίμνης Τιβεριάδας; Αλλά ο Ιησούς των ευαγγελίων, είναι τόσο αληθινός, τόσο βαθιά ανθρώπινος, τόσο γνήσιος, τόσο χεροπιαστός, που ξεφεύγει από τα στενά όρια της ανθρώπινης φαντασίας και ξανοίγεται στους απέραντους ορίζοντες της πραγματικότητας. Τέτοιου διαμετρήματος έργα, σαν το κατα Ματθαίον Ευαγγέλιον και τέτοιας εμβέλειας ήρωες, σαν τον Ναζωραίο, μόνον η Ζωή μπορεί να γράψει!
Όχι!
Δεν δίνω δεκάρα για τα επιχειρήματα των κοινωνιολόγων, των ιστοριολόγων, των μαρξιστικολόγων και των κακολόγων. Ο Ιησούς είναι τόσο υπαρκτός, όσο είμαι κι εγώ. Κι αυτό μπορώ να το ξέρω, καλύτερα από κάθε άλλον, επειδή απλούστατα, ο Ιησούς είναι μέσα μου.
Αν Εκείνος ήταν μοναχά ένα μυθιστόρημα, μια ωραία ιστορία, τότε κι εγώ δεν είμαι τίποτε παραπάνω από μία άδεια λέξη...
Κι ύστερα, πότε χάσανε την ευκαιρία οι δολοπλόκοι των ιδεών, να αμφισβητήσουν τον Άνθρωπο; Λυσσάνε εδώ κι αιώνες, να τον κατεβάσουν τον άνθρωπο, στο επίπεδο ενός όντος που ερμηνεύεται όπως κάθε τι το φυσικό, το πεπερασμένο, το μερικό, το τετριμμένο, το μετρήσιμο.
Οι παπάδες μας θέλανε να είμαστε πρόβατα, οι αφεντάδες μας θέλανε να είμαστε υπάκουοι, οι καθοδηγητές μας θέλανε να είμαστε προλετάριοι, οι χειραγωγοί των μαζών, μας θέλουνε να είμαστε τηλεθεατές και οι πάσης φύσεως ανθρωποφύλακες μας θέλουνε να είμαστε αριθμοί σε ένα παγκόσμιο καντράν.
Όπως αμφισβητούν τον ίδιο τον άνθρωπο, έτσι αμφισβητούν τον Ιησού.
Όχι τον αγέλαστο Χριστό των μαυροφόρων παπάδων.
Όχι τον ανέραστο θεάνθρωπο της ιεράς εξέτασης.
Όχι τον βλοσυρό αρχηγό των απανταχού σταυροφόρων.
Όχι τον αυστηρό τιμωρό του Εβραϊκού Γιαχβέ.
Όχι!
Ο γλυκύτατος Ιησούς της Νέας Διαθήκης, τους απειλεί.
Ο γιος του Ανθρώπου, που αγκάλιασε τη Μαγδαληνή και συγχώρησε τον Πέτρο - Αυτός τους τρομάζει.
Ο αδύναμος Αιματωμένος, που προσπάθησε να αποφύγει το πικρό ποτήρι, στο όρος των Ελαιών.
Αυτόν θέλουν να εξορίσουν.
Ε, λοιπόν, σε Τούτον εδώ τον Ιησού, κηρύσσω Πίστη εγώ.
Στο πρόσωπο ενός Θεού, που με έπλασε καθ' εικόναν και ομοίωσιν Του και που υπέφερε, όπως υποφέρω κι εγώ.
Αυτός είναι ο Ιησούς της καρδιάς μου.
Αυτός που με δημιούργησε, για να τον δημιουργώ κι εγώ, μέσα από κάθε σταύρωση μου...
Ποτέ δεν μ' έγνοιαξαν οι θεολογικές έριδες.
Αν δηλαδή ο Ιησούς είχε μόνον ανθρώπινη ή μόνον θεϊκή φύση ή αν το πνεύμα το άγιο, εκπορεύεται και εκ του υιού...
Χεστήκαμε κι η βάρκα γέρνει, μετά συγχωρήσεως...
Ο Ιησούς ήταν Εκείνος που αγάπησα εγώ, ο πάσχων άνθρωπος
Ο Ιησούς ήταν Εκείνος που φυλακίσανε στην καρδιά τους, οι άστεγοι της ιστορίας.
Οι ενδεείς και οι πένητες.
Οι ερωτευμένοι και οι αλαφροϊσκιωτοι.
Οι εξόριστοι της γης και οι αποδιοπομπαίοι των αφεντικών.
Ο δικός μας Ιησούς ήταν ο Μεγάλος Ερωτικός.
Ο Μύστης του γάμου εν Κανά και ο γητευτής της Μαρίας.
Ο υμνητής της ζωής, που μια γυναίκα του μύρανε τα πόδια, με τα μαλλιά της.
Ο Εσταυρωμένος βασιλιάς.
Ο ταπεινός του: "Εγώ ειμί η Αλήθεια..."
Όχι, ο δικός μας Ιησούς δεν έχει τίποτα να κάμει με εξουσίες και με δόγματα.
Ας το αμφισβητούν, αν υπήρξε.
Υπάρχει στις ψυχές μας, κι αυτό αρκεί.
Υπάρχει ως τέτοιος που ήτανε.
Αδύναμος, Απέραντος, Ερωτικός, γεμάτος λάθη, Ματαιωμένος, .
Με λίγα λόγια, ανθρώπινος. Πάρα πολύ ανθρώπινος.
Τόσο ανθρώπινος, που να κλείνει μέσα του τον Θεό...
2. Η αμφισβήτηση του Ανθρώπου
Λέγουν γι΄Αυτόν ότι δεν ήταν ιστορικό πρόσωπο.
Ότι ο Φλάβιος Ιώσηπος, ο Σουητώνιος, οι ευαγγελιστές, φανεροί και απόκρυφοι, τον έπλασαν όπως τους άρεσε να τον πλάσουν.
[Διάβασε και εδώ...]
Και λέγουν ακόμα πως όλα τα ευαγγέλια που μιλάνε για τη ζωή του, ήσαν αντιγραφές από κάποιο παλαιότερο κείμενο, που θάφτηκε κάτω από τις σκόνες της ιστορίας.
Κι όμως...
Αν ανοίξεις την καρδιά σου στον άνθρωπο, τότε θα καταλάβεις ότι όλα τα ευαγγέλια - μα, όλα - και αυτά τα τέσσερα, που δέχθηκαν οι οικουμενικές σύνοδοι και όλα τα άλλα, τα απόκρυφα, της Μαρίας, του Ιούδα, της Νεκράς θάλασσας, μιλούν για το ίδιο πρόσωπο.
Να είναι αυτό το πρόσωπο ένας μυθιστορηματικός ήρωας; Ένας ανύπαρκτος άνθρωπος που τον δημιούργησε η φαντασία κάποιου ψαρά, κάποτε στις όχθες της λίμνης Τιβεριάδας; Αλλά ο Ιησούς των ευαγγελίων, είναι τόσο αληθινός, τόσο βαθιά ανθρώπινος, τόσο γνήσιος, τόσο χεροπιαστός, που ξεφεύγει από τα στενά όρια της ανθρώπινης φαντασίας και ξανοίγεται στους απέραντους ορίζοντες της πραγματικότητας. Τέτοιου διαμετρήματος έργα, σαν το κατα Ματθαίον Ευαγγέλιον και τέτοιας εμβέλειας ήρωες, σαν τον Ναζωραίο, μόνον η Ζωή μπορεί να γράψει!
Όχι!
Δεν δίνω δεκάρα για τα επιχειρήματα των κοινωνιολόγων, των ιστοριολόγων, των μαρξιστικολόγων και των κακολόγων. Ο Ιησούς είναι τόσο υπαρκτός, όσο είμαι κι εγώ. Κι αυτό μπορώ να το ξέρω, καλύτερα από κάθε άλλον, επειδή απλούστατα, ο Ιησούς είναι μέσα μου.
Αν Εκείνος ήταν μοναχά ένα μυθιστόρημα, μια ωραία ιστορία, τότε κι εγώ δεν είμαι τίποτε παραπάνω από μία άδεια λέξη...
Κι ύστερα, πότε χάσανε την ευκαιρία οι δολοπλόκοι των ιδεών, να αμφισβητήσουν τον Άνθρωπο; Λυσσάνε εδώ κι αιώνες, να τον κατεβάσουν τον άνθρωπο, στο επίπεδο ενός όντος που ερμηνεύεται όπως κάθε τι το φυσικό, το πεπερασμένο, το μερικό, το τετριμμένο, το μετρήσιμο.
Οι παπάδες μας θέλανε να είμαστε πρόβατα, οι αφεντάδες μας θέλανε να είμαστε υπάκουοι, οι καθοδηγητές μας θέλανε να είμαστε προλετάριοι, οι χειραγωγοί των μαζών, μας θέλουνε να είμαστε τηλεθεατές και οι πάσης φύσεως ανθρωποφύλακες μας θέλουνε να είμαστε αριθμοί σε ένα παγκόσμιο καντράν.
Όπως αμφισβητούν τον ίδιο τον άνθρωπο, έτσι αμφισβητούν τον Ιησού.
Όχι τον αγέλαστο Χριστό των μαυροφόρων παπάδων.
Όχι τον ανέραστο θεάνθρωπο της ιεράς εξέτασης.
Όχι τον βλοσυρό αρχηγό των απανταχού σταυροφόρων.
Όχι τον αυστηρό τιμωρό του Εβραϊκού Γιαχβέ.
Όχι!
Ο γλυκύτατος Ιησούς της Νέας Διαθήκης, τους απειλεί.
Ο γιος του Ανθρώπου, που αγκάλιασε τη Μαγδαληνή και συγχώρησε τον Πέτρο - Αυτός τους τρομάζει.
Ο αδύναμος Αιματωμένος, που προσπάθησε να αποφύγει το πικρό ποτήρι, στο όρος των Ελαιών.
Αυτόν θέλουν να εξορίσουν.
Ε, λοιπόν, σε Τούτον εδώ τον Ιησού, κηρύσσω Πίστη εγώ.
Στο πρόσωπο ενός Θεού, που με έπλασε καθ' εικόναν και ομοίωσιν Του και που υπέφερε, όπως υποφέρω κι εγώ.
Αυτός είναι ο Ιησούς της καρδιάς μου.
Αυτός που με δημιούργησε, για να τον δημιουργώ κι εγώ, μέσα από κάθε σταύρωση μου...
