Η ανωτέρω πνευματική παροιμία, κρύβει μέσα της όλο το μεγαλείο της Ορθοδοξίας και το νόημά της μπορεί να δώσει διέξοδο στο αδιέξοδο του σύγχρονου μπερδεμένου ανθρώπου, ο οποίος κουρασμένος απο το βάρος των γνώσεων ``του κόσμου τούτου`` του σύγχρονου πολιτισμού και της ολοένα και περισσότερο αυξανόμενης καταπίεσης την οποία δέχεται απο μια κοινωνία εσωστρεφή, εγωιστική, απρόσωπη και απάνθρωπη, παλεύει απεγνωσμένα να δώσει απαντήσεις και να γεμίσει το κενό της κουρασμένης του ψυχής, ακολουθώντας λανθασμένα μονοπάτια και δρόμους οι οποίοι οδηγούν στον ίδιους κοινούς παρονομαστές : στην μοναξιά, στην απόγνωση, στην λύπη, στην αβεβαιότητα, στο απόλυτο ψυχικό μηδέν.
Το νόημα της είναι πολύ απλό για την ανθρώπινη ψυχή η οποία ανοίγει διάπλατα τις πύλες της και δέχεται τα σωτηριώδη νάματα του πολυέλαιου Θεού. Μας παρακινεί να νεκρώσουμε μέσα μας την αμαρτία πρίν τον θάνατό μας, ουτως ώστε, όταν πεθάνουμε να μήν μας κυριέψει ο θάνατος ο πραγματικός, δηλαδή ο αιώνιος χωρισμός απο τον Θεό. Ο θάνατος ο σωματικός είναι ένα γεγονός, ένας σταθμός στην ζωή του ανθρώπου, ο οποίος άνθρωπός πρέπει να προετοιμάζεται απο αυτήν εδώ την ζωή, για την άλλη ζωή, την επουράνια. Και είναι τόσο τραγικό, ο σωματικός θάνατος να φοβίζει και να τρομοκρατεί τον άνθρωπο, κάνοντάς τον να προσπαθεί να ξεγελάσει τον εαυτό του με το να μην τον σκέπτεται ή να μήν μιλάει για αυτόν. Πόση αγάπη για τον Παντοκράτορα είχε εκείνος ο ασκητής ο οποίος έλεγε : ``Θέλω να πάω στον παράδεισο, για να μήν με βλέπει ο Θεός στην Κόλαση και στενοχωριέται``. Και δέν είναι μόνο αυτός ο ασκητής ο οποίος έλεγε αυτό. Χιλιάδες ασκητές ύπηρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν, όπως και χιλιάδες ψυχές πόθησαν, ποθούν και θα ποθούν τα δώρα του Θεού. Ακόμα και στις μέρες μας, υπάρχουν αυτοί οι οποίοι με την προσπάθεια και τον αγώνα τους έλκυσαν το Πνεύμα το Άγιο και αναδείχθηκαν με την ενέργειά του σε λυχνοστάτες της Ορθοδοξης Πίστης.
Η Ορθοδοξία διδάσκει την θέωση. Οι Άγιοι πατέρες διδάσκουν την θέωση. Η Αγία Γραφή διδάσκει την θέωση. Η ιερά παράδοση της εκκληίας του Χριστού διδάσκει την θέωση, δηλαδή την κατα παραχώρηση Θεού, θέωση του ανθρώπου. Είναι εκπληκτικό και συνάμα η συνειδητοποίηση της αγάπης του μεγαλοδύναμου, κάνει την καρδιά να πάλεται δυνατά και γρήγορα, τα μάτια να βουρκώνουν και την ψυχή να συντρίβεται απο το θεϊκό μεγαλείο. Ο δημιουργός, αυτός στον οποίο μπροστά τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ καλύπτονται, δυσκολεύοντας να αντικρύσουν την δόξα του, αυτός λοιπόν δημιουργεί τον άνθρωπο, του δίνει ψυχή και του επιτρέπει να αγωνιθεί με έπαθλο την Θέωση. Του επιτρέπει δηλαδή να γίνει σαν και αυτόν. Προυπόθεση είναι να ασκήσει η ψυχή του ``έλξη`` προς τον Παράκλητο, προς το Αγιο Πνεύμα. Και αυτό δέν έλκεται με το να απαριθμεί κάποιος τις καλές του πράξεις. Ούτε όταν θέσει κάποιος τον εαυτό του υπεράνω όλων των άλλων. Το Άγιο Πνεύμα δέν εκβιάζεται, δέν οριοθετείται, αλλα έλκεται και συμπορεύεται με την ψυχή εκείνου η οποία είναι ``συντετριμένη και τεταπεινωμένη``, όπως λέει και ο Προφητάναξ Δαυίδ στον 50ό ψαλμό. Ο Παράκλητος δέν πλυμηρίζει εκείνον ο οποίος ``εν χορδαίς και οργάνεις`` προσεύχεται και αυτοανακυρίσεται καλός άνθρωπος. Αντίθετα ο Παράκλητος συμπορεύεται με αυτούς οι οποίοι στην αφάνεια, χωρίς κανέναν ανθρώπινο έπαινο πονούν και αγαπούν τον συνάνθρωπο τους, με αυτούς των οποίων, - κρυφά, στα σκοτεινά - το μέτωπο ακουμπάει στο έδαφος απο τις μετάνοιες συντριβής και στην ψυχή τους μοσχοβολάει ανθισμένο το λουλούδι της αγάπης και ευαρεστεί με την γλυκιά του ευωδία τον Παντεπόπτη Θεό. Και όσο αυτοί κοπιάζουν και προσπαθούν, τόσο το Άγιο Πνεύμα επενεργεί και τους γεμίζει, οδηγώντας τους στην τελική κρίση να ακούσουν το ``Δεύτε οι ευλογημένοι του Πατρός μου, κληρονομήσατε την Βασιλεία των Ουρανών``. Ω γλυκιά ορθόδοξη πίστη. Πόσο αδύναμος και αστείος είναι για αυτούς ο σωματικός θάνατος! Δέν τρέμουν να πεθάνουν σωματικά, αλλα τρέμουν την κρίση μετά θάνατον. Τί να τους κάνει εξάλου ο σωματικός θάνατος? Δικό τους είναι το σώμα? Οχι! Του Θεού είναι και το ζητάει πίσω και θα το πάρει ανεξάρτητα απο την θέλησή τους και την θέλησή μας. Και μας προτρέπει ασταμάτητα ο γλυκός Ιησούς για να του παραδώσουμε ψυχή άσπρη και καθαρή, νηφάλια και ήρεμη. Ας καταλάβουμε οτι τίποτα δέν έχουμε το οποίο δέν μας δόθηκε. Ας εφαρμόσουμε αυτό το οποίο ο Πιλάτος κατάλαβε αλλα φοβήθηκε να εφαρμοσει.
