Κάποιες τάσεις της μόδας, όπως τα πολύ χαμηλά ντεκολτέ και τα τοπ που τα συγκρατούν μόνο δύο λεπτές τιράντες, τα τζιν που είναι πολύ στενά ή σκισμένα ή αφήνουν γυμνή την κοιλιά, μπλουζάκια που γράφουν επάνω: «Ποιος χρειάζεται μυαλό όταν διαθέτει αυτό;» στέλνουν ένα πολύ ειδικό και συγκεκριμένο μήνυμα στα ήδη αναστατωμένα από τις ορμόνες τους αρσενικά και το μήνυμα αυτό δεν είναι «Δείξε μου Σεβασμό και Νοιάσου για μένα».
Έχουμε να κάνουμε τώρα με μία εξέλιξη, καθώς η κάποτε ανοιχτόμυαλη και ανεκτική εφηβική απελευθέρωση φαίνεται να διέγραψε έναν πλήρη κύκλο ή τουλάχιστον μία τόσο μεγάλη στροφή, ώστε να δαγκώσει την ίδια της την ουρά.
Κάποτε οι γυναίκες μάχονταν ενάντια στην αντιμετώπιση τους ως αντικείμενα του σεξ. Τώρα, βλέπουν τις ίδιες τους τις κόρες να στέκουν στην ουρά για να αγοράσουν ένα μπλουζάκι που γράφει: «Χθες το βράδυ είχα έναν εφιάλτη. Είδα πως ήμουν καστανή».
H κλινική ψυχολόγος Patricia Dalton σημειώνει: “θα σας το πω εγώ, ακόμη κι αν οι γονείς σας δεν σας το λένε: δεν μπορείτε να βγείτε έξω φορώντας το προκλητικά σκισμένο σας μπλουζάκι. Κυκλοφορεί ένα μεγάλο αυτοκόλλητο, από αυτά που μπαίνουν πάνω στα αυτοκίνητα, το οποίο γράφει: «ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ. ΣΥΜΠΕΡΙΦΕΡΘΕΙΤΕ ΑΝΑΛΟΓΩΣ». Κρατήστε το στο μυαλό σας.”
Σε μία πρόσφατη βόλτα στο γήπεδο της γειτονιάς, ο δεκατετράχρονος γιος μου κι εγώ καθίσαμε δυο σειρές πιο πίσω από μία νεαρή κοπέλα που ήταν γύρω στα είκοσι και περίπου είκοσι κιλά παραπάνω απ’ το κανονικό. Κάθε φορά που έσκυβε προς τα εμπρός, αποκάλυπτε ένα τεράστιο πορφυρό τατουάζ σε σχήμα πεταλούδας χαμηλά στη σπονδυλική στήλη της, κατά μήκος του χωρίσματος στα οπίσθια της.
Όσο κι αν κάποιος επιθυμεί να είναι ευγενής απέναντι σε κάτι τέτοιο, δεν ήταν ένα ωραίο θέαμα. Πιθανώς είχε επιλέξει συνειδητά μία τάση της μόδας και μάλλον δεν αντιλαμβανόταν πως το αποτέλεσμα ήταν απαράδεκτο.
Όταν προβληματίστηκα ανοιχτά πάνω στο θέμα αν οι γυναίκες που ντύνονται έτσι γνωρίζουν πόσο απεριποίητες δείχνουν, μία blogger έσπευσε να τις επιδοκιμάσει:
Όπως το έθεσε μία γυναίκα, «Ο πατέρας μου συνήθιζε να μου λέει: “Αν δεν είναι για πούλημα, τότε για ποιο λόγο το διαφημίζεις;“».
Ασφαλώς και η γενιά σας δεν είναι η πρώτη που ξεπερνά τα όρια σε αυτό που θεωρείται αποδεκτό ντύσιμο* αλλά είναι ίσως η πρώτη φορά που οι διαθέσεις των ξαναμμένων έφηβων αγοριών, της αγοράς, της λαϊκής κουλτούρας και των αναποφάσιστων γονιών έχουν εναρμονιστεί τόσο τέλεια. Τα ημίγυμνα κορίτσια αρέσουν στ’ αγόρια* η λαϊκή κουλτούρα πανηγυρίζει τη μόδα των λέτσων και οι έμποροι γεμίζουν τα ράφια των ρούχων με άχρηστα κουρέλια.
Και οι γονείς; Φοβούνται τα blogs των παιδιών τους.
«Δεν θέλουν μία κόρη που να κάνει παράπονα εναντίον τους στους φίλους της, αλλά και σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο μέσα από το blog της», λέει η ψυχολόγος Patricia Dalton.
«Οι γονείς», λέει, «είναι αδύναμοι, αβέβαιοι για τα ίδια τους τα ένστικτα και συχνά απρόθυμοι να αναλάβουν την ευθύνη που τους ανήκει ως ενήλικες, την εξουσία του να θέτουν στα παιδιά τους κανόνες. Μα πάνω απ’ όλα, θέλουν να είναι φίλοι με τα παιδιά τους. Κάνουν το σφάλμα να πιστεύουν ότι μία καλή σχέση είναι σε μεγάλο βαθμό απαλλαγμένη από συγκρούσεις».
Όπως φαίνεται, ανησυχούν λιγότερο για έναν πιθανό βιασμό στη διάρκεια ενός ραντεβού, για τις σεξουαλικά μεταδιδόμενες ασθένειες, την εγκυμοσύνη ή και για ό,τι οι άλλοι (συμπεριλαμβανομένων των αγοριών αλλά και των μεσήλικων ακόμη ανδρών) μπορεί να λένε για τις κόρες τους, στα δικά τους blogs.
H εποχή που τα νεαρά κορίτσια μπορούσαν να υπολογίζουν στην προστασία των ενηλίκων φαίνεται πως παρήλθε’ μία από τις απώλειες μπορεί να είναι ακόμη και η ίδια η παιδική ηλικία, καθώς τα κορίτσια ενθαρρύνονται να μη δείχνουν όπως πραγματικά είναι.
Για να το θέσουμε με απλά λόγια: Το να επιτρέπουμε σε ένα δωδεκάχρονο κορίτσι να ντύνεται σαν να είναι είκοσι ενός, το βάζει κατευθείαν σε κακό δρόμο, κυρίως από τη στιγμή που ελάχιστα είναι τα κορίτσια σ’ αυτή την ηλικία τα οποία καταλαβαίνουν πώς πραγματικά σκέφτονται τα αγόρια στην εφηβεία.
Οι πατέρες τους, που σίγουρα θυμούνται, είναι υπερβολικά απασχολημένοι με το να προσπαθούν να είναι ευαίσθητοι, μη επικριτικοί και να βρίσκονται αλλού.
Γράφει κάπου η Patricia Dalton:
«Σφυγμομέτρησα ένα πλήθος συναδέρφων θεραπευτών και στην ουσία όλοι συμφώνησαν: δεν συναντούμε πια σήμερα αυταρχικούς, δεσποτικούς γονείς* είναι πολύ πιο συνηθισμένο να βλέπουμε γονείς που έχουν παραιτηθεί από την εξουσία τους και παιδιά που έχουν αναλάβει, αντί γ’ αυτούς, τα ηνία. Κι αυτό είναι κάτι το οποίο δημιουργεί πολύ δυστυχισμένους νέους ανθρώπους. Οι νέοι είναι πια νευρικοί και οργισμένοι* τους λείπει ο σεβασμός για τους γονείς τους, ακριβώς επειδή οι ίδιοι οι γονείς τους δεν τους ενέπνευσαν αυτόν το σεβασμό αναλαμβάνοντας οι ίδιοι έναν αληθινά καθοδηγητικό ρόλο».
Και αυτά τα παιδιά επίσης ανήκουν, στην πλειονότητα τους, σε εκείνη την κατηγορία των παιδιών που λένε με μεγάλη συχνότητα: «Αυτό δεν είναι δίκαιο».
