Η πατρίδα λοιπόν για μία ακόμη φορά στις φλόγες, με ανυπολόγιστες καταστροφές. Και προφανώς βέβαια δεν υπάρχει τίποτε τυχαίο σε όλα αυτά, ενώ φυσικά και η ουρανομήκης γελοιότητα περί κλιματικής αλλαγής είναι μόνο για διανοητικά καθυστερημένους. Εξίσου όμως πασιφανές είναι επίσης και ότι όλος αυτός ο όλεθρος δεν μπορεί να ερμηνευθεί ούτε με την προσφυγή σε όρους, όπως «διοικητική ανεπάρκεια» και «πολιτική ανικανότητα».
Γιατί απλούστατα, κανείς δεν μπορεί να είναι τόσο τρομακτικά ανίκανος, ακόμη και τα κνώδαλα* που παριστάνουν τις πολιτικές ηγεσίες μας (και μαζί και οι λοιπές ενδοκοινοβουλετικές καρικατούρες που ισοκρατούν ξετσίπωτα στο κακόηχο δοξαστικό του ολέθρου).
Είναι απολύτως ξεκάθαρο λοιπόν ότι πρόκειται για οργανωμένο σχέδιο καταστροφής της χώρας.
Και δεν θα μπω καν στη συζήτηση περί αιολικών πάρκων ή Τούρκων πρακτόρων-εμπρηστών, παρ’ ότι φυσικά δεν είναι αβάσιμη συζήτηση, όπως ακριβώς βάσιμο ήταν και παλαιότερα όταν μιλούσαμε για καταπατητές και οικοπεδοφάγους.
Βάσιμα λοιπόν μεν, ούτε και αυτά όμως αρκούν για να ερμηνεύσουν το μέγεθος και την κλίμακα αυτού που ζούμε.
Αυτό στην πραγματικότητα μπορεί να ερμηνευθεί μόνο αν κατανοήσουμε κάτι άλλο, πολύ ευρύτερο: ότι βρισκόμαστε ως χώρα εδώ και πολλές δεκαετίες στην καρδιά της νεοταξικής επίθεσης και αποτελούμε βασικό αντικείμενο και κύριο «εργασιακό πεδίο» της παγκόσμιας πρόβας (που έχει πάψει πλέον βεβαίως να είναι μόνο πρόβα).
Και ότι διοικούμαστε από ελεεινές μαριονέτες, που παίζουν σκιώδεις ρόλους μέσα σε έναν φρικαλέο καραγκιόζ μπερντέ ξεφτιλισμένης ψευτοδημοκρατίας, εκτελώντας εντολές ξένων αφεντικών (ή κάνοντας τα στραβά μάτια σε άλλες), χωρίς ίχνος δισταγμού και χωρίς ίχνος εθνικής συνείδησης.
Μόνο έτσι μπορούν να εξηγηθούν πραγματικά οι εξελίξεις.
Και φυσικά εννοώ τις συνολικές εξελίξεις: όχι μόνο τις πυρκαγιές, αλλά το συνολικό κύμα οικονομικής και πνευματικής άλωσης και καταστροφής της χώρας.
Ποια είναι λοιπόν η βασική αιτία;
Ο όλεθρος, η εξαθλίωση και η πρόκληση χάους που θα σπρώξει τα πράγματα ακόμη πιο γρήγορα προς την παγκόσμια δυστοπία.
Είναι παγκόσμιο συνεπώς το πρόβλημα - και δεν είναι καινούργιο: η ανθρωπότητα σπρώχνεται προς τα εκεί εδώ και αιώνες, απλώς ο Θεός τους χαλάει συνεχώς τα σχέδια.
Τώρα, τα τελευταία χρόνια, ζούμε τη μέγιστη κλιμάκωση.
Και οι πυρκαγιές βεβαίως έχουν άμεση σχέση με αυτήν, όπως άμεση σχέση έχει και κάθε άλλη καταστροφή, κάθε επιδημία, κάθε τεχνητή απειλή.
Και γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το χάος, η αποδόμηση, η εξαθλίωση και ο φόβος είναι κυρίαρχα συστατικά για την προώθηση του νεοταξικού σχεδίου (αυτού που πάντοτε υπήρχε, απλώς τώρα αναβαπτίστηκε και πλασάρεται ως «Μεγάλη Επανεκκίνηση»).
Και είναι ολοφάνερο ότι τα πράγματα τρέχουν με ιλιγγιώδη ταχύτητα πιά.
Είναι σαφές ότι κάποιοι όχι απλώς δρούν, αλλά κατεπείγονται πλέον να διαλύσουν πρώτα τα πάντα, ώστε να φέρουν μετά την παγκόσμια κυβέρνηση που ονειρεύονται και βασικά βεβαίως τον ζοφερό «Μεσσία» τους (που θα έρθεί για να «τερματίσει» τον στημένο όλεθρο και να μας...σώσει)!
Ενώ όμως είναι παγκόσμιο το πρόβλημα, είναι συγχρόνως αλήθεια και το ότι στην πατρίδα μας το βιώνουμε με τρόπο ιδιαίτερα δραματικό, γιατί - επαναλαμβάνω - είμαστε στο κέντρο της επίθεσης.
Ποιος μπορεί άραγε να ξεχάσει την εξολοκλήρου τεχνητή οικονομική κρίση που ζούμε τις τελευταίες δύο κυρίως δεκαετίες και η οποία αποτελεί βασικό μέσο και για τον πνευματικό μας εξανδραποδισμό;
Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις πρωτοφανώς μαζικές ορδές του κατευθυνόμενου λαθρεποικισμού της πατρίδας μας ή την εκρηκτική έξαρση όλης της νεοταξίτικης ατζέντας με την αποθέωση της «διαφορετικότητας», τη θεσμοθέτηση της κάθε διαστροφής στο όνομα της «προόδου», τη φασιστικά καταναγκαστική ιεροποίηση του κάθε σκουπιδιού, την ιστορική και γλωσσική μας αποδόμηση από τα χαλκεία τόύ εθνομηδενιστικού απόπατου, τη γκεμπελική εξουθένωση όλων γενικά των αυτονόητων αξιών του πολιτισμού μας ως σκοταδιστικής μούχλας στο ιστορικό χρονοντούλαπο; Ή ποιος μπορεί να ξεχνά το πλήρες ξεσάλωμα της ψευτοθεολογικής αγαπολογίας και την ταχύτατη «πρόοδο» του θρησκευτικού συγκρητισμού, στον δρόμο προς την αλλοίωση της Ορθοδοξίας και τη μετατροπή της σε πολτό μέσα στην εκκολαπτόμενη παγκόσμια Πανθρησκεία;
Είμαστε λοιπόν ξεκάθαρα στο κέντρο της επίθεσης.
Ανέκαθεν ήμασταν, λόγω του φωτός που καταυγάζει αυτόν τον τόπο εδώ και αιώνες. Και είναι σίγουρο ότι, όσο και αν βρισκόμαστε ως λαός σε θλιβερή φάση εκφαυλισμού και εκφυλισμού, σε φάση μετάλλαξης και αποστασίας, το φως ακόμη δεν έχει σβήσει.
Όσο υπάρχει η Ορθόδοξη Εκκλησία (και θα συνεχίσει να υπάρχει, παρά τις εκ των έσω λυσσαλέες επιθέσεις, γιατί απλούστατα έχει Άλλον για αρχηγό και όχι πλανεμένους και ξεπουλημένους μεγαλοσχήμονες ρασοφόρους) και όσο υπάρχει η αγιοτόκος πατρίδα (η τόσο συγκλονιστικά ποτισμένη με αίμα ηρώων και μαρτύρων), θα υπάρχει και μαγιά - και συνάμα θα υπάρχει και ελπίδα.
Η μόνη ελπίδα του πλανήτη και το μόνο που μπορεί να κρατήσει όρθιους τους ανθρώπους στα χρόνια που έρχονται, είναι η Ορθοδοξία. Και επειδή πρώτες από όλους (πασιφανώς πολύ περισσότερο κι από εμάς τους ίδιους) αυτό το γνωρίζουν καλά οι σκοτεινές δυνάμεις, η λυσσαλέα τους επίθεση είναι κυρίως εδώ. Και θα ενταθεί ακόμη περισσότερο, για να σβήσει αυτό το τελευταίο φως που ακόμη καίει.
Και προσοχή: δεν ισχυρίζομαι ότι θα το επιτύχουν.
Ότι το επιδιώκουν όμως πιά με όλη τους τη μανία είναι το απολύτως ξεκάθαρο. Όπως είναι βεβαίως επίσης ξεκάθαρο ότι όλο αυτό το μαύρο σύννεφο που καλύπτει ολόκληρο τον πλανήτη, μόνο ο Θεός μπορεί να το σκορπίσει, πράγμα που δείχνει με τη σειρά του και πόσο κωμικοτραγικά μάταιη είναι κάθε ανθρώπινη προσπάθεια που βασίζεται σε λογισμούς οίησης και εγωπαθούς αυτοπεποίθησης.
Δεν σημαίνει φυσικά ότι οι ανθρώπινες δράσεις είναι εκ των προτέρων καταδικασμένες. Όμως για να έχουν αποτέλεσμα πρέπει να είναι μόνο συν Θεώ και εν ονόματι του Θεού, με πνεύμα ταπεινώσεως και μετανοίας. Για να το ξεκαθαρίσουμε (για μια ακόμη φορά) και αυτό.
Αυτά όμως όλα, εννοείται, δεν είναι για τους ψεκασμένους από τη μπόχα των βοθροκάναλων και τη μεθοδικής δοσολογίας χορηγούμενη φόλα της πολυπολιτισμικής μετανεωτερικότητας, του «αντιρατσιστικού» ψευδανθρωπισμού, της αγαπουλίστικης αγκαλίτσας με το κάθε νεοεποχίτικο φρικιό, της «προοδευτικής» εκπαίδευσης, της φασιστικά επιβαλλόμενης διεμφυλικής υστερίας και των πανδημικών/εμβολιαστικών ψευδαφηγημάτων.
Αλλά είναι μόνο για τους άλλους, που αντιλαμβάνονται εδώ και πολλά χρόνια τη συστηματική μας εκποίηση από τα κρυμμένα διευθυντήρια και τα σιχαμερά ντόπια γιουσουφάκια τους, που νιώθουν τον πνευματικό μας εκφυλισμό, που βιώνουν τη μεθοδική μας αποστέγνωση από κάθε ζωτικό συστατικό της ιστορικής μας ταυτότητας.
Και που τώρα καταλαβαίνουν ότι η πολυετής προεργασία και προλείανση του εδάφους από τα σκοτεινά διαβολοκαπετανάτα του πλανήτη ολοκληρώθηκε και ότι βρισκόμαστε στον καιρό της μεγάλης και απροκάλυπτης επίθεσης πιά.
Για όσους δηλαδή δεν κοιμούνται όρθιοι.
Ή που έστω έχουν αρχίσει πλέον να ξυπνούν...
*κνώδαλα = Άνθρωπος ασήμαντος, χαζός ή τιποτένιος.
Εκ του αρχαίου κνώδαλον (άγριο πλάσμα, κτήνος].
ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ
- Άντε να μου χαθείς ρε κνώδαλο. Ούτε μια σωστή δουλειά δεν μπορείς να κάνεις ντιπ άχρηστος είσαι!
Ο Π. Ζερβός αποκαλεί κνώδαλο τον Ν. Ηλιόπουλο στην ταινία «Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες». Στο έργο επίσης εξαπολύονται τα εξής κοσμητικά επίθετα:
- Όρνιο
- Ρεντίκολο της κοινωνίας
- Κνώδαλο
- Μούλωξες ρε κοπρόσκυλο
- Αίσχος του Κουτσόπυργου
- Ρεζίλ μπασή
- Ανάπηρο κορμί
- Άχρηστο τομάρι
- Τρεμουλιασμένο ψωρόγιδο
- Ψοφίμι
- Ψοφάλογο
- Ζοντόβολο
- Καρνάβαλε
- Αρχιρεζίλι του Κουτσόπυργου και αίσχος των Κοντογιώργηδων
- Τρεμολέων
- Αίσχος της φαμίλιας μας
