Το τρίτο βιβλίο του Γέροντα Παϊσίου «Αγιορείται Πατέρες και Αγιορείτικα», το οποίο πολύ εύστοχα έχει χαρακτηρισθεί ως «Παϊσιανό Γεροντικό», καταπιάνεται με την αγγελική μοναχική ζωή εναρέτων Πατέρων, που «έζησαν τώρα τα τελευταία χρόνια» και σαν «μυρίπνοα άνθη» σκορπούσαν την πνευματική τους ευωδία στην Πολιτεία του Άθωνα, καθώς και με τα «θεία γεγονότα», τα οποία έχουν βιώσει ως θείες εμπειρίες «εκείνα τα άγια Γεροντάκια». Ο Γέροντας, δίνοντας το στίγμα του χρόνου και του χώρου, όπου διεμορφώθη κατά φυσιολογικό και απλό τρόπο το πατερικό πνεύμα και η όλη «πνευματική ατμόσφαιρα της Χάριτος», μέσα στην οποία αναβαπτίσθηκαν και συγχρόνως αναγεννήθηκαν οι ενάρετοι «Αγιορείται Πατέρες», σ’ αντίθεση με το εκκοσμικευμένο πνεύμα της εποχής μας, θα σημειώσει με έμφαση, ότι: «Οι Πατέρες εκείνης της εποχής είχαν πολλή πίστη και απλότητα και οι περισσότεροι ήταν με λίγα μεν γράμματα, αλλά, επειδή είχαν ταπείνωση και αγωνιστικό πνεύμα, δέχονταν συνέχεια τον θείο φωτισμό. Ενώ, στην εποχή μας, που έχουν αυξηθεί οι γνώσεις, δυστυχώς η λογική κλόνισε την πίστη των ανθρώπων από τα θεμέλια και γέμισε τις ψυχές από ερωτηματικά και αμφιβολίες. Έτσι, επόμενο είναι να στερούμεθα τα θαύματα, γιατί το θαύμα ζήται και δεν εξηγείται με την λογική.
