Έχουμε στην πλάτη μας μπόλικες ιστορίες για φιλίες να διηγηθούμε στο κοινό που περιμένει να ακούσει.
Κάτι βράδια που είμαστε μαζεμένοι σε κάποιο σπίτι, στην ταράτσα, αναλύουμε τέτοια θέματα -νομίζοντας πως πάμε την επιστήμη λιγάκι παραπέρα.
Αναζητούμε κι εμείς οι ίδιοι τα αίτια που προκάλεσαν κάποια γεγονότα και μέσα απ’ την ατέλειωτη συζήτηση προσπαθούμε να βγάλουμε άκρη σχετικά με συμβάντα που είχαμε σχεδόν ξεχάσει.
Καταλήγουμε άραγε κάπου, έστω και μία φορά, απ’ τις αμέτρητες παρόμοιου τύπου συζητήσεις που έχουμε κάνει;
Μιλούσαμε πρόσφατα με κάποιους φίλους σχετικά με τις συναναστροφές και τις παρέες εν γένει κι ένα άτομο απ’ την παρέα είπε κάτι που μου κέντρισε το ενδιαφέρον.
Ανέφερε, λοιπόν, πως οι φίλοι δεν είναι για να μας χαϊδεύουν τα αυτιά.
Μα περίμενε ένα λεπτάκι.
Εγώ νόμιζα ότι οι φίλοι είναι δίπλα μας για να μας στηρίζουν και να μας παινεύουν.
Έχει διαφορά ο έπαινος και το χάιδεμα των αυτιών;
Μέσα μας, αλήθεια, δε γνωρίζουμε τα λάθη μας; Κι άλλωστε δεν ξέρω αν χρειάζεται ο καθένας μας περαιτέρω κριτική, η οποία μάλιστα πηγάζει από άτομα που έχουμε βάλει μέσα στη ζωή μας.
Ξέρετε κάτι, αυτά πίστευα μέχρι τη στιγμή που ολοκληρώθηκε η συζήτηση.
Όλοι κάνουμε λάθη· λάθη που ίσως ξεχνάμε ή θεωρούμε ότι δεν έχουμε πράξει.
Μερικές φορές το μυαλό μας ξεφεύγει κι αμελεί να κάνει την αυτοκριτική του.
Εκεί είναι που θα παίξουν το ρόλο τους οι φίλοι.
Όσο είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε τα λάθη μας, δεν υπάρχει λόγος να μας τα επαναλαμβάνουν συνεχώς διότι εν τέλει γίνονται τροχοπέδη στην προσπάθειά μας να τα ξεπεράσουμε και να συγχωρέσουμε τον εαυτό μας.
Ωστόσο, όταν για τους εκάστοτε λόγους αρνούμαστε να τα αναγνωρίσουμε τότε είναι αναγκαία η παρεμβολή τους.
Ίσως στην αρχή αρνηθούμε για ακόμη μία φορά να δούμε την αλήθεια, εν τούτοις κάποια στιγμή θα αναγκαστούμε να την αντιμετωπίσουμε.
Φυσικά τα λόγια των ανθρώπων που έχουμε γύρω μας παίρνουν υπόσταση εφόσον τους έχουμε σε εκτίμηση και τους εμπιστευόμαστε σε ένα βαθμό.
Αλλά για να τους θεωρούμε και να τους ονομάζουμε φίλους, τα παραπάνω είναι δεδομένα.
Διαφορετικά, πάλι κάνουμε κάποιο λάθος που αρνούμαστε να δούμε.
Καλώς ή κακώς, οι άνθρωποι -όλοι μας- δεν μπορούμε να ζήσουμε μόνοι.
Επομένως, η αποδοχή αυτού του γεγονότος επιφέρει και την αποδοχή των διαφόρων συμπεριφορών των άλλων.
Όταν φτάσουμε να κατανοήσουμε την αξία των ανθρώπων που έχουμε δίπλα μας, τότε μόνο θα είμαστε σε θέση να τους ακούσουμε -ακόμη κι αν εν τέλει δε συμμεριστούμε τη γνώμη τους.
Θα φιλτράρουμε τα λόγια και τις συμβουλές τους και θα καταλήξουμε σε αυτό που κάνει καλό σε εμάς.
Ωστόσο, δε θα νιώθουμε ότι μας προσβάλουν όταν τύχει να μας δώσουν τις συμβουλές τους, δε θα νιώσουμε υποδεέστεροι, διότι δεν είμαστε.
Οι φίλοι που μας χαϊδεύουν τα αυτιά τελικά δεν είναι φίλοι, διότι δεν έχουν καμία πρόθεση να μας βελτιώσουν.
Η μεταβολή μας -είτε θετική είτε αρνητική- δε θα κάνει τη διαφορά σε αυτούς τους ανθρώπους.
Ας τους αφήσουμε να μας βλέπουν να γινόμαστε όλο και περισσότερο καλύτεροι κι ευτυχισμένοι, αυτή τη φορά με ανθρώπους που μας νοιάζονται.
που δε σου χαϊδεύει τ’ αυτιά
Σκέφτηκες ποτέ πόσοι άνθρωποι περνάνε απ’ τη ζωή σου;
Συγγενείς, δάσκαλοι, συμμαθητές, φίλοι, εραστές, συνεργάτες, εργοδότες, άγνωστοι με τους οποίους ανταλλάσεις μερικές κουβέντες και δε ξαναβρίσκεσαι ποτέ;
Κάθε άνθρωπος που συναντάς παίζει το ρόλο του στη ζωή σου.
Άλλος σου μαθαίνει να περπατάς και να τρως, άλλος να διαβάζεις και να γράφεις, άλλος να φιλάς, να ερωτεύεσαι και να έρχεσαι σε οργασμό.
Άλλος σε προστατεύει, σε κάνει χαρούμενο, σε στεναχωρεί, σε προδίδει.
Όλοι είναι απαραίτητοι, γιατί μέσα από όλα αυτά μαθαίνεις να ζεις προετοιμασμένος για καθετί.
Υπάρχουν όμως κι εκείνοι οι άνθρωποι που θα σε κάνουν και πιο δυνατό.
Δε θα σε λυπηθούν, ούτε θα σου χαϊδέψουν τ’ αυτιά.
Δε θα σε πάρουν αγκαλιά, αλλά απεναντίας θα σου σκάσουν κι ένα χαστούκι σου αν χρειαστεί για να ξυπνήσεις.
Κι όλοι θα έπρεπε να έχουμε έναν τέτοιο άνθρωπο στη ζωή μας.
Ακόμα κι αν δεν είστε πολύ κοντά, θα μπορούσε να θεωρηθεί ο καλύτερός σου φίλος.
Γιατί οι καλοί φίλοι δεν είναι αυτοί που πίνουν μαζί σου τα σφηνάκια τα Σαββατόβραδα, ούτε αυτοί που μοιραστήκατε μαζί δυο μυστικά και μερικές εκδρομές.
Δεν είναι αυτοί που γελάσατε με διάφορες σαχλαμάρες και βγάλατε αμέτρητες selfies κι άλλες τόσες στημένες φωτό.
Καλοί φίλοι είναι εκείνοι που ακόμη κι αν δε τους σκέφτεσαι σαν φίλους, δε θα σου μιλήσουν ποτέ με λύπηση, ό,τι κι αν κάνεις κι ό,τι κι αν έχεις περάσει.
Θα σε πιάσουν από το γιακά, θα σε ταρακουνήσουν και θα στα πούνε έξω απ’ τα δόντια.
Δε θα σε αφήσουν να στείλεις μεθυσμένο μήνυμα στις πέντε το χάραμα, ούτε να παρατήσεις τη δουλειά σου σε τέτοιες εποχές, επειδή ένιωσες να πιέζεσαι λιγάκι.
Θα σε συνεφέρουν όταν θα έρθεις στο αμήν και θα θες να κόψεις την καλημέρα στη μάνα σου, επειδή δε θέλει να πας εθελοντής στη Ζιμπάμπουε και σε χάσει από κοντά της ή αν έχεις χρέη και θέλεις να πας να φουντάρεις.
Κόλακες υπάρχουν πολλοί και δε σου προσφέρουν στην ουσία τίποτα εκτός από ωραία λόγια.
Σου λένε ό,τι νομίζουν πως θέλεις να ακούσεις κι έτσι δε βοηθάνε πουθενά.
Σου λένε πράγματα που ήδη ξέρεις, τρέφουν τις όποιες θετικές ή αρνητικές σου σκέψεις ακόμη κι αν βλέπουν πως είναι λαθεμένες.
Βαριούνται να ασχοληθούν παραπάνω και δε θέλουν να γίνουν δυσάρεστοι.
Ενώ εκείνος που θα έρθει και σου τα πει καθαρά και ξάστερα, νοιάζεται πραγματικά για το τι θα κάνεις.
Θέλει να σε βοηθήσει κι όταν βλέπει πως είσαι θολωμένος θέλει να είναι αυτός που θα σε κάνει να σκεφτείς καθαρά ώστε να πάρεις σωστές αποφάσεις.
Ακόμη κι αν δε τα καταφέρει, ακόμη κι αν αυτό του κοστίσει τη φιλία σου (γιατί οι άνθρωποι είμαστε και ξεροκέφαλοι και δε θέλουμε να μας διορθώνουν) εκείνος θα το ρισκάρει.
Κι εσύ αν έχεις αρκετό θάρρος, ακόμα κι αν τον έκανες πέρα, όταν κάποια μέρα καταλάβεις πόσο απαραίτητος είναι στη ζωή σου, θα του μιλήσεις.
Θα του πεις, «ρε μαλάκα, σε θέλω στη ζωή μου γιατί δε μασάς.
Τα λες έξω από τα δόντια και δε σε νοιάζει τίποτα.
Είσαι η αφύπνιση μου.
Είσαι αυτός που με κρατάει ζωντανό».
Κι αν θες κι εσύ να γίνεις απαραίτητος και χρήσιμος, κάνε το ίδιο γι’ αυτόν.
Νοιάσου, άκου τον, μίλα του.
Μην του χαϊδεύεις τα αυτιά λέγοντάς του όσα θέλει να ακούσει.
Πες του αυτά που φοβάται να ακούσει, αλλά ξέρει κι ο ίδιος πως είναι σωστά.
Γιατί αν δεν τον κράξεις εσύ και δε του τρίξεις τα δόντια, θα κάνει λάθος πράγματα τις λάθος στιγμές.
Μιλώντας του εσύ σταράτα και ξεκάθαρα, τον βγάζεις από μονοπάτια που δε θέλει να περπατήσει.
Όπως ακριβώς έκανε κι αυτός.
