Δεν με θεωρώ άτομο των υλικών αγαθών.
Και εξηγούμαι.
Δεν σνομπάρω τα υλικά αγαθά.
Ούτως ή άλλως έχω δουλέψει πολύ μέχρι στιγμής για να μπορώ να απολαμβάνω κάποια από αυτά χωρίς υπερβολές.
Εξακολουθώ όμως να μην τα θεωρώ αυτοσκοπό σε καμία περίπτωση.
Παρά ταύτα, σε μεγάλο ποσοστό τους επιτρέψαμε να είναι το απόλυτο μέσο για μια ζωή ευμάρειας και άνετης διαβίωσης.
Ίσως να ’ναι τελικά έτσι, αν το δεις ψυχρά και λογικά αλλά δεν είμαι αυτή που έχω τη διάθεση να το δω έτσι σε κάθε φάση της ζωής μου.
Στην εφηβεία μου και στα νεανικά μου χρόνια πέρασα άπειρες ώρες κοιτώντας το ταβάνι, οριοθετώντας πρέπει, ακυρώνοντας θεωρίες και ψάχνοντας να βρω το νόημα της ζωής, ακούγοντας ροκ μουσική, διαβάζοντας, γράφοντας, την ώρα που προσπαθούσα να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου.
Από τότε έχουν περάσει αρκετά χρόνια αλλά συχνά πυκνά ξαναγυρίζω να μου μιλήσω και να με ρωτήσω τι είναι αυτό που τελικά ψάχνω μέσα σ’ αυτό το ταξίδι της ζωής.
Έχω δε καταλήξει στο συμπέρασμα πως όσα θέλω από τη ζωή μου συχνά αλλάζουν, διαφοροποιούνται, προσαρμόζονται, εξελίσσονται, μετουσιώνονται και αρκετές φορές με στοιχειώνουν.
Αρκετές φορές είναι πολύ πιο εύκολο να αποφασίσεις πως αυτά που σε ενδιαφέρουν να κατακτήσεις είναι τα υλικά αγαθά.
Δεν έχεις να προβληματίζεσαι και να αναθεωρείς. Θέτεις τον στόχο και προσπαθείς.
Αν σταθείς πρωτίστως τυχερός (τυχερό σ’ αυτή την περίπτωση θεωρώ το άτομο που έχει καταφέρει να είναι υγιές, να ζει και να δραστηριοποιείται σε μια ευνομούμενη κοινωνία που διέπεται από βασικές αρχές δικαιοσύνης, ισότητας, ελευθερίας και δημοκρατίας) και ικανός να χρησιμοποιήσεις το «εύφορο» έδαφος για να δράσεις και να λειτουργήσεις εκμεταλλευόμενος τις όποιες ευκαιρίες, τότε μάλλον έχεις πολλές και καλές πιθανότητες να κατακτήσεις το στόχο (βλ. υλικά αγαθά).
Απλοϊκό σενάριο δε λέω, όπως και ο τρόπος παρουσίασης του αλλά μια και συχνά τα προγράμματα καταρρίπτονται από γελοίους αστάθμητους παράγοντες ειδικά στο παιχνίδι της ζωής. (ας το αφήσουμε χωρίς ανάλυση).
Τι γίνεται όμως με τα άλλα;
Με όλα αυτά που τελικά οι περισσότεροι τα κυνηγάμε και συχνά πονάμε γι’αυτά;
Για όλα αυτά που πολλοί πληγώθηκαν και μάτωσαν κυριολεκτικώς ή μεταφορικώς, για τα άλλα που υπήρξαν έμπνευση, φως, ενέργεια, σκοτάδι, κίνηση;
Πόση προσπάθεια χρειάζεται να συναντήσεις αγάπη σε μάτια που μέσα τους καθρεφτίζεσαι και διαβάζεις την ψυχή σου;
Να νιώσεις χέρια να σ’αγκαλιάζουν σφιχτά σα να ζητούν να εξαφανίσουν τον πόνο σου;
Να δεις χαμόγελα που σε ταξιδεύουν στη χώρα του Ποτέ και νανουρίζουν το μικρό πρίγκηπα που ξαποσταίνει μέσα σου;
Αυτιά, που αντέχουν να ταξιδέψουν μαζί σου στα όνειρα που διηγείσαι.
Χρόνο, που θα σου χαριστεί και θα σου επιτρέψει να απολαύσεις αγαπημένους και στιγμές.
Ελπίδα, για όσα νιώθεις πως σε ξέκαναν, σ’ απόκαμαν, σε κούρασαν, σε λιγόστεψαν.
Έμπνευση να αφεθείς, να σκορπίσεις τα κομμάτια σου πριν ενωθούν ξανά στην επόμενη παράστασή σου.
Θέληση να νιώσεις ελεύθερος απαλλαγμένος από το φόβο που σε κρατά καθηλωμένο λίγο πριν την κάθε πτήση σου.
Δύναμη και ηρεμία να αντέξεις να είσαι η μονάδα απέναντι στο σύνολο που απειλεί να σε καταπιεί.
Υγεία για να ’ναι το μυαλό και η καρδιά σου αφιερωμένα και δυνατά για αυτά που σε αποτελούν και συνάμα σε περιέχουν.
Θάρρος και υπομονή όταν σκέφτεσαι όλα τα παραπάνω που χάνονται, μαζί και συ, συχνά στο ταξίδι σου.
Δεν θέλω πολλά.
Θέλω αυτά που θεωρώ καλά και με κάνουν να αντέχω.
Nα αγαπήσω και να αγαπηθώ, να πονέσω για να εκτιμώ περισσότερο, να νιώσω, να ερωτευθώ, να πιστέψω, να αγωνισθώ, να ελευθερωθώ, να περιπλανηθώ, να αμφισβητήσω και να αμφισβητηθώ, να προσφέρω και να προσφερθώ, να εξελιχθώ, να εκπλήξω και να εκπλαγώ.
Αλλάζουν οι άνθρωποι μάτια μου…
ή έτσι θα’πρεπε να γίνεται.
Ξεκινάμε τη ζωή μας ελπίζοντας να αλλάξουμε τον κόσμο και στο τέλος καταλήγουμε να ελπίζουμε, να ευχόμαστε, πως μπορούμε τουλάχιστον να αλλάξουμε λίγο τον εαυτό μας.
Να κάνουμε ένα τόσο δα κομματάκι μας καλύτερο, πιο όμορφο, πιο αγνό, πιο γεμάτο από την παιδική ψυχή που φυλλορροεί κάπου μέσα μας, πιο παθιασμένο με καθέναν και κάθε τι δίπλα μας, πιο ζωντανό από τη ζωή.
Μόνο τότε υπάρχει ελπίδα πως μπορεί τελικά να καταφέρουμε να αλλάξουμε τον κόσμο.
“Δεν επιτρέπει ο δίκαιος άνθρωπος στα διαφορετικά μέρη της ψυχής του να πράττουν άλλα από τα δικά τους ούτε να ανακατεύονται το ένα στα του οίκου του άλλου, αλλά έχοντας βάλει σε τάξη ό,τι πραγματικά του είναι οικείο και δικό του, κι έχοντας πάρει ο ίδιος στα χέρια του την εξουσία του εαυτού του, τακτοποιημένος μέσα του και συμφιλιωμένος με τον εαυτό του, έχει αρμονικά συνταιριάξει τα τρία διαφορετικά στοιχεία, ακριβώς σαν αυτά να ήταν οι τρεις τόνοι μιας μουσικής κλίμακας. […].
Όλα αυτά τα έχει δέσει έτσι που να μην αποτελεί πια ο εαυτός του πολλότητα, αλλά να έχει γίνει κάτι εντελώς ενιαίο, κάτι με φρονιμάδα και αρμονία” (Πλάτων Πολιτεία 443d-e).
