Χρειάζεται μεγάλο Θάρρος, μα κυρίως ειλικρίνεια, για να ξεκαθαρίσουμε τα συναισθήματα μας πίσω από κάθε μας πράξη…
Υπάρχουν ασυνείδητες προσδοκίες, και προσωπικά οφέλη, ακόμα και πίσω από μια πράξη που φαίνεται ανιδιοτελής, όπως πχ. η σωτηρία των ανθρώπων…
Και τι είναι εκείνο που μας σπρώχνει να «διαλαλούμε» μια πράξη άραγε, αντί απλά να μοιραζόμαστε ότι απλόχερα έχουμε μέσα στον Εαυτό μας;
Διάβασα κάπου ένα πνευματικό μήνυμα και σφίχτηκε η καρδιά μου, στο πόσο το προσωπικό συναίσθημα εκφράζεται μέσα από τον εκφοβισμό των άλλων…
Τι τάχα θέλει να κερδίσει; Πάντως σίγουρα όχι την σωτηρία τα των άλλων…
Η εποχή που βιώνουμε είναι υπέροχη από όλες τις απόψεις… Ποτέ κανένας πνευματικός δάσκαλος δεν θα επέκρινε τους ανθρώπους (αφυπνισμένους ή μη) λέγοντάς τους τι τους περιμένει αν δεν αφυπνιστούν… Η Ζωή είναι μόνο πνευματική, όπως και να εκδηλώνεται…
Ο πόνος είναι προσωπική υπόθεση του καθενός, όπως και η τιμωρία… Αν σου ζητάει η Ζωή να χορέψεις, μπορεί να αρνηθείς ή να δεχτείς, χωρίς να σε νοιάζει αν γνωρίζεις τα βήματα…
Όλα τα άλλα είναι θρησκευτικά κατάλοιπα…
Λυπήθηκα η αλήθεια είναι…
Το παίρνω μαζί μου στην Σιωπή…
