Γιατί στο δύσβατο στρατί
που τώρα περπατάω
να μη νοιώθουν τα πόδια μου
τ’ αγκάθια που πατάω;
Γιατί σαν μου προσφέρουνε
πρόσκαιρες ηδονές
τα μάτια μου να στρέφονται
προς τις βουνοκορφές;
Γιατί στα τόσα εμπόδια
που βρίσκονται μπροστά μου
σαν ανυπέρβλητα βουνά
δεν δειλιά η καρδιά μου;
Γιατί; Μα πώς τον ξέχασα
τον θησαυρό εντός μου
τη φωτισμένη θέληση
που μου’ δωσε ο Θεός μου!
Μιχαήλ Ζένιου
via
