Συνοδοιπόροι τώρα πια, βαδίζουμε παράλληλα,
παρατηρώντας έκθαμβοι
δειλά παρατηρώντας
Η ευτυχία είσαι εσύ, δεν είμαι εγώ,
μπορεί να χάσω το δρόμο.
Έτσι κι αλλιώς στα σκοτεινά βαδίζω σαν τυφλός.
Δημιουργώ μονάχος μου το όνειρο που βλέπω.
Ακόμη όμως χειρότερα, σε δρόμο που δεν υπάρχει
μπορεί μαζί μου να σε παρασύρω.
Μπορεί να σε πιέσω να γίνεις
Να θελήσω να σε δω όπως δεν είσαι …
μόλις πάρεις το μονοπάτι της επιστροφής.
Τη διαδρομή όμως αυτή μονάχη την ανοίγεις.
Ήδη το νιώθεις όμως έτσι δεν είναι ;
Μπορεί να σκοντάφτεις συχνά και να πέφτεις.
Μπορεί το τέλος να φαίνεται μακρινό,
το μονοπάτι αδιέξοδο.
Έτσι δείχνει στην αρχή - Μη βιάζεσαι !
Γλυκαίνει το τοπίο όσο πηγαίνεις.
Μπορείς να μου ζητήσεις να περπατήσω δίπλα σου,
να σου κρατήσω συντροφιά όταν κουραστείς,
να ανοίξω την καρδιά μου να σ’ ακούσω όταν μιλάς
ή να σ’ αγαπήσω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου
Αυτό όμως ήδη κάνω