Η πληθώρα των "γερόντων" και η "ευσέβεια" των αφελών

Γέμισε ἡ Ἐκκλησία μας μέ «γέροντες», οἱ ὁποῖοι καθοδηγοῦν τούς πιστούς καί τούς ὁδηγοῦν στή σωτηρία, ὅπως ἰσχυρίζονται. Συνήθως εἶναι ἱερομόναχοι, ἀλλά καί κοσμικοί ἀρχιμανδρίτες, πού ἔχουν διαβάσει πολλά γιά τούς πραγματικούς Γέροντες καί ἀναμασώντας τούς λόγους τους ἤ διηγούμενοι τά τοῦ βίου τους, δημιουργοῦν ψευδαισθήσεις στούς ἀνυποψίαστους καί ἀποκτοῦν καί οἱ ἴδιοι φήμη ἐναρέτου καί θεοφωτίστου γέροντα, ἐνῶ δέν ἔχουν κανένα ἀπό τά γνωρίσματα τῶν ἁγίων Γερόντων. Τό ἀποτέλεσμα εἶναι πολλοί ἀδελφοί νά παγιδεύονται στήν ἐπικίνδυνη προσωπολατρία καί ἀντί νά ἀνοίγει ὁ νοῦς τους καί νά προχωροῦν στόν πνευματικό δρόμο τῆς κατά Χριστόν ζωῆς, μένουν προσκολλημένοι σέ μερικά τυπικά πράγματα, ἐξωτερικά καί ἀνούσια, καί καθησυχάζουν τή συνείδησή τους πῶς τάχα προοδεύουν, ἀφοῦ τηροῦν τά ὅσα τούς λένε οἱ «γέροντές» τους. Δυστυχῶς, ὑπάρχουν πολλά παραδείγματα καί δέν πρέπει νά κλείνουμε τά μάτια μας ἐκεῖ πού ἐπιβάλλεται νά τά ἔχουμε ὀρθάνοιχτα.

Οἱ φυσιωμένοι αὐτοί «γέροντες» εἶναι δύσκολο νά συναισθανθοῦν τήν πλάνη τους καί νά ταπεινωθοῦν. Ἡ φιλοδοξία τους εἶναι νά ἔχουν πνευματικά τέκνα, πειθαρχικά, ἄβουλα καί νά συνεργοῦν στό ὅποιο ἔργο τους, εἴτε μοναστηριακό εἶναι αὐτό εἴτε ἐνοριακό. Οἱ ἄνθρωποι πού συνήθως τούς ἀκολουθοῦν δέν εἶναι σέ θέση νά ἀποκαλύψουν την ὑποκρισία τους. Ἔχουν περιορισμένη πληροφόρηση, δέν κάνουν πολλές σκέψεις καί σύρονται ἀπό τόν ἀλάθητο «γέροντά» τους, κάνοντας ὑπακοή καί συγχρόνως διατηροῦν ὅλες τίς κοσμικές και ἁμαρτωλές τους συνήθειες. Ἐπικαλοῦνται συχνά τόν «γέροντά» τους, ὅταν συνομιλοῦν μέ ἄλλους ἀδελφούς στήν προσπάθειά τους νά τους πείσουν ὅτι οἱ ὅποιες δικές τους ἀποφάσεις γιά μικρά καί μεγάλα θέματα τῆς προσωπικῆς τους ζωῆς καί ὄχι μόνο, εἶναι ὀρθές και κανένας δέν μπορεῖ νά τίς ἀμφισβητήσει ἤ νά τίς κρίνει ἀρνητικά, ἀφοῦ ἔχουν τήν εὐλογία τοῦ «γέροντά» τους. Προφανῶς πρόκειται γιά ἀρρωστημένη εὐσέβεια, ἡ ὁποία πρέπει νά καταπολεμεῖται ἀπό τούς πνευματικούς. Κάποτε πρέπει νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι ἄλλο εἶναι ἡ ἀφέλεια καί ἄλλο ἡ ταπείνωση καί ἡ εὐσέβεια. Κινδυνεύουμε μερικές φορές νά δώσουμε ἁρμοδιότητες σέ πονηρούς καί ἀφελεῖς ἀνθρώπους καί νά θεωρήσουμε ὅτι πνευματική ζωή εἶναι αὐτό πού μέ οὐ κατ᾽ ἐπίγνωσιν ζῆλο μᾶς προτείνουν! Ἀλίμονο! Βέβαια, στήν Ἐκκλησία χωρᾶνε ὅλοι. Δέν πρέπει ὅμως νά δίνουμε καθοδηγητικό ρόλο στούς ἀδυνάμους καί πλανεμένους.

Οἱ ἀληθινοί Γέροντες εἶναι λίγοι καί κρυμμένοι. Δέν θορυβοῦν και ἀποφεύγουν τήν προβολή. Βοηθοῦν πνευματικά τούς ἀνθρώπους, με τρόπο ἁπλό, χωρίς νά τούς δεσμεύουν καί νά τούς ἐξαναγκάζουν. Προσπαθοῦν νά τούς βάλουν τήν καλή ἀνησυχία, προκειμένου μόνοι τους νά ἐρευνήσουν περισσότερο τό λόγο τοῦ Θεοῦ καί νά γευθοῦν τή γλυκύτητα τῆς πνευματικῆς ζωῆς, ἀπαρνούμενοι τό κοσμικό φρόνημα καί τίς περιττές μέριμνες, πού ὁδηγοῦν στή ραθυμία. Αὐτοί οἱ Γέροντες πρέπει νά ἀποτελοῦν τό παράδειγμα ὅλων τῶν κληρικῶν. Δέν εἶναι εὔκολη ὑπόθεση. Προϋποθέτει καθαρότητα βίου, ἁπλότητα, ταπείνωση καί ἁγνότητα στίς προθέσεις.

Σχόλιο του Παναγιώτη Τελεβάντου

=============

Θαυμάσιο το άρθρο του π. Διονύσιου Τάτση, που αναφέρεται στους αυτοπροβαλλόμενους ως “χαρισματούχους” Γέροντες, αλλά και στην αφέλεια πολλών ευσεβών ανθρώπων. 

Θα ήταν ακόμη καλύτερα, αν ο σεβαστός μας π. Διονύσιος κατονόμαζε ορισμένους Θεομπαίκτες που παριστάνουν τους μεγάλους Γέροντες.

Αυτό είναι αναγκαίο αφενός μεν για να βοηθήσει τους ίδιους να συνέλθουν από την κατά κρημνό πορεία που ακολουθούν και αφετέρου για να προφυλάξει απλές ψυχές που παρασύρονται και πιστεύουν αυτές τις αθλιότητες. 

Τα λόγια των υποτιθέμενων “χαρισματικών” Γερόντων, είναι πάντοτε διανθισμένα με "ευωδίες" που ένιωσαν - αυτοί και μόνοι- όταν έφευγαν από το καλύβι του Γέροντα Παίσιου, από υπερφυσικά γεγονότα που -αυτοί και μόνον- έζησαν κοντά στον π. Πορφύριο, από αγγέλους που αυτοί και μόνον είδαν με τον π. Ιάκωβο Τσαλίκη κτλ.. 

Αφήνω πια τα χαμόγελα από την αιωνιότητα, επειδή μιλάμε για το απόγειο της Θεομπαιξίας. 

Πολλοί αφελείς που ακούν αυτές τις ιστορίες θαυμάζουν, αντί να δυσανασχετούν με αυτές τις αθλιότητες.

Είναι απολύτως αληθής η επισήμανση του π. Διονύσιου ότι άλλο αγιότητα και άλλο αφέλεια.

Την κύρια όμως ευθύνη δεν την έχουν οι αφελείς, οι οποίοι επιτέλους, κατά τη λαική έκφραση, “τόσο τους κόβει”, αλλά όσοι εντέχνως προσπαθούν να εκμεταλλευτούν με απροκάλυπτες Θεομπαιξίες την αφέλεια ευσεβών ανθρώπων.

Αυτά τα φαινόμενα είναι άκρως αποκαρδιωτικά και ο καλύτερος τρόπος για να θεραπευτούν είναι η άμεση διακριτική επέμβαση του οικείου επισκόπου. 

Αλίμονον αν αφήνονται ασύδοτοι ορισμένοι Θεομπαίκτες ή και ιδιοτελείς άνθρωποι να διασύρουν το έργο της Εκκλησίας, να γελοιοποιούν το Ευαγγέλιο του Χριστού και να  παρουσιάζονται ως “ακτιστοφωτίτες”, οι οποίοι -όπως πολύ ορθά επισημαίνει ο π. Διονύσιος- δεν ορρωδούν να διαστρέψουν το Ευαγγέλιο και να επιβάλουν τον ετσιθελισμό τους στα πνευματικά τους παιδιά εν ονόματι της “υπακοής” στον Γέροντα.

Κανένας αληθινά χαρισματούχος Γέροντας δεν προβάλλει τον εαυτό του. Αντίθετα! Οσο μπορεί κρύβεται όποιος έχει κατά Χριστόν αρετή.

via