Είναι εκπληκτική η ικανότητα των πατέρων της εκκλησίας, να προσλαμβάνουν τη γνώση των Ελλήνων φιλοσόφων για να διατυπώσουν την Αλήθειά τους. Τι είναι όμως η φιλοσοφία; Στην ουσία της δεν είναι τίποτε άλλο από λέξεις, λέξεις όμως φορτισμένες με ένα ειδικό περιεχόμενο, από ανθρώπους με πολύ μεγάλη ικανότητα στο χειρισμό του λόγου, που θέλησαν να ερμηνεύσουν και να νοηματοδοτήσουν τον κόσμο και τη ζωή. Αυτό το έκαναν με τον καλύτερο τρόπο οι αρχαίοι πρόγονοί μας. Η αρχαία ελληνική φιλοσοφία υπήρξε το μεγαλύτερο ανθρώπινο πνευματικό επίτευγμα.
stchronicls
Είναι λοιπόν φυσικό οι πατέρες της εκκλησίας να πάρουν ότι καλύτερο υπήρχε, αποβάλλοντας κάθε Μανιχαϊσμό και κάθε φόβο, για να διατυπώσουν το καινούργιο Χριστοποιημένο βίωμά τους. Εκείνο που απασχολούσε τους πατέρες, ήταν η σωτηρία του κόσμου και όχι η απολυτοποίηση της όποιας γνώσης και φιλοσοφίας. Η κάθε γνώση και ιδιαίτερα η επιστημονική, είναι πολύ χρήσιμη, αρκεί να μην απολυτοποιείται. Αυτό ισχύει με τη φιλοσοφία, την ψυχολογία, αλλά και την Θεολογία. « Το μόνο απόλυτο είναι ο Χριστός. Οταν απολυτοποιούμε τη Θεολογία κάποιου, όσο σπουδαίος θεολόγος και να είναι, σχετικοποιούμε το Χριστό», μου έλεγε προ ετών σπουδαίος και φημισμένος γέροντας. Μετά πολλά χρόνια κατάλαβα πόσο δίκιο είχε.
Πιστεύω πως τα πνευματικά επιτεύγματα των αρχαίων προγόνων μας, ήταν υπό από τη Θεία πρόνοια, αλλά και το ότι ο Χριστός γεννήθηκε στην Ιουδαία και όχι στην Αθήνα δεν είναι καθόλου τυχαίο. Ο Χριστός δεν ήρθε να διδάξει τη σοφία αυτού του κόσμου. Αν ήθελε θα μπορούσε να το κάνει, θα είχε γεννηθεί στην Αθήνα των φιλοσόφων και θα υποκλίνονταν μπροστά του οι σοφοί όλης της οικουμένης. Το πρόβλημα της γνώσης ο Κύριος το οριοθέτησε όταν δωδεκαετής άφησε άφωνους τους σοφούς στον ναό. Μας έδειξε, πως ακόμη και η σοφία αυτού του κόσμου είναι «τροφή για νήπια». Ο Χριστός ήρθε να δώσει στερεά τροφή.
Επειδή όμως είμαστε κατά Χριστόν νήπια και ακόμη χειρότερα, σεβόμαστε και δεν φοβόμαστε τη γνώση, ειδικά των σύγχρονων ανθρωπιστικών επιστημών. Ο σύγχρονος άνθρωπος είναι ο πιό άτυχος μέσα στην Ιστορία, διότι από τη μια έχει χάσει την απλοϊκότητα και την άδολη πίστη του και από την άλλη δεν μπορεί να προσεγγίσει την πολυσύνθετη προσωπικότητά του μέσω των επιστημών, τις οποίες δεν γνωρίζει, ή αποστρέφεται. Η πίστη και η γνώση πορεύονται μαζί μέσα στην Ιστορία και το πρόβλημα όταν προκύπτει, δεν οφείλεται στις λέξεις και τα νοήματα. Αν δώσουμε π.χ. τρεις χιλιάδες λέξεις μέσα από την φιλοσοφία, την ψυχολογία, την επιστήμη της ψυχανάλυσης και την Θεολογία, σε δυο ανθρώπους, (έναν άγιο και έναν άπιστο), ο μεν πρώτος μπορεί να γράψει ένα θεόπνευστο θεολογικό κείμενο, ο δε άλλος με τις ίδιες λέξεις, ένα κείμενο αιρετικό και αντι-εκκλησιαστικό.
