«Όλα είναι θέμα απομυθοποίησης».
Μια ατάκα, χιλιάδες σκέψεις κρυμμένες πίσω από αυτήν κι ένας πόνος κρυφός όταν συνειδητοποιείς το μεγαλείο και τους μεγατόνους ρεαλισμού που φυγαδεύει.
Μια ζωή είχαμε την εντύπωση πως αυτή η κουβέντα ξεστομίζεται απο όντα κυνικά, που απομυθοποίησαν τον έρωτα ήδη απο νωρίς, απο ανθρώπους μικρούς και παγωμένους, πληγωμένες ψυχές που στο βωμό του πιο τρελού τους πάθους έμειναν μισές και αερικά που με κομμένα φτερά σιγά σιγά προσπαθούν να μπουν στο παιχνίδι της ζωής ξανά, αυτή τη φορά πιο σκληρά, πιο έτοιμα, πιο ώριμα, πιο εξωφρενικά συνειδητοποιημένα.
Θυμάσαι πόσες φορές σε εγκώμια που έπλεκες για αυτόν-ήν, κάποιος πάντοτε σου ψιθύριζε
«Δεν είναι όλα όπως φαίνονται.
Δε βλέπεις καθαρά; πρόσεχε!»
Ξέρεις πολύ καλά για πιο πράγμα μιλάω λοιπόν.
Αυτή η «φούσκα», το «ροζ κόκκινο», αυτή η απάτη που μια σε πετούσε ψηλά στον ουρανό και σε βροχές σύννεφα σε ταξίδευε, αυτή η απάτη σε έσπρωχνε μόνιμα σε κενό αέρος και εσύ εκεί.
Να αποζητάς οξυγόνο σε μπαλόνια που σκάνε στο άψε σβήσε.
Να υπομένεις καρτερικά ένα τηλεφώνημα.
Να αρκείσαι σε ραντεβού μιας ώρας στα κλεφτά.
Να αγωνιάς για μια ζωή όχι δική σου, αλλά αυτού που στα μάτια σου είχε παρουσιαστεί ως «ιδανικό».
Να τρέφεις μια μικρή ελπίδα οτι κάποτε θα γίνεις προτεραιότητα.
Πόσα άντεξες άνθρωπέ μου.
Εσύ που γινόσουν γροθιά στα δύσκολα και έτρεμες στην ιδέα του αποχωρισμού και μόνο.
Που έγραφες ποιήματα αράδες προς τιμήν του φτερωτού θεού έρωτα, έχοντας την εντύπωση πως είναι «Αυτός».
Που γινόσουν χαλί και σε πατούσε στην κυριολεξία και σε πείσμα όλων αντί να σε ισιώνει σε τσαλάκωνε παραπάνω για την ικανοποίηση ενός και μόνο εγωισμού.
Και τίποτα δεν καταλάβαινες…
Εκεί, στο χάος.
Θολωμένος μια και δυο και τρεις και πάντα, ακολουθούσες πιστά τον «άνθρωπό» σου.
Εκείνον που μόλις συνειδητοποίησε πως σε «έχει», έπιασε την καλή, επαναπαύτηκε και ρήτορας σωστός εν συνεχεία πάντα έβρισκε τα κατάλληλα χωρία αγαπημένων συγγραφέων να αραδιάζει και τα φαινομενικά πιο ορθολογιστικά επιχειρήματα να σε κρατήσει.
Να σε τουμπάρει.
Να σε ρίξει.
Όμως όλα αλλάζουν με το που γίνει μέσα σου ένα «κλικ».
Το περίφημο «κλικ» και η θεωρία του.
Θα το αναλύσουμε άλλη στιγμή αυτό…
Μέσα σε ένα βράδυ είδες καθαρά, όλα όσα ποτέ δεν ήθελες να χωνέψεις, τυφλωμένος απο το πάθος και το φόβο του αγνώστου.
Ένα κλικ και όλα αλλάζουν.
Απομυθοποίηση τώρα και η ζωή σε οδηγεί σε όλα όσα αξίζεις αληθινά.
Μεγάλωσες πια…
Τα παιχνίδια κυριαρχίας πάλιωσαν και οι κούκλες σου πνίγηκαν στη μπανιέρα.
Έτσι κι εκείνος.
Και ο κάθε εκείνος που δε σε σεβάστηκε, δε σε αντιμετώπισε ποτέ ουσιαστικά.
Ενδιαφερόταν μόνο για τον εαυτό του και εσύ έτρεχες…
Έτρεχες…
Έτρεχες.
Δε δηλώνω κυνική, μα ρεαλίστρια.
Παντογνώστη δε με λες, αλλά μια άλφα αντίληψη υπάρχει.
Η απομυθοποίηση κύριοι βοηθά και ξεκινά απο μέσα μας. Ξεκινά όταν φτάσεις στα όρια.
Πόσο χαμηλά να πέσεις;
Όποιος σε αναγκάσει άλλωστε να πέσεις χαμηλά δε σε αξίζει στα ψηλά σου.
Μη χαρίζεσαι έτσι απλά.
Βέβαια, βέβαια…
Ζήσε με πάθος και πέσε και χτύπα και κλάψε και πόνα, μα όταν γίνει αυτό το μαγικό κλικ της απομυθοποίησης μέσα σου αλλάζουν όλα.
Πρώτος και κύριος εσύ.
Διαχειρίσου τη την αλλαγή.
Όχι του ύψους, ή του βάθους.
Αναθεώρησε.
Πάτα στα πόδια σου γερά και τράβα σιγά σιγά προς την έξοδο.
Το χάος και οι μελοδραματισμοί δε νομίζω να βοήθησαν πουθενά άλλωστε…
Είναι να μη γίνει το «κλικ».
