Το κραγιόν…

Έκλεισε τα ρολά στο σαλόνι και τις κουρτίνες. Έσβησε το φως και άναψε μονάχα ένα χάρτινο φωτιστικό δαπέδου  εκείνο με το κέρινο φως... δώρο γάμου από την καλή της φιλενάδα. «Για τα σκοτάδια σας» έγραφε λακωνικά στην ευχετήρια κάρτα

Κλείδωσε την εξώπορτα και έβαλε πάνω το κλειδί. Φόρεσε το αγαπημένο της λινό φόρεμα, εκείνο που είχε βάλει ένα ζεστό καλοκαίρι σε ένα γαλάζιο νησί. Έλυσε τα μαλλιά της και έβαλε ένα κατακόκκινο κραγιόν. Κοίταξε το πρόσωπό της στο καθρέφτη. Χάιδεψε γλυκά τα μάγουλά της. Χαμογέλασε τρυφερά σε εκείνον που είδε μέσα από τον καθρέφτη να στέκει πίσω της. Της άπλωνε το χέρι για να χορέψουν μαζί. Γύρισε απότομα μπροστά του με κίνηση χορευτική που έκανε το φουστάνι της να στροβιλιστεί.

Την κοίταζε μαγεμένος. Βάζει το dvd, πατάει το νούμερο και έρχεται πάλι κοντά του. Και εκείνος θαμπωμένος την πιάνει με την ιδρωμένη του παλάμη. Γύρω - γύρω στο σαλόνι σε ένα βαλς ερωτικό οι δυο φιγούρες τριγυρνάνε ανάμεσα σε τραπέζια και καρέκλες. Τα φώτα ανάβουν και σαν προβολείς τους ακολουθούν σε κάθε τους βήμα. Κάνουν φιγούρες απόλυτα συγχρονισμένοι. Ο κόσμος λίγο πιο μακριά σε κάτι ρομαντικά τραπεζάκια υπό το φως των κεριών, τους κοιτάζει εντυπωσιασμένος και τους χειροκροτά σε κάθε δύσκολη φιγούρα. Εκείνοι δεν τους κοιτάζουν καν. Χαμένοι στον ρυθμό απολαμβάνουν ετούτο το βαλς ενωμένοι. 

-Πόσο όμορφη είσαι, της ψιθυρίζει στο αυτί. Σε αγαπάω ψυχή μου της λέει γλυκά και εκείνη τον κοιτάζει στα μάτια ευτυχισμένη. 

- Χόρεψέ με του φωνάζει...κάνε με στροφές ... έλα να πετάξουμε...

Γελάει δυνατά...όλα είναι όμορφα λαμπερά...ο κόσμος συνεχίζει να χειροκροτά...εκείνος συνεχίζει να της μιλάει γλυκά...εκείνη συνεχίζει να γελάει δυνατά...μέχρι που ένας δυνατός θόρυβος σταματά απότομα το χορό κι εκείνη ξεγλιστρά τρομαγμένη από τα όμορφα χέρια.

Ακούγονται πλέον δυνατές γροθιές στην εξώπορτα, κλείνει βιαστικά το στερεοφωνικό, βγάζει γρήγορα το φουστάνι από πάνω της και τυλίγεται με τη φθαρμένη καρό ρόμπα της. Πιάνει γρήγορα τα μαλλιά της σε μια άχαρη κοτσίδα και πηγαίνει στην πόρτα, βγάζει τα κλειδιά και πριν προλάβει να ανοίξει, το κλειδί απέξω γυρίζει στην πόρτα

- Πού είσαι τόση ώρα χριστιανή μου; Δεν ακούς που σου χτυπάω; Τι τα βάζεις τα κλειδιά πάνω; Θα σε κλέψουν νομίζεις; Θα δούνε τη σπάνια ομορφιά σου και θα σε βιάσουν; Άντε ζώον προχώρα, μου κλείνεις το δρόμο! Πεινάω σα λύκος! Ελπίζω μόνο να μαγείρεψες τίποτα καλό, να μην ξοδεύω άδικα τα λεφτά μου σε φαγητά! 

Προχώρησε βιαστικά προς τα μέσα δωμάτια, σπρώχνοντάς την να κάνει στην άκρη. Τον κοίταζε να απομακρύνεται φοβισμένη και βουρκωμένη. Παρακάλαγε να γίνει πάλι εκείνος ο όμορφος χορευτής που της έλεγε πως την αγαπάει μα εκείνος προχώραγε σα θηρίο ανήμερο προς τα μέσα.

Ξαφνικά σταμάτησε να προχωράει και γύρισε και την κοίταξε προσεκτικά στο πρόσωπο. Το σώμα της ταράχτηκε, η καρδιά της χτύπησε...για πρώτη φορά την κοίταζε τόσο έντονα στο πρόσωπο όπως παλιά. Άρχισε να έρχεται κοντά της. Τρέμει. Τελικά να, όλα μπορούνε να αλλάξουν, σκέφτεται. Να τος...ο άντρας που παντρεύτηκα, θα μου ζητήσει να ξαναβάλω το τραγούδι. Να τος...Θεέ μου πλησιάζει...

έρχεται κοντά της σε απόσταση αναπνοής

- Τι κραγιόνια είναι αυτά; Έτσι τριγυρνάς στο σπίτι; Για αυτό αργείς να ανοίξεις τις πόρτες; Κοίτα έναν κλόουν που θέλει να’ ναι και γυναίκα βλέποντας πρωινάδικα όταν εγώ σκοτώνομαι στη δουλειά για εκείνη! Αχάριστη! της είπε δίνοντάς της μια δυνατή σπρωξιά προσγειώνοντάς την στο πάτωμα

Με το ένα χέρι να σκουπίζει τα χείλια της... και το άλλο τα μάτια της... κάθεται στο πάτωμα και τον κοιτάζει να απομακρύνεται ξανά στο δωμάτιό τους. Πίσω της είναι εκείνος. Την κοιτάζει βουρκωμένος. Της δίνει το χέρι να σηκωθεί και εκείνη ντρέπεται να τον κοιτάξει στα μάτια. Κάνει πως δεν είναι εκεί. Δεν τον θέλει εκεί πια. Πιάνει το dvd και το σπάει στη μέση πληγώνοντας τα χέρια της. 

Μα η μουσική συνέχιζε να παίζει στο δωμάτιο...

"Τώρα μισώ...
Τα φθαρμένα βελούδα τα μισά μου κραγιόν, τις σκισμένες σελίδες και το φως των κεριών

Τις θλιμμένες κοπέλες με τσιγάρο ή ποτό, που πια μόνες χορεύουν ...ένα βαλς για δυο…"

_

γράφει η Μάχη Τζουγανάκη

via