Αποφάσισα να ανοίξω μια κουβέντα μαζί σου, σήμερα, παρόλο που γνωριζόμαστε χρόνια. Η αφορμή ήταν κάτι χερούλια, σε ένα ταψί, από σιλικόνη, αλλά θα επανέλθω αργότερα. Και που δεν σε χρησιμοποιούν πλέον, αγαπημένη μου. Θυμάσαι; Εικοσιπέντε ήμουν, σχεδόν παιδούλα. Εσύ είχες κλείσει, όχι και τόσο αισίως, περίπου έναν αιώνα ζωής.
Εγώ θυμάμαι την πρώτη μας επαφή. Ολοστρόγγυλη, γυαλιστερή, μαλακή στα χέρια μου. Μου έδειξε πολλά μεγέθη ο γιατρός. Φυσικά διάλεξα το μεγαλύτερο. Ευτυχώς δεν με άκουσε.
Με βάραινες στην αρχή -εδώ που τα λέμε Δούρειο Ίππο έβαλα μέσα μου. Σε έβαλα σε μετάξια, δαντέλες, πανάκριβα σουτιέν, σε πρόσεχα σαν μονάκριβο απόκτημα που ήσουν. Σε δάνεισα σε άπειρα, εκατομμύρια αγγίγματα -εδώ κολλάει ο Ίππος- πρόσφερες άφθονη απόλαυση. Εν ολίγοις, τα έβγαλες τα λεφτά σου εις τη νιοστή.
Σε χάρισα, όμως, και σε «δικά» μου αγγίγματα, που διάλεξα εγώ. Και ήσουν ανυπέρβλητη. Μοναδική. Μα με πούλησες. Ή εγώ εσένα; Η μια μπάλα πέτρωσε. Όταν λέω πέτρωσε, μπετόν, μετά από 15 χρόνια συνύπαρξης. Δεν σε δέχτηκε ο οργανισμός μου, ο ανεγκέφαλος. Σε κράτησα κανα δυό χρόνια ως στήλη άλατος, με διάφορα τερτίπια, αλλά έπρεπε να σε αποχωριστώ κάποια στιγμή.
Εντολή γιατρού πάλι.
Σε έψαξα λίγο, είχες ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Πριν από σένα, θα ήξερες βέβαια τι υλικά χρησιμοποιούσαν για να προσδοθεί περισσότερη θηλυκότητα σε μια γυναίκα. Γιατί για τη γυναίκα ανακαλύφθηκες. Άσχετα αν έγινες ιέρεια χιλιάδων ανθρώπων στον πλανήτη, που είχαν την ατυχία να γεννηθούν σε λάθος κορμί. Παραφίνη, λοιπόν. Έχω δει, πρόλαβα, δυο-τρείς φίλες που ειχε εισαχθεί αυτό το υλικό στο στήθος, ενέσιμο, με τραγικά αποτελέσματα.
Κι ήρθες εσύ, αποκάλυψη. Πάλι ενέσιμη εισχωρούσες, με τα όποια πολλά προβλήματα. Στην Ιαπωνία, λοιπόν, στα λιμάνια, άρχισες να εξαφανίζεσαι από τους ηλεκτρικούς μετασχηματιστές και να μπαίνεις σε στήθη τοπικών ιερόδουλων. Πάντα ενέσιμη. Καταστροφική. Αλλά σε βελτίωσαν οι άνθρωποι για να κάνουν εκατομμύρια γυναίκες, και μη, ευτυχισμένες.
Σε αποχωρίστηκα πριν καμιά δεκαριά χρόνια. Σε αντικατέστησα με κάτι πιο σαγρέ, πιο μαλακό, σχεδόν ηδονικό και μόνο που σε άγγιζα στο ιατρείο. Σε «φόρεσα» και σε περιέφερα τροφαντή και περήφανη. Ούτε καν με σουτιέν δεν σε έντυσα. Στις παραλίες, ειδικά στις πιο απομονωμένες, σε άφηνα στα χάδια του ήλιου να λιώνεις. Μαζί σου κι εγώ.
Και ξαφνικά σε βλέπω σε ταψί; Σε χερούλι ταψιού; Τι ντεκαντάνς! Τροποποιημένη, θα πει κανείς.
Σε συνήθισα να βουλώνεις τρύπες και πορτοπαράθυρα. Να γίνεσαι ωτοασπίδα. Τιράντα σε μπλουζάκια. Oh mon dieu ! Σε είδα σε χείλη σε σχήμα ροφού. Σε μάγουλα που δεν ήταν βερίκοκο αλλά έγιναν καρπούζια. Σε κώλους με προδιαγραφές Βραζιλίας, αλλά και με μια εσάνς από ελληνική πλατεία. Σε γάμπες. Σε κόλα για extensions! Για να μαλακώνεις τα μαλλιά, επίσης. Πόση εκμετάλλευση!
Αλλά αυτά τα χερούλια με σόκαραν. Εκεί λύγισα. Πού κατάντησες αγαπημένη μου! Σε φούρνους να ψήνεις παϊδάκια και πατάτες, ως χειρολαβή.
Θα κρατήσω την πρώτη μας επαφή, την πρώτη στιγμή που ξετύλιξα τον ιατρικό επίδεσμο και πετάχτηκες θρασύτατη μετά από δεκαπέντε μέρες καταπιεσμένη. Με δυο ρώγες κατακόκκινες απ’ την πίεση και τη λαχτάρα να τις γευτούν. Κι ας με πρόδωσες την πρώτη φορά. Έτσι είμαι εγώ! Συγχωρώ…
Άννα Κουρουπού
