Υπάρχει ένας άγνωστος μέσα στο σπίτι μας
Κρύβεται στις σκιές, παραμονεύει, ακούμε την ανάσα του τη νύχτα
Χαμογελάμε για να διώξουμε τον φόβο
Κοιτάμε ο ένας τον άλλον για να πάρουμε δυνάμεις
αλλά οι δυνάμεις μας εξαντλούνται μέρα με τη μέρα
Σε έψαχνα χθες, που ήσουν;
Αργησες και φύσαγε και τρίζαν τα παντζούρια
Δε μπορώ να είμαι μόνος εδώ μέσα
Ιδιαίτερα από εκείνη τη στιγμή που αντιληφθήκαμε τον εισβολέα
Υπάρχει ένας άγνωστος μέσα στο σπίτι μας
φευγαλέα σκιά στον καθρέπτη μας κοιτά
και η μέρα που θα μας αποκαλυφθεί, κοντοζυγώνει.
Ό, τι θεωρούσα φόβο μέχρι τώρα στη ζωή μου,
δεν ήταν φόβος, αλλά κάτι άλλο.
Τώρα κατάλαβα φόβος τί σημαίνει
Σε κοιτάζω να πάρω δύναμη
τουλάχιστον απ΄τον φόβο σου.
Όμως ούτε καν οι στιγμές του φόβου μας συμπίπτουν.
Δε μου είπες, που ήσουν χθες;
Υπάρχει ένας άγνωστος μέσα στο σπίτι μας
Δε θυμάμαι, υπήρξε εποχή που τίποτα δε μας ανησυχούσε;
Υπήρξε αυτό που ονειρευόμασταν ότι υπάρχει;
Η μήπως ήμασταν απ΄την αρχή μονάχοι;
Μήπως η πόρτα δεν έτριζε απ΄τα φαντάσματα
αλλά απ' τις σκιές μας
που τα βράδια δραπέτευαν από τα σώματά μας
ψάχνοντας λίγες στιγμές μακρυά ο ένας απ΄τον άλλον;
Μήπως τα ποτήρια δε πέφταν κάτω απ΄τα φαντάσματα
αλλά οι σκιές τα έσπαζαν
κι έχωναν τα σπασμένα κομμάτια ο ένας στην καρδιά του άλλου;
Μήπως τα φώτα δεν ανοιγόκλειναν απ΄τα φαντασματα
αλλά ήταν οι σκιές που τα έσβηναν, όταν τα ανοίγαμε,
για να πάψουμε να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλον;
Μήπως ο φόβος δεν είναι φόβος
αλλά θλίψη για αυτό που χάθηκε τόσο δυνατά κι άδοξα
που αναρωτιόμαστε αν ήταν ποτέ εδώ;
Υπάρχει ένας άγνωστος μέσα στο σπίτι μας
Φτιαγμένος απ΄τη θλίψη,
από τα παράπονα που έπαψαν να αρθρώνονται
κι αποσύρθηκαν σκυμένα στη σιωπή,
απ΄τη σιωπή και την οργή που ξοδεύτηκε
και σώματα δίχως σκιές
παλινωδίες της ντροπής
τραγούδια σε άγνωστη πια γλώσσα
να μας υπενθυμίζουν την ασυνεννοησία
σπασμένα γυαλιά που περπατούσαμε
πόδια που μάτωναν απ΄τις ψεύτικες υποσχέσεις
καρδιές που μάτωναν απ΄το σπασμένο γυαλί του άδειου βλέμματος
χείλια που πάγωναν απ' τα απομεινάρια των φιλιών μας
μαχαίρια και φωτιές και γράμματα που γράφαμε οι ίδιοι στον εαυτό μας
με την ελπίδα ότι ο άλλος θα έμπαινε στην περιέργεια να τα διαβάσει
σκισμένα γράμματα και δακρυσμένες λέξεις και πεθαμένα ηφαίστεια
και μάταιες προσευχές
και ένα χθες που κανείς δε μπορεί να αναγνωρίσει
ένα παρόν που κανείς δε μπορεί να αγαπήσει
κι ένα αύριο που έρχεται να μας συνθλίψει
ποιός θα προλάβει πρώτος να προδώσει;
Μήπως αργήσαμε ακόμα και για αυτό;
Υπάρχει ένας άγνωστος μέσα στο σπίτι μας
Υπάρχει ένας φόβος
Υπάρχει ένας φόνος, πού είναι ο φονιάς;
Υπάρχει ένας πόνος, που είναι η σωρός;
Υπάρχει μία απορία, ποιός είναι ο εχθρός;
Στερεύουν τώρα οι απορίες, στερεύει κι ο καημός
στέρεψε και η λάβα και το αίμα και το αλλιώς
στα ίδια τώρα μένουμε
κι ο άγνωστος θα φύγει
ίσως, πού ξέρεις, αύριο
μια νέα μέρα αρχίζει
celinathens
via
Κρύβεται στις σκιές, παραμονεύει, ακούμε την ανάσα του τη νύχτα
Χαμογελάμε για να διώξουμε τον φόβο
Κοιτάμε ο ένας τον άλλον για να πάρουμε δυνάμεις
αλλά οι δυνάμεις μας εξαντλούνται μέρα με τη μέρα
Σε έψαχνα χθες, που ήσουν;
Αργησες και φύσαγε και τρίζαν τα παντζούρια
Δε μπορώ να είμαι μόνος εδώ μέσα
Ιδιαίτερα από εκείνη τη στιγμή που αντιληφθήκαμε τον εισβολέα
Υπάρχει ένας άγνωστος μέσα στο σπίτι μας
φευγαλέα σκιά στον καθρέπτη μας κοιτά
και η μέρα που θα μας αποκαλυφθεί, κοντοζυγώνει.
Ό, τι θεωρούσα φόβο μέχρι τώρα στη ζωή μου,
δεν ήταν φόβος, αλλά κάτι άλλο.
Τώρα κατάλαβα φόβος τί σημαίνει
Σε κοιτάζω να πάρω δύναμη
τουλάχιστον απ΄τον φόβο σου.
Όμως ούτε καν οι στιγμές του φόβου μας συμπίπτουν.
Δε μου είπες, που ήσουν χθες;
Υπάρχει ένας άγνωστος μέσα στο σπίτι μας
Δε θυμάμαι, υπήρξε εποχή που τίποτα δε μας ανησυχούσε;
Υπήρξε αυτό που ονειρευόμασταν ότι υπάρχει;
Η μήπως ήμασταν απ΄την αρχή μονάχοι;
Μήπως η πόρτα δεν έτριζε απ΄τα φαντάσματα
αλλά απ' τις σκιές μας
που τα βράδια δραπέτευαν από τα σώματά μας
ψάχνοντας λίγες στιγμές μακρυά ο ένας απ΄τον άλλον;
Μήπως τα ποτήρια δε πέφταν κάτω απ΄τα φαντάσματα
αλλά οι σκιές τα έσπαζαν
κι έχωναν τα σπασμένα κομμάτια ο ένας στην καρδιά του άλλου;
Μήπως τα φώτα δεν ανοιγόκλειναν απ΄τα φαντασματα
αλλά ήταν οι σκιές που τα έσβηναν, όταν τα ανοίγαμε,
για να πάψουμε να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλον;
Μήπως ο φόβος δεν είναι φόβος
αλλά θλίψη για αυτό που χάθηκε τόσο δυνατά κι άδοξα
που αναρωτιόμαστε αν ήταν ποτέ εδώ;
Υπάρχει ένας άγνωστος μέσα στο σπίτι μας
Φτιαγμένος απ΄τη θλίψη,
από τα παράπονα που έπαψαν να αρθρώνονται
κι αποσύρθηκαν σκυμένα στη σιωπή,
απ΄τη σιωπή και την οργή που ξοδεύτηκε
και σώματα δίχως σκιές
παλινωδίες της ντροπής
τραγούδια σε άγνωστη πια γλώσσα
να μας υπενθυμίζουν την ασυνεννοησία
σπασμένα γυαλιά που περπατούσαμε
πόδια που μάτωναν απ΄τις ψεύτικες υποσχέσεις
καρδιές που μάτωναν απ΄το σπασμένο γυαλί του άδειου βλέμματος
χείλια που πάγωναν απ' τα απομεινάρια των φιλιών μας
μαχαίρια και φωτιές και γράμματα που γράφαμε οι ίδιοι στον εαυτό μας
με την ελπίδα ότι ο άλλος θα έμπαινε στην περιέργεια να τα διαβάσει
σκισμένα γράμματα και δακρυσμένες λέξεις και πεθαμένα ηφαίστεια
και μάταιες προσευχές
και ένα χθες που κανείς δε μπορεί να αναγνωρίσει
ένα παρόν που κανείς δε μπορεί να αγαπήσει
κι ένα αύριο που έρχεται να μας συνθλίψει
ποιός θα προλάβει πρώτος να προδώσει;
Μήπως αργήσαμε ακόμα και για αυτό;
Υπάρχει ένας άγνωστος μέσα στο σπίτι μας
Υπάρχει ένας φόβος
Υπάρχει ένας φόνος, πού είναι ο φονιάς;
Υπάρχει ένας πόνος, που είναι η σωρός;
Υπάρχει μία απορία, ποιός είναι ο εχθρός;
Στερεύουν τώρα οι απορίες, στερεύει κι ο καημός
στέρεψε και η λάβα και το αίμα και το αλλιώς
στα ίδια τώρα μένουμε
κι ο άγνωστος θα φύγει
ίσως, πού ξέρεις, αύριο
μια νέα μέρα αρχίζει
celinathens
