Να μάθεις να φεύγεις.
Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών.
Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν.
Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας.
Να φεύγεις αθόρυβα, σιωπηλά,
χωρίς κραυγές και μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς.
Να μην παίρνεις τίποτα μαζί,
Να τρέχεις μακριά από δήθεν καταφύγια
Να εννοείς τις λέξεις σου,
Να μάθεις να κοιτάς την κλεψύδρα,
Όχι αγκαλιές, γράμματα, αφιερώσεις του τύπου
Να σταματήσεις να αγαπάς τον Μέλλοντα,
Να φεύγεις από εκεί που δεν ξέρεις γιατί βρίσκεσαι
Να αποχωρίζεσαι χωρίς θλίψη τραγούδια που αγάπησες,
Να φεύγεις από εκεί που δεν σου δίνουν αυτά που χρειάζεσαι.
Από το δυσανάλογο, το μέτριο και το λίγο.
Να απαιτείς αυτό που δίνεις να το παίρνεις πίσω
Να μάθεις να σέβεσαι την αγάπη σου,
Μην πιστεύεις αυτά που λένε -
Η καρδιά χαλάει,

.
Να καταλάβεις πως οι δεύτερες ευκαιρίες είναι για τους δειλούς,
Μην τρέμεις την αντιστοιχία λέξεων-εννοιών,
Να μαλώνεις τον εαυτό σου
Να μάθεις να ψάχνεις για αγάπες που θυμίζουν Καζαμπλάνκα,
Να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν το παιδί από τη μήτρα.
Να φεύγεις από όσα νόμισες γι’ αληθινά,
της Βασιλικής Κοκκινέλη

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...
πηγή : Ξάνθη Φιλοσοφείν
via