Στη ζωή μας έχουμε κάθε στιγμή την ευκαιρία να επιλέξουμε ανάμεσα σε «μόνο» δυο δρόμους. Λανθασμένα εκπαιδευτήκαμε να πιστεύουμε, είτε ότι έχουμε πολλούς δρόμους τους οποίους διαμορφώνουμε εμείς όπως θέλουμε, είτε ότι δεν έχουμε κανέναν και ότι στερούμαστε επιλογής. Και οι δυο είναι απλά λανθασμένες (περιοριστικές) απόψεις που διστάζουμε να αμφισβητήσουμε.
Το πιο δύσκολο όμως – και αυτό παραμένει πάντα μια πρόκληση – είναι να βάζουμε τη θεωρία σε πράξη, να ζούμε τη ζωή μας σύμφωνα με αυτά που λέμε ότι γνωρίζουμε.
Μέσα από την ηθική, τη θρησκευτική μας πίστη και την παράδοση, μάθαμε ότι υπάρχει ένας σωστός και ένας λάθος δρόμος: ο δρόμος του καλού και ο δρόμος του κακού.
Δεν υπάρχει όμως αντικειμενικά, κανένας τέτοιος διαχωρισμός, παρά μόνο στο μυαλό μας και στις ιδέες που επιλέγουμε να διατηρούμε εκεί.
Η αλήθεια είναι απλή, διαχρονική και φτάνουμε σε αυτήν μέσα από άλλες διαδικασίες σκέψης από αυτές που έχουμε μάθει. Ένα ερώτημα απαντάμε, κάθε στιγμή της ζωής μας, μέσα από κάθε μας σκέψη, μέσα από το λόγο μας και την κάθε πράξη μας: Ποιο δρόμο διαλέγω, πότε και γιατί;
Ποια επιλογή έχω αλήθεια αν εκ των προτέρων έχω καταδικάσει, μειώσει σε αξία ή αγνοώ την αλήθεια των δυο αυτών διαφορετικών δρόμων; Πόσο ελεύθερος είμαι να επιλέξω αν έχω ήδη φορτωθεί ακλόνητες ενοχές για την επιλογή της δράσης μου;
Πόσο ελεύθερος είμαι όταν έχω ήδη αποδεχτεί χιλιάδες υποβολές που μου καθορίζουν ποιος είμαι και πώς είναι ο κόσμος γύρω μου;
Το ότι κάποια στιγμή όλοι θα ξυπνήσουμε είναι δεδομένο. Ο καθένας επιλέγει το χρόνο που θα το κάνει και τους εφιάλτες που θέλει να συνεχίσει να βιώνει μέχρι τότε.
Και έχουμε ατομικούς και συλλογικούς εφιάλτες … ας μην κατηγορούμε όμως τις προβολές της φυλακής μας και τους καθρέφτες της ασχήμιας που έχουμε δημιουργήσει αλλά δεν θέλουμε να βλέπουμε μέσα μας.
Ας απελευθερωθούμε πρώτα εμείς οι ίδιοι από τα δεσμά του δικού μας προγραμματισμένου νου.
Τότε θα δούμε αλλά και θα δημιουργήσουμε έναν πολύ διαφορετικό κόσμο, μέσα μας αλλά και έξω από μας.
