Τα αισθητήρια όργανα και το περιορισμένο μεγαλείο του ανθρωπίνου εγκεφάλου
Ολα τα ορατα και αορατα στοιχεια του συμπαντος μας, δηλαδη της διακυμανσης του τιποτα, αποτελουν ενα απατηλο ονειρο και δεν μπορουν να παρατηρηθουν συνολικα. Το συμπαν δεν μπορει να γινη αντιληπτο ως συνολο με τα μικρης εμβελειας αισθητικα ανθρωπινα οργανα. Με τον εγκεφαλο του και με τα αισθητηρια οργανα του ο ανθρωπος καταγραφει μονο μερικα φαινομενα απο τα μυστικα της ουσιας του συμπαντος μας. Στην πλευρα της εισοδου του δικτυου των νευρωνων π.χ. των οφθαλμων, βρισκονται κυτταρα αισθησεως που μεταβαλλουν τις πληροφοριες απο το περιβαλλον οπως π.χ. το φως σε ηλεκτρικες ωσεις των νευρωνων. Η πληροφορια αυτη με ενα τεραστιο δικτυο καλωδιων και συνδεσεων προωθειται παραπερα προς τον εγκεφαλο.
Πως γινεται ομως η προωθηση αυτη των πληροφοριων; Ποια γλωσσα ομιλει ο εγκεφαλος;
Το ποιο απλο αλφαβητο της γλωσσας του εγκεφαλου αποτελειται απο τον κωδικα «binär», δηλαδη απο το 0 και 1. Υπο την προϋποθεση οτι οι αριθμοι αυτοι θα μεταφερθουν με συνεπεια και θα επαναλλαμβανονται ομοια, η ως ανω πληροφορια του φωτος μεταφερεται με τους αριθμους 0 και 1 και ονομαζεται 1 Bit. Αυτη ειναι η Μοναδα της πληροφοριας (1). Ολα τα σηματα οργανων αισθησεως και των συσκευων μετρησεως τα μεταβαλλει ο ανθρωπινος εγκεφαλος σε απλα σχηματα ως π.χ. κυβους, τριγωνα και ευθειες γραμμες που βασιζονται σε ενα σημειο ή σε αριθμους που βασιζονται στην Μοναδα 1. Ο ανθρωπινος εγκεφαλος ομως στην προσπαθεια του να απαλλαγη απο ενοχλητικες χαοτικες καταστασεις και κλασματομορφες (Fractals) που δεν μπορει να νοηση, επινοησε φανταστικες εννοιες που χρησιμοποιουνται στα μαθηματικα και στις φυσικες επιστημες ως π.χ. τους οριακους παραγοντες απειρο, απειρως μεγαλο, απειρως μικρο, μηδεν κ.α. για να μπορη να καθωριζει τις διαστασεις των αντικειμενων.
Επειδη η εννοια της αιωνιοτητας ξεπερνα την διανοητικη ικανοτητα της επιστημης, αυτη δημιουργησε την εννοια του απειρως μεγαλου που ξεπερνα επισης τις διανοητικες ικανοτητες του ανθρωπινου εγκεφαλου οχι ομως της δυνατοτητες εκφρασεως των μαθηματικων. Η εννοια του απειρου ειναι συνεπως ενα μαθηματικο αξιωμα, μια υποθεση, οτι το οριο του αθροισματος ολων των φυσικων αριθμων ειναι απειρως μεγαλο. Το οριο ομως αυτο δεν ειναι υπαρκτο, διοτι στα απειρα μεγεθη μπορουν να αθροιστουν επιπλεον αριθμοι. Στα μαθηματικα συμβολιζεται π.χ. φ(x) = α με το x προς το απειρως μεγαλο. Ετσι μπορει καθε οριο lim (x) να καταληξη απειρως κοντα αλλα οχι στο νοηθεν οριο.
Στις πρωτες επινοησεις των αρχαιων Ελληνων επιστημονων για το συμπαν (παν) εμφανιζεται σχεδον παντου η εννοια του απειρου.
Αρχελαος: «και το παν απειρον και αναλλοιωτο»
Αριστοτελης: «το παν αναλεθρον τε και αγεννητο»
Επικουρος: «το παν απειρο εστι»
Μητροδωρος: «αϊδιον το παν ου γαρ εχει αρχην ουδε περας»
Εμπεδοκλης: «ου μεντοι το παν ειναι κοσμον, αλλ’ ολιγον τι του παντος μερος»
Το ιδιο συμβαινει και με την αντιζηλη της φυση. Με το οριο lim (x) γινεται δυνατο στον αριθμο της χρυσης τομης των αρχαιων Ελληνων Φ = 1,618034… να καταληξη πλησιον, χωρις να μπορεση να το επιτευξη. Τα εφαρμοζομενα μαθηματικα βασιζονται συνεπως σε μη αποδεικνυομενα αξιωματα και ειναι πολλες φορες αλογα. Αυτα δεν καθωριζουν ουτε δημιουργουν τους νομους της φυσης αλλα επιχειρουν να ερμηνευσουν και να αποτυπωσουν τους ηδη θεσπισμενους νομους αυτης.
Οταν ενας μαθηματικος τυπος ειναι λαθος τοτε αυτος αντικειται στους νομους του συμπαντος και γενικα και της φυσης και διαστρεφει την κοινη λογικη.
Πως ειναι ποτε δυνατο να εννοηση ο ανθρωπος το ατμητο χωρις το τμητο, το αχρονο χωρις το εγχρονο, το ολο χωρις το μερος, το αρνητικο χωρις το θετικο, το εκτατο χωρις το διαστο τελος κ.ο.κ; Ενω π.χ. η πλευρα του τετραγωνου με μηκος 1 (οποιασδηποτε μοναδα μετρισης) ειναι ευθυγραμμο πεπερασμενο μεγεθος, πως ειναι ποτε δυνατο η διαγωνιος του τετραγωνου αυτου (τετραγωνικη ριζα του 2 = 1,4142135…) να εχη ενα απειρο μεγεθος;
Αφου υπαρχουν τετοια ευθυγραμμα τμηματα πεπερασμενου μηκους που δεν ειναι μετρησιμα, ηταν επομενο να μπορη να διασπαστει ενα πεπερασμενο τμημα σε απειραριθμα μικρα τμηματα, οπου το καθενα να εχη πεπερασμενο μηκος (4).
Η αρνητικη απαντηση στα δυο ως ανω σοβαρα ερωτηματα στηριζει τον (Ηρακλειτος, Στωικοι, Spinoza, Hegel κ.α.) σε ολες τις εκφανσεις και την διαλεκτικη την οποιαν διετυπωσε ο Ηρακλειτος και την οποια κατεστησε περιλαμπρη η εγελιανη συνθεση. Εαν η ως ανω θεση ειναι αληθης, παρασυρει και υποτασσει καθε αλλη λογικη, απο την αριστοτελικη μεχρι την συμβολικη του 20ου μ.Χ. αιωνα και την λογικη του εβραιο σιωνιστη Morgenstern των ημερων μας (2). Το απειρο ενυπαρχει μεσα στο πεπερασμενο και το χαος-παραλογο μεσα στον κοσμο-λογικη!
Κατα τον φυσικο Νανοπουλο (3) υπαρχουν πολλες διακυμανσεις του τιποτα, δηλαδη πολλα συμπαντα σε περισσοτερες διπλωμενες διαστασεις απο τις τεσσερις και επειδη ειναι πολυ μικρες γι’αυτο δεν μπορουμε να τις δουμε. Ο τροπος που γινεται αυτο το «διπλωμα» καθωριζει και τους νομους της φυσεως,
Καθε ενα απο τα συμπαντα αυτα εχει διαφορετικους φυσικους νομους γιατι αυτοι αντιστοιχουν στον τροπο που ξεδιπλωνονται οι επιπλεον διαστασεις.
Τα μεγεθη αυτα, για τα οποια δεν υπηρχε (ρητος) αριθμος που να τα μετρα, οι Πυθαγορειοι τα ωνομασαν «αλογα», δηλαδη ανεκφραστα. Οι σημερινοι Μαθηματικοι τα λενε «Αρρητα».
Καθε ανθρωπος αντιλαμβανεται τον τρισδιαστατο χωρο, βιωνοντας τον μεσα απο μια διαρκη υποσυνειδητη συγκριση με τα διαφορα υπαρκτα μεγεθη καποιου «μικρου» τμηματος του γηινου φυσικου περιβαλλοντος και παντα σε συνδυασμο με τον χρονο και την κινηση.
Θεωρει την αισθηση που εχει για τον χωρο αυτο σαν τη μονη σωστη και αυθεντικη, αφου, εκτος του οτι εμπιστευεται τυφλα αλλα λανθασμενα τις αισθησεις του, δεν υπαρχει καμμια περιπτωση να προσδιοριση σε ποιο σημειο σμικρυνσης ή μεγεθυνσης βρισκεται αυτος και το συμπαν του.
Στην φυση δεν υπαρχουν «παραδοξα» και επειδη ο ανθρωπος θεωρει τον εαυτον του μετρο του παντος, του φαινεται, οτι ενα απειρως τεμαχισμενο αντικειμενο (ευθυγραμμο τμημα, επιφανεια ή ογκος) δεν τεμαχιζεται περαιτερω. Για να φθαση π.χ. καποιο πραγμα απο την αφετηρια του στο τερματικο προορισμο του, πρεπει προηγουμενως να διανυση το μισο του διαστηματος. Πριν απο αυτο ομως πρεπει να διανυση το μισο του μισου διαστηματος και ουτω καθ’ εξης, επ’ απειρο. Αρα δεν θα φθασει στον τερματικο προορισμο του, δηλαδη δεν κινειται. Το θεμα ειναι οχι ποτε θα διανυσει το κινητο τον δρομο απο την αφετηρια στον τερματικο προορισμο του, αλλα πως θα τον διανυσει, αφου πρεπει επ’ απειρο να κινειται, διανυοντας τα απειρα μισα των ημισεων.
Ο Ζηνων ο Ελεατης προσπαθωντας να αποδειξει την θεωρια του Παρμενιδη για την ανυπαρξια της κινησης διετυπωσε τα τεσσερα «παραδοξα» του Αχιλλεας, Βελος, Διχοτομια, Σταδιον (4). Τα παραδοξα αυτα μαζι με την Πυθαγορεια ανακαλυψη της ασυμμετριας διαγωνιου και πλευρας του τετραγωνου, αντανακλουν τις αντιφασεις των εννοιων της κινησης και του χρονου. Μεχρι σήμερα δεν εγινε καμμια ικανοποιητικη προσπαθεια για την αρση αυτων των αντιφασεων.
Σε ολα τα οργανα της ανθρωπινης αντιληψης διαπλασσονται οι υποδεχομενες αισθησεις Η αισθηση ειναι αυτη που φερνει τον ανθρωπο σε επαφη με τα αντικειμενα, με τις επιφανειες στην αρχη, με τις διαστασεις στην συνεχεια, που εκφραζονται σαν αντιληψη των στερεων αντικειμενων. Βεβαιως το κατα ποσο αυτα που ο ανθρωπος αντιλαμβανεται ανταποκρινονται στην πραγματικοτητα, ειναι ενα σοβαρο θεμα, διοτι για πολλους φυσικους ερεθισμους απο το περιβαλλον ο ανθρωπος στο σωμα του δεν εχει δεκτες καταγραφης. Μονο μερος των φυσικων ερεθισματων απο το περιβαλλον καταγραφονται απο τα οργανα αισθησεως και απο τους σε ολοκληρο το ανθρωπινο σωμα τοποθετημενους δεκτες καταγραφης και μεταφραζονται σε σηματα νευρωνων, δηλαδη κωδικοποιουνται νευρικα.
Τι ειναι το μηδεν; Υπαρχει το μηδεν;
Το μηδεν ειναι αρνητικος ορος ο οποιος αρνειται καθε θετικο μεγεθος. Ο προσδιορισμος του ορου προκαλει δυσκολιες καθοσον δεν προσεγγιζεται απο τις λογικες αρχες οι οποιες εχουν σαν αφετηρια τα συγκεκριμενα μεγεθη. Κατα τον Πλατωνα το μη ον ειναι ετερο ον. Ο Αριστοτελης θεωρουσε την εννοια του μηδενος τελειως αυθαιρετη.
Κατα τον Εγελον
το μηδεν ειναι η αλλη πλευρα του αισθητου, το καθαρον του ειναι, η καθαρη εννοια που ταυτιζεται με το απολυτο πνευμα.
Στις εξισωσεις της σημερινης Κβαντομηχανικης το μηδεν γεμιζει το κενο με ακαθοριστο μεγαλο αριθμο κβαντοτεμαχιδιων.
Αυτη ειναι η ποιο επικινδυνη ιδιοτητα του μηδενος.
Τιποτα δεν γινεται απο το τιποτα με την μυστικη δυναμη του κενου και την συνεχη διαστολη του συμπαντος.
Το μηδεν ως «0» εμφανιζεται για πρωτη φορα στους πινακες του Κλαυδιου Πτολεμαιου τον 2ον μ.Χ. αιωνα, διοτι η ανυπαρξια αυτου θα εξωστρακιζε την ιουδαϊκη και χριστιανικη θρησκευτικη θεωρια για την δημιουργια του κοσμου απο τον θεο «Γιαχβε» εκ του μηδενος!!!
Τα διαφορα μηδενικα που κυριαρχουν στις επιστημες και ειδικα στις εξισωσεις της Κβαντομηχανικης, γεμιζουν το κενο με απειρο αριθμο κβαντοτεμαχιδιων. Το απειρο ομως σαν παραδοχη αθροισματος ολων των φυσικων αριθμων ειναι, οπως ηδη διετυπωθει, επισης προϊον φαντασιας του ανθρωπινου εγκεφαλου και συνεπως ανυπαρκτο, δηλαδη μια εννοια χωρις κανενα νοημα, μια ουτοπια, αφου μπορουμε σε οποιοδηποτε απειρο να προσθεσουμε και αλλους αριθμους ακομη και αλλα απειρα. Αφου
το μηδεν ειναι αντιστροφο του απειρου, οταν δεν υπαρχει το απειρο δεν μπορει να υπαρξη και το μηδεν.
Μια νεα θεωρια της Φυσικης, η οποια ομιλει για την εκ του μηδενος προελευση των παντων, απορριπτει την κλασικη φιλοσοφικη θεωρηση, οτι το «μηδεν εκ του μηδενος γινεται» και δεχεται την αντιστροφη της φιλοσοφικης αυτης θεωρησης, οτι
«εκ του μηδενος προερχονται τα παντα και εις το μηδεν επιστρεφουν».
Κατα τον Κωνσταντινιδη (5), η ερμηνεια της Αρχης της Φυσεως με βαση της αποδοχης της νεας φιλοσοφικης θεωρησης, οδηγει σε συμπερασματα που προκυπτουν απο την μελετη τοσο της Αρχης της Φυσεως κατα τον Ναγο (6) οσο και της νεας φιλοσοφικης θεωρησης.
Η εκπορευση των παντων εκ του μηδενος, εαν δεχθουμε και την αποψη των Πυθαγορειων οτι, «τα παντα κατ’ αριθμον γιγνωνται», διατυπωνεται ως εξης:
(+Υ) + (-Υ) = 0
Η αντιστροφη φορα της ως ανω εξισωσης εχει ως εξης:
0 = (+Υ) + (-Υ)
Αυτο κατα τον Κωνσταντινιδη (5) σημαινει, οτι οσο λογικο ειναι να δεχθουμε οτι δυο υπαρξεις αντιθετου καταστασεως οταν ενωθουν μηδενιζονται (π.χ. Υλη και Αντιυλη!), δηλαδη μας δινουν ανυπαρξια, τοσο λογικο ειναι να δεχθουμε οτι
και
απο το μηδεν, δηλαδη απο την ανυπαρξια, μπορει με διχασμο και αντιθετισμο να εκπορευτουν δυο υπαρξεις αντιθετου καταστασεως.
Με τον διχασμο και αντιθετισμο του «μηδενος» προεκυψε κατα την ως ανω νεα θεωρια της Φυσικης τοσο η «θετικη ενεργος ουσια» την οποια συμβολιζουμε με το (+Υο) οσο και η «αρνητικη ενεργος ουσια» την οποια συμβολιζουμε αντιστοιχα με το (-Υο). Εκ των ως ανω προκυπτει:
0 = (+Υο) + (-Υο)
(+Υο) + (-Υo) = 0
Απο την θετικη ενεργο ουσια με νεο διχασμο και αντιθετισμο εκδηλωθηκαν τα στοιχεια (+Υ+) και (-Υ-) με τα απειροστημορια τους (+υ+) και (+υ-) αντιστοιχα των οποιων ειναι τα ατομα της θετικης υλης +Υο = (+Υ+) + (+Υ-), ενω απο την αρνητικη ενεργο ουσια (-Υο) εκδηλωθηκαν τα στοιχεια (-Υ+) και (-Υ-) και τα απειροστημορια τους (-υ+) και (-υ-) αντιστοιχα τα οποια ειναι τα ατομα της αρνητικης υλης (-Υο) = (-Υ+) + (-Υ-).
Οσοι αποδεχονται την ως ανω νεα φιλοσοφικη θεωρηση αναρωτιουνται μηπως το μηδεν δεν ειναι τιποτα, αλλα το ολον σε ανεκδηλωτη κατασταση, ωστε με τον διχασμο και αντιθετισμο κρυβεται το μυστικο της εκ του μηδενος δημιουργιας του συμπαντος.
Κατα τον Ηρακλειτο ο ανθρωπος με τον εγκεφαλο του αντιλαμβανεται μονο τον «κοσμον τονδε» και ορισμενα φαινομενα χωρις την ουσια αυτου. Οπως ηδη διετυπωθει ο ανθρωπινος εγκεφαλος δεν ειναι ακομη σε θεση να νοηση χαοτικες καταστασεις και κλασματομορφες (Fractals). Εαν π.χ. ο ανθρωπος χρησιμοποιηση τους μαθηματικους τυπους ογκου-περιεχομενου της σφαιρας και υπερσφαιρας πολλων διαστασεων και εξετασει τι γινεται στην βασικη διασταση «1» ή και στην διασταση «0», δηλαδη στις διαστασεις που αποτελουν αυτην ταυτην την βαση που στεκεται, θα διαπιστωνεν, οτι στην διασταση «1» το περιεχομενο της γραμμης ακτινας R ειναι 2. Δηλαδη περα απο την ορατη ακτινα υπαρχει και η αορατη ακτινα ή η αορατη επεκταση της ορατης ακτινας. Για την διασταση «0» του μαθηματικου «σημειου» διαπιστωνει ο ανθρωπος, οτι το γεωμετρικο περιεχομενο της «υποσφαιρας» μηδενικης διαστασης δεν ειναι «0», αλλα ισο προς τον αριθμο «1». Συνεπως υπαρχει βασικη διαφορα μεταξυ του «μαθηματικου μηδενος» και του «γεωμετρικου-φυσικου μηδενος» (7).
Εως τα μεσα του 20ου μ.Χ. αιωνα θεωρουνταν το «σημειο» σαν βαση της γεωμετριας, σαν το φανταστικο στοιχειο του χωρου χωρις σχημα και διαστασεις ή σαν τομη δυο ευθειων. Και τα δυο ομως ειναι χωρις συμβολη εννοιες, ετσι ωστε στα μοντερνα μαθηματικα το «σημειο» κατανοειται σαν υποθετικη αρχικα μη καθωρισμενη εννοια. Ενα σημειο χωρις διαστασεις δεν υπαρχει. Οι αρχαιοι Ελληνες αντι της εννοιας του σημειου χρησιμοποιουσαν την εννοια της στιγμης και θεωρουσαν το σημειο σαν μια ανυπαρκτη και υποθετικη εννοια. Ο Αριστοτελης (για την ψυχη C6) πιστοποιει, οτι η στιγμη ειναι ανυπαρκτη και στα Φυσικα (220 a) οτι η στιγμη ειναι μια μη τεμνομενη ευθεια.
Η Μοναδα ειναι στοιχειωδης και βασικος μαθηματικος ορος-μεγεθος, αφετηρια της μαθηματικης επιστημης. Λογω του νοητου της χαρακτηρα η μοναδα, το «1», κατεχει σημαντικη θεση στην Μεταφυσικη (Πυθαγορας, Πλατων, Καρτεσιος, Λαϊμπνιτς κ.α.). Κατα τον Ηρακλειτο η φυση της μοναδας ειναι αιωνια μεταβλητη και αυθαιρετη (Ποταμω γαρ ουκ εστιν εμβηναι δις τω αυτω οδε ουσιας δις…). Η ως ανω αυθαιρεσια γινεται κατανοητη απο τα εξης δεδομενα:
• Το μετρο δεν ειναι 1/40.000.000 του Μεσημβρινου της Γης (περιπου 40.010.000 μετρα) και η μετρηση του με το Κρυπτον 86 ειναι αμφισβητουμενη.
Οι αρχαιοι Ελληνες χρησιμοποιουσαν:
Το κοσμικο μετρο = K =5,236 = 2Φ εις την 2 Φ ειναι ο χρυσος αριθμος = 1,61803…
Τον κοσμικο πηχυ = Π = 0,5236 = K/10 = Φ εις την 2/5
Την κοσμικη σπιθαμη = Σ = 0,2618 = K/20 = Φ εις την 2/10
Τον αριθμο π = 3,1416… = 6 x Π = 6/10 K = 6/5 Φ εις την 2
• Η ταχυτητα του φωτος ως παγκοσμια σταθερα απορριπτεται απο την Επιστήμη (299.790 χιλιομετρα ανα δευτερολεπτο).
• Η μαζα μετριεται με το βαρος G = m x g οπου g = 9,81 αναλογα με τις επικρατουσες καταστασεις στην Γη συνεχως αλλαζει. Στην Σεληνη ειναι μικροτερη και στο συμπαν μηδαμινη.
• Ενα δευτερολεπτο αντιστοιχει σε 1/86.400 της πραγματικης ημερας. Αυτη ομως ειναι ενα μεταβλητο μεγεθος και γι’ αυτο η αντιστοιχεια που χρησιμοποιηται αποτελει ενα αυθαιρετο μεσο μεγεθος της ημερας. Η δυσκολια καθωρισμου προκυπτει απο την διαιρεση σε χιλια ομοια τεμαχια και δεν μπορει να αποκλισθη. Για τον λογο αυτο θα ηταν προτειμωτερο εαν ο παγκοσμιος χρονος καθωριζονταν και διορθωνονταν καθε χρονο απο τις αστρονομικες παρατηρησεις. Η εβδομαδα ως μοναδα μετρισης του χρονου βασιζεται στα μετρα ενος … ιουδαϊκου μυθου (6).
Οι αρχαιοι Ελληνες συνδιαζαν το σεληνιακο μηνα (= 29,5306 ημερες) με το ηλιακο ετος (=365,2422 ημερες). Με μηνες 29 και 30 ημερων και 12 ή 13 μηνες ετησιως και με ευφυεστατους μαθηματικους τυπους (κυκλοι 8 =οκταετηρις, 19 ετων κλπ.) επεστρεφαν στην αρχικη ταυτιση λ.χ. 21 Μαρτιου (εαρινη ισημερια) και συγχρονως πρωτομηνια (νουμηνια). Ξεκινωντας τον σεληνιακο μηνα (29 ή 30 ημερων) με την «νουμηνια», την νεα Σεληνη, εχωριζαν τον μηνα σε τρεις δεκαδες. Ωνομαζαν ετσι τις πρωτες δεκα ημερες (π.χ. «δευτερα (μηνος) αρχομενου» κλπ.) της δευτερης δεκαδας (π.χ. τριτη (μηνος) μεσουντος) και τις λοιπες ημερες («δεκατη φθινοντος») με αντιστροφη μετριση. Ετσι δεν χρειαζονταν την εβδομαδα σαν μοναδα αφου οχι μονο ειναι αυτη αχρηστη αλλα περιπλεκει τους υπολογισμους και το ιδιο το ημερολογιο.
• Για να διατυπωθουν οι μεγαλες αποστασεις του συμπαντος με σχετικα μικρους αριθμους χρησιμοποιουν οι αστρονομοι ειδικες μοναδες. Οι αποστασεις μετριουνται με τον χρονο που χρειαζεται το φως να τις διαβη.
Το φως διασχιζει σε καθε δευτερολεπτο 299.790 χιλιομετρα.
1 ημερα φωτος ισουται με 25.902.000.000 χιλιομετρα 1 ετος φωτος ισουτεαι με 9.461.000.000.000 χιλιομετρα.
Ο μεσος ορος της αποστασης μεταξυ Γης και Ηλιου ονομαζεται αστρονομικη μοναδα (Α.Μ).
1 Α.Μ. = 149.600.000 χιλιομετρα
Χωρις την Μοναδα δεν υπαρχει νοησης και λογισμος. Αυτη που αναπαραγεται νοητα ως αριθμος προϋποθετει την ομογενεια και την ετερογενεια των αισθητων αλλα και το ομογενες του χωρου χωρις του οποιου ειναι αδυνατη η νοητη συλληψη της απο την αμεσοτητα. Επειδη ο ανθρωπινος εγκεφαλος στην προσπαθεια απαλλαγης του απο ενοχλητικες καταστασεις περαν των αναφερθεντων επινοησε και τις εννοιες θανατος, θεος, αρχη, χρονος κ.α. σημαινει, οτι οι ανθρωπινες πνευματικες ικανοτητες ειναι ακομη περιορισμενες!
Βιβλιογραφια
1. Fuster J. «Im Netzwerk der Erinnerung», Spektrum der Wissenschaft, Spezial Gedächtnis ND 2/2003, S. 10-15.
2. Rothkranz J. «Der Vetrag von Maastricht», Band II, S. 622-632, Verlag Anton A. Schmid 1997
3. Νανοπουλος Δ. «Γιατι ειμαστε εδω και απο που προηλθαμε», Ιστοσελιδα https://email.t-online.de, 31.01.2014
4. Σταμουλης Β. «Τα παραδοξα του Ζηνωνος. Μια αλλη πραγματικοτητα», Δαυλος αρ. 282 Ιουλιος-Αυγουστος 2005, σ.18859-18865
5. Κωνσταντινιδης Κ. «Συμπαν-Κοσμογονια-Αστρονομια», Ιστοσελιδα http://amphiktyonbooks.blogspot.com
6. Ναγος Σ. «Αληθεια, Ελευθερια, Γνωση», Ιστοσελιδα «Eligible Greeks.com», 09.04.2010
7. Δακογλου Ι. «Ο μυστικος Κωδικας του Πυθαγορα», Εκδ. Νεα Θεσις, Αθηνα 2005 Τομος 1
PD Dr.-Ing. Georg Chaziteodorou
