*Χαλάω την πιάτσα
Ακολουθώ αποκλίνουσα συμπεριφορά στα πλαίσια ενός (κοινωνικού) κύκλου, με τρόπο που να θέτω σε κίνδυνο τα καλώς ή κακώς εννοούμενα συμφέροντα του κύκλου αυτού.
Ίσως χαλάω την πιάτσα, αλλά...
Ο άνθρωπος, αναγκαστικά σαν ένα μικρό φοβισμένο όν, ξεκινάει τη ζωή του υποτακτικά απέναντι στους μεγάλους, στους κινδύνους, στις απειλές, στα θηρία..
Το δυστύχημα είναι ότι όταν μεγαλώσει, παρότι μπορεί να αναμετρήσει σωστότερα τα πράγματα και να αντιληφθεί τα πάντα πλέον, διατηρεί μέσα του τις περισσότερες παιδιόθεν φοβίες, που μετατρέπονται σε υποτακτικότητα, ταπεινότητα, και σε ένα προσκύνημα σε ό,τι του περνάνε σαν αξιότερο και πολύ σπουδαιότερο από αυτόν.
Με αυτή ως κεκτημένη ταχύτητα, υποκλίνεται τελικά σε ό,τι δολιότατα και πονηρά λουστραρισμένο τού προβάλλουν κάποιοι ως δήθεν κάτι πολύ πιο πάνω από αυτόν.
Επικράτησε να υποκλίνεται στον πολιτικό επειδή έχει κάποια φαινομενική δύναμη και λάμψη, ενώ στην πραγματικότητα ο πολιτικός έπρεπε να υποκλίνεται μπροστά του... Στον αστυφύλακα και στην κάθε εξουσία, ενώ έπρεπε πρωτίστως αυτός να κρίνει αυτήν και να την αξιολογεί, με σεβασμό μεν, αλλά και με ανάστημα και κύρος αντί δουλοπρέπειας και φόβου.….
Και μακάρι όλα αυτά να σταματούσαν εδώ...
Ο μεγάλος κατήφορος είναι όταν καταντάει- σαν συνέχεια- ένα σταθερά κομπλεξικό πλήθος, ένα μεγάλο σύνολο ψωνισμένων οπαδών, να υποτάσσεται με πολλά θαυμαστικά υπέρ μιας μειονότητας έξυπνων και πονηρών χαμηλών αναστημάτων αλλά μεγάλης προβολής και αυτοπροβολής.
Στην πραγματικότητα τεμπέληδων αν το ψάξει κανείς και συχνά μούτρων αμαρτωλών. Απλά, επειδή τυχαίνει να έχουν π.χ. ένα πιο ανοιχτό λαρύγγι από τους άλλους, οπότε μετατρέπονται σε-χρυσοφόρες θεότητες, συχνά μακριά από μόχθους, σπουδές κ.α... Άλλη κατηγορία είναι οι αγριοκλωτσάδες και γήπεδάνθρωποι, που γίνονται αποδεκτοί με πολλά θαυμαστικά από τον υπνωτισμένο όχλο, ως σύγχρονοι υπερήρωες που δικαιούνται μάλιστα θεϊκή αναγνώριση, και… εκατομμύρια από τους αφελείς ή πένητες προσκυνητές.
Αν συνεχίσουμε έτσι, θα θυμηθούμε τις τόσες ανόητες -αλλά με «κάποιο γνωστό¨αντίτιμο» τηλεντίβες που υπολογίζονται σαν ιέρειες, μαζί με πολλούς άλλους σαλτιμπάγκους της τηλεόρασης, σαν ξεχωριστές αξίες της κοινωνίας μας.
Ο ερευνητής της Φυσικής, ο χημικός πειραματιστής της προόδου , οι γιατροί που σώζουν ζωές, ο ανθρωπιστής που γλυκαίνει πληγές και ο δάσκαλος ή ο συγγραφέας που σκορπάνε άπλετο φως στο τόσο σκοτάδι, όλοι αυτοί δεν είναι παρά ασήμαντες υπάρξεις.
Η νοσοκόμα ή οι οδοκαθαριστές είναι τιποτένιοι, ο οικοδόμος και ο μηχανοδηγός είναι μηδενικά και γενικά ο μόχθος για ωφέλιμο έργο είναι μόνο για τα κορόιδα.
Το βιβλίο κοντεύει να σβήσει, όπως και η γλώσσα μας! Όπως το καλό θέατρο, η ποίηση, και η ποιοτική γνώση γενικά. Δεν χρειάζονται αυτά πια (και μάλιστα από κάποιους Ίσως να θεωρούνται και επικίνδυνα εργαλεία.)
Και κάπως έτσι φτάσαμε στις ληστείες και στα εγκλήματα, στις απάτες, στις κοροϊδίες και στην ανομολόγητη κοινωνική και διεφθαρμένη εξαθλίωση, αντί τής δήθεν κοινωνικής αξιοπρέπειας, ισότητας και αξιοκρατίας!
Κάπως έτσι φτάσαμε σε… δέκα εκατομμύρια ηλίθια προσκυνημένων σε πανέξυπνες και καλά στημένες πλαστές θεότητες τής στολισμένης από τα Μέσα.
Και για όλα αυτά και για πολλά άλλα, κανένα ξυπνητήρι δεν ακούγεται από πουθενά!
Κώστας Χατζιδάκης, συγγραφέας
