Ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε
…ή ότι τραυματίζει τις θεμελειώδεις βάσεις της Θερμοδυναμικής είναι αποκηρυγμένο του Νεωτερισμού και ότι επιτρέπεται να είναι, δεν μπορεί επίσης να είναι!!!
"Το κακο παρουσιαζεται σε καλο στις σκεψεις εκεινου, τον οποιον ο θεος οδηγει προς την συμφορα"
(Τραγωδια της Αντιγονης, Στιχοι 524-622).
Ουδεις απο αυτους που στα ΑΕΙ καταγινεται σημερα με το προβλημα εφοδιασμου του Κοσμου του Αυριον, με Ενεργεια, θα τολμουσε να υποστη τις συνεπειες της υπονοιας, οτι ασχολειται με μηχανολογικες κατασκευες που θα επιτρεπαν ενα αποτελεσμα Perpetuum mobile.
Ενας αιωνια κινουμενος μηχανολογικος εξοπλισμος που δεχεται λιγωτερη ενεργεια απο αυτην που παραγει ή δεχεται ενεργεια απο το προς αποφυγην Τιποτε, που δεν επιτρεπεται να ειναι, δεν μπορει επισης να ειναι!!!
Ο ανθρωπος στον πλανητη Γη και εντος του δικου μας Συμπαντος ειναι ενα μερος του ιεραρχικα και κατα μετρο δημιουργηθεντος συνολου του κοσμου μας και κατεχει την θεση του, δηλαδη ειναι ενα μερος και οχι ο κυριαρχος της φυσης.
Αποτελειται (1, 2) απο 10 στην 28 κβαντοτεμαχιδια (που δημιουργουν 10 τρισεκατομμυρια, 5-100 μικρομετρων μεγεθους ευκαριων κυτταρων, τα οποια περιεχουν 2 εκατομμυρια χιλιομετρα συμπιεσμενο DNΑ.
Δια της αφομοιωθεισης τροφης, που μεσω του λεπτου εντερου και του αιματος καταληγει στα κυτταρα του και του εισπνεομενου οξυγονο παραγεται στο ανθρωπινο σωμα ηλεκτρικο ρευμα των 0,1 V ανα νανομετρο.
Ο ανθρωπος συνεπως ειναι ενα βιοενεργειακο δημιουργημα που καταναλωνει και παραγει ενεργεια.
Εαν το παραγομενο ηλεκτρικο ρευμα υπολογισθει στις διαστασεις του ανθρωπινου σωματος, προκυπτει μια ωθηση των 20 εκατομμυριων V ανα μετρο.
Προκειται για μια ηλεκτρικη φορτωση μιας μεγαλης καταιγιδας που βρισκεται αποθηκευμενη στο ανθρωπινο σωμα. Στον ανθρωπινο εγκεφαλο κινειται η ηλεκτρικη δραστηριοτητα μεταξυ 0,01 εως 40 Herz.
Αδυναμα δυναμικα του ανθρωπινου εγκεφαλου ταλαντευονται με περιπου 1 Herz. Απο τα εκαστοτε 200 ατομα του ανθρωπινου οργανισμου (ενα χαρακτηριστικο ατομο εχει μια διαμετρο 0,00000008 εκατοστα) τα 120 ειναι ατομα υδρογονου, τα 51 οξυγονου και τα 10 ανθρακος.
Η συνηθης παρασταση του ατομου δειχνει τον πυρηνα του σαν μια «μυγα» στο κεντρο ενος ποδοσφαιρικου σταδιου. Το διπλανο ατομο βρισκεται εκτος του ποδοσφαρικου σταδιου. Συνεπως τοσο το ανθρωπινο σωμα οσο και το ποιο σκληρο, σταθερο και πυκνο πετρωμα ειναι στην πραγματικοτητα ενας κενος χωρος που διακοπτεται απο κβαντοτεμαχιδια της υλης.
Αυτα βρισκονται μεταξυ τους σε τοσο μεγαλες αποστασεις που σχεδον δεν μετριουνται.
Τοσο τα πετρωματα αλλα οσο και το ανθρωπινο σωμα διαισθανονται απο τα ανθρωπινα χερια ως μη διαπεραστικα, διοτι τα ανθρωπινα χερια δεν μπορουν να τα διαπερασουν.
Και αυτο δεν εχει καμμια σχεση με το μεγεθος των ενδιαμεσων κενων χωρων μεταξυ των κβαντοτεμαχιδιων απο τα οποια αποτελειται το ανθρωπινο σωμα και τα πετρωματα, αλλα με τα πεδια δυναμεων που ενωνουν τα σε μεγαλες αποστασεις ευρισκομενα κβαντοτεμαχιδια του ανθρωπινου σωματος και των πετρωματων.
Ενα πεδιο δυναμεως ειναι μια «Ομιχλη», ενας «Μυρος» που απλωνεται στον ευρυ χωρο.
Ο «Μυρος» αυτος μπορει να μεταφερη μια δυναμη Ή να περιγραψη το παρων και την κινηση των κβαντοτεμαχιδιων. Ο δυναμικος αυτος και ετσι ονομασθεις «κενος χωρος» μπορει να συγκριθη με μια λιμνη κατα την διαρκεια μιας καλοκαιρινης νυχτας, της οποιας η επιφανεια χαϊδευεται απαλα απο ηλεκτρονια και ποζιτρονια και φωτιζεται οπως φωτιζουν οι κωλοφωτιες, δηλαδη οι πυγολαμπίδες.
Αρχικα ολες οι μεταβολες στο πεμτο στοιχειο των αρχαιων Ελληνων, στον Αιθερα, θεωρουνταν τα κυρια αιτια δημιουργιας των πεδιων δυναμεων.
Ο Einstein ομως για να εξηγηση στις εξισωσεις του την παγκοσμια σταθερα, απερριψε την υπαρξη του Αιθερα.
Μεταξυ της αρχης της σταθερας ταχυτητας του φωτος, που απαιτειται απο τις εξισωσεις του Maxwell και της σταθερας ταχυτητας του φωτος (c) αποκλειστικα για εναν παρατηρητη που βρισκεται σταθερα δεμενος στην πηγη του φωτος, διαλεξε ο Einstein την πρωτη περιπτωση με την παραξενη δικαιολογια, οτι αυτη η δυνατοτητα για αυτους που τρεχουν ειναι η πιο πλεονεκτικη, διοτι ο χρονος τους περιμενει.
Και αυτο το ονομασε ως «Διαστολη του Χρονου».
Κατα την δευτερη επιλογη η Διαστολη του Χρονου στην φυση θα ηταν ανυπαρκτη.
Οι θεωρητικοι της φυσικης Robert Caldwell και Paul Steinhard του πανεπιστημιου της Πενσυλβανιας των ΗΠΑ ξανα-ανακαλυψαν το πεμπτο στοιχειο των αρχαιων Ελληνων και αντι για «Αιθερα» το βαφτησαν «Quintessenz» (3, 4).
Κατα καποιο τροπο ανακαλυπτουν οι σημερινοι επιστημονες παλι τις κοσμολογικες ιδιοτητες του «κενου χωρου» (5, 6, 7, που ειναι καθωριστικες για την δημιουργια και την μοιρα του συμπαντος μας.
Το ετος 1954 ο Paul A. M. Dirac βασιζομενος στην εξελιχθεισα εξισωση του Schrödinger, διατυπωσε την υπαρξη «λιμνης» αρνητικης ενεργειας, που μετα την θεωρησε πρωτα ως «κενο» και στο τελος ως Αιθερα.
Ορισμενες νεες υποθεσεις για τον Αιθερα θεωρουν αυτον ως σπειροειδη κινηση που γεννησε ολοκληρο το συμπαν μας.
Το ετος 2013 εγινε γνωστο, οτι ο πυρηνας του πλανητη μας ειναι κατα 1000 βαθμους Κελσιου θερμότερος απ’ ότι μεχρι τοτε θεωρουνταν. Ως αιτιολογια αναφερθηκε οτι η διαφορα οφειλεται στην ενεργεια του Αιθερα, δηλαδη στην ενεργεια του κενου χωρου (9).
Ο πλανητης Γη περιεχει φυσιολογικα 92 χημικα στοιχεια και 20 επιπλεον που παραγονται τεχνικα στα χημικα εργαστηρια.
Το στοιχειο C που αποτελει μονο το 0,48 % της Γης και καταλαμβανει την 15η θεση, συντελει αποφασιστικα στην υπαρξη της ζωης διοτι αυτο ενωνεται με πολλα αλλα ατομα αλλα και με τα ομοια του και δημιουργει ανθεκτικες ευθειες και διακλαδουμενες ανθρακικες αλυσίδεςς. Ο αριθμος των ενωμενων ατομων ανθρακος στην ευθεια αλυσίδα μπορει να υπερβει τον 70, με τις διακλαδωσεις ομως μπορει να αυξηθη πολυ περισσοτερο. Οι ενωσεις, οι οποιες σχηματιζουν δακτυλιο, καλουνται κυκλικες.
Οι μοριακες αλυσεις σταθερας κατασκευης κανουν δυνατη την εξελιξη των πρωτεϊνων ή λευκωματων, δηλαδη των πολυσυνθετων αζωτουχων οργανικων ενωσεων και του DNΑ.
Απο τα υπολοιπα στοιχεια τα περισσοτερα δεν ειναι αναγκαια για την γεννηση της ζωης αλλα για την διατηρηση αυτης (10).
Ως προς το DNΑ των ανθρωπινων ευκαριων κυτταρων προκειται για μια πολυμερη ενωση που περιεχει φωσφορικα ζαχαρα στην γνωστη διπλη ελικα.
Ολες οι γνωστες γηινες μορφες ζωης περιεχουν υψηλες μοριακες αλυσεις πρωτεϊνων (φωσφοροπρωτεϊδιων) των ετσι ονομασθεντων αμινοξεων αριστερας περιστροφης και ζαχαρων (γλυκοπρωτεϊδιων) δεξιας στροφης που οργανωνουν την σωματικη αναπτυξη και μεταβολισμο.
Η διαδικασια αυτη λαμβανει χωρα σε υγροποιημενο νερο.
Απο βιολογικης πλευρας τα λευκωματα ειναι πηγες ενεργειας.
Αφου διασπασθουν στα αμινοξεα, χρησιμοποιουνται κυριως για την αναπτυξη, συντηρηση και αντικατασταση των κατεστραμμενων συστατικων τους.
Αυτη ειναι η Ζωη την οποιαν εμεις οι κατοικοι του πλανητη Γη γνωριζουμεν.
Η Ζωη ομως αυτη στην Γη μπορεσε να γεννηθη τοτε μονο, οταν αρχισε να δημιουργειται μια «ελαττωμενη» ατμοσφαιρα.
Η στην πρωτη φαση ακατανοητη αυτη εννοια σημαινει, οτι η Ζωη γεννηθηκε οταν στην γηινη ατμοσφαιρα δεν υπηρχε ελευθερο οξυγονο.
Οι οργανικες χημικες ενωσεις π.χ. οι ανθρακικες ενωσεις αλυσεων εχουν την ταση παρουσια ελευθερου οξυγονου να καιγονται ή να οξειδωνονται σε CO2.
Για τους ανθρωπους, που σημερα χωρις οξυγονο θα πεθαιναν εντος μερικων λεπτων, η ως ανω διατυπωση μπορει να ειναι ακατανοητη.
Σε εναν πλανητη ομως με ατμοσφαιρα απο ελευθερο οξυγονο ποτε δεν θα μπορουσε να γεννηθη και να εξελεχθη η ζωη.
Στην Γη γεννηθηκε και εξελιχθηκε η ζωη μονον οταν δημιουργηθηκε η «ελαττωμενη» ατμοσφαιρα.
Η ενεργειακη κατασταση στην οποια βρισκεται ενα μοριο οξυγονου στην γηινη ατμοσφαιρα ειναι μια τριπλη-κατασταση.
Ολες οι χημικες αντιδρασεις του οξυγονου απαιτουν για τον λογο αυτο μια αντιστροφη του Σπιν (αντιστροφη της περιστροφικης ωθησης του πρωτονιου και νετρονιου) και γι’ αυτο τον λογο οι αντιδρασεις του οξυγονου μπλοκαρονται.
Μονο η κατασταση αυτη εμποδιζει να καουν οι περισσοτερες οργανικες ενωσεις και οι μορφες ζωης στον πλανητη Γη (17).
Το ελευθερο οξυγονο υπηρξε το δηλητηριωδες απορριμα των πρασινων βακτηριδιων που στην αρχη επεπλεαν και αργοτερα εισηλθαν συμβιοτικα στα φυτικα κυτταρα.
Με την παροδο του χρονου εξελιχθηκε στους προγονους του ανθρωπου η ικανοτητα πρωτα ανοχης και μετα εξαρτησης αυτων, οπως σημερα, απο το οξυγονο.
Κατα ποσο αυτα που ο ανθρωπος αντιλαμβανεται με τις αισθησεις του ανταποκρινονται στην πραγματικοτητα, ειναι ενα σοβαρο θεμα, διοτι για πολλους φυσικους ερεθισμους απο το περιβαλλον ο ανθρωπος στο σωμα του δεν εχει δεκτες καταγραφης.
Η κλασικη πραγματικοτητα διαφερει απο την σχετικη πραγματικοτητα, αυτη απο την κβαντικη πραγματικοτητα και αυτη παλι απο την ενιαια πραγματικοτητα.
Οι αντιληψεις των ανθρωπων (11) καταγραφονται με τα ματια, αυτια, μυτη, γλωσσα και δερμα και μεταφραζονται σε σηματα νευρωνων, δηλαδη κωδικοποιουνται νευρικα και με ενα τεραστιο δικτυο καλωδιων και συνδεσεων προωθουνται παραπερα προς τον εγκεφαλο.
Οι ανθρωπινοι οφθαλμοι βλεπουν τον κοσμο δια μεσου μιας στενης λωριδας του ορατου φωτος (4000-7700 Ängström).
To ηλεκτρομαγνητικο φασμα ομως εκτεινεται απο 3 x 10 στην πλην 6 Ängström εως 300.000 χιλιομετρα ή σε συχνοτητες απο 10 στην 24 εως 1 Herz.
Το φασμα αυτο του μηκου κυματος των ακτινων φωτος μετριεται σε Ängström ή μικρομετρα ή σε μετρα και χιλιομετρα.
1 Μικρομετρο (μm) = 10.000 Ängström
1 cm = 10.000 μm = 0,01 m
1 m = 1.000.000 μm
Το συμπαν μας παρουσιαζει τα εξης χαρακτηριστικα:
α. η υλη του αποτελειται απο ατομα, τα οποια αποτελουνται απο κβαντοτεμαχιδια.
β. τα κβαντοτεμαχιδια αυτα της υλης εχουν και ιδιοτητες κυματων.
γ. αντιμαχονται εντος αυτου τεσσερις βασικες φυσικες δυναμεις.
δ. εχει μια εξελισσομενη χωροχρονικη δομη.
ε. περιεχει πλανητες, αστρα και γαλαξιες.
ζ. ολα τα συστηματα της Φυσικης εξελισσονται εντος αυτου σε καταστασεις χαμηλης ενεργειας και μεγαλυτερης εντροπιας (αταξιας).
Τα αστροφυσικα «στρατευματα» του συμπαντος μας που βρισκονται σε συνεχη αντιπαραθεση (12) χωρις ολοκληρωτικες νικες, καθοδηγουνται απο:
1. την δυναμη της βαρυτητας
2. την ηλεκτρομαγνητικη δυναμη
3. την ισχυρη πυρηνικη δυναμη
4. την ασθενη πυρηνικη δυναμη
5. την εντροπια και
6. την θερμοδυναμικη
Η εντροπια περιεχει το μεγεθος της αταξιας ενος συστηματος της Φυσικης. Αυτη σε ενα κλειστο συστημα της Φυσικης δεν μπορει να μειωνεται, δυναται ομως να παραμενη σταθερη, χωρις να μεταβαλλεται κατα την διαρκεια του χρονου.
Διαδικασιες της Φυσικης που δεν παραγουν εντροπια δεν εχουν κανενα ενδιαφερον. Ολα τα συστηματα της Φυσικης στο συμπαν μας τεινουν προς μια κατασταση ισορροπιας, που ανταποκρινεται σε μια κατασταση μεγιστης εντροπιας.
Απο τις τρεις κυριες αρχες της θερμοδυναμικης η πρωτη και η δευτερη διατυπωνουν τα κυριωτερα χαρακτηριστικα αυτης.
Η πρωτη θερμοδυναμικη αρχη διατυπωνει, οτι η ενεργεια εντος ενος κλειστου συστηματος δεν μεταβαλλεται, δηλαδη παραμενει σταθερη. Δεν αναγνωριζει, οτι ενεργεια μπορει να παραχθη απο το τιποτα ή οτι εξαφανιζεται στο τιποτα.
Η δευτερη θερμοδυναμικη αρχη διατυπωνει τις παρατηρησεις της καθημερινοτητας, δηλαδη οτι οι περισσοτερες φυσικες διδικασιες ειναι μονοδρομες και ανεπιστρεπτες και απαγορευτικες για μια διαδικασια επιστροφης στην αρχικη τους κατασταση.
Η θερμοτητα π.χ. ποτε δεν μπορει να μεταφερθη απο ενα κρυο σωμα προς ενα πιο θερμο (Perpetuum mobile).
Στην θερμοδυναμικη ισορροπια ολα τα μερη ενος συστηματος της Φυσικης εχουν την ιδια θερμοκρασια, που σημαινει οτι η εντροπια παραμενει σταθερη.
Οταν συνεπως το συμπαν μας αποκτηση την θερμοδυναμικη ισορροπια, θα σταματησουν ολες οι διαδικασιες που βρισκονται σε εξελιξη εντος αυτου.
Μια τετοια κατασταση ομως βρισκεται ακομη πολυ μακρυα.
Εαν το συμπαν μας πραγματι αδιακοπα διαστελλεται, δηλαδη ειναι «ανοιχτο», αυτο ποτε δεν θα αποκτηση μια πραγματικη θερμοδυναμικη ισορροπια, διοτι η θερμοκρασια του ποτέ δεν θα ειναι σταθερη.
Στην περιπτωση αυτη ο κλασικος «θερμοθανατος» του συμπαντος μας απομακρυνεται.
Εαν ομως το συμπαν μας ειναι «κλειστο», καποτε οι μηχανισμοι που παραγουν ενεργεια και εντροπια θα σταματήσουν, και αυτο θα ωδηγήσει στην μεγαλη συρρικνωση και στον θανατο του.
Ολο το δραμα της Φυσικης στο συμπαν μας παιζεται στην αλληλεπιδραση της τασης της βαρυτητας να ελκη πραγματα και να δημιουργη δομες της Φυσικης και στην ταση της εντροπιας να επιδρα αντιθετα και να προσπαθη να φερη τα συστηματα της Φυσικης σε κατασταση αταξιας και να τα διαμοιραση χωρικα σε μεγαλες αποστασεις.
Υπο κανονικες συνθηκες τα μορια ενος αεριου κινουνται ευθυγραμμα και με μεγαλες ταχυτητες, διοτι αυτα λογω του μεγεθους του χωρου δεν ειναι μεταξυ τους συνδεδεμενα με συνεκτικες δυναμεις.
Η διαχυσης και η οσμωσης ειναι αποτελεσματα της διακοπης της κινησης.
Λογω ομως των πολυ εντατικων συγκρουσεων ακολουθουν τα μορια μια πολυπλοκη διακοπησα τροχια.
Η μεση ταχυτητα των μοριων του υδρογονου υπο κανονικες συνθηκες ειναι 1840 μετρα ανα δευτερολεπτο.
Ενα κυβικο εκατοστο απο καθε αεριο υπο κανονικες συνθηκες περιεχει 26,87 x 10 στην 18 μορια διαμετρου μεταξυ 0,2 εως το εκατομμυριοστο του χιλιοστομετρου, τα οποια κινουνται με ταχυτητα 485 μετρα ανα δευτερολεπτο.
Οταν τα υδρογονουχα νεφη καταληξουν με μεγαλη ταχυτητα στους σπειροειδεις βραχιονες του Γαλαξια μας, περιστρεφονται συνεχως και κινουνται και ελκουν στην ιδια κατευθυνση μαζι τους επιπλεον υλικο που βρισκεται στην γειτονια τους, ετσι ωστε να μεγαλωνει συνεχως ο ογκος, η πυκνοτητα και η μαζα των νεφων.
Με την τυρβωδη κινηση των νεφων υδρογονου πιεζονται τα βαρεα στοιχεια στο αρχικο στοιχειωδους νεφος, ωστε να μεγαλωνει η πυκνοτητα του νεφους αυτου, ενω τα ελαφροτερα στοιχεια του διασκορπιζονται στα ανωτερα στρωματα με διαφορετικες πυκνοτητες (14).
Η διαδικασια αυτη οδηγει στην μεγενθυση της πυκνοτητας του στοιχειωδους νεφους και στην μεγενθυση της πιεσης στην περιοχη με τασεις καταστροφης των σχηματισθεντων πεπιεσμενων υλικων που ειναι πολυ μεγαλες.
Τα βαρυτικα τεμαχια του αεριου διακοπτονται οπως και η διασπαζομενη επιδραση της πιεσης. Αυτη ενισχυει την μεγενθυση του πεπιεσμενου υλικου του ενιαιου νεφους εως οτου αρχισει η αντιστροφος διαδικασια της διασπασης αυτου με σχηματισμο ενος σπειροειδους κοχλια λογω της σπειροειδους κινησης του νεφους.
Στην περιοχη υλικων μαζων, που συγκεντρωνονται και μοιραζονται στα βηματα του σπειροειδους κοχλια, αναπτυσεται μια πολυ μεγαλη φυγοκεντρος δυναμη που ειναι μεγαλυτερη απο την φυγοκεντρο δυναμη των εσωτερικων στοιχειων.
Για τον λογο αυτο ακολουθει η μια μετα την αλλη εκροη των υλικων μαζων απο τα σπειροειδη βηματα του κοχλια με εξαιρεση της μαζας του αρχικου στοιχειωδους νεφους.
Λογω της συνεχιζομενης περιστροφης της εκροης υλικων μαζων λαμβανουν αυτες χωρα στο σχημα μιας επιπεδωμενης σφαιρας και το αρχικο στοιχειωδες νεφος λαμβανει το μεγιστο της πυκνοτητας του και δημιουργει το κεντρο του, ωστε οι βραχιονες του κοχλια να προωθουν την συνεχη και με σταθερες αποστασεις κινηση γυρω απο το κεντρο του νεφους.
Απο την συγχυσμενη αυτη κινηση της φυσης, στην αρχη δημιουργηθηκε μια συγκεντρωση υλης με κυριο περιεχομενο υδρογονου και ενισχυθηκε η συγκεντρωση αυτη σε ενα στοιχειωδες νεφος, που χωρις κμμια διακοπη στροβιλιζονταν, περιστρεφονταν και προωθουνταν οπως μια σταθερη σβουρα.
Οταν σε μια σβουρα δεν επιδρα καμμια εξωτερικη ορμη η σβουρα διατηρει σταθερα την κατευθυνση του περιστρεφομενου αξονα. Εαν επιδρασει ομως μια ορμη στον αξονα της περιστρεφομενης σβουρας, με τασεις της περιστροφης του αξονα περιστροφης της σβουρας, τοτε μετακινειται ο αξονας της σβουρας καθετα προς την κατευθυνση, στην οποια θα κατεληγε, διοτι ο αξονας περιστρεφεται λογω της επιδρασης της ορμης, δηλαδη ακολουθει η αναπηδηδη της σβουρας.
Εαν παρατηρησουμε απο επανω μια γρηγορα περιστρεφομενη σβουρα, διαπιστωνουμε το τελος του αξονα της σβουρας να διαγραφη ταυτοχρονα μια περιστρεφομενη κινηση, δηλαδη αναπηδηση και ταλαντευση ή δονηση. Με τον τροπο αυτο κινειται το τελος του αξονα της σβουρας μεταξυ δυο κυκλων και διαγραφει μια πολυπλοκη καμπυλη.
Τα υπαρχοντα στο συμπαν μας στοιχειωδη τεμαχιδια σε γειτονικες περιοχες μεταφερονται προς την κατευθυνση του στοιχειωδους νεφους που περιστρεφεται σπειροειδως και ετσι αυξανει τον ογκο, την πυκνοτητα και την μαζα του. Η περιδινηση, η οποια κινειται μεταξυ δυο κυκλων και χαρασσει μια πολυπλοκη καμπυλη, εξαναγκαζει τα βαρεα στοιχεια του νεφους στην κατευθυνση του αρχικως προς τα κατω κινουμενου στοιχειωδους νεφους να συμπιεσθουν μεγαλωνοντας την πυκνοτητα του ενω τα ελαφροτερα με διαφορετικη πυκνοτητα στοιχεια μοιραζονται στα ανωτερα στρωματα του νεφους.
Η τοπικη αυξηση του στοιχειωδους νεφους αυξανει επισης την πιεση του νεφους στην ιδια περιοχη χωρις ομως να καταστραφη η πιεση αυτη της πεπιεσμενης υλης, διοτι οι εν μερη δυναμεις βαρυτητας του αεριου (κυριως υδρογονου) εμποδιζουν τις διασπαστικες τασεις της πιεσης.
Για τους λογους αυτους η αυξηση της πιεσης συμβαλλει στην αυξηση της πεπιεσμενης υλης εως οτου δημιουργηθει ενα μεγιστο χρονικο οριο μετα το οποιο αρχιζει η διασπαση του ενιαιου και σπειροειδους σχηματος νεφους, δηλαδη την στιγμη που η μορφη του νεφους σχηματιζει τον χρυσο σπειροειδη κοχλια (14).
Λογω της κοχλιωδους μορφης του στροβιλισμου στην φαση δημιουργιας του συνολικου νεφους, εξελισσεται σε ενα μερος της υλικης μαζας μια μεγαλη φυγοκεντρος δυναμη και δη μεγαλυτερη απο την κεντρομωλο δυναμη των εσωτερικων στοιχειων με αποτελεσμα την απωθηση προς τα εξω κατα σειραν των υλικων μαζων που συγκεντρωθηκαν και μοιραστηκαν στα βηματα του σπειροειδους κοχλια με εξαιρεση των μαζων του αρχικου στοιχειωδους νεφους.
Οι περιοδικοτητες μεταφερουν και εκτινασουν χιλιαδες και με γιγαντιαιες διαστασεις συγκεντρωμενα νεφη απο υδρογονο και σκονη με μεγαλη πυκνοτητα, απελευθερωνουν γιγαντιαιες δυναμεις και γεννουν στο εσωτερικο τους νεα αστερια και νεα μοριακα νεφη.
Οι κεντρικες περιοχες των μοριακων νεφων, που οδηγουν στην γενεση των αστερων, ποτε δεν βρισκονται σε ακινησια, αλλα περιστρεφονται παρα πολυ σιγα, περιπου μια φορα ανα εκατομμυριο χρονια. Με τον τροπο αυτο λαμβανει το συστημα μια σημαντικη στροφοδίνη. Για να διατηρηθη η στροφοδίνη αυτη, οφειλει ο πυρηνας ενος μοριακου νεφελωματος κατα την συγκρουση να στρεφεται παντοτε γρηγορότερα, ωστε να μην πεση ολη η μαζα απ’ ευθειας πανω στο δημιουργουμενο αστερι, αλλα να συγκεντρωθη η υλη κατα το μεγαλυτερο μερος σε ενα δισκο που περιφερεται και συνοδευει το αστερι.
Αυτος ο δισκος αποτελουμενος απο αερια και ομιχλες σκονης, ειναι το περιβαλλον απο το οποιο δημιουργουνται οι πλανητες.
Η κοσμικη υλη, η οποια ειναι διασπαρμενη μεταξυ των αστερων, εχει μαζα ιση περιπου με την μαζα ολων των αστερων και αποτελειται απο μορια υδρογονου που βρισκονται στην πλεον σταθερη κατασταση.
Τα μορια αυτα δεν εκπεμπουν ορατη ακτινοβολια, διοτι η θερμοκρασια τους εις το δαστημα διεσπαρμενου υδρογονου βρισκεται περιπου στους 125 βαθμους Κελβιν.
(Το κέλβιν (σύμβολο: Κ) είναι μονάδα μέτρησης της θερμοκρασίας στο Διεθνές Σύστημα Μονάδων (S.I.). Η αναφορά σε θερμοκρασίες στην κλίμακα Κέλβιν γίνεται όταν μια ένδειξη θερμοκρασίας συνοδεύεται με το σύμβολο «Κ», π.χ. θερμοκρασία 300 K (27 °C).
Θερμόμετρο με ενδείξεις σε Κελσίου (αριστερά) και Κέλβιν (δεξιά).
Το κέλβιν φέρεται κατά την ομώνυμη κλίμακα θερμοκρασίας όπου το απόλυτο μηδέν (-273,15 °C βαθμοί Κελσίου) αντιστοιχεί στο 0 Κ. Η θερμοκρασία 0 Κ είναι η χαμηλότερη δυνατή θερμοκρασία και λέγεται απόλυτο μηδέν. Η κλίμακα επινοήθηκε από τον Ουίλιαμ Τόμσον (William Thomson), πρώτο βαρόνο του Κέλβιν.
- Η κλίμακα Κέλβιν δεν έχει αρνητικές τιμές.
- Το κέλβιν είναι η βασική μονάδα μέτρησης θερμοκρασιών σε προβλήματα που έχουν σχέση με τη θερμοδυναμική, τη ρευστομηχανική κ.ά.
- Διαφορά θερμοκρασίας κατά 1Κ ισοδυναμεί με διαφορά θερμοκρασίας ενός βαθμού Κελσίου.
- Η κλίμακα Κέλβιν μετράει την λεγόμενη απόλυτη θερμοκρασία. Η διαφορά της με την κλίμακα Κελσίου είναι 273,15 βαθμοί, δηλαδή
- Η σχέση που συνδέει την κλίμακα Φαρενάιτ και την κλίμακα Κέλβιν είναι η εξής: )
Το υδρογονο ως το κυριο δομικο υλικο των αστροφυσικων υποδομων του συμπαντος εχει εναν συντελεστην διαστολης που υπο σταθερη πιεση ειναι ανεξαρτητος της θερμοκρασιας και ισος με 1/273 = 0,003660 βαθμους Κελσιου στην πλην 1.
Πανω απο την κρισιμη θερμοκρασια του υδρογονου (-240 βαθμους Κελσιου) το υδρογονο βρισκεται παντοτε σε αερια κατασταση υπο οσοδηποτε μεγαλη πιεση. Στην κρισιμη θερμοκρασια του μπορει το υδρογονο να υγροποιηθη στην κρισιμη του πιεση των 13 αt και κρισιμη πυκνοτητα των 0,03 γραμμαριων ανα κυβικο εκατοστο.
Η πλεον πιθανη κατασταση του υδρογονου στο συμπαν ειναι εκεινη, κατα την οποια επικρατει η μεγαλυτερη δυνατη εντροπια στις κινησεις των μοριων του. Το Η2-Μοριο αποτελειται απο δυο πρωτονια και δυο ηλεκτρονια που ειναι ενωμενα.
Η χημικη ενωση μεταξυ των ατομων, δεν μπορει να εξηγηθη με την κλασικη μεθοδο διοτι προκειται για ενα κβαντοφυσικο φαινομενο.
Εαν θεωρησουμε το στοιχειο υδρογονο ως ενα μη σχετικο προβλημα Coulomb, δηλαδη αν θεωρησουμε το πρωτονιο του υδρογονου με την μαζα mp και το ηλεκτρονιο με την μαζα me, τοτε επιδρα μεταξυ πρωτονιου και ηλεκτρονιου η δυναμη Coulomb
V( r ) =-(eo στην 2 x 1/4π.εο.r) = -γ/r
οπου ειναι
eo = 1,60219 x 10 στην πλην 19 οC
mp = 1,67261 x 10 στην πλην 27 kg
me = 9,10956 x 10 στην πλην 31 kg
εο = 8,85419 x 10 στην πλην 12 οC/Vm
π = 3,141592655358979323846264….
Το ως ανω προβλημα των δυο κβαντοτεμαχιδιων μπορει να μετατραπη σε προβλημα ενος κβαντοτεμαχιδιου στο κεντρο του πεδιου.
Στην περιπτωση αυτη ισχυει
m = me(1 + me/mp) στην πλην 1 = me
mp/me = 1836,11
Παραμελουνται στην διαδικασια αυτη των ατομων υδρογονου:
* τα φαινομενα της σχετικοτητας
* το Σπιν (ορμη περιστροφης του πρωτονιου και νετρονιου)
* η υποδομη του ατομικου πυρηνα και
* η αλληλοεπιδραση με το κβαντισμενο ηλεκτρομαγνητικο πεδιο
Οπως ειναι γνωστο η μαζα του ατομου υδρογονου συγκεντρωνεται σχεδον αποκλειστικα στον ατομικο πυρηνα διοτι η μαζα του ηλεκτρονιου σε συγκριση με την μαζα του πρωτονιου ειναι πολυ μικροτερη.
Για την κινση του ηλεκτρονιου εντος της διαφορας δυναμικου του 1 V απαιτειται μια ενεργεια του μεγεθους 1 V του ηλεκτρονιου (1eV).
Ειναι γνωστο οτι η μαζα του ατομου του υδρογονου ειναι σχεδον ολοκληρη συγκεντρωμενη στον ατομικο πυρηνα, διοτι η μαζα του ηλεκτρονιου (me = 9,109956 x 10 sthn plhn 31 kg) ειναι σε σχεση με την μαζα του πυρηνα (mp = 1,67261 x 10 sthn plhn 27 kg) πολυ μικρη.
Η μαζα του πυρηνα του υδρογονου, μετρηθεισα στην φυσικη κλιμακα των ατομικων μαζων και ο μαζικος αριθμος, δηλαδη ο ακεραιος αριθμος προς τον οποιον προσεγγιζει η ατομικη μαζα για το υδρογονο και τα ισοτοπα του, εχει ως εξης:
1,008145 amu, 1-2,
014741 amu, 2 και 3,
016997 amu (1 amu =1,66 x 10 στην πλην 24 γραμμαρια = 1492 x 10 στην πλην 6 erg = 931 MeV).
Μια μοναδα ατομικης μαζας amu ισοδυναμει με ενεργεια ιση με 931 MeV.
O αμερικανος νομπελιστας της Φυσικης Luis W. Alvarez εγινε μαρτυρας μιας Myon-καταλυτικης «κρυας ατομικης συμπηξης» οπως την προγραμματισε το 1948 ο Sacharow.
Aυτη υπηρξε μια συμπηξη πρωτονιου-θεοδωριου οχι εντος θερμου πλασματος αλλα εντος υγροποιημενου υδρογονου υπο χαμηλη θερμοκρασια.
Το Myon ειναι ενα ηλεκτρονιο της οικογενειας 2 της υλης με μια μαζα των 10 MeV.
Το αρνητικα φορτωμενο ηλεκτρονιο υπο την δυναμη ελξης της θετικης φορτωσης του πρωτονιου του ιδιου μεγεθους, δηλαδη του πυρηνα του υδρογονου, αναγκασηκε σε μια περιστροφικη κινηση γυρω απο τον πυρηνα δια της δυναμης Coulomb οπως προβλεπει το μοντελο Bohr.
H δυναμη Coulomb αντιστοιχει στην κεντρομωλο δυναμη η οποια επιδρα προς το κεντρο της τροχιας του ηλεκτρονιου.
Με τοποθετηση της δυναμης αυτης ισης με εκεινη που προκυπτει απο τον νομο Coulomb που ομοιαζει με τον νομο κινησης του Νευτωνα, οχι ομως εκεινου που περγραφει την ελξη μεταξυ φορτωσεων βαρυτητας αλλα μεταξυ ηλεκτρικων φορτωσεων, τοτε για την περιπτωση αυτη γινεται το προϊον της φορτωσης ισο με το τετραγωνο της στοιχειωδους φορτωσης, δηλαδη αυτης που περιγραφεται με το ηλεκτρονιο.
Η ακτινα της τροχιας ειναι αντιστροφως αναλογη με την μαζα του περιστρεφομενου κβαντοτεμαχιδιου.
Το ιδιο ισχυει και για το Myon.
Σε συγκριση με το ηλεκτρονιο, το Myon εχει 207 φορες μεγαλυτερη μαζα και γι' αυτο η τροχια περιστροφης του γυρω από τον πυρηνα ειναι πολυ κοντα προς αυτον.
Μια μεγαλυτερη μαζα του ατομικου πυρηνα, οπως στην περιπτωση των ισοτοπων του υδρογονου στενευει ακομη περισσοτερο την ακτινα της περιστροφικης τροχιας γυρω απο τον πυρηνα.
Η εντροπια του υδρογονου αυξανεται στην κατασταση μεγαλυτερης αταξιας των κινησεων των μοριων του.
Συνεπως ολα τα φαινομενα στο συμπαν εξελισσονται κατα τετοιο τροπο, ωστε η εντροπια να βαινη αυξανομενη, που σημαινει οτι αυτη δεν ειναι αντιστρεπτικη.
Οι εις συμπαν λανβανουσες χωρα μεταβολες οδηγουν σταθερα στην υποβαθμιση της ενεργειας, δηλαδη προς την περισσοτερο πιθανη κατασταση.
Η μεταπτωση του ατομου του υδρογονου απο μια κανονικη κατασταση σε μια αλλη συνοδευεται με αποβολη ενεργειας υπο μορφη ηλεκτρομαγνητικης ακτινοβολιας η οποια οπως υπολογιζεται πρεπει να εχη μηκος κυματος λ = 21, 204 εκατοστα.
Το ατομο του υδρογονου απορροφα εκεινες μονο τις ακτινοβολιες που μπορει το ιδιο να εκπεμψη.
Το υδρογονο εκπεμπει πεντε σειρες ακτινοβολιων απο τις οποιες οι τρεις ειναι υπερυθρες, μια υπεριωδης και μια ορατη.
Το ηλεκτρονιο του ατομου του υδρογονου εκπεμπει ηλεκτρομαγνητικη ακτινοβολια, μονο οταν αυτο μεταπηδα απο μια κβαντικη τροχια μεγαλυτερης ενεργειας σε αλλη κβαντικη τροχια μικροτερης ενεργειας.
Εις το ατομο του υδρογονου η ολικη ενεργεια του ηλεκτρονιου επι της κβαντικης τροχιας ειναι σταθερη και ιση με -13,53 eV.
Κατα την περιφορα του ηλεκτρονιου γυρω απο τον ατομικο πυρηνα του υδρογονου η κινητικη ενεργεια του ηλεκτρονιου ισουται με το ημισυ της δυναμικης του ενεργειας.
Η αποβολη ενεργειας του ατομου υδρογονου υπο μορφη ηλεκτρομαγνητικης ενεργειας (λ =21,104 εκατοστα) χρησιμοποιείται σημερα για την ερευνα της δομης του Γαλαξια μας.
Φαινεται οτι στον Γαλαξια μας το υδρογονο ειναι συγκεντρωμενο στο εσωτερικο των επιμηκη βραχιονων αυτου, οι οποιοι περιελισσονται γυρω απο το γαλαξιακο κεντρο.
Ακομη και τα εξωγαλαξιακα νεφελοειδη εκπεμπουν ραδιοκυματα μηκους 21,104 εκατοστα.
Η τροχιακη στροφοδίνη του ηλεκτρονιου γυρω απο τον πυρηνα του ατομου του υδρογονου ειναι ενα κβαντωμενο μεγεθος και το ηλεκτρονιο μπορει να περιφερεται μονο σε εκεινες τις τροχιες στις οποιες η τροχιακη στροφοδίνη του ειναι ακεραιο πολλαπλασιο του h/2π (h = σταθερα του Planck).
O Planck βασιζομενος στην δευτερη θερμοδυναμικη αρχη, διατυπωσε την περιφημη σταθερα του h = 4,69 x 10 στην 10, η οποια στηριζεται στην ελαχιστη ποσοτητα ενεργειας που εκπεμπει ενα κβαντοτεμαχιδιο.
Ετσι ανοιξε και ο δρομος για την κβαντομηχανικη.
Ο Planck διατυπωσε το φασμα της ακτινοβολιας των κβαντοτεμαχιδιων δια της εξης σχεσης:
Es = h x c x 2/(λ x h1/K x λ-1) = 6,54 x 10στην πλην 27
Εδω σημαινουν:
Es = Ενεργεια της ακτινοβολιας μηκους κυματος λ
Τ = Θερμοκρασια του ακτινοβολουντος σωματος
h = Σταθερα του Planck
h1 = Σταθερα του Boltmann
K = 2πλ = Αριθμος του κυματος
λ = Μηκος του κυματος
Στο παρελθον, επιστημονες οπως ο Niels Bohr, ηταν της γνωμης οτι τα ηλεκτρονια εντος των ατομων κινουνταν σε διαφορετικες κυκλικες τροχιες γυρω απο τους ατομικους πυρηνες και χαρακτηριζαν την κινηση αυτη με τον κβαντικο αριθμο n.
Αλλοι επιστημονες, οπως o Sommerfeld, θεωρουσαν οτι η τροχια των ηλεκτρονιων γυρω απο τον ατομικο πυρηνα ηταν ελλειπτικη και χαρακτηριζαν αυτη με τον παραπλευρο κβαντικο αριθμο l που παιρνει τιμες μεταξυ 0 και n-1. Αναλογο με την τιμη αυτη του παραπλευρου κβαντικου αριθμου οι χημικοι μιλουν για:
s-ηλεκτρονια (l = 0).
p-ηλεκτρονια (l =1),
d-ηλεκτρονια (l=2) και
f-ηλεκτρονια (l=3).
Τα «Orbitale» με s-ηλεκτρονια εχουν σφαιρικη συμμετρια. Η κατασταση περιπλεκεται με αυξανοντες παραπλευρους κβαντικους αριθμους. Τα «Orbitale» με p-ηλεκτρονια εχουν σχημα χεριου. Στα «Orbitale» με d-ηλεκτρονια και f-ηλεκτρονια η σχηματικη γεωμετρια γινεται πολυπλοκη.
Αξιοσημείωτο εδω ειναι οτι με αυξανοντα παραπλευρο κβαντικο αριθμο η πιθανοτητα παραμονης ενος ηλεκτρονιου πλησιον του ατομικου πυρηνα μειωνεται.
Ενα s-ηλεκτρονιο διερχεται συχνοτερα πλησιον απο τον ατομικο πυρηνα που σημαινει οτι αυτο υποκειται σε απ’ ευθειας σχετιστικες επιδρασεις λογω των συναιρεσεων μαζων-ταχυτητων.
Ετσι μειωνεται η μεση αποσταση απο τον ατομικο πυρηνα με αποτελεσμα να αυξανεται η αλληλοεπιδραση της ηλεκτροστατιστικης ελξεως και να μειωνεται η σταθμη ενεργειας των ηλεκτρονιων που καθιστουν δυσκολη την απομακρυνση αυτων απο τα ατομα υλης.
Η συμπεριφορα των d- και f-ηλεκτρονιων ειναι ακρως αντιστροφη απο αυτην των s-ηλεκτρονιων.
Αυτα δεν υποκεινται της απευθειας επιρροης των σχετιστικων επιδρασεων λογω των συναιρεσεων μαζων-ταχυτητων επειδη βρισκονται αποκλειστικα στις περιθωριακες περιοχες των ατομων και σπανια πλησιαζουν τον ατομικο πυρηνα.
Αυτος ειναι ο κυριος λογος που αυτα μονο εμμεσα υποπιπτουν στις επιρροες των σχετιστικων επιδρασεων λογω των συναιρεσεων μαζων ταχυτητων.
Ετσι αυξανεται η σταθμη ενεργειας τους που σημαινει οτι μπορουν να απομακρυνθουν ευκολωτερα απο τα ατομα της υλης. Στα p-ηλεκτρονια εξισορροπουνται οι αμεσες και εμμεσες επιρροες των σχετιστικων επιδρασεων.
Οι φυσικες ιδιοτητες των διαφορων μορφων της υλης εξαρτωνται απο τα ετσι ονομασθεντα ηλεκτρονια σθενους (Valenzelektronen).
Αυτα βρισκονται στις περιθωριακες περιοχες των ατομων. Με κβαντομηχανικους υπολογισμους (8) αποδειχθηκε οτι ακομη και συντομες παραμονες πλησιον των ατομικων πυρηνων αρκουν για να προκυψουν επιρροες των σχετιστικων επιδρασεων λογω των συναιρεσεων μαζων-ταχυτητων κατα τις οποιες αποκτουν τα ηλεκτρονια γυρω απο τους ατομικους πυρηνες ταχυτητες φωτος.
Ετσι αυτα γινονται ποιο βαρυα με αποτελεσμα να μειωθη η μεση αποσταση απο τους ατομικους πυρηνες.
Τα εσωτερικα ηλεκτρονια των ατομων που υποκεινται αμεσα τις επιρροες των σχετιστικων επιδρασεων μεταβιβαζουν τα αποτελεσματα στα περιθωριακα ηλεκτρονια.
Κατα την θεωρια της «απροσδιοριστιας» του Heisenberg δεν μπορει να προσδιορισθη με ακριβεια ο τοπος παραμονης και η ορμη ενος ηλεκτρονιου.
Η κινηση αυτου καθωριζεται με την βοηθεια μιας κβαντομηχανικης κυματικης εξισωσης, που αδυνατει ομως να δωση με ακριβεια τις συντεταγμενες του τοπου παραμονης του ηλεκτρονιου σε μια δεδομενη στιγμη.
Το τετραγωνο της εξισωσης δινει την πιθανοτητα παραμονης που μπορει σε μια δεδομενη στιγμη να εχη ενα ηλεκτρονιο.
Αυτος ειναι ο λογος που οι τροχιες των ηλεκτρονιων αντικατασταθηκαν απο τα ετσι ονιμασθεντα «Orbitale».
Αυτα μας δινουν τις περιοχες του ατομου που μπορει να βρισκεται με πιθανοτητες 50 εως 99 % ενα ηλεκτρονιο.
Κατα μια νεα θεωρια αντιδρουν ορισμενες υλες κατω απο ελεγχομενες προϋποθεσεις με ατομικο υδρογονο και προκυπτει κατα την αντιδραση αυτη με απελευθερωση ενεργειας ενα πλασμα το οποιο εκπεμπει ακτινες υπεριωδους φωτος (μαυρο φως).
Η σχετικη υπολειπομενη ενεργεια παραγεται με μια μεχρι σημερα αγνωστη και απο την θεωρητικη φυσικη μη αναμενομενη κατασταση του ατομου του υδρογονου, στο οποιο το περιστρεφομενο γυρω απο τον θετικα φορτισμενο πυρηνα αρνητικα φορτισμενο ηλεκτρονιο μετακινειται σε μια χαμηλωτερη τροχια.
Κατα την μεταβαση αυτη του ηλεκτρονιου εκπεμπει το ατομο υδρογονου ενα ποσο ενεργειας που μπορει να χρησιμοποιηθη.
Ως υπολοιπο παραμενει ενα ασυνηθες μικρο ατομο υδρογονου που ονομασθηκε «Hydrino».
Το ολο μυστικο της ως ανω διαδικασιας κρυβεται στην περιεργη και ετσι ονομασθεια «κρυα ατομικη συντηξη» η οποια το ετος 1989 περιγραφθηκε απο τους χημικους Stanley Pons και Martin Fleischmann.
Αναλογα σε ποια θεση πεφτει το δραστηριοποιημενο ηλεκτρονιο απελευθερωνονται οι αντιστοιχες ενεργειακες διαφορες, απο τις οποιες προκυπτουν οι φασματικες σειρες στο ενεργειακο φασμα του υδρογονου.
Οι σειρες αυτες χαρακτηριζονται με ολικους αριθμους αρχης γενομενης στο ενδοτερο εσωτερικο με την Σειρα-Lyman (n = 1). Πεφτει το ηλεκτρονιο απο την πρωτη στην δευτερη γαβαθα, διεγειρει το ατομο του υδρογονου ακτινες υπεριωδους φωτος μηκους κυματος 122 νανομετρων.
Κατα την διαδικασια αυτη δημιουργείται ενα φασμα της Lyman-Αλφα-Γραμμης του ατομου του υδρογονου που ειναι πολυ σπουδαια για τις αστρονομικες παρατηρησεις.
Η διαβαση απο «3» προς «1» ειναι η γαβαθα Lyman-Βητα και εκπεμπει ενα μικρωτερο μηκος κυματος (102 νμ), που σημαινει, οτι ειναι ενεργειακα εντονωτερο ευρυσκομενο επισης στο υπεριωδες περιβαλλον οπως ολες οι διαβασεις Lyman των οποιων το μηκος κυματος με n βρισκεται πολυ πλησιων των 91 νανομετρων.
Η επομενη σειρα, κατα την οποια το ηλεκτρονιο εκαστοτε στην δευτεη γαβαθα καταληγει, ειναι η Σειρα-Balmer που βρισκεται κατα το μεγαλυτερο της μερος στο ορατο φασμα του φωτος οπου μεταξυ αλλων η πρωτη Γραμμη του ατομου υδρογονου παιζει μεγαλο ρολο στην αστρονομια διοτι ενα μεγαλο μερος της ακτινοβολιας του γαλακτικου νεφους φωτιζει με το ισχυρο κοκκινο χρωματικο φασμα.
Επισης πολλα ηλιακα φαινομενα εμφανιζονται σε μηκος κυματος 656,28 νανομετρων. Με την Σειρα των Γραμμων του ατομου υδρογονου που επεκτεινεται οι σειρες αυτες ονομασθηκαν με τα ονοματα αυτων που τις εντοπισαν (16).
Το πεδιο αγωνος (12) οπως ηδη τονισθηκε παιζεται στην αλληλοεπιδραση της ταση της βαρυτητας να ελκη αντικειμενα και στην ταση της εντροπιας να επιδρα αντιθετα.
Η κατασταση αυτη ειναι χαρακτηριστικη στον ηλιο μας, ο οποιος εκπεμπει προς την Γη δια του ηλεκτρομαγνητικου φασματος τις τεραστιες ενεργειακες ποσοτητες των 3,2 x 10 στην 14 TWa με μια πυκνοτητα ισχυος των 62.600 kW ανα τετραγωνικο μετρο που ανταποκρινεται σε μια θερμοτητα της ηλιακης επιφανειας των 5.487 βαθμων Κελσιου.
Με καταλληλες εγκαταστασεις στην επιφανεια της Γης μπορει η θερμοκρασια αυτη να δημιουργηθη.
Η δυσκολια κρυβεται στην μικροτερη πυκνοτητα ισχυος του μεγεθους περιπου 1 kW ανα τετραγωνικο μετρο της ηλιακης ακτινοβολιας που φθανει στην επιφανεια της Γης.
Οι λογοι ειναι διοτι η ηλιακη ακτινοβολια φθανει στην Γη κατω απο μια μικρη χωρικη γωνια και αραιωμενη (7 x 10 στην πλην 5 Steradians). Περιπου 178.000 TWa μικροκυματων της ηλιακης ακτινοβολιας αντανακλωνται στα υψηλα στρωματα της γηινης ατμοσφαιρας.
Η γηινη επιφανεια αντανακλα υπο μορφη ακτινοβολιας μακρεων κυματων περιπου 68.000 ΤWa.
H εξατμιση και η ανοδος του υδατος των ωκεανων απαιτουν περιπου 40.000 TWa.
Η ενεργεια ακτινοβουλιας που ζεσταινει τον αερα και κινει τους ανεμους και τα θαλασσια κυματα ειναι σχετικα πολυ μικρη. Με την φωτοσυνθεση προσλαμβανει η βιομαζα περιπου 50 TWa με την βοηθεια της χλωροφυλης και την μεταβαλλει σε χημικη ενεργεια υπο την μορφη των κοιτασματων υδρογονανθρακων.
Με τον τροπο αυτο εντος 700 εκατομμυριων χρονων δημιουργηθηκαν ολα τα γνωστα και ακομη αγνωστα κοιτασματα υδρογονανθρακων.
Ποτέ σε ολη την ανθρωπινη ιστορια δεν αυξηθηκε ο παγκοσμιος ανθρωπινος πληθυσμος τοσο γρηγορα οπως τα τελευταια 200 χρονια. Απο τους σημερα 7 δισεκατομμυρια ανθρωπους που ζουν, του 2050 μ.Χ. θα προκυψουν 9,80 δισεκατομμυρια ανθρωποι και το 2100 μ.Χ. 11,25 δισεκατομμυρια ανθρωποι. Οι περισσοτεροι απ’ αυτους (σε εκατομμυρια) θα ζουν στην Ασια, Αφρικη και Λατινικη Αμερικη (19, 20, 21Έτη). Αφρικη, Ασια, Ευρωπη, Αυστρ., Ν. Αμερικη, Β. Αμερικη, Συνολο:
2050 1646,0 5300,0 1116,0 40,0 910,0 730,0 9742,0
2100 1759,3 6527,8 1173,8 49,0 949,9 790.2 11250,0
Ειναι ο γηινος χωρος αρκετος για την συντηρηση στο μελλον και για τις ενεργειακες αναγκες τοσο πολλων ανθρωπων;
Η γηινη επιφανεια εχει ως γνωστο το μεγεθος των 510 εκατομμυριων τετραγωνικων χιλιομετρων.
Απο το μεγεθος αυτο το 30% περιπου ειναι στεριά ενω το 70 % καλυπτεται απο την θαλασσα. Η στεριά συνεπως εχει μια εκταση περιπου 150 εκατομμυρια χιλιομετρα.
Εαν αφαιρεθουν οι περιοχες των γηινων πολων υπολειπονται 135 εκατομμυρια τετραγωνικα χιλιομετρα.
Απο αυτα περιπου το 1/10 δηλαδη 13,5 εκατομμυρια τετραγωνικα χιλιομετρα καλλεργειται.
Υπολογιστικα για την τροφη και ντυσιμο κ.α. μπορει να ζησουν ανα τετραγωνικο χιλιομετρο 800 ανθρωποι.
Συνολικα καταναλωνει ο παγκοσμιος πληθυσμος κατα μεσο ορο ημερησιως 2420 kcal τροφη ανα κεφαλη.
Οι συνολικες ποσοτητες τροφης ημερησιως που πρεπει να παραχθουν υπολογιζονται ως εξης:
Ετος Ποσοτητα τροφης Δισεκατομμυρια χιλιοθερμιδες Ημερησιως.
2014 16,94
2050 23,58
2100 27,22
Θεωρητικα μπορουν απο την γεωργια που ασκειται σε 13,50 τετραγωνικα χιλιομετρα της γηινης επιφανειας να ζησουν περιπου 11 δισεκατομμυρια ανθρωποι του ετους 2100 μ.Χ.
Η επεκταση της καλλειεργησιμης γηινης επιφανειας, η καλλίτερη εκμεταλλευση των θαλασσων, η υδροπονια σε μεγαλο βαθμο και συνθετικα προϊοντα διατροφης μπορουν να συνεργεισουν αποφασιστικα.
Η γηινη τροποσφαιρα περιεχει τοση θερμοτητα και οξυγονο που ειναι αναγκαια για την υπαρξη της ανθρωπινης ζωης.
Απο την γηινη επιφανεια εως την εξωτερικη επιφανεια της τροποσφαιρας στην περιοχη του ισημερινου εχει η τροποσφαιρα ενα παχος περιπου 16 χιλιομετρα ενω στις ηπιωτερες περιοχες οπου ζουν οι περισσοτεροι ανθρωποι το παχος της τροποσφαιρας δεν υπερβαινει τα 11 χιλιομετρα.
Στην στενη αυτη λωριδα της τροποσφαιρας υπαρχει το 80 % της μαζας της γηινης ατμοσφαιρας (8 εκατομμυρια τοννοι αερος ανα τετραγωνικο χιλιομετρο της γηινης επιφανειας ή συνολικα 4.080 εκατομμυρια τοννοι αερος) ως και το συνολο του νερου της υδροσφαιρας των 1,33 δισεκατομμυριων κυβικων χιλιομετρων.
Απο το νερο αυτο το 97 %, δηλαδη 1,29 δισεκατομμυρια κυβικα χιλιομετρα ειναι θαλασσιο νερο και μονο το 3%, 39,99 εκατομμυρια κυβικα χιλιομετρα γλυκο νερο.
Απο τα 39,99 εκατομμυρια κυβικα χιλιομετρα γλυκο νερο της υδροσφαιρας, περιπου 1,44 εκατομμυρια κυβικα χιλιομετρα βρισκονται στις λιμνες, ποταμους και σε αλλες υδατινες περιοχες και 40.000 κυβικα χιλιομετρα υπο μορφη νεφων και ομιχλης στην ατμοσφαιρα.
Η υπολοιπη ποσοτητα των 38,15 εκατομμυριων κυβικων χιλιομετρων υπαρχει ως μαζες παγων στην Ανταρκτικη (36 εκατομμυρια κυβικα χιλιομετρα) και στην Γριλανδία (2,5 εκατομμυρια κυβικα χιλιομετρα).
Οτι καθημερινά κανουν η φυση και ο ανθρωπος δεν ειναι τιποτε αλλο απο μια αδιακοπη μεταβολη του προϊοντος ενεργεια. Το προϊον αυτο δεν ειναι τιποτε περισσοτερο και τιποτα λιγότερο απο εργασιακη περιουσια και παριστανει το κεφαλαιο της φυσης.
Χωρις ενεργεια δεν θα λειτουργουσε καμμια φυσικη διαδικασια και η ζωη θα ηταν ανυπαρκτος.
Στις διαδικασιες της Φυσικης ουτε ενεργεια γεννιέται αλλα και ουτε καταστρεφεται αλλα αυτη μεταβαλλεται απο μια μορφη στην αλλη.
Οτι λαμβανει χωρα στην ζωσα και μη ζωσα φυση βασιζεται στις διαδικασιες χωρις τελος μεταβολης της ενεργειας.
Η ενεργεια ειναι το γινομενο μεταξυ της ισχυος και του χρονου.
Αντι της ενεργειακης μοναδας kwh χρησιμοποιείται εδω η μοναδα TWa. Επειδη ο ενας χρονος αποτελειται απο 8766 ωρες, υφισταται μεταξυ kwh και TWa η σχεση (20):
1 TWa = 10 στην 12 W x 8766 h = 8,7 x 10 στην 15 Wh = 8,7 x 10 στην 12 kwh
Mεταξυ της μοναδας TWa και της ενεργειακης μοναδας ανθρακιτου (SKE) ισχυει:
1 TWa = 1,1 εκατομμυρια τοννοι SKE
Οι ανθρωποι του πλανητη Γη ειναι παντου περικυκλωμενοι απο ενεργεια και κολυμπουν κυριολεκτικα μεσα στο προϊον αυτο ως ενα μη ξεχωρισμενο περιεχομενο ενος χωρις τελος μεγαλου κοσμικου ωκεανου.
Αιολικη- και υδατοενεργεια βρισκονται σχεδον χωρις ορια σε διαθεσιμοτητα.
Το φασμα επεκτεινεται δια της μη συμβατικης χρησιμοποιησης του νερου και του υδρογονου πανω απο την υψηλη- και χαμηλη ενεργειακα πυρηνικη συντηξη εως την ενεργεια του κενου χωρου και την χωρικη ενεργεια. Το υδρογονο ρεει ως κυριο προϊον και χωρις καμμια διακοπη απο τα βαθη του χωροχρονου για την γεννεση νεων αστερων και Γαλαξιων με ταυτοχρονο ξυλωμα και απομακρυνση των παλαιων δομικων υλικων.
Μεταξυ των μοριων υδρογονου των αεριων νεφελωματων του συμπαντος επιδρουν παντα ελξεις που ειναι τοσο μεγαλυτερες οσο μικροτερες ειναι οι αποστασεις των μοριων, δηλαδη οσο μεγαλυτερη ειναι η πυκνοτητα του υδρογονου.
Ο συντελεστης διαστολης των μοριων υδρογονου, οπως και καθε αεριου υπο σταθεραν πιεση ειναι ανεξαρτητος απο την θερμοκρασια και ισος με 1/273 ή 0,003660 βαθμοι Κελβιν στην πλην 1. Πανω απο την κρίσιμη θερμοκρασια (-240 βαθμοι Κελσιου) το υδρογονο βρισκεται παντοτε σε αερια κατασταση και ανεξαρτητο απο το μεγεθος της πιεσης.
Στην κρίσιμη θερμοκρασια υγροποιειται το υδρογονου υπο την πιεση των 13 at και της κρίσιμης πυκνοτητας των 0,03 γραμμαριων ανα κυβικο εκατοστο.
Η πιο πιθανη κατασταση του υδρογονου στο συμπαν ειναι αυτη κατα την οποια στην κινηση των μοριων του επικρατει η μεγαλυτερη δυνατη αταξια (εντροπια).
Η εντροπια μεγαλωνει στην κατασταση της μεγαλυτερης αταξιας κατα τις κινησεις των μοριων υδρογονου.
Για τον λογον αυτον ολα τα φαινομενα στο συμπαν εξελίσσονται κατα τετοιο τροπο ωστε η εντροπια συνεχως να αυξανεται, δηλαδη χωρις να ειναι αυτη αναστρεψιμη.
Ολες οι μεταβολες στο συμπαν οδηγουν σταθερα στην υποβαθμιση της ενεργειας δηλαδη στην περισσοτερο πιθανη κατασταση.
Κατα τις πυρηνικες αντιδρασεις στα αστερια με την τηξη ενος νουκλεονιου (πρωτενιου+νετρονιου) δημιουργειται ενας πυρηνας θεοδωριου (ισοτοπο του υδρογονου) και ελευθερωνεται ενα ποζιτρονιο και ενα νετρίνο (12, 22).
(Το νετρίνο είναι ένα αφόρτιστο και πολύ ελαφρύ σωματίδιο, του οποίου η ύπαρξη προτάθηκε από τον αυστριακό φυσικό Βόλφγκανγκ Πάουλι, ώστε να ισχύει η αρχή διατήρησης της ορμής και της ενέργειας στην ραδιενεργή εκπομπή ηλεκτρονίων από τον ατομικό πυρήνα, τη λεγόμενη β διάσπαση.)
Το νετρινο κινουμενο στον χωρο, τρακαρει και καταστρεφει ενα ηλεκτρονιο και απελευθερωνει ακτινοβολια γ. Το ισοτοπο θεοδωριο του υδρογονου τηκει με υδρογονο και σχηματιζει ενα ισοτοπο Ηe-3 με αποτελεσμα την απελευθερωση της ακτινοβουλιας γ.
Απο την τηξη δυο πυρηνων He-3 προκυπτει ενας πυρηνας He και δυο πρωτονια με αποτελεσμα να ζυγιζουν δυο πυρηνες υδρογονου και ενας πυρηνας He-4 7/10 απο το 1% λιγότερο απ’ οτι οι αρχικοί πυρηνες.
Η διαφορα των μαζων μεταβληθηκε σε ενεργεια. Ο ηλιος του ηλιακου μας συστηματος παραγει απο την ως ανω διαδικασια πρωτονιου-νετρονιου 98% της ενεργειας του. Κατα τον τροπο αυτο μεταβαλει ο ηλιος του ηλιακου μας συστηματος καθε δευτερολεπτο 675 εκατομμυρια τοννους υδρογονου σε He και 4 εκατομμυρια τοννους υδρογονου σε ενεργεια (12).
Απο την αρχη της βιομηχανοποιησης, δηλαδη απο το 1880 μ.Χ. ελαβαν χωρα και θα λαβουν χωρα οι εξης μεταβολες ενεργειας σε δισεκατομμυρια τονους
SKE:
Ετος Ανθραξ Πετρελαιο Φυσικο Αεριο Ουρανιο Συνολο
1880 0,8 0,2 – – 1,0
1900 0,8 0,3 – – 1,1
1920 1,4 0,6 – – 2,0
1940 1,5 0,7 0,8 – 3,0
1960 1,7 1,0 1,7 0,2 4,2
1980 2,0 4,0 2,2 1,0 9,2
2000 3,8 4,0 3,0 1,5 14,3
2020 4,2 5,3 7,5 1,8 18,8
2050 6,2 8,0 9,5 4,5 28,0
Οσο εμφανιζεται το υδρογονο στο συμπαν ανεξαντλητο τοσο ανεξαντλητες εμφανιζονται και οι δυνατοτητες τροφοδοτισης του κοσμου του αυριο με ενεργεια.
Αυτο που χρειαζεται ειναι οι χωρις προβληματα αποθηκευση και μεταφορα του.
Το ισοτοπο του υδρογονου θεοδωριο εντοπιζεται μονο κατα 11,8 % στο βαρυ υδωρ ή στο 0,03 % στην ολικη ποσοτητα του νερου της γηινης υδροσφαιρας.
Σε απολυτους αριθμους από τα 1,33 δισεκατομμυρια κυβικα χιλιομετρα νερου της γηινης υδροσφαιρας, τα περιπου 420.000 κυβικα χιλιομετρα ειναι θεοδωριο (22).
Η ενεργεια που ειναι αποθηκευμενη στην ως ανω ποσοτητα θεοδωριου, υπο την προϋποθεση της σημερινης ετησιας μεταβολης ενεργειας των περιπου 15 δισεκατομμυριων τοννων SKE, θα αρκουσε για τις ενεργειακες αναγκες του παγκοσμιου πληθυσμου για τα επομενα 10 δισεκατομμυρια χρονια (20).
Νεοι υπολογισμοι δειχνουν οτι ηδη ενας ογκος απο 4 κυβικα χιλιομετρα θαλασσιου νερου περιεχει σε ικανοποιητικο βαθμο ποσοτητα οξειδιου του θεοδωριου που με την «κρυα πυρηνικη συντηξη» θα μας εδινε περισσοτερη ενεργεια απ’ οτι ολα μαζι τα γνωστα και αγνωστα γηινα κοιτασματα Υδρογονανθρακων.
Η αρχη κατασκευης του πειραματικου συστηματος του καθηγητου Martin Fleischmann και του Stanley Pons αποτελουνταν απο ενα βαρελι με θερμικη μονωση που λειτουργουσε οπως μια θερμοκανατα που ηταν βυθισμενη σε μια εγκατασταση θερμου νερου.
Απο το βαρελι εβγαιναν δυο ηλεκτροδια, ενα ηλεκτροδιο απο παλλαδιο σχηματος χαρακος και ενα ηλεκτροδιο απο πλατινα.
Μετα την μειξη με μια βασικη ουσια (καυστικο νατριον) που εχει ηλεκτρικη αγωγιμοτητα αρχισε η ηλεκτρολυση του βαρεος υδατος (οξιδιο θεοδωριου). Κατα την διαδικασια αυτη ειχε ως αποτελεσμα την παραγωγη υπο συνθηκες χωρικης θερμοκρασιας He-4 και πλεονασματος θερμοτητας, που σημαινει οτι πρεπει να ελαβεν χωρα τηξη πυρηνων (συντηξη δυο πυρηνων υδρογονου).
Για την τροφοδότηση με ενεργεια του κοσμου του αυριον θα συνεργεισει αποφασιστικα και η τεχνολογια της «θερμοπυρηνικης συντηξης».
Υπαρχουν δυο βασικες πειραματικες αρχες για την τηξη του υδρογονου σε Ηλιον και δη η αρχη των Stellaratoren και της Tokamak (στρεφομενοι θαλαμοι μεσα σε μαγνητικα πηνια), που βρισκονται ακομη μακρυα απο την φαση της εφαρμογης (16).
Βρισκομαστε στην φαση της εφαρμοζομενης ερευνας.
Οι Στελλατορες ειναι πηνια με πολυπλοκη γεωμετρια που παρακαμπτουν τις ασταθειες στο πολυ θερμο πλασμα και κανουν δυνατη μια συνεχη λειτουργια.
Προκειται για γερμανικη εφευρεση που εγινε γνωστη με το ονομα Wendelstein 7-As (στο Garchin πλησιον του Μοναχου).
Την αρχη λειτουργιας Tokamak προτειναν το 1952 ο φυσικος της σοβιετικης ενωσης Andrei Sacharow και ο J. Tamm.
Ενα θερμο πλασμα θερμοκρασιας γυρω στα 100 εκατομμυρια βαθμων Κελσιου μονωνεται εντος ενος μαγνητικου πεδιου και διατηρειται για αρκετο χρονο σταθερο για μια πυρηνικη συντηξη χωρις να ερθη σε επαφη με τα εσωτερικα τοιχώματα του θερμοπυρηνικου αντιδραστηρα.
Βασιζομενο στην αρχη λειτουργιας Tokama κατασκευαζεται στις ημερες μας στα πλαισια ενος σχεδιου της Ε.Ε. που φερει το ονομα ITER (International Thermonuklear Experimental Reaktor) μια γιγαντιεα εγκαταστση Tokamak με δαπανες που υπερβαινουν τα 4,6 δισεκατομμυρια ευρω στο Saint-Pauk-les-Durance της Γαλλιας.
Για τον αντιδραστηρα θερμοπυρηνικης συντηξης απαιτειται ενας χωρος ισος με τον χωρο 60 ποδοσφαιρικων σταδιων.
Ο αντιδραστηρας βασιζεται σε 18 μαγνητικα πηνια εκαστου βαρους 360 τοννων για να επιτυχη τον στοχο θερμοκρασιας των 150 εκατομμυριων βαθμων Κελσιου.
Η παραγωγη πλασματος προβλεπεται να αρχιση απο το 2020 μ.Χ. και τα πρωτα πειραματα με θεοδωριο και τριτιο (ισοτοπα του υδρογονου) απο το 2027 μ.Χ.
Η παραγωγη ηλεκτρικου ρευματος προβλεπεται να αρχιση απο το 2040 μ.Χ.
Απο το ετος 1983 λειτουργει ο πειραματικος σταθμος JET (Joint European Torus) βασει της αρχης Tokamak στο Culham της Μεγαλης Βρεταννιας.
Προκειται για την πιο δαπανηρη εγκατασταση ενεργειακης εξολοθρευσης.
Το ιδιο ισχυει και για την εγκατασταση NSTX-αντιδραστηρα Tokamak στο Princeton των ΗΠΑ που μεχρι σημερα καταβρόχθισε δισεκατομμυρια δολλαρια των ΗΠΑ χωρις θετικα αποτελεσματα.
Μια ενδιαμεση λυση για την τροφοδότηση με ενεργεια του κοσμου του αυριο αποτελουν οι ηλιακες- αιολικες –εγκαταστασεις πυργων που συνδυαζουν την παραγωγη θερμικης ηλιακης ενεργειας, φωτοβολταϊκης ηλεκτρικης ενεργειας και ηλεκτρικης ενεργειας δια ανερχομενων στρωματων αερος εντος των πυργων.
Η θερμικη ηλιακη ενεργεια θα χρησιμοποιηθει με την βοηθεια καταλυτων για την διασπαση του Μεθανιου σε υδρογονο και σε CO2.
Το συνθετικο αυτο αεριο μπορει να μεταφερθη χωρις απωλειες με αγωγους σε μεγαλες αποστασεις (20, 22).
Στις περιοχες των καταναλωτων επισης με την βοηθεια καταλυτων ακολουθει η μεθανοποιηση με παραγωγη θερμικης ενεργειας που μπορει να χρησιμοποιηθη για πολλαπλους ενεργειακους σκοπους.
Τετοιοι πυργοι παραγωγης ενεργειας μπορουν να τοποθετηθουν πρωτα πλησιον των εγκαταστασεων εμπλουτισμου φυσικου αεριου και μετα να μεταφερθη το προϊον διασπασης σε πυργους που θα τοποθετηθουν σε περιοχες των καταναλωτων.
Η παραγωγη ηλεκτρικης ενεργειας με φωτοβολταϊκα και με ανοδικα ρευματα αερος στους πυργους αποτελουν φαινομενα συνεργειας στον κυριο σκοπο των πυργων αυτων. Η δυνατοτητα αυτη ως ενδιαμεσος λυση αποτελει μια σοβαρη ελπιδα για την ανθρωποτητα της αυριον εποχής.
Βρισκομαστε σε μια ενεργειακη καμπη;
Υπαρχουν πραγματι αστηρευτες ενεργειακες πηγες, που θα μπορουσαν να εκτοπισουν την παραγωγη ενεργειας δια της καυσεως των υδρογονανθρακων, με την παραγωγη πετρελαιου απο πολυ βαθεια ευρισκομενα κοιτασματα, με την παραγωγη αεριων απο σχιστολιθους, με την διασπαση του ατομου ουρανιου και με την κρυα και θερμη πυρηνικη συντηξη;
Τι ειναι εδω πραγματικοτητα και τι επινοημα;
Βεβαιο ειναι οτι ως κατοικοι του πλανητη Γη πλεουμε μεσα σε κατι μη ορατο που στην καθημερινοτητα μας δεν το διαισθανομαστε παρ’ ολο που ειναι υπαρκτο!
Ειναι αυτο μια μη ορατη ενεργεια του κενου χωρου που καθε αλλο παρα κενος χωρος ειναι;
Και εαν ναι, απο τι μπορουσε αυτο να αποτελειται και πως θα μπορουσε να χρησιμοποιηθη;
Υπαρχουν πραγματι κυματα που μεταδιδονται γρηγορότερα απο τα ηλεκτρομαγνητικα κυματα δια μεσου του δηθεν μη υπαρκτου Αιθερα;
Υπαρχουν τα κυματα Skaler και εαν ναι, ισχυει και γι’ αυτα ο περιφημος δυισμος κυμα-τεμαχιδιο υλης;
Μπορουν τα κυματα αυτα να χρησιμοποιηθουν για ενεργειακους σκοπους;
Τοσο ο χωρος οσο και ο χρονος δεν εχουν μεχρι σημερα αναγνωρισθει στην αληθινη τους φυση και γι’ αυτο μπορουν να περιεχουν φυσικες ιδιοτητες τις οποιες η σημερινη επιστημη ακομη ουτε καν να φαντασθη μπορει!
Καθε ανθρωπος θεωρει το συναισθημα που εχει ο ιδιος για τον σπουδαιο χωρο ζωης οπως αυτος τον ζει ως το μοναδικο σωστο και αυθεντικο διοτι βασιζεται τυφλα και εσφαλμενα πιστα σε αυτα που αντιλαμβανεται στα μεγεθη υπαρξης του σωματος του.
Ο εγκεφαλος του δεν ειναι σε θεση να διαισθανεται τοσο τα πολυ μικρα στον μικροκοσμο οσο και τα πολυ μεγαλα στον μακροκοσμο του συμπαντος, οπου και αυτος υπαρχει.
Οι ιδιοτητες του χωρου οπως π.χ. ομογενης, αχρωμος, συνεχης, αδιαστατος, αδιαιρετος και ολοκληρος ειναι πρωτοτυπες και μη επαναλαμβανομενες ιδιοτητες.
Ισως αυτο που δημιουργειται, αντιφασκει σε αυτο που ειναι, τα παντα δημιουργουνται, τα παντα βρισκονται σε συνεχεις φασεις της αλλαγης.
Ο χωρος στον μικροκοσμο και στον μακροκοσμο θεωρειται απο την αρχη ως απομακρυνση, ως αποσταση, ως σχημα, ως συμπατικος χωρος, ως κυρτος (σχετικοτητα) ή απο την αρχη ακαθόριστος (κβαντομηχανικη).
Ολες οι βασικες εξισωσεις της φυσικης σε σχεση με την αντιστροφη του χρονου ειναι συμμετρικες εξισωσεις, τα φαινομενα ομως που οι εξισωσεις αυτες περιγραφουν δεν ειναι αντιστρεψημα.
Κανενας επιστημονας δεν υποψιαζεται, οτι οι δομες του χρονου, οπως αυτος μας εμφανιζεται αλλα δεν ειναι, μορει να κρυβονται στα παραδοξα.
Υπαρχει πραγματι ο χρονος σαν μεγεθος της φυσικης ή ειναι αυτος μια εσωτερικη υποκειμενικη αντιληψη (περιπετεια) της διαδικασιας σκεψης του ανθρωπινου εγκεφαλου, δηλαδη μια λανθασμενη αντιληψη του μυαλου;
Η ιδεα του φανταστικου χρονου παρουσιαζεται ως μαθηματικη εννοια, που χρησιμοποιηται απο την κβαντικη θεωρια, για να μπορουμε να περιγραψουμε τον χρονο και τον χωρο.
Στις εξισωσεις της κβαντομηχανικης δεν υπαρχει ο χρονος ως μεγεθος της φυσικης.
Η αναγνωριση αυτου ως μεγεθος της φυσικης, δημιουργει μια σειρα απο παραδοξα όπως π.χ, στην κβατομηχανικη «η γατα του Schröndiger» και στη θεωρια της σχετικοτητας η «χρονομηχανη» ή τα «ταξειδια στο παρελθον».
PD Dr.-Ing. Georg Chaziteodorou
Bleibergweg 114, D-40885 Ratingen
Tel.+Fax: 0049 2102 32513
E-Mail: chaziteo@t-online.de
Βιβλιογραφια
1. Χατζηθεοδωρου Γ. «Ειμαστε σκονη αστερων», Δαυλος αρ. 308, Δεκ. 2007, σ. 21581-21587
2. Dettmar U., Folkerts M. Kächler E., Sönnichsen A. «IntensivKurs Biochemie», Verlag Elserier GmbH München, 1. Auflage 2005
3. Lawrene K. «Quintessenz», The Mysterie of Missing Mass in the Universe«, New York 2004
4. Steinhard P. Ostriker J. «Die Quintessenz des Universums» Spektrum der Wissenschaft, Dosier 01/2001, S. 92-98
5. Edwin Taykor Jahn Arabala Wecler «Physik der Raumzeit. Eine Einführung in die spezielle Relativitätstheorie», Heidelberg 1992
6. Χατζηθεοδωρου Γ. «Το σχισμα της Φυσικης γεφυρωνεται», Δαυλος, αρ. 293, Ιουλ-Αυγ. 2006 σ. 20011-20015
7. Χατζηθεοδωρου Γ. «Η φωτια των θεων», Δαυλος αρ. 290, Απριλιος 2006, σ. 19709-19712
8. Smolin L. «Quanten der Raumzeit», Spektrum der Wissenschaft, Dosier 5/2005, S. 32-41
9. Grün H. «Energiequellen der Zukunft», Erdöl, Erdgas Zeitschrift 1974
10. Greene Brian «Der Stoff aus dem der Kosmos ist», Siedler Verlag München 2004
11. Sagan C. «Unserer Kosmos», Droemer Knaur Verlag München, Zürich 2005, S. 105
12. Τα πεδια μαχης των στρατευματων του Συμπαντος, Δαυλος, αρ. 307, Νοεμβριος 2007, σ. 21430-21438
13. Tegmark M. Wheeler D. «100 Jahre Quantentheorie», Spektrum der Wissenschaft, Dosier Januar 2003, S. 6-14
14. Δακογλου Ι. «Ο μυστικος κωδικας του Πυθαγορα και εισαγωγη της Διδασκαλιας του», Τομος 1, 2, 3, 4, 5 Εκδοτικος Οικος Νεα Θεσις, Αθηνα 1987
15. Kaupp M. «Einstein in der Chemie», Spektrum der Wissenschaft, Dosier 1/2008, S. 34-40
16. von Retyi A. «Energie ohne Ende», Kopp Verlag 2013
17. Rith K., Schäfer A. «Der Geheimnisvolle Spin des Nukleons», Spektrum der Wissenschaft, Dosier 01/2008, S. 15-21
18. Schütz H. «Thermodynamische Prozesse zur Wasserstoffgewinung», Haus der Technik, Heft 498, März 1981, S. 24-25
19. Birk H. «Die Demographische Zuwende», Spektrum der Wissenschaft 17. Januar 1989, S. 40-42
20. Chaziteodorou G. «Energieperspektiven der Welt von Morgen», bergbau 3/1994, S. 113-118
21. Chaztiteodorou G. «Die Eroberung des Meeresbodens», bergbau 12/1988, S. 533-540
22. Kernfoschungsanlage Jülich GmbH «Zusammenfassender Bericht zum
Projekt Nukleare Fernenergie (NFE), Jül-Spez-303, März 1985, ISSN 0343-7639
