Είναι ενοχλητικό, αλλά τόσο οι θεϊστές όσο και οι αθεϊστές χρησιμοποιούν το επιχείρημα της θέλησης για δύναμη, για να τσακίσουν ο ένας τον άλλον.
Έτσι, για να αρχίσουμε από το αθεϊστικό στρατόπεδο, είναι γνωστό το επιχείρημα ότι οι θρησκείες είναι δημιούργημα του ιερατείου, το οποίο θέλει να πλουτίζει και εκμεταλλεύεται την αμάθεια των μαζών («το όπιο για το λαό»). Επίσης, άλλο αθεϊστικό επιχείρημα είναι ότι η θρησκεία, το μεταφυσικό, είναι δημιούργημα των αδύνατων ανθρώπων, για να ξεπεράσουν το κόμπλεξ τους, την ουσιώδη διαφορά τους με τους πλούσιους και δυνατούς. Είναι η ηθική των σκλάβων που περιφρονούν ως ανήθικους τους εκμεταλλευτές τους. Άρα η θρησκεία ήταν δημιούργημα της θέλησης για δύναμη, των αδύναμων. Τέτοιες απόψεις θεωρούν δεδομένο ότι μπορεί ένα ιερατείο να ξεγελά τους ανθρώπους, ενώ στην πραγματικότητα έχει τόσο ποταπούς σκοπούς. Δεν είναι σωστή η άποψη ότι οι άνθρωποι, τώρα ή παλιά, ήταν ηλίθιοι. Αμαθείς ήταν, αλλά βλάκες δεν ήταν. Επίσης, για το δεύτερο επιχείρημα, όσο κι αν υπάρχει πάντα η λύσσα για εκδίκηση απ’ την μεριά των losers, αυτή δεν θα μπορούσε να μεταμορφωθεί σε κάτι «αγγελικό». Εάν η «ηθική ανωτερότητα» των αδύναμων σκλάβων είναι ζήτημα αντικειμενικό, τότε οι δυνατοί ούτε θα αποδεχόντουσαν τη θρησκεία (δεν θα την επέτρεπαν)˙ εάν ήταν ζήτημα υποκειμενικό, απλούστατα οι δυνατοί θα αδιαφορούσαν ειρωνικά για τις ηθικές αξιολογήσεις των δούλων.
Την αντίστοιχη κριτική κάνει το στρατόπεδο των πιστών, αντιστρέφοντας το δεύτερο αθεϊστικό επιχείρημα: ισχυρίζεται ότι οι αθεϊστές δεν θέλουν ένα υπερφυσικό θεό από πάνω τους, για λόγους δύναμης, επειδή θέλουν αυτοί να παριστάνουν το θεό, τον επιστήμονα-γνώστη, και έτσι να ασκούν εξουσία επί των άλλων μέσω της «θρησκείας της επιστήμης». Έχοντας απαλλαγεί από τον θεό, παριστάνουν το θεό οι ίδιοι. Δεν είναι δυνατόν να αποδίδουμε τόση μοχθηρία στους ανθρώπους που δεν πιστεύουν. Δεν είναι απαραίτητα «φρικιά της Δύναμης», συνειδητά τουλάχιστον. Μπορεί να πιστεύουν ότι θα δημιουργηθεί μια κοινωνία αγάπης και συναδέλφωσης δίχως θρησκευτικό εξουσιασμό ή ό,τι άλλο. Άλλο αν και οι δύο, θεϊστές και αθεϊστές, είναι εξουσιαστές. Το πρόδηλο είναι ότι δεν είναι συνειδητά τέτοιοι, εκτός από κάποιες περιπτώσεις.
Με άλλα λόγια, όταν ανακατεύει κανείς στην επιχειρηματολογία του υπέρ ή κατά της ύπαρξης θεού/θρησκείας, το επιχείρημα της Δύναμης, τότε καταλήγουμε στην μεγαλύτερη συνωμοσία κατά της Ανθρωπότητας, τη συνωμοσία κατά της κοινής λογικής εκ μέρους των συνωμοσιολόγων, οι οποίοι αποδίδουν (εξ αρχής) «κακές προθέσεις» στους ιδεολογικούς εχθρούς τους. Η άποψη «Ο τάδε είναι κακός, γιατί θέλει τη θρησκεία για να υποτάξει το λαό ή είναι δούλος και θέλει να υπερηφανευτεί για την μιζέρια του (την θεοποιεί κάνοντας τον θεό δούλο)» και η άποψη «Ο δείνα είναι κακός, γιατί σκοπεύει στην κυριαρχία επί της γης και θέλει να επικρατεί ο νόμος του δυνατού-Γνώστη, γι’ αυτό δεν τον συμφέρει η ύπαρξη θεού», είναι παιδαριώδεις συνωμοσιολογίες. Η πλειοψηφία των πιστών (και των ιερατείων) και των αθεϊστών δεν έχει καμμία σχέση με τέτοιες παλαβομάρες.
via
