Πονάει πολύ να ζω στη σκιά της απουσίας σου περιμένοντας σε

Παραιτούμαι...

Αυτή είναι η λέξη που μπορεί να περιγράψει την τελευταία αυτή βδομάδα.

Βλέπεις, έχω προσπεράσει πολλά χωρίς να τα εξωτερικεύω πουθενά, ώσπου δεν άντεξα άλλο. Κατέρρευσα αυτή τη βδομάδα.

Με κούρασε όλη αυτή η υποκρισία που μ' έχει καταβάλει τα τελευταία χρόνια, όλα αυτά τα ψεύτικα χαμόγελα που κάθε άλλο παρά χαρά μαρτυράνε. Δεν αντέχω να ζω άλλο με αυτό το βάρος μέσα μου. Με αυτά τα τερατώδη συναισθήματα που νιώθω για εσένα. Κανείς δεν μπορεί να σε αντικαταστήσει, και αυτό τελικά γιατί μάλλον δεν τους το επιτρέπω εγώ. Δεν το θέλω. Όμως πονάει πολύ να ζω στη σκιά της απουσίας σου περιμένοντας ελπίζοντας σε θαύματα.

Μόνο να ξερες πόσο μου 'χεις λείψει. Μόνο αυτό αν ήξερες, θα τρόμαζες πραγματικά. Μου λείπεις όταν διαβάζω, όταν είμαι με φίλους, όταν κοιμάμαι, όταν ξυπνάω, όταν αναπνέω.. Όταν ακούω το κομμάτι που έπαιζε όταν πρωτοφιληθήκαμε, ή το άλλο που έπαιζε όταν ήμασταν ευτυχισμένοι, αγκαλιασμένοι.. Οι εικόνες ξαναζωντανεύουν μπροστά μου σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Είναι αβάσταχτα βίαιο να κάνω βήματα μπροστά με καρδιά αλυσοδεμένη με τα δεσμά του παρελθόντος.. Με εσένα. Πληγώνω ανθρώπους άθελά μου. Ανθρώπους που με αγαπούν αληθινά. Είναι άδικο το ξέρω.

Είναι όμως που φοβάμαι να αφήσω τα σίγουρα να φύγουν, που έχω πια παραιτηθεί από το να ελπίζω ότι όντως εκεί έξω υπάρχει κάτι καλύτερο, και απ' αυτό και από εσένα. Γιατί ξέρω ότι για μένα εσύ είσαι το ένα και το μοναδικό. Πες το και έρωτα. Έχω καταντήσει αυτό που σιχαίνομαι για πάρτη σου. Αν δεν είναι αυτό παράνοια τότε τι είναι;

Περνάνε άσκοπες μέρες και άσκοποι άνθρωποι από τη ζωή μου. Οι μόνες μέρες που νιώθω ΖΩΝΤΑΝΗ είναι αυτές που σε βλέπω έστω για 5 λεπτά. Πέθανα την στιγμή που μου άφησες το χέρι και γύρισες την πλάτη να φύγεις.. Και δεν υπάρχει καμία υπερβολή σε αυτό.

Ακούς άνθρωπε;

Και έρχομαι τώρα στη φάση να μιλήσω για ανθρώπους. Ανθρώπους που λένε ότι είναι δίπλα σου στα λόγια, στα πρακτικά όμως κάπου το χάνουν.
Αυτό που με στεναχωρεί είναι που όλοι φίλοι, γνωστοί και συγγενείς, σε θυμούνται όταν φανερώνεις την αδυναμία της ψυχής σου, όταν καταρρέεις μόνο.

Συνεπώς ή εγώ υποκρίνομαι πολύ καλά όλα αυτά τα χρόνια, ή οι υπόλοιποι απλώς θεωρούν ότι όλα είναι καλά και δεν χρειάζομαι υποστήριξη.
Αμφιβάλλω αν έχουν καταλάβει το μέγεθος της θλίψης μου όλα αυτά τα χρόνια.

Το πόσο οδυνηρό και παράλληλα τραυματικό ήταν για μένα να σε βλέπω να αγγίζεις, να φιλάς άλλη ενώ ταυτόχρονα πάλευα για το μέλλον μου.
Το πόσο βίαιο είναι να ξέρω ότι με ξεχνάς, ότι δεν υπάρχει ελπίδα πια για εμάς.

Έχω ανάγκη από ανθρώπους που να μπορούν να διαβάζουν τη θλίψη στα μάτια μου όταν χαμογελάω, όχι όταν καταρρέω. Τότε δεν θέλω κανέναν.

Έχω μεγάλη ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον, να εξωτερικεύσω όλον αυτόν τον μακροχρόνιο πόνο που ζει και μεγαλώνει μέσα μου.
Πλέον ξέρω όμως ακριβώς τι απαντήσεις θα λάβω, οπότε δεν υπάρχει κανένα νόημα απολύτως να το κάνω. Ίσα ίσα χειρότερα θα νιώσω και με τον εαυτό μου και με τα συναισθήματα μου.