Υπάρχουν στιγμές που σωπαίνεις, που δεν ξέρεις σχεδόν τι να πεις ή που σκόπιμα βάζεις τη φωνή σου στο off. Κι είναι παράξενο να μη μιλάς, για πολλούς μοιάζει ακατόρθωτο το να μην μπορούν να αρθρώσουν έστω μια λέξη. Θέλει δύναμη να κόβεις πράγματα της καθημερινότητας σου, όπως τη φωνή σου. Όμως υπάρχουν άνθρωποι που συνειδητά το επιλέγουν και δε μιλούν για πολλή ώρα. Κάτι βρίσκουν σ’ αυτό. Τον εαυτό τους ίσως. Ίσως ακόμα να βρίσκουν πράγματα που δε φανταζόμαστε καν.
Το μυαλό έχει την τάση να γίνεται από στάσιμο ως υπερκινητικό. Να σκέφτεται από ένα ως δισεκατομμύρια διαφορετικά συμβάντα. Οι εικόνες εναλλάσσονται με τους ταχύτερους ρυθμούς και κάπου εσωτερικά, χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε πλήρως κάνουμε το καλύτερο μοντάζ και συλλέγουμε αυτά που θέλουμε στη μνήμη μας. Όλα είναι η ιστορία μας όμως επιλέγουμε να θυμόμαστε τις καλύτερες φάσεις, τις καλύτερες σκηνές, γενικώς τα καλύτερα. Και όλα αυτά επιτυγχάνονται μες στη σιωπή. Σε μια ώρα, σε κάποια λεπτά, σε λίγα δευτερόλεπτα το μυαλό είναι τόσο ικανό που νικάει τις αναμνήσεις, τις τοποθετεί.
Γιατί να μη συμβαίνει το αντίθετο; Γιατί να μην είναι η λύση η ίδια η φωνή, το ξέσπασμα, ο θυμός; Πολύ απλά γιατί όταν ο άνθρωπος είναι φορτωμένος με πολλά, μια παραπάνω έκρηξη δεν θα ωφελήσει. Ίσως φέρει μια πρόσκαιρη ικανοποίηση που θα κρατήσει για λίγο και μετά θα βρεθεί στην ίδια θέση, έτοιμος για το επόμενο ξέσπασμα, για την επόμενη κραυγή. Έτσι μάλλον αυτή η τακτική του θυμού περισσότερο θα πληγώσει, θα επιδεινώσει την κατάσταση και γι’ αυτό δεν ενδείκνυται σε καμία περίπτωση.
Όλοι όμως λειτουργούμε αυθόρμητα και σίγουρα κάποια στιγμή πέφτουμε στην παγίδα και επαναστατούμε. Ναι, πολλές φορές συμβαίνει και είναι ανθρώπινο να μην μπορούμε να χειριστούμε πάντα τον ίδιο μας τον εαυτό. Όμως κάπου οφείλουμε να σκεφτούμε πιο ορθά, να εξετάσουμε γιατί καταλήγουμε στο ίδιο σημείο και ξανά τα βάζουμε με τον εαυτό μας και ξανά του δίνουμε τα ίδια “χαστούκια”. Όταν αντιληφθούμε το λάθος μας τότε θα σταματήσουμε να μιλάμε. Τότε θα αρχίσουμε να σκεφτόμαστε και να τακτοποιούμε τις σκέψεις μας και τις λέξεις μας. Θα κατανοήσουμε επακριβώς τον εαυτό μας, θα τον αγαπήσουμε και θα αποκτήσουμε βεβαιότητα για τις κινήσεις μας, για τις πράξεις μας, για τα θέλω μας.
Η ζωή μας θα αρχίσει να μετράει αλλιώς. Θα θυμώνουμε όταν θα υπάρχει λόγος και δεν θα δημιουργούμε ένταση, όπως λέμε “έτσι για να μας περάσει”. Θα αποκτήσουμε ισορροπία και θα οργανώνουμε καλύτερα τα βήματα μας.
****
Πόπη Κλειδαρά
