Κι αν τέρπεις την διάνοια, ποσώς ευφραίνεις την ψυχή

Η συνηθισμένη αντίληψή μας για τον Θεό είναι ότι:

είναι παντοδύναμος, άπειρος, πανταχού παρών,

πάνσοφος και τα συναφή.

Μέσα σ’ αυτή τη γενικότερη αντίληψη

υπάρχουν πολλές διαφοροποιήσεις.

Μερικοί θεωρούν τον Θεό ως προσωπικό ενώ

άλλοι Τον βλέπουν σαν απρόσωπο.

Η έμφαση που δίνεται στο βιβλίο

«Η επιστήμη της θρησκείας» είναι ότι:

ανεξάρτητα από την αντίληψη που έχουμε για τον Θεό,

αν αυτή δεν επηρεάζει την καθημερινή μας συμπεριφορά,

αν η καθημερινή μας ζωή δεν εμπνέεται απ’ αυτήν και

αν η αντίληψη αυτή δεν χαρακτηρίζεται ως αναγκαία,

τότε είναι άχρηστη.

Αν δεν γίνεται αντιληπτός ο Θεός με τέτοιο τρόπο που

να μην μπορούμε να κάνουμε δίχως Εκείνον

όσον αφορά την εκπλήρωση μιας έλλειψης,

τις σχέσεις μας με άλλους ανθρώπους,

την απόκτηση χρημάτων,

τη μελέτη ενός βιβλίου,

το να περάσουμε τις εξετάσεις,

την εκπλήρωση των πάσης φύσεως καθηκόντων,

τότε είναι σαφές ότι δεν έχουμε αισθανθεί την ύπαρξη

οποιασδήποτε σχέσης ανάμεσα στον Θεό και τη ζωή.

Ο Θεός μπορεί να είναι απεριόριστος,

πανταχού παρών,

πάνσοφος,

προσωπικός και φιλεύσπλαχνος,

αλλά οι ιδιότητες αυτές δεν αρκούν για να μας ωθήσουν

να προσπαθήσουμε να Τον γνωρίσουμε.

Μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς Αυτόν.

Μπορεί να είναι απεριόριστος,

πανταχού παρών και

ούτω κάθε εξής, αλλά

εμείς δεν έχουμε τη δυνατότητα της άμεσης και

πρακτικής χρησιμοποίησης αυτών των ιδιοτήτων

στην πολυάσχολη και πιεστική ζωή μας.

«Προσευχόμαστε όταν βρισκόμαστε σε αδιέξοδο».

Διαφορετικά,

φαίνεται ότι είμαστε μια χαρά

και χωρίς Αυτόν

στην καθημερινή μας ζωή.

Αυτές οι στερεότυπες ιδέες

φαίνεται ότι είναι οι βαλβίδες ασφαλείας

της εγκλωβισμένης ανθρώπινης σκέψης μας.

Μπορούν να Τον εξηγήσουν, αλλά όχι να Τον αναζητήσουμε.

Στερούνται της δύναμης του κινήτρου.

Δεν επικαλούμαστε κατ’ ανάγκην τον Θεό

όταν Τον αποκαλούμε άπειρο,

πανταχού παρόντα, ελεήμονα και παντογνώστη.

Οι ιδέες αυτές ικανοποιούν τη διάνοια

αλλά δεν ανακουφίζουν την ψυχή.

Δεν μας κάνουν να Τον θεωρούμε δικό μας,

δεν είναι αρκετά οικείες.

Τον τοποθετούν μακριά από

τις καθημερινές έγνοιες του κόσμου.

Οι ιδέες αυτές δεν μας φαίνονται οικείες όταν

βρισκόμαστε στον δρόμο,

στο εργοστάσιο,

πίσω από ένα ταμείο,

ή σ’ ένα γραφείο.

Όχι επειδή είμαστε στ’ αλήθεια νεκροί

ως προς τον Θεό και τη θρησκεία,

αλλά επειδή δεν έχουμε τη σωστή αντίληψή τους.

Μια αντίληψη η οποία μπορεί να συνυφαίνεται

με τον ιστό της καθημερινής ζωής.

Εκείνο που θα πρέπει να κατανοούμε

όσον αφορά τον Θεό

είναι η καθημερινή,

η ανά πάσα στιγμή

καθοδήγησή Του προς εμάς.