Η χωρίς πάθη πρόνοια του Θεού και οι εμπαθείς ανωμαλίες της Φύσης

  Ο Σωτήρας, θέλοντας νὰ πείσει αὐτοὺς ποὺ ἀμφιβάλλουν, ἂν τὴ φυσικὴ ἀγάπη τὴν ξεπερνᾶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἢ τὴν νικᾶ ἡ ἀνθρώπινη συμπάθεια, λέγει· «μπορεῖ ἡ γυναίκα να λησμονήσει το παιδί της καὶ νὰ μὴ λυπηθεῖ τοὺς καρποὺς τῆς κοιλιᾶς της». Καὶ ἐπειδὴ εἶπε ὅτι ἡ ἰδιότητα τῆς φύσεως διδάσκει φροντίδα καὶ κηδεμονία προαιρετική, γιὰ νὰ μὴ μᾶς κάνει νὰ ὑποπτευθοῦμε ὅτι αὐτὸ πού, σύμφωνα μὲ τὸ παράδειγμά του, συμβαίνει σε μερικούς σπάνια, τὸ παρουσιάζει ὡς πρόνοια καὶ ἡ ἀδύναμη εἰκόνα βλάψει τὴν ἀλήθεια στο θέμα αὐτό, λέγει στη συνέχεια· «ἀλλὰ καὶ ἂν αὐτή (δηλαδή ἡ γυναίκα) λησμονήσει το παιδί της, ἐγὼ δὲ θὰ σὲ λησμονήσω, λέγει ὁ Κύριος», μὴ δεχόμενος ὅτι τὸ ἐλάττωμα τῆς φύσης ἀποδίδεται καὶ σ' αὐτόν, γιατί οὔτε κανένα πάθος συνδέεται μὲ τὴ θεία φύση, ὅπως γίνεται μὲ τοὺς θνητοὺς ἀνθρώπους, ποὺ μερικές φορές παράλογο μίσος, ἢ ἐνδεχομένως καὶ δικαιολογημένο, σβήνει τη φυσική διάθεση ποὺ τοὺς δυναστεύει, κάνοντας αὐτοὺς ποὺ τὰ γέννησαν νὰ λησμονήσουν καὶ ἀποξενωθοῦν ἀπὸ τὰ παιδιά τους, σαν νὰ μὴ ἔχουν καμμιὰ ἀπόδειξη τῆς συγγένειάς τους μὲ αὐτά.

 ᾿Αλλά αὐτὰ τὰ μεγάλα καὶ θαυμαστά κατορθώματα, συγκρινόμενα πρὸς τὰ μικρὰ ποὺ ἀκολουθοῦν, ἀποδεικνύονται πολύ εὐτελῆ, ἐμφανιζόμενα σὲ ἕνα πρόσωπο ποὺ τὰ κάνει, καὶ δὲν ἀφοροῦν ὅλους ἢ πολλούς. 

  Γιατὶ ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ εἶναι ζῶο κοινωνικό [Βλ. ᾿Αριστοτέλη, Ηθικά Νικομάχεια (έκδ. Οξφόρδης, 1957, σ. 10)]. καὶ συντροφικό, ὄχι ἀπομονωμένο καὶ ἀκοινώνητο, ὠφελώντας σ' αὐτὰ ποὺ μπορεῖ, καὶ τὴν παρεπόμενη φροντίδα νὰ τὴν παρουσιάζει ὡς ἀπόδειξη τῆς ἀμοιβαίας ἐξάρτησής του, μιμούμενος τὴ συνεργασία τῶν μελῶν τοῦ σώματος μεταξύ τους.

   Ὅπως δηλαδὴ τὸ καθένα ἀπὸ αὐτὰ στὸ σῶμα δὲν ἔχει χωριστὴ τὴν ἐπιμέλειά του, ἀλλὰ ἡ ἐνέργειά του ἀποβλέπει στη φροντίδα γιὰ ὅλα, τὸ ἕνα γιὰ τὸ ἄλλο καὶ τὸ καθένα τὰ ὑπηρετεῖ ὅλα, σύμφωνα μὲ τὸν νόμο τῆς φύσεως, καὶ τὸ χέρι ὑπηρετεῖ τὸ σῶμα, καὶ τὰ πόδια τὸ μεταφέρουν ἀπὸ κοινοῦ κατὰ τὴν μετακίνησή του, καὶ τὸ μάτι φωτίζει κατά τρόπο ἀσφαλῆ, κάνοντας μὲ τὴν ὁδηγία τοῦ φωτὸς τὴν ἐργασία ἤρεμη, ἄλλα μέλη χρησιμεύουν γιὰ νὰ κάθεται, καὶ ἄλλα γιὰ νὰ ξαπλώνει, ἀνακουφίζοντας μὲ τὸν δικό τους κόπο, τὴν κόπωση τῶν ἄλλων.

 "Αλλα πάλι σὰν μυλωνάδες καὶ ἀρτοποιοί ἐκτελοῦν σπουδαία καὶ φροντισμένη λειτουργία. Τὸ σαγόνι κόβει τὴν τροφή, ὁ φάρυγγας τὴν διοχετεύει, ἡ κοιλιὰ τὴν ὑποδέχεται, τὸ στομάχι τὴν μεταβάλλει σὲ χυλό, τὸ συκώτι τὴν μετατρέπει σε αἷμα, καὶ μέσω τῶν φλεβών ποτίζει ὅλο τὸ σύνολο τοῦ ὀργανισμοῦ. 

   Καὶ τὸ καθένα φαίνεται ὅτι κοπιάζει γιὰ τὰ ἄλλα, ἐνῶ στην πραγματικότητα ἐργάζεται γιὰ τὴ δική του ὠφέλεια, διότι ἀπὸ τὸν κοινό κόπο παίρνει τὴν κατάλληλη τροφή του, καὶ αὐτὸ ποὺ προσλαμβάνει τὸ μεταβάλλει στη δική του ποιότητα, καὶ κάνει αὐτὸ ποὺ ἀπὸ τοὺς λόγιους γιατροὺς ὀνομάζεται «ἐξόμορξη», ποὺ εἶναι ἡ μεταβολή του ἀπὸ τις διάφορες τροφὲς σὲ αἷμα καὶ ἀπὸ ἐκεῖ σὲ σῶμα, καὶ στη συνέχεια ή μεταποίησή του σὲ ἰδιώματα τῶν μελῶν, ἀφοῦ κατακερματίστηκε τὸ καθένα ἀπὸ τὴ θρεπτικὴ καὶ ἀλλοιωτικὴ καὶ αὐξητική δύναμη τῆς ποιότητας ποὺ προστέθηκε, καὶ τὸ ἕνα μεταβλήθηκε σὲ ἄλλο, καὶ τὸ ἄλλο σε διαφορετικό.

  Γιατί, αὐτὸ ποὺ προστέθηκε στὸ μάτι, γίνεται ὅμοιο μὲ τὸ μάτι, καὶ ἐκεῖνο ποὺ προστέθηκε στὰ νύχια καὶ στὶς τρίχες, μιμεῖται τὴν ἴδια ἐμφάνιση τοῦ χρώματος, ἐκεῖνο ποὺ προσαρμόζεται στις σάρκες, μετατρέπεται στο δικό τους εἶδος, ἐκεῖνο ποὺ πῆγε στὸ κόκκαλο, ἀποκτᾶ τὴ δική τους στερεότητα, ἐκεῖνο ποὺ προσχώρησε στα σπλάγχνα, ἀναμιγνύεται μὲ αὐτά, καὶ γενικά, ὅταν ὅλα μεταβληθοῦν σὲ ὅλα, ἀλλάζουν χρώμα ἀνάλογα πρὸς ἐκεῖνα ἀπὸ τὰ ὑλικά μιᾶς ἀπὸ τὶς τροφὲς ποὺ ἀφομοίωσαν, γιὰ νὰ πάρουν την ποικιλία ποὺ ἀπὸ τὴν τέχνη τῆς φύσεως ρυθμίζεται, καὶ διατηρεῖ τὸ σχῆμα τοῦ ἀνθρώπινου εἰδώλου πάντοτε ἴδιο, ἂν καὶ κάθε μέρα ἀλλάζει τὸ μίγμα, σὰν ρεῦμα, ποὺ τὸ κάνει νὰ εἶναι τὸ ἴδιο καὶ ὄχι τὸ ἴδιο ἀπὸ αὐτὸ ποὺ φαίνεται τὸ ρεύμα.

   "Έτσι καὶ ὁ καθένας ἀπὸ μᾶς, ἐπειδὴ δὲν εἶναι αὐτάρκης σε τίποτε, ἔχει ἀνάγκη τῶν ἄλλων σὲ ὅλα.

ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ ΤΩΝ ΝΗΠΤΙΚΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

11^Α ΕΥΑΓΡΙΟΥ ΤΟΥ ΑΣΚΗΤΟΥ ΝΕΙΛΟΥ ΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ

Σελίδα 263-267 βιβλίου(266-271 αρίθμισης)

[full_width]