Η ανισορροπία αυτού του κόσμου με οδήγησε στην διαπίστωση ότι ο πλανήτης είναι μία τεράστια σκηνή και οι άνθρωποι ενσαρκώνουν ρόλους νυχθημερόν σε υποκειμενικά ή αντικειμενικά σενάρια. Έκτοτε αποφάσισα ότι δεν έχω ταλέντο στην υποκριτική και αποχώρησα από την παράσταση.Θεωρώ την ψυχική γαλήνη είδος προς εξαφάνιση οπότε φροντίζω να την διατηρώ σε εμένα για να μπορώ να την χαρίσω απλόχερα και στους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω μου. Βρισκόμενοι σε μια εποχή που όλο και δυσκολεύει, το να είσαι καλά μοιάζει ουτοπικό.
Ωστόσο υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που βλέπουν τις δυσκολίες ως πρόκληση για αλλαγή και χαίρονται που ένας κόσμος που ολοφάνερα είχε βαλτώσει, τώρα αλλάζει με ιλιγγιώδεις ταχύτητες προς κάτι άγνωστο. Αυτό το άγνωστο είναι που προκαλεί τρόμο και έχουμε το φαινόμενο που όλοι παρατηρούμε, της επιστροφής στο παλιό και στο γνώριμο. Υπάρχει οπωσδήποτε λογική εξήγηση για αυτό, γιατί το γνώριμο δίνει την ψευδαίσθηση της ασφάλειας. Όμως το άγνωστο είναι αυτό που περιέχει τις ευκαιρίες, την εξέλιξη, την μαγεία και την ευχαρίστηση. Είναι πολύ δύσκολο να φανταστώ έναν κόσμο που κάθε ημέρα είναι η ίδια και που γνωρίζω ακριβώς ποιά θα είναι η επόμενη στιγμή, τι πρόκειται να μου συμβεί και ποιά θα είναι η κατάληξη, καθόλη την διάρκεια της διαδρομής μου. Τώρα αν το άγνωστο είναι «καλό ή κακό», εξαρτάται καθαρά από εμάς και όχι από τις εξωτερικές συνθήκες, οι οποίες διαμορφώνονται και αυτές από τις πεποιθήσεις και τις πράξεις του καθενός μας.
Ποιες είναι λοιπόν οι αιτίες, που οι άνθρωποι δεν είναι καλά;
Tα κλασσικά παραμύθια της βρεφικής και παιδικής μας ηλικίας, η εκπαίδευσή μας, οι πεποιθήσεις, οι δηλώσεις, η άγνοια, οι ταμπέλες, οι μάσκες, ο εγωισμός, ο ανταγωνισμός, οι πλαστές ανάγκες και τα παιχνίδια που παίζουν μεταξύ τους οι άνθρωποι είναι οι κυριότεροι παράγοντες που τους κάνουν να μην είναι καλά.
Είναι αυτονόητο, πως δεν γίνεται να αναλυθεί σε ένα άρθρο κάθε παράγοντας διεξοδικά, παρά να γίνει μόνο μία μικρή αναφορά, δίνοντας το έναυσμα σε εκείνον που πραγματικά θέλει να ερευνήσει και να δει μια άλλη οπτική των πραγμάτων, ώστε να είναι αυτός που ελέγχει την ζωή του κι όχι το υποχείριό της.
Κλασσικά παραμύθια
Τα κλασσικά παραμύθια είναι φαινομενικά αθώες ιστορίες που μας βγάζουν για λίγο από την δική μας πραγματικότητα και μας βάζουν σε έναν κόσμο «μαγικό» όπου πάντα οι ήρωες τελικά ζουν καλά και εμείς καλύτερα. Τα μηνύματα όμως που περνούν στα παιδιά, καθώς μεγαλώνουν, έχουν τεράστιες επιπτώσεις στην διαμόρφωση του χαρακτήρας τους και στον ψυχισμό τους. Ομορφιά, θυσία, σωτηρία, υποκρισία, βασανισμός, βία, τρόμος, θυματοποίηση, θάνατος, υλισμός, εκβιασμός, εξαπάτηση, αποποίηση ευθύνης, υποταγή, εγωισμός και δολοφονία είναι τα συστατικά που τα απαρτίζουν. Δεν αρκεί να διαβάζουμε στα παιδιά, χρειάζεται και το περιεχόμενο να είναι αξιόλογο. Ευτυχώς γίνονται όμορφες προσπάθειες και δημιουργούνται καινούργια παραμύθια που έχουν λόγο ύπαρξης και διαμορφώνουν ένα περισσότερο ψυχικά ισορροπημένο παιδί.
Εκπαίδευση
Πρόκειται ακριβώς για εκπαίδευση και όχι για παιδεία, δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα. Το εκπαιδευτικό σύστημα πλέον παράγει τα εργαλεία ώστε να δημιουργήσει χρήσιμους υπαλλήλους και υπάκουους πολίτες αντί για σκεπτόμενους ελεύθερους ανθρώπους. Η μάθηση ξεκινάει υποχρεωτικά από τους παιδικούς σταθμούς, μέσα σε καλούπια, η ιστορία ξαναγράφεται κατά πως βολεύει, η ελληνική γλώσσα εξαφανίζεται, η άχρηστη γνώση υπερισχύει, η παπαγαλία εκτιμάται, ο ανταγωνισμός ενισχύεται και η φαντασία τιμωρείται. Η άμεση ανθρώπινη επαφή και η διδασκαλία διά ζώσης τείνουν να γίνουν ανάμνηση και γνώσεις που θα έπρεπε να δοθούν στα παιδιά για την αληθινή τους υπόσταση όχι μόνο αποκρύπτονται αλλά διαστρεβλώνονται με περίτεχνο τρόπο.
Πεποιθήσεις
Πεποιθήσεις είναι οι προγραμματισμοί που έχουν παγιωθεί στο υποσυνείδητό μας και τα συμπεράσματα που βγάζουμε εξ’ αιτίας τους με βάση παρελθοντικές μας εμπειρίες. Οι πεποιθήσεις μας, καθορίζουν τα όρια αυτού που μπορούμε να επιτύχουμε και ορίζουν τις ενέργειες και τις συμπεριφορές μας. Μας ορίζουν ως άξιο ή άχρηστο, ισχυρό ή αδύναμο, ικανό ή ανίκανο, ανεξάρτητο ή εξαρτημένο, επικριτικό ή μη, δίκαια αντιμετωπίσιμο ή θύμα, αγαπητό ή μισητό και πάει λέγοντας. Οι συμπεριφορές μας είναι μια άμεση αντανάκλαση των πεποιθήσεών μας, των αντιλήψεων και των αξιών μας, που δημιουργήθηκαν από προηγούμενες εμπειρίες. Με άλλα λόγια, οι πεποιθήσεις είναι φίλτρα για την πραγματικότητα. Βλέπουμε τον κόσμο όπως εμείς θέλουμε, με βάση τους προγραμματισμούς και τις εμπειρίες μας κι όχι όπως είναι πραγματικά. Ο Χένρι Φορντ είπε κάποτε, «είτε πιστεύεις ότι μπορείς, είτε πιστεύεις ότι δεν μπορείς… έχεις δίκιο»!
Δηλώσεις
Με βάση λοιπόν τις πεποιθήσεις μας, συνηθίζουμε να κάνουμε δηλώσεις τύπου «Δεν μπορώ, δεν είμαι καλός σε αυτό, δεν θα τα καταφέρω, θα τα κάνω θάλασσα, είμαι άχρηστος, είμαι άρρωστος, δεν είμαι καλά, δεν με αγαπάει κανείς» κλπ. Η άγνοια που έχουμε για την λειτουργία του εγκεφάλου, δεν μας δίνει το περιθώριο να γνωρίζουμε ότι, οι δηλώσεις που κάνουμε είναι εντολές προς το σώμα μας και ο οργανισμός κάνει τις απαραίτητες χημικές διαδικασίες ώστε να επιβεβαιώσει τις εντολές που του δίνουμε και να τις πραγματοποιήσει. Κάτι που πολύ γενικά θα ονομάζαμε «αυτοεκπληρούμενη προφητεία».
Έτσι όταν κάποιος δηλώνει ότι δεν είναι καλά, σίγουρα θα ασθενήσει και θα παραμένει ασθενής, κάποιος που δηλώνει ότι δεν θα τα καταφέρει, δεν θα τα καταφέρει, εκείνος που δηλώνει άχρηστος, δεν θα είναι σε θέση να κάνει κάτι σωστά κι εκείνος που δηλώνει ότι δεν τον αγαπάει κανείς, δημιουργεί μια απωθητική συμπεριφορά απέναντι στους άλλους και το πραγματοποιεί. Η άγνοια επίσης για το τι είναι οι συχνότητες που προκαλούνται από τις λέξεις που προφέρουμε, από τους ήχους που ακούμε, από τις σκέψεις που κάνουμε, από τις εικόνες που βλέπουμε και από τα αισθήματα που νιώθουμε, βοηθούν στο να αφήνουμε ανεξέλεγκτα όλα αυτά να κάνουν πάρτι στον εαυτό μας και να μας καθιστούν υποχείρια της ζωής.
Άγνοια
Είναι γνωστό σε όλους ότι αν δεν έχουμε τα απαραίτητα εφόδια για να καλύψουμε τις βασικές μας ανάγκες, δεν υπάρχει καμία διάθεση για οτιδήποτε άλλο πέραν της επιβίωσης. Όταν πεινάμε, κρυώνουμε, δεν έχουμε στέγη, σίγουρα δεν μπορούμε να ασχοληθούμε με αυτοβελτίωση και πνευματικότητα καθώς το ένστικτο της επιβίωσης είναι αυτό που μας καθοδηγεί. Ένας πολύ σωστός μηχανισμός της δημιουργίας για να καταφέρουμε να μείνουμε ζωντανοί. Τι γίνεται όμως αν αυτός ο μηχανισμός λειτουργεί 24 ώρες το 24ωρο για όλη μας την ζωή; Τότε όλη μας η ενέργεια εξαντλείται σε μια ακατάπαυστη τυραννία και η ζωή μετατρέπεται σε ένα βασανιστήριο.
Πιστεύουμε ότι η ευτυχία είναι στιγμές αν όχι ανύπαρκτη, δεν έχουμε χρόνο για τίποτα παρά μόνο για δουλειά, συχνά για λίγα χρήματα ίσα για να καλύψουμε τους λογαριασμούς, και γενικά είμαστε συνεχώς σε υπερένταση, με αποτέλεσμα το σώμα και το μυαλό μας να είναι πλέον το κατάλληλο περιβάλλον για να ανθίσουν ασθένειες κάθε λογής. Η άγνοια για το πώς λειτουργεί το σώμα και ο εγκέφαλός μας, τι μας συμβαίνει ανά πάσα στιγμή, τι είναι αυτό το παιχνίδι που λέγεται ζωή και πώς παίζεται, σε συνδυασμό με την μη εσωτερική παρατήρηση, είναι ουσιαστικά ο μόνος υπεύθυνος γι’ αυτήν μας την κατάσταση. Είμαστε δημιουργοί της πραγματικότητας μας και η υποκειμενική αλήθεια που διαμορφώνουμε στην ζωή μας είναι ο οδηγός που μας συντροφεύει σε ένα ταξίδι είτε μαγικό, γεμάτο ευκαιρίες, παρ’ όλες τις δυσκολίες είτε σε ένα μαρτύριο που θα το λυτρώσει ο άλλος «τρόμος», ο θάνατος. Η επιλογή είναι δική μας.
Ταμπέλες
Πεποιθήσεις, ταμπέλες και δηλώσεις πάνε παρέα. Όταν χαρακτηρίζουμε κάποιον ή κάτι με ένα επίθετο, αυτομάτως το περιορίζουμε και δεν του δίνουμε περιθώριο διαφοροποίησης, είτε πρόκειται για τον εαυτό μας ή κάποιον άλλο, είτε για μία κατάσταση. Έτσι όταν κάποιον τον αποκαλούμε βλάκα, πολυλογά, αχώνευτο ή χαρακτηρίζουμε μία κατάσταση τραγική, αξεπέραστη, τότε δημιουργούμε αυτομάτως τις «εμπειρίες» που προκαλούν τις πεποιθήσεις μας και συνεχίζουμε να διαιωνίζουμε έναν φαύλο κύκλο που δεν έχει τελειωμό, προκαλώντας καταστροφικές συνέπειες στον εαυτό μας και σε εκείνους που είναι στον στενό μας περιβάλλον.
Έχει τεράστια σημασία λοιπόν το πώς θα εκφράσουμε μια σκέψη και πώς θα την διαχειριστούμε, καθώς αλλάζοντας τον τρόπο, αλλάζουμε τις δηλώσεις και κατά συνέπεια την χημική μας σύσταση. Το «είναι βλάκας» μεταμορφώνεται σε «φέρεται ανόητα ώρες ώρες», και το είναι τραγική αυτή η κατάσταση αλλάζει σε «μπορεί να μοιάζει δύσκολη αυτή η κατάσταση αυτή την στιγμή αλλά θα την ξεπεράσω όπως έχω κάνει κι άλλες φορές στο παρελθόν». Τα συναισθήματα που προκαλούνται και στις δύο περιπτώσεις είναι εντελώς διαφορετικά από την αρχική κατάσταση της ταμπέλας, η δυσφορία μειώνεται και η εσωτερική μας δύναμη ενεργοποιείται ώστε να ξεπεράσουμε κάθε δυσκολία που μπορεί να προκύψει.
Μάσκες
Η ανάγκη να μας αποδέχονται οι άλλοι και να γίνουμε προσιτοί σε μικρά ή μεγαλύτερα κοινωνικά σύνολα, καθώς και ο τρόπος γαλούχησις μας από την στιγμή που ερχόμαστε στον κόσμο, μας κάνουν να παίζουμε ρόλους νυχθημερόν. Η καθημερινότητα μας «αναγκάζει» να χρησιμοποιούμε μάσκες αμέτρητες φορές, ανάλογα με τις καταστάσεις, τους ανθρώπους, τις συνθήκες κ.ο.κ. Έτσι για παράδειγμα μία γυναίκα μεταμορφώνεται σε σύζυγο, ερωμένη, μαμά, εργαζόμενη, νοικοκυρά και ένας άντρας έχει άλλο «κύρος» αν εμφανιστεί με κοστούμι και γραβάτα και άλλο με μία βερμούδα και ένα φανελάκι.
Φέρεται διαφορετικά στα παιδιά του όταν είναι στο σπίτι και αλλιώς όταν έχει σύσκεψη στην εταιρεία. Ένας παρουσιαστής ειδήσεων καταπίνει ελατήριο για να εκφωνήσει το δελτίο και μιλάει με συγκεκριμένο τονισμό των λέξεων. Μία κοπέλα νιώθει άσχημη άβαφη και μοντέλο μακιγιαρισμένη. Η φωνή μας αλλάζει και γίνεται βαριά όταν θέλουμε να πούμε κάτι «σοβαρό» ή πιο «βαθιά» όταν θέλουμε να το παίξουμε περισσότερο “ερωτικοί”. Και η λίστα είναι ατέλειωτη. Με αυτό τον τρόπο, μεγαλώνοντας, χάνουμε την αυθεντικότητά μας και μας μετατρέπουμε σε μάσκες που αλλάζουν σε κάθε περίσταση. Ο πλανήτης έχει γίνει μία τεράστια σκηνή υποκριτικής και μάλιστα σε ένα πολύ κακοπαιγμένο έργο. Η πρόκληση είναι…μπορούμε να καταλάβουμε πότε μπαίνουμε σε ρόλους και να ξαναβρούμε τον αληθινό μας εαυτό;
Εγωισμός
Πίσω από κάθε μας πράξη θα πρέπει πάντα να υπάρχει μία ερώτηση: «Ποιο είναι το κίνητρο για αυτό που πρόκειται να κάνω»; Η απάντηση που θα δώσω, δεν είναι πάντα η σωστή. Η μάσκα του καλού παιδιού είναι εκεί για να μου πει αυτό που θέλω να “ακούσω” και να καθησυχαστώ. Για αυτό πρέπει να την επανεξετάσω σε βάθος και να έχω το θάρρος να παραδεχτώ στον εαυτό μου την αλήθεια. Η δύσκολη αλήθεια είναι ότι πίσω από το μεγαλύτερο ποσοστό, αν όχι όλων, των πράξεών μου, κρύβεται ο εγωισμός. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι πάντοτε κακό, καθώς σίγουρα γίνονται και καλά πράγματα. Όμως είναι σημαντικό να μπορώ να αναγνωρίζω κάθε μου κίνηση και σκέψη, ώστε να αποφασίζω αν συναινώ τελικά σε αυτό που πρόκειται να κάνω ή αν είμαι υποχείριο του εαυτού μου και λειτουργώ στον αυτόματο. Αυτή μου η δεξιοτεχνία θα με αποτρέψει από ανούσιες παρελθοντικές και μελλοντικές επαναλαμβανόμενες σκέψεις, κακές σχέσεις, ενοχές, ντροπή, μετάνοια, κακή αυτοκριτική και ό,τι άσχημο μπορεί να μας κάνει να μην νιώθουμε καλά. Πολύ συχνά συγχέουμε τον εγωισμό με την αγάπη, την αξιοπρέπεια, την υπερηφάνεια και την επιτυχία.
Ανταγωνισμός
Ο ανταγωνισμός, φυσικό επακόλουθο που πηγάζει από τον εγωισμό, είναι ο κυρίαρχος κανόνας λειτουργίας μιας κοινωνίας. Το σπουδαιότερο από τα εργαλεία που χρησιμοποιείται για το «διαίρει και βασίλευε» με τον απόλυτα αποδεκτό τρόπο και τις ευλογίες κάθε ανθρώπου, έχοντάς τον εντάξει στην ζωή μας σαν κάτι το φυσιολογικό. Μεγάλο κεφάλαιο.
Πλαστές ανάγκες
Όταν θες να χειραγωγήσεις έναν πληθυσμό, πρώτα του δημιουργείς πλαστές ανάγκες. Εάν οι ανάγκες του μεγαλώνουν συνέχεια, μεγαλώνουν και οι φόβοι μη εκπλήρωσής τους. Όσο μεγαλώνουν οι φόβοι του τόσο περισσότερο χειραγωγήσιμος γίνεται αφού στρέφεται περισσότερο στον υλισμό και τους εξωγενείς παράγοντες για ευχαρίστηση. Με τον τρόπο αυτό κανένας δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένος αφού αν δεν αποκτήσει τις πλαστές αναγκαίες του επιθυμίες είναι ανικανοποίητος, ενώ αν τις αποκτήσει, τότε φοβάται μην τις χάσει. Ένας διαρκής αγώνας εσωτερικής πάλης που οδηγεί στην σωματική, ψυχική και πνευματική κατάρρευση.
Το να είμαστε καλά συνεπάγεται αλλαγή και αλλαγή μπορεί να επέλθει μόνο με γνώση, θέληση και δράση κι αξίζει τον κόπο γιατί πραγματικά δεν υπάρχει τίποτα σπουδαιότερο από έναν υγιή εαυτό μέσα σε έναν βαθιά τραυματισμένο κόσμο.
Ζωή Δάλαρη
via
