Έχει δίκαιο η κυρία Κιμ Καρντάσιαν στην κουβέντα για τα βυζιά της. Σα να 'ναι περίεργο να δίνω δίκαιο σε μια τηλεπερσόνα που αντιπαθώ. Στα όρια της συχαμάρας. Και θαρρώ ότι είναι φυσιολογικό το συναίσθημα της αποστροφής που νοιώθω για την λεγάμενη. Επειδή είναι το τίποτα. Επειδή παρ' ό,τι ένα τίποτα, παίζει παγκόσμια, είναι φιρμάρα του κερατά.
Τοπ διασημότητα μια κυρία που δεν είναι κάτι. Καλλιτέχνης, επιστήμων, διανοούμενη. Κάτι, ρε παιδί μου, με το οποίο να κρατάει σχέση. Κάτι με το οποίο απασχολείται, έστω χωρίς ταλέντο. Κάτι το οποίο υπηρετεί. Τίποτα. Συμμετέχει σε μια χαζοκουβέντα με την οικογένειά της κι αυτό το show θερίζει θεαματικότητες.
Άρα, μαλακία μου να τα βάζω με την κοπέλλα. Μαλάκας, καπετάν μαλάκας είναι αυτός που την βλέπει, που της δίνει νούμερα τηλεθέασης. Δεν φταίει το κορίτσι, ούτε η αρμένικη καταγωγή της. Απεναντίας, το «φαινόμενο Καρντάσιανς» προσφέρει, όχι μονάχα στους κοινωνιολόγους αλλά στον καθένα με μέση σκέψη, το μέγα συμπέρασμα. Ποιο είναι αυτό;
Αρχαίοι και νεώτεροι πολιτισμοί, θρησκείες όλων των αιώνων δεν κατάφεραν να απομακρύνουν το ανθρώπινο είδος από τη μαλακία. Απ' αυτή τη ξεφτύλα, ένας πλανήτης να παρακολουθεί την δίχως ουσία και περιεχόμενο καθημερινότητα μιας ξενέρωτης οικογένειας.
Λέγαμε, όμως, για τα βυζιά της κυρίας Κιμ Καρντάσιαν. Τα μισώ, είπε η ίδια. Δεν αποκλείεται να λέει την αλήθεια. Δεν είναι μόνο το βάρος, το... περιττό βάρος που κουβαλάει μια πιτσιρίκα, στα 14, στα 15 της χρόνια, και την δυσκολεύει. Είναι και η... ντροπή που αισθάνεται αν πρόκειται για άβγαλτο κορίτσι.
Γι' αυτό τις κοπέλλες με πολύ πλούσιο στήθος τις διακρίνεις σε δύο κατηγορίες. Σ' εκείνες που το κρύβουν, που δεν αισθάνονται καλά με υπερβολικά μαστάρια, που φοράνε τέτοια ρούχα ώστε μ' αυτά να... μην φαίνονται οι βυζάρες τους. Κι εκείνες που αισθάνονται σιγουριά για τη θηλυκότητά τους, που επιδεικνύουν το στήθος τους, που το 'χουν καμάρι τους και το θεωρούν πλεονέκτημα σε σύγκριση με γυναίκες με μικρά βυζάκια.
