Το επανέλαβα νοερά, αγανακτισμένα από το πρωί στη δουλειά μου την οποία βαριέμαι αφάνταστα, στο δρόμο για το γυρισμό αφού σχόλασα, στην ουρά που περίμενα στο σουπερ μάρκετ για να πληρώσω, μετά στο σπίτι καθώς μαγείρευα, κι ύστερα στην έξοδο μου στο ίδιο καφέ που έχω πάει τόσες φορές.
Φυσικά, δεν ζώ κάποια απερίγραπτη τραγωδία αλλά δεν μπορώ ν’αποφύγω να σκεφτώ πως η ζωή μου αφήνει μέσα μου ένα αίσθημα κενού κι ανεκπλήρωτου κι ο εαυτός μου σήμερα είναι λίγο διαφορετικός από τον άνθρωπο που θα ήθελα να είμαι.
Το βασικό πρόβλημα είναι πως όλη ετούτη η γκρίνια είναι κάπως ανούσια γιατί δεν είμαι απόλυτα σίγουρη τι ακριβώς θα με εκπλήρωνε, οπότε πως είναι δυνατόν να το κυνηγήσω;»