Είναι πολύ φυσιολογικό να περνάμε μια δύσκολη στιγμή...
να πέφτουμε και να χάνουμε την ισορροπία μας.
Αυτό που δεν είναι φυσιολογικό,
είναι αυτήν την δύσκολη στιγμή να την κάνουμε Ζωή.
Ο μύθος λέει ότι ο Άνθρωπος περπάτησε πάνω στην θάλασσα…
Και το να πιστεύεις έναν μύθο χωρίς καμία προσπάθεια να ερμηνεύσεις το κρυφό του μήνυμα, είναι για την σημερινή εποχή, το λιγότερο α-νόητο…
Όταν επιτρέπουμε στα συναισθήματα να παίρνουν τα ηνία της συνείδησης μας, αυτόματα παίρνουν και τα ηνία του σώματος μας. Κοινώς, τα συναισθήματα ελέγχουν την Ύπαρξή μας σε όλα τα επίπεδα και δημιουργούν όσα μπλοκαρίσματα θέλουν, όσο πόνο θέλουν και όσες σκέψεις και σενάρια θέλουν.
Και είναι ειρωνικό, γιατί οι άνθρωποι προσπαθούν να ελέγξουν τα συναισθήματα τους, παγώνοντάς τα ή θάβοντάς τα και εκείνη την στιγμή παραδίνουν την βούλησή τους στα συναισθήματα, που δουλεύουν υπόγεια. Τους ωθούν να κάνουν εντελώς διαφορετικά πράγματα από αυτά που είχαν σαν πρόθεση. Λένε κουβέντες που δεν συνειδητοποιούν, κάνουν πράξεις που δεν εγκρίνουν, χωρίς να το παίρνουν είδηση.
Για να μπορεί όμως κάποιος να κυριαρχήσει στον αχανή συναισθηματικό του κόσμο, χρειάζεται εκείνη η Θέληση, η οποία περιέχει μια γερή δόση αυτοεκτίμησης. Δυστυχώς, χωρίς αυτοεκτίμηση, τα συναισθήματα θα είναι πάντα ο αρχηγός του ανθρώπου (κι ας λένε ότι είναι ο νους). Το να βουλιάζουμε στις σκέψεις δεν είναι θέμα του νοητικού μας πεδίου, αλλά του συναισθηματικού…
Αυτοεκτίμηση, αυτοαγάπη, αυτοπεποίθηση, είναι τα μοναδικά όπλα, με τα οποία μπορούμε συνειδητά να πολεμήσουμε με τον φόβο και το ασυνείδητο και να ξεφύγουμε από τις παγίδες τους.
Όταν υπάρχει έλλειψη αυτοεκτίμησης, ο άνθρωπος θα σαμποτάρει οτιδήποτε του θυμίζει Αγάπη...Είναι Νόμος.
Γιατί η Αγάπη ποτέ δεν στηρίζει τον συναισθηματικό κομπασμό των πεποιθήσεων που μπορεί να έχει κάποιος άνθρωπος για τον Εαυτό του, που μπορεί να είναι υπέρ του ή κατά του.
Κάποιος μπορεί να θεωρεί ότι είναι επιδέξιος και στην ουσία να είναι, οι πράξεις του όμως και καμιά φορά τα λόγια του είναι αδέξια...
Κάποιος μπορεί να θεωρεί ότι είναι ευγενικός και στην ουσία να είναι, οι πράξεις του όμως και καμιά φορά τα λόγια του είναι αγενή
Κάποιος μπορεί να θεωρεί ότι είναι αφοσιωμένος και στην ουσία να είναι, οι πράξεις του όμως και καμιά φορά τα λόγια του είναι μνησίκακα
Και εδώ χρειάζεται το Θάρρος που ενισχύει την Θέληση για να πάρει όλες τις πληροφορίες αυτές για τον εαυτό του, παρατηρώντας και τις πράξεις και τα λόγια του και να ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙ πόσο μακριά είναι από τις προθέσεις του.
Υπάρχουν εκείνοι που υπερεκτιμούν τα προσόντα τους και κάποιοι που θεωρούν ότι είναι εντελώς άχρηστοι... Είναι καταστάσεις που βιώνει ένας άνθρωπος εναλλάξ στην ζωή του και όσο και να θέλει δεν μπορεί να επιλέξει ή την μία κατάσταση ή την άλλη. Έρχεται η Ζωή και διαψεύδει και τις δύο.
Η εσωτερική εργασία κάνει την συνείδησή μας να αντιλαμβάνεται τις αποστάσεις του "Θέλω" με του "πράττω" και τότε μόνο μπορούν να σταματήσουν οι οποιεσδήποτε δικαιολογίες, ότι οι άλλοι μας κάνουν αυτό ή εκείνο, γιατί δεν είναι αλήθεια, αλλά σίγουρα είναι μια πραγματικότητα, που την βιώνουμε αδύναμοι να αντιδράσουμε στην ορμή των ασυνείδητων συναισθημάτων. Μα αυτή είναι και η ασθένεια…
Είναι πολύ φυσιολογικό να περνάμε μια δύσκολη στιγμή... να πέφτουμε και να χάνουμε την ισορροπία μας. Αυτό που δεν είναι φυσιολογικό, είναι αυτήν την δύσκολη στιγμή να την κάνουμε Ζωή. Και αυτό κάνει η πλειοψηφία των ανθρώπων.
Μετά, άντε να αγαπήσεις αυτήν την Ζωή που μέσα της Υπάρχει ο Εαυτός σου.
Η ποιότητα που χρειάζεται να αναπτυχθεί είναι η Πίστη...
Και όταν είμαστε σε κατάσταση φόβου, η Πίστη χτυπιέται από όλους τους τομείς της Ζωής, όχι γιατί ή Ζωή είναι άδικη για κάποιους ανθρώπους, αλλά γιατί νομίζουν ότι ο πόνος είναι μόνο δική τους υπόθεση...
Ο πόνος όμως είναι μια πανανθρώπινη κατάσταση, που δείχνει πόσο μακριά είμαστε από την κατάσταση της Αγάπης. Και αν η Ψυχή δεν τρέφεται μέσα στην Αγάπη, τότε μαραζώνει και ασθενεί, ενώ η συνείδησή μας νομίζει ότι αγάπη είναι ένα συμβόλαιο, που συνάπτει με τον θεό, έτοιμος να πληρώσει τους όρους του…
Ο χρόνος περνάει και προσπαθώντας να τηρήσουμε τους όρους του συμβολαίου, κοιμόμαστε και ξυπνάμε χρεωμένοι… Και αυτό το χρέος δεν επιβαρύνει την ευημερία μας, αλλά την ίδια την Ζωή μας. Μετά, σίγουρα θα βρεθούν και οι «επιτήδειοι» να προσπαθούν διαρκώς να μας κρατάνε χρεωμένους, ενόσω ο Εαυτός μας έχει σαν αληθινή αξία την Ελευθερία…
Πόσο απόσταση πια από τον Εαυτό μας?
