Καμία σχέση, κανένας άνθρωπος δεν είναι δεδομένο…
Όλα θέλουν τροφή… Κακώς για τους ¨τεμπέληδες» και αυτούς που τα θέλουν όλα έτοιμα και στρωμένα, καλώς για αυτούς που θέλουν να ριχτούν στην μάχη του αισθηματικού κόσμου όλων των επιπέδων, φιλικό-ερωτικό-οικογενειακό…
Θέλει κόπο, δύναμη, υπομονή.
Έχει πόνο πολλές φορές αλλά εισπράττεις μαγικές καταστάσεις, που τίποτα και κανένα υλικό δεν μπορεί να στο προσφέρει.
Είναι δύσκολο το παιχνίδι της ρουτίνας, να το αποφύγεις και να μην πέσεις στην παγίδα του.
Τίποτα δεν είναι δεδομένο….
Καμία οικογενειακή σχέση δεν είναι δεδομένη… Επειδή σε γέννησε κάποια δεν σημαίνει ότι είναι δεδομένη η αγάπη της… Tο ίδιο ισχύει και για τον άνθρωπο που γεννήθηκε από αυτή, δεν είναι αυτονόητο πως την αγαπά… Και αν όντως αγαπάει η μάνα το παιδί και το παιδί αγαπάει την μάνα τότε ας το δείξει ο καθένας από όποια θέση και αν βρίσκεται…
Όλες οι σχέσεις χτίζονται... από το ενδιαφέρον, από μια όμορφη κουβέντα, σίγουρα από την αντοχή δύσκολων στιγμών που ο καθένας βιώνει, από την χαρά που θα την μοιραστείς και θα την δεις να ζωγραφίζεται στο πρόσωπο των ανθρώπων που αγαπάς και αυτοί αγαπούν εσένα.
Το ότι κάποιος έχει το τίτλο του Αδερφού, του Πατέρα, δεν σημαίνει ότι είναι… Μπορεί να ήταν, και κάπου στην ρουτίνα να το ξέχασε, να το θεώρησε αυτονόητο, μπορεί να άλλαξαν και οι προτεραιότητες του, κάτι πάντως άλλαξε…
Το ότι έχεις μια φίλη, ένα κολλητό 10 χρόνια, αυτό δεν το καθιστά δεδομένο, πως θα είναι φίλος για άλλα 20 χρόνια επειδή είχατε φιλικές σχέσεις για μεγάλο χρονικό διάστημα… Θέλει ακόμα περισσότερη προσπάθεια να κρατήσετε τις σχέσεις θερμές, να γελάτε σαν έφηβοι! Αλλιώς τι ξεχωριστό έχει η φιλική αυτή σχέση αν δεν σε κάνει να νιώθεις χαρά, ότι είσαι το στήριγμα του κι αυτός το δικό σου;
Το ότι έχεις έναν ερωτικό σύντροφο, έναν-μία σύζυγο δίπλα σου 15 χρόνια, δεν σημαίνει ότι είστε μαζί γιατί είστε τρελά ερωτευμένοι ή γιατί αγαπιέστε δίχως αύριο… Η συνήθεια ίσως είναι ο λόγος!
Αν όντως τον αγαπάτε και σας αγαπάει να το δείξετε… δώστε μάχη με την καθημερινότητα, βγείτε από τα όρια της συνήθειας που σας μηδενίζει το κάθε τι δημιουργικό και αναζωογονητικό…
Σίγουρα δεν είναι εύκολο όσο το γράφω όσο το λέω… Θέλει κόπο, θέληση, αναμφίβολα και από τα δύο άτομα…
Όταν σταματάει η αλληλεπίδραση, αργοπεθαίνει και η κάθε είδους σχέση που έχτισες ή προέκυψε… Ποτέ δεν είναι αργά… Aν το θέλουν και οι δυο σύντροφοι και οι δύο φίλοι και τα αδέρφια και όλοι…
Αν έχουν αλλάξει οι προτεραιότητες σου, ή τα θέλω του άλλου τότε ναι… τερμάτισε κάθε είδους σχέση αν δεν την θέλει ή δεν την θες, αν δεν σε εκφράζει, αν σε μπλοκάρει, αν σε φθείρει…
Είναι σκληρό αλλά είναι πιο σκληρό όταν κάθε μέρα αιμορραγείς για κάτι που δεν υπάρχει, για κάτι που μένεις για να μείνεις, γιατί έπαψες να είσαι προτεραιότητα του άλλου, για ένα σωρό λόγους, γιατί είμαστε άνθρωποι και εξελισσόμαστε, αλλάζουμε, θέτουμε άλλους στόχους, κάνουμε άλλα όνειρα και αν κάτι δεν μας εκφράζει στο παρόν δεν χρειάζεται να το κουβαλάμε στο μέλλον μας κάνοντας κακό και σε αυτό και σε εμάς…
Τίποτα δεν είναι δεδομένο..
Αν θες κάτι πολύ πολέμα γι αυτό… Δεν μπορεί να είναι πάντα εκεί ένα λουλούδι που δεν το ποτίζεις…
