- Μην πικραίνεσαι, είπε. Και βούρκωσε.
Είναι όμορφη η ζωή. Πιστεψέ με.
Αξίζει να τη ζεί κανείς, έστω κι αν κάποτε γεμίζει πληγές.
Σε νιώθω. Λες να μην τα ξέρω όλ' αυτά;
Μα να θυμάσαι πάντα, φιλαράκο, πως αύριο ξημερώνει μια καινούρια μέρα.
Δε σταματάει πουθενά η ζωή.
Μη σε μπερδέψουνε κάτι κακομοίρηδες,
που σφίγγουν σαν το παραδοσάκουλο της ψυχής τους.
Κι ο άνθρωπος σαν τα δέντρα είναι.
Ανθίζει, κάνει καρπούς, μαδάει, και πάλι απο την αρχή.
Τωρα έχεις φουρτούνα εσύ, και δεν καταλαβαίνεις τίποτα.
Φύλαξέ τα όμως στο μυαλό σου αυτά που ακούς.
Δεν σου κάνω το δάσκαλο. Ένας γερο-ξεκούτης είμαι.
Μα αυτά τα πράγματα έτσι γίνονται. Το ξέρω καλά.
Αν θέλεις να φύγεις, φύγε. Κανείς δεν μπορεί να σε κρατήσει.
Προχώρα όρθιος όμως. Έτσι;
******
- Aυριο θα 'ναι μια καινούρια μέρα, αγόρι μου.
Πλύσου, χτενίσου, ψιθύρισε ένα τραγουδάκι και ξεκίνα.
Δεν ξέρω τιποτ' άλλο να σου πω, Έζησα τόσα χρόνια σ'αυτή τη γη.
Δεν αρνήθηκα ποτέ τα λάθη μου.
Δε γουστάρω τους ανθρώπους που είναι ατσαλάκωτοι.
Αξίζει να ζείς μέσα στη γυάλα, απο φόβο μην πληγωθείς;
Ζήσε τη ζωή σου ελεύθερα.
Κι όταν τσακίζεσαι, να 'χεις το θάρρος να λές:
Με γεια μου με χαρά μου. Φτου κι από την αρχή τώρα.
Όχι κακομοιριές και κλαψούρες.
Η ζωή είναι όμορφη, παλικάρι μου, μόνο όταν την ζείς.
Όταν κυλιέσαι μαζί της.
Πότε σε λασπουριές και πότε σε ροδοπέταλα.
Κράτα τις αναμνήσεις σου και προχώρα...
Μια περιπλάνηση είναι το διάβα μας σ' αυτό το κόσμο.
Μια περιπλάνηση ανάμεσα ουρανού και γής.
Aντε να πιούμε και το τελευταίο. Έχω να σηκωθώ νωρίς αύριο.
Πρέπει να κλαδέψω τις τριανταφυλλιές.
Αλλιώς, πώς θα θυμάμαι το χαμόγελο αυτηνής της κακούργας της Μελπομένης;
Το χρώμα του φεγγαριού - Αλκυόνη Παπαδάκη
