Δεν ήθελε πια να κινείται
μεταξύ λογικής και τρέλας,
ήθελε να είναι με έναν άνθρωπο
που δεν θα άφηνε το φως της
να σπαταλιέται ανώφελα..
Κάποιον που
θα έλεγε ξεκάθαρα τι σκέφτεται,
πώς ήθελε να ζει,
που θα την είχε δίπλα του
ειλικρινά και με ζέση,
... Με τόλμη...
Κάποιον που να χαίρεται τις ανατολές
σαν να μην τις είχε ξαναδεί ποτέ,
να τρέχει σε λιβάδια
και να γελάει με το νερό της βροχής
που θα του πιτσιλούσε το πρόσωπο...
Κάποιον που η πυξίδα του μυαλού του
να της έδινε μία κάποια κατεύθυνση
και όχι αυτή
που νόμιζε πως έπρεπε να πάρει
ακολουθώντας τα μισά του λόγια,
αλλά ωθούμενη
από την ολοκληρωτική
πνοή της αγάπης...
Δεν ήθελε φίλους
που ξοδεύουν τον χρόνο της
σε ατελείωτα μονοπάτια
σε νεφελώδη ατμόσφαιρα,
αλλά φίλους που η μορφή τους,
θα την ταξίδευε
στις μαγικές σαπουνόφουσκες
της αλλαγής και της ευτυχίας...
Να πορευτεί
σε ηλιόλουστες βουνοκορφές,
όπως εκείνες
της παιδικής της ηλικίας,
με τα κομμάτια της
όλα ενωμένα
και όχι σπαταλημένα........
