Σε ένα γηροκομείο, η νοσοκόμα συνόδεψε έναν φαντάρο στο κρεβάτι ενός ηλικιωμένου.
“ Ο γιος σας είναι εδώ,” είπε στον ηλικιωμένο. Έπρεπε να επαναλάβει αρκετές φορές πριν ο ασθενής ανοίξει τα μάτια του…
Βαριά ναρκωμένος λόγω του πόνου στο στήθος από το έμφραγμα, μόλις που μπορούσε να δει αχνά τον άνδρα που στεκόταν πίσω από την συσκευή οξυγόνου. Άπλωσε το χέρι του. Ο άνδρας έσφιξε τα σκελετωμένα δάχτυλα με τα δυνατά του χέρια χαϊδεύοντας τα απαλά προσπαθώντας να του δώσει μια αίσθηση κουράγιου.
Η νοσοκόμα έφερε ένα κάθισμα για να καθίσει ο στρατιώτης. Ο στρατιώτης ήταν εκεί και στεκόταν δίπλα του όλη νύχτα, κρατώντας το χέρι του ασθενή και δίνοντάς του κουράγιο. Η νοσοκόμα, κάθε φορά που πέρναγε από το δωμάτιο, τον καλούσε να καθίσει για να ξεκουράζεται αλλά και να κάνει καμιά βόλτα για να ξεπιαστεί.
Όμως ο στρατιώτης δεν ήθελε να καθίσει. Όποτε έμπαινε στη μονάδα η νοσοκόμα, ο στρατιώτης αδιαφορούσε για τους νυχτερινούς θορύβους του νοσοκομείου, τα γέλια και πειράγματα του νοσηλευτικού προσωπικού, το κλάμα και τα βογγητά των άλλων ασθενών.
Συχνά τον άκουγε να λέει μερικά ενθαρρυντικά λόγια. Ο ετοιμοθάνατος άνδρας δεν έλεγε τίποτα, μόνο κρατούσε σφιχτά το χέρι του γιου του όλη τη νύχτα.
Κατά τα χαράματα, ο ηλικιωμένος πέθανε. Ο στρατιώτης άφησε το χέρι του νεκρού που κρατούσε και πήγε να ενημερώσει την νοσοκόμα. Εκείνη, έκανε ό,τι χρειαζόταν και εκείνος απλά περίμενε στην άκρη.
Τελικά, εκείνη επέστρεψε. Άρχισε να τον παρηγορεί, αλλά ο στρατιώτης την διέκοψε.
“ Ποιος ήταν αυτός ο άνθρωπος;” ρώτησε.
Η νοσοκομεία, συνέχισε αιφνιδιασμένη, “ Ήταν ο πατέρας σου,” απάντησε.
“ Όχι δεν ήταν,” απάντησε ο άνδρας.
“ Δεν τον είχα ξαναδεί ποτέ στην ζωή μου.”
“ Τότε γιατί δεν είπατε κάτι όταν σας συνόδεψα σε εκείνον; ”
“ Το κατάλαβα αμέσως ότι είχε γίνει κάποιο λάθος, αλλά ήξερα είχε ανάγκη από κάποιο γιό και ο γιος του δεν ήταν εδώ. Όταν κατάλαβα ότι ήταν τόσο άρρωστος που δεν ξεχώριζε αν είμαι ή όχι ο γιος του, κατάλαβα πόσο πολύ τον χρειαζόταν και έτσι έμεινα.”
Άγνωστου συγγραφέα
via
