Ας υποθέσουμε πως κανείς δε σκοπεύει να πληγώσει κανέναν. Πως όλοι μπαίνουν στη ζωή μας με τις καλύτερες προθέσεις, πως οι άνθρωποι νοιάζονται ο ένας τον άλλον, πως κανένας δεν έχει σκοπό να ρημάξει τη ζωή κανενός. Ωραία λοιπόν μέχρι εδώ, τα πράγματα κυλάνε βάσει σχεδίου· έλα όμως που έρχεται αναπόφευκτα η αποφράδα στιγμή εκείνη που κάποιος απ’ τους δύο θα την κάνει τη στραβή και βρίσκεται στα ξαφνικά ο άλλος στα πατώματα να αναρωτιέται από πού του ήρθε. Έχεις βρεθεί σε αυτή τη θέση, ε; Κι εγώ. Ξέρεις κάτι όμως; Έχουμε όλοι μας βρεθεί και στην άλλη, είτε το θέλαμε, είτε όχι κι αυτό καλό είναι να μην το ξεχνάμε.
Δεν είναι κακό να πληγώνεσαι, αντίθετα, είναι το καλύτερο σχολείο του κόσμου. Οι άνθρωποι που διαλύθηκαν έχουν καταπληκτική κοινωνική και συναισθηματική μόρφωση, παίρνουν ωριμότερες αποφάσεις, στρώνουν χαρακτήρα και ξέρουν να προχωράνε τη ζωή τους παρακάτω, έστω και με ένα βήμα τη φορά, ή τουλάχιστον ξέρουν να σηκώνονται καθώς αντιλαμβάνονται πως ο πάτος είναι άβολος.
Οι άνθρωποι που βρέθηκαν στη θέση του θύματος μία ή (το πιθανότερο) αμέτρητες φορές ξέρουν να μη τρέμουν μπροστά στη συμμορφωτική χροιά του πόνου κι ασυναίσθητα τον κάνουν κτήμα τους και τον αφήνουν να τους πλάσει, κάνοντάς τους είτε σκληρότερους, είτε ωριμότερους· κάτι σε -ότερους τέλος πάντων.
Ούτε να πληγώνεις είναι κακό. Έτσι προχωράνε άλλωστε οι ανθρώπινες σχέσεις· οι κύκλοι οφείλουν να κλείνουν για να ξεκινάνε καινούριοι κι εδώ που τα λέμε οι κύκλοι είναι αδύνατον να κλείσουν χωρίς μερικά δάκρυα ή έστω το ελάχιστο ψυχοπλάκωμα. Εντελώς ανθρώπινα λοιπόν και λογικά, θα πληγώσεις κι εσύ με τη σειρά σου κι αυτό δε σε κάνει ούτε κακό, ούτε τίποτα, σε κάνει απλά άνθρωπο. Κακός άνθρωπος είσαι αν επιμένεις να ξεκινάς σχέσεις γνωρίζοντας την άσχημή τους κατάληξη ή αν, εντελώς σαδιστικά, παίρνεις τα πάνω σου κάνοντας ανθρώπους που σε αγαπούν να υποφέρουν για να επιβεβαιώνεσαι για το νοιάξιμό τους.
Για τον λόγο αυτόν λοιπόν κάνουν τον κύκλο τους οι σχέσεις, επειδή αλλάζουν οι άνθρωποι και προκειμένου να αγκαλιάσουν τη συγκεκριμένη αλλαγή και να προχωρήσουν πρέπει να αφήνουν πίσω τους άτομα ή καταστάσεις που ενδέχεται να αποτελέσουν τροχοπέδη στα πλάνα τους. Εγωιστικά καθάρματα θα τους πουν, ένας χαρακτηρισμός που εμπεριέχει μεν κάποιους κόκκους αλήθειας μα λίγη σημασία έχει καθώς δεν μπορείς να επικρίνεις έναν άνθρωπο που δε θεωρεί εφικτό να προσποιείται πληρότητες για να μη χαλάσει την καρδιά κανενός, μπορείς;
Έχεις λοιπόν δικαίωμα να πληγώσεις όποιον θέλεις, αν το έχεις πάρει απόφαση πως η ζωή σου έχει λιμνάσει και πως η ψυχή σου πρέπει να κάνει βήματα παραπέρα. Μπορείς να γκρεμίσεις έρωτες, μπορείς να μηδενίσεις σχέσεις ετών, μπορείς να παρατήσεις στρωμένες ζωές, μπορείς να ξεχάσεις φίλους που σου στάθηκαν και κανένας δεν έχει δικαίωμα να σου ζητήσει τα ρέστα. Όχι, το «συγγνώμη, αλλά..» δεν είναι απάντηση στα κατηγορώ τους, η μόνη δόκιμη απόκριση είναι να μην κοιτάξεις πίσω, είπαμε, δεν είναι κακό να πληγώνεις, είναι ανθρώπινο.
Ξέρεις τι είναι κακό όμως; Κακό είναι να θεωρείς πως δεν πλήγωσες, να πιστεύεις βαθιά πως δεν έγινε και τίποτα, πως δεν άφησες στο πέρασμά σου χαμό. Επειδή όσο συνειδητά και λογικά πήρες την απόφαση να πληγώσεις τον άλλον, άλλο τόσο συνειδητά πρέπει να γνωρίζεις πως έκανες κάποιον άνθρωπο να ανασάνει δυσκολότερα και τουλάχιστον να το εκτιμάς.
Να ξέρεις πως κάποιοι άνθρωποι μούδιασαν τα μέσα τους εξαιτίας σου, κλείδωσαν απ’ έξω για σένα ανθρώπους που άξιζαν να μπουν στη ζωή τους κι ίσως έφτασαν στο λυπηρό σημείο να μη θυμούνται καν πώς είναι να πονάς απ’ το τόσο μούδιασμα που τους προκάλεσες.
Έχεις δικαίωμα να καταστρέφεις κόσμο, επειδή η ζωή σου είναι δική σου. Υπάρχει όμως ένας άγραφος κανόνας που σου επιβάλει, μετά από αυτό, τους συγκεκριμένους ανθρώπους να τους σέβεσαι μέχρι τέλους και να μην υποτιμάς στιγμή τα συναισθήματά τους ούτε να αποφασίζεις εσύ το μέγεθος του πόνου τους προσπαθώντας να ελαφρύνεις τη συμβολή σου σε αυτόν, ούτως ώστε να κοιμάσαι ένα κλικ πιο ήσυχος. Όπως επίσης δεν έχεις δικαίωμα να ζητάς τα ρέστα επειδή δε σου αρέσει ο τρόπος που προσπάθησαν να ξαναενώσουν τα κομμάτια ενός εαυτού που εσύ έσπασες, επειδή έτσι σου ήρθε.
Επειδή οι άνθρωποι, ακόμα κι αν γνωρίζουμε πως πληγώσαμε κάποιον, ποτέ δεν μπορούμε να κατανοήσουμε επαρκώς και σε βάθος το μέγεθος του πόνου που επιφέραμε αν δε βρεθεί κάποιος να μας πληγώσει το ίδιο. Κάρμα το λένε, και χτυπάει το άτιμο, χτυπάει αλύπητα και σαν να μην έφτανε αυτό, έρχεται κι ακάλεστο.
Δεν είναι κακό να πληγώνεις είπαμε, ευχαριστώ σου χρωστάνε τα θύματά σου, ένα ευχαριστώ τεράστιο που τους συμμόρφωσες και τους εξέλιξες έστω κι άθελά σου. Αυτό να θυμάσαι όταν η ζωή αποφασίσει να σε συμμορφώσει κι εσένα κι ουδέποτε να θεωρήσεις κάτι τέτοιο τιμωρία. Η καλοσύνη επιστρέφεται, να το θυμάσαι, οπότε δεν είναι κακό που ήρθε κι εσένα η σειρά σου. Όχι δεν είναι τιμωρία, είναι το καλό, φίλε μου, που γυρνάει πάντα πίσω.
Φρόσω Μαγκαφοπούλου
-pillowfights.gr
