Είναι ψεύτης. Μεγάλος ψεύτης. Σου δένει τα μάτια με βελούδινο μαντήλι για να μη βλέπεις και κυρίως για να μην συνειδητοποιείς.
Είναι υπερτιμημένος. Ω ναι. Υπερτιμημένος για τους λόγους που θα διαβάσετε παρακάτω και κυρίως γιατί διαρκεί λίγο. Όσο κι αν τον τραβολογάμε και τον ξεχειλώνουμε.
Σε ζαλίζει με τα χιλιάδες, φανταχτερά καθρεφτάκια του και δε βλέπεις πέρα απ’τη μύτη σου.
Έχουν βάση και αλήθεια αυτά που σας λέω. Αν κοιτάξετε γύρω σας θα ανακαλύψετε τα δικά σας παραδείγματα προς αποφυγήν.
Σας τα γράφω αυτά τώρα που είμαι νηφάλια απ’το μεθύσι του και αποφασισμένη να μην πέσω στις ίδιες λασπουριές.
Και μάλιστα δις. Ο κόσμος σκοτείνιασε, η προσωπικότητά της εξαφανίστηκε μαζί με την δημιουργικότητα, τους φίλους, τα ενδιαφέροντα, την καθημερινότητά της.
Κρεμόταν από δύο χείλια, έβλεπε μόνο δύο μάτια, σκεφτόταν με το δικό του μυαλό, μιλούσε με τη δική του γλώσσα, κρατιόταν από δύο χέρια, ερμητικά κλεισμένη σε μία αγκαλιά.
Ακούς μόνο το γλυκό του παραμύθιασμα. Όλα τα υπόλοιπα είναι ένα ενοχλητικό βουητό που σε ξεβολεύει. Σε σκουντάει αλλά εσύ δεν ξυπνάς, αλλάζεις μόνο πλευρό.
Γιατί θέλω μια αγκαλιά χωρίς λουκέτο και αλυσίδα. Γιατί έχω και δική μου ζωή να ζήσω και μάλιστα γεμάτη. Γιατί δεν πιστεύω πως είμαι μισή και δεν ψάχνω να συμπληρωθώ.
Θέλει τσιμπολόγημα ο έρωτας κι όχι βαρυστομαχιά.