Με πνίγει απόψε το παράπονο
τα δάκρυα δυνατή βροχή στο πρόσωπό μου
καυτός ο αέρας, ο κόσμος αδιάφορος
κι εσύ να φεύγεις μακριά απ’ τ’ όνειρό μου
Οι σκέψεις σέρνονται στου φεγγαριού τη σιωπή
τρομαγμένη η καρδιά, ερημιά στο μυαλό και την ψυχή
το τίποτα φοβάμαι, τις ώρες που ασταμάτητα κυλούν
με συγκλονίζει η δύση, το αύριο, η ανατολή
Σου φωνάζω να ’ρθεις κοντά μου, μα είναι αδύναμη η φωνή μου
δεν θέλεις ν’ ακούσεις, δεν ανοίγεις τα μάτια σου να δεις
για σένα η αλήθεια είναι παραμύθι μιας άλλης εποχής
και μένα που σου ’δωσα ψυχή απ’ την ψυχή μου θέλεις ν’ απαρνηθείς.
