«Νιώθω πως η ζωή τρέχει και προσπαθώ να την προλάβω…
προσπαθώ αλλά δεν
καταφέρνω να την πιάσω και να τρέξουμε μαζί.
Γιατί στην διαδρομή κάνω στάση για παγωτό,
για κουτσομπολιό, για ξεκούραση.
Και η ζωή συνεχίσει να τρέχει
και εγώ έχω μείνει χιλιόμετρα μακριά.
Και κάπου στην διαδρομή μπερδεύομαι
και πάω αλλού και την ψάχνω και δεν την βρίσκω.
Και συνεχίζω μέχρι που φτάνω σε σημείο απελπισίας
όπου αποφασίζω να παραιτηθώ.
Κάπου εκεί ξεκινάνε τα κλάματα,
η μελαγχολία, η κατάθλιψη και η μονοτονία.
Και δεν έχω δύναμη να κάνω άλλη μια προσπάθεια.
Ο εγωισμός δεν με αφήνει.
Και αφήνομαι στην μοίρα που εγώ επέλεξα,
αν και ρίχνω τις ευθύνες στη ζωή.
Η ζωή φταίει που έχω αυτά τα προβλήματα,
η ζωή δεν ήταν τόσο δοτική μαζί μου,
η ζωή δεν μου χάρισε τίποτα, η ζωή δεν, δεν, δεν…
τόσα δεν… και τόσες αποστασιοποιημένες ευθύνες…
ευθύνες που μου ανήκουν αποκλειστικά…
αλλά δεν θέλω να το δεκτώ.
Δεν θέλω να τις αναλάβω.
Και αρχίζω να φοβάμαι πως
χάνω τον έλεγχο των πράξεων μου,
των συμπεριφορών μου, των καταστάσεων…!»
Είμαι σίγουρη πως η φωνή του μυαλού σου αυτά σου λέει σε κάθε δυσκολία! Ξύπνα, η ζωή δεν προχωράει μόνη της, σε κρατάει πάντα από το χέρι και σου δείχνει τις καλύτερες διαδρομές φτάνει να έχεις ανοιχτά τα μάτια και την ψυχή σου για να τις δεις. Ακόμα και στις δυσκολίες η ζωή είναι δίπλα σου για να σου φανερώσει κάτι μαγικό. Η ζωή δεν εκδικείται, δεν καταστρέφει και δεν μοιράζει πόνο και δυστυχία. Χαρίζει στιγμές αλήθειας και διδάσκει. Και σαν μαθητής της πρέπει να την ακους καλά για να την κατανοήσεις. Δεν είσαι ο μόνος που πονάει…κοίτα λίγο εκεί έξω…ξέρεις πόσοι από αυτούς που σου χαμογελάνε, μέσα τους κλαίνε αλλά συνεχίζουν να προχωράνε. Δεν χρειάζεται να κάνεις μεγάλα βήματα αλλά δεν σου αξίζει να μένεις στάσιμος. Ανέβα σιγά-σιγά τα σκαλιά και θα δεις το λαμπερό φως της ζωής να σου κλείνει το μάτι. Εμπιστεύσου την ζωή και αυτή θα σου το ανταποδώσει.
